(CLAN EVENT) Iceskating!

De grote kater opende een beetje traag zijn ogen. Hij had het gevoel alsof er iets miste in zijn nest, en eigenlijk zou hij overeind moeten komen om te zien wat. Gelukkig had hij Vixen om het hem te vertellen. "Ik ga kijken bij de rivier" Klonk het bij zijn oor, en Gray draaide zich een beetje loom om zodat hij haar aan kon kijken. "Ik maak er desnoods een race van om jou uit het nest te krijgen, slaapkop." Geen races in de ochtend, wilde hij mompelen, maar hij kreeg nog snel een lik over zijn wang, en de rode poes was alweer verdwenen. Nog steeds half wakker krabbelde de zwarte kater overeind, waarna hij de den verliet, en toch maar op weg ging naar de rivier. Eenmaal buiten het kamp voelde Gray zich al iets energieker, en kwam er toch wel een beetje schot in. Het duurde dus ook niet al te lang voordat hij bij de rivier was, en Vixen weer zag staan. “Hey.” Groette hij haar met een grijns. De koude had hem al wakker geprikkeld, en hij was nu wel klaar voor actie. “Hier ben ik dan.”

Tag: Vixencry

Met twee kits aan haar zijde was ze op weg naar de rivier, er was razendsnel rondgegaan dat er daar katten aan het spelen waren en dat wilde zij, samen met haar kittens, natuurlijk niet missen. Het knaagde echter wel aan haar dat Beetlekit bij dit soort momenten er niet bij zou kunnen zijn. Snel schudde ze dit van zich af en stond voor de rivier stil, om even haar twee kanjertjes aan te kijken. "Klaar voor?" Vroeg ze met een veelbelovende blik.

Eindelijk! Ze mocht weg uit dat saaie kamp. Misschien was haar moeder toch niet zo slecht als in de eerste instantie geleken had. Rose liep achter haar moeder aan en tikte met iedere pas die ze zette tegen de wiebelende staart van Butterstar aan. De sneeuw waarop ze stapte was niets anders dan die van in het kamp dus daar besteedde ze niet echt aandacht aan. Waar ze wel aandacht aan besteedde, was het rare water waar nu om precies te zijn drie katten op stonden. Toen ze dichterbij kwamen besloot Rosekit dat ze te langzaam liepen en ze begon te rennen, zó haar moeder langs waarna ze het water oprende. Als die anderen het konden kon zij het ook. Een grijns kwam op haar gezicht toen ze merkte dat ze inderdaad kon staan op het water, al vond ze het wel apart, daar liet ze niets van merken. Trots keek ze naar haar mama maar zag dat die al bezig was met Shadow. Deze riep hard dat ze haar moeder vast had weten te pakken en Rose vond dat wel een goed idee, dus stormde ze het ijs weer af - natuurlijk niet zonder één keer uit te glijden - en knalde hard tegen haar moeder op. Vervolgens zette ze haar tandjes in de staart. "Hwewwes!" miauwde ook zij nu triomfantelijk maar daarna liet ze al gauw los. Ze wilde niet alleen maar met mama spelen als er zoveel anderen waren waar ze óók mee spelen kon. Haar blik viel op een bepaald tweetal, een rode warrior en een zwarte warrior. Haar besluit was gemaakt; hen ging ze lastigvallen. Ze liet haar familie achter en trippelde naar de twee katten toe. "Halloooo!" riep ze hard naar hen en de twee vielen opeens om. Nou ja zeg. Ze sprong op hun af en zette haar tandjes in de oor van de rooie, waarna ze hier hard aan trok. "Grrrrr," gromde ze op een stoere manier.

