Wounded squirrel [†]

De zon kwam langzaam op. Het was begin Newleaf en de lichtstralen waren nog niet zo sterk en warm, maar ze probeerden toch dapper door het riet te schijnen. Het gaf een gezellig wazig lichtpatroon en dat viel ook op Featherkit. De kleine lapjes kat was 7 moons en van haar kittentijd al ziek. Haar greencough leek wel ongeneeslijk en het werd alleen maar erger. Er was een periode van hoop geweest, waarbij haar greencough afgezwakt was naar whitecough. Ze had met de andere kittens kunnen dollen en zelfs met haar eigen leeftijdsgenootjes. En toen werd ze nog zieker. Nu lag ze daar maar. Haar calico pels dof en futloos, haar ogen weerspiegelden al de sterren waar ze zou wonen. De medicine cat van nu, Fairfaith, had nog alles proberen doen, maar de seizoenswisseling had het alleen maar erger gemaakt. Van kou naar plots 20°C werd haar te veel. Featherkit had blackcough. De ziekte had nu geen keerpunt meer. Ze zou hoe dan ook sterven of Starclan moest haar goed gezind zijn. De lichtstralen die haar lichaam een beetje verwarmden trilden doordat het riet zachtjes bewoog. De 'apprentice' reageerde daar op. Ze kreunde en rolde zich op in een bolletje. Slecht plan. Haar hoest was rochelend en er kwam de laatste tijd steeds een vloed bloed mee. Bij elke beweging kreeg ze die hoest. Haar lichaam kon het allemaal niet meer aan. De laatste paar dagen was ze ook haar eetlust verloren. Ze werd magerder met de dag en die hoest putte haar lichaam helemaal uit. De pijn die het hoesten bracht was ondraaglijk. Het licht vervaagde. Featherkit had haar kopje naast haar poten gelegd, maar keek nu toch naar boven. Een goud-geel licht spreidde zich uit over haar lichaam en ze baadde nu in een poel van licht. Uit het licht kwam een kat stappen. Ze fronste. Het was haar evenbeeld maar veel groter, een warrior. Ze had de vreemde poes nog nooit gezien, maar een gevoel van herkenning overspoelde haar. De poes zei niets maar glimlachte kort. Haar moeder draaide zich om en verdween in de gouden nevel. Featherkit krabbelde recht. "Mama wacht!" Haar stem galmde en terwijl ze haar moeder achterna liep besefte ze dat het pad haar naar Starclan zou leiden. Het poesje lag op de grond, haar ogen leeg en haar mond een beetje open. De pijn was eindelijk voorbij.

- Open