It will be the death of me

Een langzame stap was mogelijk voor haar. En dan nog een. En nog een. Langzaam aan, zolang dat gebeurde moest ze het kunnen, het voor mekaar krijgen zich voort te bewegen zonder overspoeld te worden door de hoestbuien die de poes teisterden. Natuurlijk wist ze dat het niet goed zat, dat het waarschijnlijk de befaamde ziekte was, maar ermee naar de medicine cat gaan wilde ze niet. Ze hoorde hier niet meer, niet bij deze clan en niet op deze plek. Het had geen nut nu zichzelf te redden om daarna weer weg te zinken in de nutteloosheid van haar leven. De anderen hadden het duidelijk gemaakt, haar laten zien wat ze was, niet genoeg om achteraan te komen, te eng om bij in de buurt te zijn. Had ze het er niet ook zelf naar gemaakt? Zowel de ziekte als de houdingen van anderen? Haar woonplek op de Carrionplace was waarschijnlijk niet bevorderlijk geweest voor haar gezondheid. Had haar er vies uit doen zien. Ze had het leuk gevonden in het begin, er een sport van gemaakt er zo angstaanjagend en onverzorgd mogelijk uit te zien. Nu echter hoefde ze er niet eens meer wat voor te doen. De ziekte in haar maakte dat haar ogen dof waren, haar vacht van het zweet aan haar lichaam plakte en bevroor in de koude buitenlucht. En dan waren er nog de hoestbuien, die soms zo erg waren dat een klein straaltje bloed haar vacht in liep. Alleen haar houding, altijd zo trots, was niet aangetast en daar leefde Hail op. Dat was de reden dat ze dit kamp nog binnenkwam, en eten wilde halen. Dit was de reden dat ze nu zo worstelde om de hoestbui in haar weg te houden. Niet te hoesten. Natuurlijk was het onbegonnen werk. De poes was nooit sterk geweest, alleen in geest, en haar lichaam had er geen zin meer in. Deze ziekte vrat haar van binnenuit op, en ertegen vechten kon ze niet. Een zucht ontsnapte haar dan ook, en daarmee begon de hoestbui.
Zo erg zelfs, dat ze voorover tuimelde, en op haar zij terecht kwam. Niet bevorderlijk voor het hoesten. Haar borst voelde aan alsof er stenen op lagen, en met piepende ademhaling doorbroken met hoesten probeerde de poes weer op te staan, wanhopig lucht te vinden. De paniek in haar borst, die haar hart sneller deed kloppen liet ze niet naar haar ogen komen. Ze zag ze wel kijken, de ramptoeristen, maar alles in haar houding maakte duidelijk dat ze niet welkom waren. Nu niet, nooit niet. Ook niet toen ze met veel moeite zich weer overeind gehesen had, om alleen maar opnieuw om te vallen door een agressieve aanval van de ziekte. De ademhaling leek nu meer op gefluit terwijl ze merkte hoe het makkelijker was om gewoon te stoppen met ademen. Zij zou niet meer beter worden, het was met haar gedaan. Dat betekende echter niet dat ze niet wat achter kon laten voor haar clan, voor Rough in het bijzonder. Hopelijk, zo hopelijk, zou het haar zus zijn die er last van zou hebben, die eronder zou lijden. En met een laatste inspanning trok de poes zich naar voren, om naast de al miezerige prooistapel haar zielige hoesten en piepen voort te zetten. Het zwakte af maar zou genoeg zijn. De ziekte zou zijn werk doen, en zelfs al zou ze gesnapt zijn, dan nog zou de clan weer wat prooi armer zijn, weer wat minder voor Rough om te eten, misschien eindelijk de laatste slag. Zoals dit voor Hail de laatste slag zou zijn. Het hoesten, spugen, op haar clan, zodat ze allen wisten wat ze van ze dacht. Lafaards en verraders, allemaal, het leven niet waard. Net als zij.

- Open voor iedereen
Note: Ze heeft greencough en is basically neergevallen naast de prooistapel in een laatste poging haar clan te raken waar het pijn doet.

Met een verward blikje stond ze al een tijdje naar een apprentice te kijken, een die keihard stond te hoesten en proesten. Veel snapte ze er niet van, waarom, wat doet ze, etcetera. Haar kopje hing schuin op het moment dat ze neer viel, wat moest ze nu doen? Gelukkig, ze stond al weer op... Of zo iets. Toen ze niet meer opstond begon er toch iets van paniek op te kruipen in de kitten en rende ze er naar toe. Verward drukte ze met haar pootje tegen de oudere poes. "Hey... Word wakker..." Zei ze zachtjes. "Medlicline kat!" Piepte ze uit, ze kon het niet eens uitspreken maar dat moest toch? Wie dat ook was... Diegene zou vast wel kunnen helpen!

