Viewless

Zijn kleine lichaampje was tegen die van zijn siblings gedrukt, kou bleef hem maar omringen. Het achtervolgde hem en hij kon gewoon niet ontsnappen. Zijn zwart witte vacht stond overeind maar het hielp gewoon niet. Ook als zijn moeder hem probeerde warm te likken bleef hij het koud hebben. Het katertje zuchte -piepte- toen er pootstappen luid en duidelijk in zijn oren klonk, hij hief zijn kopje en keek blind naar de uitgang. Zijn ogen zaten nog dicht, maar hij wist waar de ingang was. Hij wist waar alles zat, hij kon alles vinden zonder maar zijn ogen open te doen. De geur van een nog onbekende kat stroomde zijn gevoelige neusje binnen. De kat rook net als de rest dus niks bijzonders voor hem. Dus legde hij zijn kopje weer neer en draaide zich om van de rest. Misshien kreeg hij het wel kouder nu, maar hij wou niet zo afhankelijk zijn van de rest. Nu al helemaal niet van het incident van vorige keer dat hij naar buiten was gerolt en bijna dood vroor en door een andere kat gered moest worden. Het kon hem gewoon echter niks schelen wat er zou gebeuren. Het enige wat hij wou is dat hij niet werd behandeld als een kleine kitten! Ook al was hij het nog wel..

-Oceanheart

Een zucht weergalmde door de Den toen Oceanheart haar ogen voor de vijfde keer die ochtend opende. Het was nog erg vroeg in de ochtend, maar ze had het gevoel alsof ze een hele dag had geslapen. Gelukkig had ze niemand gewekt met haar luide zucht, anders zou ze gegarandeerd weer vragen of klachten krijgen. Niet dat ze dat vaak kreeg. Het was nu ook weer niet dat ze veel met andere katten om wilde gaan, maar ze bedoelde maar. Rustig stond de rosse poes en rekte zich uit terwijl haar lichtgroene ogen naar de hemel staarden. Het licht begon er al een beetje te komen, maar het was niet genoeg om echt de indruk te geven dat het al laat in de ochtend was. Om eerlijk te zijn had Oceanheart net ook maar een gokje gedaan en had ze niet direct een idee hoe laat het was. Ze verveelde zich een beetje en stond op om tussen de slapende lichamen van de andere katten te wandelen, haar ogen gefocust op de uitgang van de Den. Ze siste een zacht excuus toen ze tijdens haar tocht naar buiten per ongeluk op de staart van een kribbige poes kwam te staan en sprong het laatste eindje zodat ze zeker niks meer zou raken. Langzaam opende de poes haar bek zodat ze de geuren van de omgeving in zich op kon nemen. Haar ogen keken naar de Nursery en op de één of andere manier gingen haar poten haar al voor naar de Nursery. Het enige wat haar opviel was dat er een rillend lijfje tussen al de andere lijfjes van de kittens lag. En dus stapte de poes wat naar voren, maar nog steeds een beetje met een wantrouwige manier van doen. Haar terughoudendheid kwam weer opzetten en het liefste wilde de poes zich omdraaien om weg te gaan, maar haar aanwezigheid was al opgemerkt door de kitten. ‘Heb je het niet te koud?’ vroeg ze dan maar kalm aan de kitten terwijl ze ging zitten en een lik over haar schouder gaf om zichzelf een houding te geven.