"Daar ben je", Zei Vixen waarna ze naar het gladde ijs seinde. Graywing begreep haar opzet, maar schudde met zijn kop. Nee daar wilde hij niet op. Hij bleef wel veilig op de kant om alle vallende katten uit te lachen. Het was niet dat hij geen balans had, integendeel, de zwarte kater had een perfect evenwichtsgevoel, en was een zeer goede klimmer, maar ijs vind hij gewoon niks. Er was geen grip en je gleed alle kanten op. Nee, hij bleef lekker op de kant hier. Toch sprong Vixen welop het ijs, en draaide zich nogal klungelig naar hem toe. "Kom dan. Of ben je," Even brak ze haar zin af, omdat ze al bijna op haar bek ging. Kijk daar had je het gedonder al. "bang", Hij was pure uitdaging in haar stem, maar Gray had echt geen zin in een glijpartij voor de poes die hij nog steeds indruk op wilde maken. "Ik ben inderdaad heel bang." Zei hij koel alsof het geen enkele schande was. Zijn aandacht werd ook even getrokken door de groep kits die het ijs op kwam stormen, en er kwam opeens een beeld bij hem op van rode flufballs en zwarte poesjes. Het was daar nog wel vroeg voor, maar een kater mocht toch dromen? Toen ging Vixen al onderuit, en hij bulderde het uit. Hij was wel dergelijk 'bang' voor een reden. "Halloooo!" Klonk er toen, en Rosekit uit het nestje van Butterstar kwam aantrippelen. Gray glimlachte naar het poesje, en het veranderde al snel in een brede grijns toen het besloot om Vixen's oor te vangen. Wat zou ze dit leuk vinden.

Ze zag de grijze kater vanaf de kant naar haar lachen. Bingo, ze hield van grappen maken en anderen aan het lachen maken! Een grijns kwam dus ook op haar gezicht toen ze nog wat harder trok aan het oor. De rooie ging zitten maar dat weerhield Rose niet; ze bleef gewoon aan het oor hangen. Het deed wel een beetje pijn in haar kaken maar was hartstikke grappig. Toen kwam er opeens een wilde poot die haar van het oor af duwde en geschrokken keek Rosekit er naar. Ze kon er niets tegen doen, het monster ging haar pakken! Ze gilde waardoor ze het oor losliet, en ze viel hard op haar kont. Auw. Ze wilde net hard gaan huilen toen de rooie wat te zeggen had. "Bewaar die kracht van jou maar voor de vissen oké?" Rose fronste over de opmerking. Ze kon nog niet jagen, duh. "Weet je Rosekit," klonk het toen en met een ruk keek ze omhoog - auw, die plotselinge beweging deed pijn aan haar nek - naar de rooie poes. "Graywing durft niet eens het ijs op. Zullen wij hem er maar eens op zetten? Weet niet of het alleen lukt." met een grijns keek ze naar de kater op de rand. "Is goed!" piepte ze toen vrolijk. Dit was haar ding; anderen irriteren. Ze was er ontzettend goed in. Ze zette haar kleine klauwtjes in het ijs zodat ze niet uitgleed - ze was immers een pro in monsters verslaan en ze zag dit ding onder haar als een koud monster, dus die moest ze met nagels bewerken - en maakte zo haar weg naar de kant zonder één keer te vallen. Triomfantelijk keek ze naar de rooie die net nog gevallen was. Wedden dat die hier niet aan gedacht had?

Het deed haar goed om even plezier te maken, en het leek er op dat Riverpaw haar uitdaging maar al te graag aannam. "Als je dat durft." grapte ze terug. Van het beetje verlegenheid wwat meestal in haar stem te vinden was, was niets meer over. Net toen ze zich wilde afzetten om weg te glijden hoorde ze een tweede, niet heel bekende stem. Toen ze zich omdraaide werd het duidelijker van wie de stem kwam. Een bruine kater, die de naam Lynxfang droeg. "Maar natuurlijk." spinde de poes vriendelijk. Iedereen was welkom op haar kleine evenement. "Zullen we dan maar gaan? Lynxfang, jij mag aftellen." offerde ze de twee. Nu kon de pret beginnen.