De grijze kater was eigenlijk zijn eigen werk aan het doen tot hij een piepje hoorde. Zijn oren vielen uit positie en hij snelde zich zijn den uit. Het was een kitten geweest die had gesproken en hij verwachtte dus ook een kit in nood. Misschien met een pootje vast of zich gestoten. Het waren ook vaak vals alarm, maar die kleintjes waren zo breekbaar dat hij het er niet op wou riskeren. De grote kater zag al snel wie de bron van het geluid was geweest. Rosykit. Met grote passen liep hij naar de kitten toe en zag nu ook Hailpaw liggen. De pluisbal drukte zijn snuit in de vacht van de kattin, maar meer dan dat was niet nodig geweest. Als ze nog niet dood was duurde het niet lang meer. Hij draaide zich om naar de kitten en gaf die een vriendelijk kopje. "Rosykit, ga jezelf even wassen met een nat stuk mos, vraag een Queen je te helpen." Hailpaw rook naar ziekte, ze had ook Greencough en hij wou niet dat het kleine gevlekte poesje het ook zou krijgen. Na de opdracht wurmde hij zich onder de apprentice en tilde haar zo op zijn rug op. Zij brede rug kon gemakkelijk een kattin zoals hij dragen. Hij kon nota bene zelfs Tall houden, en die was even groot. Met een bijrijder liep hij snel naar zijn den toe en dropte haar in een van de nesten. Hierna haastte hij zich naar zijn kruiden en viste er een goed ingepakt pakketje uit. Deze duwde hij voor de snuit van de kattin en hielt zijn eigen kop zo ver mogelijk van het alles vandaan. Het was een verschrikkelijke geur die zo sterk was dat je zelfs uit je diepste slaap gehaald kon worden. Bewusteloze katten werden weer wakker, en dan had je een grote kans dat je moest overgeven. Muizengal en nog wat andere heerlijk biologische producten was het geheim van het middel. Als dit niet werkte, werkte er niks meer.

Ze keek met grote ogen naar de kater die was aan komen lopen, wow wat cool! Toen deze tegen haar begon te praten wiebelde ze met haar oortjes, waarom klonk de stem zo bekend? Nog even bleef de kit gefascineerd toekijken hoe de medicine cat de apprentice met gemak optilde voor ze naar de nursery rende. "Iemand helpen? Ik moet met nat mos schoonmaken?" Riep ze, niet echt wetend hoe ze dat in starclansnaam moest doen.

De calico kitten keek met grote ogen naar de grijze kattin, Die neer viel bij de prooi stappel ze kon niet zien wat er aan de hand was aangezien ze ver weg stond, Of nou...Zo ver weg stond ze toch niet? de oudere kitten schudde haar kop en keek met een bezorgde blik hoe er een wit zwarte kitten naar de grijze kattin toe liep ze riep een Acefray en gelukkig kwam die er ook snel aan, Oh wat was Hidden blij dat Acefray weer terug was hij had hier verstand van en kon de grijze kattin vast we helpen...Of tja dat hope de calico teminste "Iemand helpen? Ik moet met nat mos schoonmaken?" klonk een piepende stem vervolgens Hidden keek op, het was de wit zwarte kattin de grijze kattin was dus ziek anders en Acefray vertelde haar vast om zich zelf te wassen, Zodat zij niet aangestoken werd de alico trippelde naar de wit zwarte kitten toe en keek haar vriendelijk aan 'Kom' lachte ze 'Zal...ik je helpen?' Hidden wist hoe ze katten met mos schoon moest maken, ze heeft hen qeeun zien doen en heb ook goede uitleg gekregen.

