Harder We Fall

Thornflame stond een tikkeltje onwennig op. Zijn Clangenoten lagen nog te slapen, hoewel het al wel vrij laat in de ochtend was. Hij had geen idee of hij Moonpaw nu al mee op training moest nemen. Hij wilde de kat nog even rust gunnen, dus besloot hij om de grenzen te gaan controleren. Het was een opluchting dat hij zonder toestemming het kamp uit mocht gaan. Hij moest zijn gedachten even op een rijtje zetten. Zijn vader was vorige nacht volledig doof en blind geworden. Het was opeens gebeurd en niemand wist echt hoe het kwam. Thornflame weet het aan het feit dat zijn vader steeds ouder werd. Hoe harteloos het ook klonk, de kater zat er niet al te veel mee. Zijn vader was er niet voor hem geweest, zelfs niet toen hij zijn nieuwe naam kreeg en een Apprentice toegekend kreeg. Hij schudde negatieve gedachten van zich af terwijl hij zich liet leiden door de heerlijke geur van het woud. Het begon steeds kouder te worden en zijn pels werd gelukkig wat dikker. De bladeren bewogen onder zijn poten terwijl hij zich snel bewoog naar de grenzen. Het duurde niet lang voordat hij de markeringen van de ThunderClan had gevonden. Hij wilde net een nieuwe aanbrengen toen hij een zoete geur rook die hij herkende. ‘Brindleleaf,’ bracht hij zacht uit, maar blij verrast. Het was bijna zes manen geleden dat hij haar was tegengekomen en hij vroeg zich af of ze hem herkende nu hij een Warrior geworden was. Zijn spieren bewogen zich onder zijn pels terwijl hij zich naar haar voortbewoog. Hij bleef netjes voor zijn eigen markeringen en die van haar staan zodat hij zeker geen grens zou overschrijden en keek haar geamuseerd aan. ‘Herken je me nog?’ vroeg hij lachend.

Een opgelucht gevoel ging door Thornflame heen toen de poes aangaf dat ze hem herkende. Daar was hij wel blij om, want anders zou het ook zo stom overkomen als hij haar wel herkende en zij hem niet. Hoewel hij het wel zou begrijpen, want hij was in heel zijn leven tot nu toe veel katten tegengekomen. Het was echter makkelijk om hun namen te herkennen omdat hij hun geuren goed onthield. Aangezien hij met niet veel poezen sprak, was het makkelijk om Brindleleaf te herkennen. Hij grinnikte even toen ze hem nog aansprak met zijn oude naam, maar besloot om niet te veel prijs te geven. Voor nu dan, want hij wist zeker dat zodra ze vroeg hoe het met hem ging, hij er alles uit zou flappen. Hij haalde zijn schouders kort op toen hij haar opmerking hoorde. ‘Hé, als jij dat zegt, geloof ik je op je woord,’ zei hij met een plagerig knipoogje tegen haar. Hij meende het echter wel. Je kon hem naïef noemen, maar hij durfde de poes wel te vertrouwen op haar woord. Ze leek in zijn ogen niet echt de persoon te zijn die andermans vertrouwen zou schaden, hoewel hij dat natuurlijk mis kon hebben. Hij grijnsde breed toen ze vroeg hoe het met hem ging. ‘Ik ben blij dat je me dat vraagt,’ zei hij lachend tegen haar waarmee hij aangaf dat hij haar een boel te vertellen had. ‘Ik ben tijdens de afgelopen Ceremonie benoemd tot krijger en heb een eigen Apprentice gekregen.’ Zijn stem klonk trots en zijn houding straalde dat ook uit, want zonder dat hij het wist was hij wat rechter gaan staan. ‘Dus ik kan wel stellen dat het goed met me gaat,’ lachte hij. ‘En hoe gaat het met jou? Zijn er bij jou nog leuke dingen gebeurd?’ Hij keek haar nieuwsgierig zijnde aan.

