There’ll be no hero in the end who will rise above.

Behoedzaam voor elk BloodClan mormel dat ze tegen het lijf zou kunnen lopen stapte de poes met de goudkleurige blik het kamp binnen. Ze merkte hoe steeds meer krijgers de chaos in het kamp probeerde te ontvluchten door aan extra patrouilles deel te nemen of vaker op jacht te gaan. De gevlekte poes had zichzelf hier ook al vaker op betrapt, vandaar dat ze zichzelf voorgenomen had in het kamp te blijven, al was het voor de moederkatten en kittens die de kans het kamp zo af en toe te verlaten niet eens kregen.
Ze dropte de gevangen muis op de prooistapel en nam vervolgens plaats in de buurt van de kraamkamer, waar ze de piepjes kittens nog net kon horen. Arme beestjes. Wat waren sommige katten toch wreed.

[Chestnutkit]

Overal lagen piepende kittens in de kraamkamer. Ze hadden honger en waren bang. Tussen al het gepiep en kronkelende lichaampjes door lag er één kitten die stil was. Normaal was het de kitten die het meeste van haar liet horen. Chestnutkit lag stil tussen de andere kittens. Ze dacht aan alles wat er was gebeurd. Hoe konden sommige katten dat doen? Zelfs in de wreedste wereld waren katten niet zo slecht. Dacht de tabby kleurige kitten.

{Hollowstreak}

Een beetje nerveus zwiepte de jonge krijgskat haar staart heen en weer. Na een tijdje te hebben gepiekerd besloot ze toch even een kijkje te nemen in de kraamkamer. Ze wurmde zich door de ingang en tuurde naar binnen. Gelukkig waren er enkele queens aanwezig, die ze begroette met een scheve, waterige glimlach. Er lag echter één kitten bij die wat kalmer leek, wiens naam ze zich niet kon herinneren. "..Hey," begroette ze de kitten met een warmde toon in haar stem. Ze had nooit het gevoel heel goed te zijn met kittens, maar in deze tijd moest iedereen elkaar zo veel mogelijk steun bieden. "Is alles oké hier?" vroeg ze de kitten vervolgens terwijl ze zich door haar voorpoten liet zakken om ongeveer op dezelfde ooghoogte te komen als de kleine tabby.

Er waren een paar Queens aanwezig die probeerde zo goed mogelijk voor de kittens te zorgen. Maar ze konden niet voor iedereen zorgen. En ze zouden een stille kitten al helemaal niet zien. Maar Chestnutkit bleef stil. Ze had geen zin om iets te doen. Toen kwam er een andere kat binnen. Het was een poes. De tabby kon haar niet meer herinneren. Ze had voor dit alles al met iedereen kennis gemaakt. Teveel om allemaal te onthouden. Sinds dit allemaal begon is Chestnutkit langzaam haar puf verloren. Ze hoeft niet meer met iedereen vrienden te zijn en contact te maken. Vroeger was goed. het was leuk. Vredig... De poes richtte zich naar het stille poesje. 'Hey'. Begroette ze haar. Ze bleef stil. 'Is alles oké hier?' vroeg de poes. Ze ging voor me zitten, zodat ze ongeveer op dezelfde ooghoogte was als de tabby. De kitten knikte en keek de andere kant op.

Het brak haar hart om te zien hoe dit hele gedoe zelfs de kittens aantastte. Ergens wist ze wel dat de 'bevestiging' die de kitten haar gaf niets betekende. "Zeker weten?" vervolgde de gevlekte krijger. Ze wist de bezorgde ondertoon in haar stem niet te onderdrukken. Even dacht ze na. Er moest toch iets zijn wat de kitten een beetje kon oppeppen? Misschien moest ze de kitten gewoon wat af proberen te leiden. Dat moest wel lukken.. toch? "Zeg," begon ze terwijl ze langzaam weer wat overeind kwam. "Heb je misschien zin om een spelletje te doen op de open plek?" Ze hoopte dat ze de tabby hier wat mee kon opbeuren.

'Zeker weten?' Vroeg de gevlekte poes. Je hoorde overduidelijk de bezorgde toon in haar stem. Maar de kleine tabby gaf geen kik. 'Zeg, heb je misschien zin om een spelletje te doen op de open plek?'. De poes ging langzaam rechtop zitten. De kitten keek op. Het leek haar wel leuk. Ze bleef nog even liggen. Toen kwam de tabby langzaam overeind. Ze rekte zich uit. Er kwam een klein piepje uit haar mond. Ze schrok er zelf van. 'Oké'. Zei Chestnutkit met een zwakke stem. Er klonk een spoortje van onzekerheid door in haar stem, maar ze liet het niet merken. Ze wankelde op haar pootjes. Ze was een beetje duizelig omdat ze al lang niet had gedronken. Maar ze liet zich niet kennen en keek de poes aan.

De kitten leek nog niet echt super enthousiast, maar haar mee naar buiten krijgen was al een hele stap. De gevlekte krijger knikte de moederkatten vriendelijk gedag voor ze door de ingang verdween, wachtend tot de kitten zou volgen. Vervolgens draaide ze zich om en ging zitten, haar staart om haar pootjes gekruld. Haar blik viel op een net terugkerende patrouille van enkele krijgers en een leerling. "Heb jij er een beetje zin in om leerling te worden?" vroeg ze de kleine tabby vervolgens om de stilte te verbreken.

Chestnutkit volgde de poes. Ze ging naast haar zitten. 'Heb jij er een beetje zin in om leerling te worden?' Vroeg de gevlekte poes. De kitten keek naar de leerling die met de patrouille terugkwam. Het leek haar altijd al geweldig om leerling te worden. Lekker door de bossen rennen en jagen en leren vechten. De kleine tabby knikte. 'Op zich wel, ja'. Zei de kitten met een zwak stemmetje. Ze kuchte. Haar keel was droog omdat ze al lang niet gedronken had. Ook haar hoofd deed pijn. Ze voelde haar hoofd steeds zwaarder worden. Ze schudde haar kleine hoofdje. Maar dat zorgde er alleen maar voor dat het nog meer pijn deed. Ze liet een klein piepje horen van pijn.