i had to xD

Het ene moment legde je je prooi neer, het andere moment werd erover heen gehoest.
Ietwat verontwaardigd keek Fox naar de kattin die het blijkbaar prettig vond om over de hele prooistapel te hoesten. Ze wilde er net wat van gaan zeggen toen de kattin, die ze nu herkende als Hailpaw, keihard neerviel en niet meer opstond. Oh. Een kitten kwam erop af gerend en deze begon te roepen om Acefray. Fox kwam half overeind, zich afvragend wat te doen. Planten verzamelen kon ze wel, maar toepassen in de praktijk ging haar toch iets te boven. Gelukkig kwam Ace er al snel aangesneld en tilde deze Hailpaw op, waarna hij zijn den in liep. Foxfire trippelde hem achterna, de goedzak dat ze was, ze wilde hem helpen aangezien hij een goeie vriend van haar was. Misschien kon ze zich nog nuttig maken ook, in plaats van een beetje zitten te luieren - want dat was wat ze net gedaan had. Best slecht, want ze hadden lang niet genoeg prooi om iedere mond te voeden. Maar ze was gewoon moe de laatste tijd, waarschijnlijk kwam dit doordat het al zo vroeg donker werd en zo laat licht. Dan dacht je lichaam dat je meer slaap nodig had. Althans, dat is wat de warrior haar theorie was. Misschien was ze wel gewoon liever lui dan moe. Maar nu liep ze toch Ace achterna, om te kijken of ze ergens helpen kon. "Heey Ace," begroette ze hem op een droge manier. "Kan ik helpen met je nieuwe patiënt?" Oké, misschien was het geen tijd voor droge humor. Het stonk hier namelijk een beetje naar erge ziekheid, en dat kon niets goeds betekenen. En het stonk ook naar iets anders waar ze haar vinger niet op leggen kon. "Wat is die stank?" miauwde ze dus ook waarna ze haar neus optrok in afschuw. Getver.

Ace wachtte op enige vorm van reactie van de kattin, maar het leek er niet op dat er nog iets zou gebeuren. Op dat moment kwam Fox binnenlopen en gaf hem een halve hartaanval door ineens te praten terwijl hij heel geconcentreerd in zichzelf aan het mompelen was. Hij zuchtte even toen hij de bekende rode kattin zag. "Als je even snel een berichtje wilt sturen naar Starclan dat ik niet graag nóg een dooie heb om te begraven word het heel erg gewaardeerd" Koppig bleef hij echter aan de gang, de hoop nog niet opgevend. Kom aan, ga niet dood. Starclan heeft veel betere recenties dan dat het werkelijk waard is. Altijd heel druk, slecht personeel, weinig entertainment. Ze zeggen wel dat het eten er goed is maar de rij voor het restaurant is echt te lang voor wat je betaald hebt. Daarbij is de mode van sterren in je vacht wel heel erg drie moons geleden. Dus damnit Hail, gewoon hier blijven. Toen Fox ineens de walgelijke geur opmerkte hielt hij het ding even omhoog, wat net iets te dicht bij zijn snuit was dan prettig was. Je zou denken dat je er aan gewend zou raken. Maar nee. Het wende nooit. "Een mengeling van Muizengal, dead horse aron lily en nog wat andere dingen die je niet wilt weten" Sprak hij vrij onschuldig. Sorry Fox, die geur bleef nog wel even in je neus en vacht hangen.

Het was de geur van ziekte die hem opviel toen hij terugkeerde van de jacht. Met een kraai uit zijn mond hangend stapte hij door de ingang en zag een verzamelde groep katten bij de prooistapel. De warrior draaide wat met zijn oren en kwam dichterbij om te kijken wat er aan de hand was. Toen de medicine cat plotseling zijn bloedeigen dochter op zijn rug hief sperde hij zijn blauwe kijkers open. Ze vertoonde geen levensverschijnselen en haar lichaampje hing er maar slap bij. Ashdrizzle boorde zijn klauwen in de grond en koos ervoor om Fawnstep maar eerst te waarschuwen. De gestreepte kater haastte zich naar de nursery en stak alleen zijn kop door de den. "Fawn.. zou je naar de medicine cat's den willen komen?" Hij hield het kort, maar zijn stem vertoonde al wat bedroefde klanken in verband met wat hij had gezien.
Hij wachtte echter niet op haar en trippelde op een gestresst tempo naar de andere kant van het kamp om daar Acefray te vinden. De stank van kruiden en muizengal vulde zijn neus, maar dit negeerde hij om bij Hailpaw te komen. "Gaat ze het.. niet redden?" besloot hij te vragen, maar hield zijn droevige blik gericht op zijn kleine dochtertje. Hij wilde gewoon gelijk het teleurstellende antwoord, geen valse hoop.

tag -- Natuurlijk moet dr vader ook even komen O:-)

Onderwerp: Re: It will be the death of me