Thornflame snorde toen hij Brindleleaf’s reactie hoorde en merkte dat ze haar opmerking oprecht meende. Het deed hem goed dat er anderen waren die echt blij voor hem waren. Zijn Clangenoten hadden er niet al te veel op gereageerd, maar dat had Thornflame ook niet verwacht. Ieder was blij voor zijn eigen geweest. Bovendien kende hij de meesten in zijn Clan ook nog niet zo heel goed, wat vrij ironisch was omdat hij al twaalf maanden bij hun leefde. Als kitten was hij echter niet veel bij anderen in de buurt geweest omdat hij rouwde om zijn moeder en wrok voelde tegenover zijn vader en als Apprentice was hij ook redelijk teruggetrokken geweest. Natuurlijk had hij wel zijn best gedaan om een paar katten te ontmoeten, maar hij moest vol schaamte toegeven dat de vriendschappen buiten de Clan hem beter afgingen dan binnen. Daar moest hij maar eens gauw verandering in brengen, want in principe konden dit soort ontmoetingen ook niet. Hij concentreerde zich zo goed mogelijk op Brindleleaf’s vragen zodat hij zijn gedachten kon vergeten. ‘Thornflame,’ sprak hij glimlachend. Op het andere twijfelde hij even kort, want hij had zijn Apprentice eerlijk gezegd niet eens gezien. Tijdens de Ceremonie niet en daarna ook niet. Maar om dat nu toe te geven tegenover een oudere Warrior? Nee, dat zag hij niet zitten. ‘Heel leuk,’ sprak hij iets te vrolijk. Hij besloot er niet verder op door te gaan. Het onderwerp veranderde, maar niet in wat hij gehoopt had. Zijn oren trokken naar achteren en even vergat hij dat ze geen Clangenoten waren. Hij deed een paar stappen dichterbij zodat de ruimte tussen hun verwijderd werd en hij nog net met zijn poten binnen zijn grenzen stond. Hij stond letterlijk met zijn poten voor zijn grens en die van haar. Hij boog zich voorover en gaf haar een troostende lik over haar schouder. ‘Ze wordt wel weer beter,’ fluisterde hij. ‘En ik denk dat het feit dat ze Apprentice worden de volgende Ceremonie ook wel zal helpen bij haar herstel. Je kunt een enthousiaste kitten immers niet tegenhouden met groenhoest,’ sprak hij met een knipoog tegen haar. Hij deed een stap naar achteren zodat de ruimte tussen hun wat groter werd. ‘Misschien als ze al weer beter tegen de tijd dat het de Ceremonie is,’ sprak hij enthousiast tegen haar, net alsof hij het over zijn eigen dochtertje had.

Het was hem niet onopgemerkt gebleven dat ze wat naar achteren schoof nadat hij haar een troostende lik had gegeven. Hij vroeg zich af of hij wat verkeerd had gedaan. Misschien was er in haar verleden iets gebeurd waardoor ze geen lichaamscontact met andere katten wilde hebben. Of misschien vertrouwde ze hem nog niet genoeg. Dat laatste zou hij vreemd vinden, want ze vertelde hem wel redelijk veel over haarzelf en over haar kittens. Niemand ging zomaar zijn zorgen opsommen voor een ander als diegene niet vertrouwd werd. Dan moest er iets anders aan de hand zijn. Ondanks dat hij haar niet wilde lastig vallen met vervelende vragen, bleef het toch aan hem knagen en wilde hij er wel graag het antwoord op hebben. ‘Gaat het wel?’ flapte hij er dus al iets voordat hij er erg in had. Het voelde verkeerd aan om het onderwerp van haar dochtertje zo ruw aan de kant te schuiven, maar Thornflame had zo het idee dat ze daar toch niet aan wilde denken. Maar misschien wilde ze ook wel niet denken aan het antwoord op de volgende vraag die hij haar ging stellen. Het was soms gewoon zo moeilijk in te schatten wat hij een ander wel kon vragen en wat te persoonlijk was. Het was nu niet dat hij direct al zijn geheimen tegen haar ging vertellen, maar het was wel algemeen bekend dat hij een luisterend oor was als dat zo moest zijn. ‘Je schoof precies een beetje geschrokken weg toen ik je wilde troosten. Dat is alles,’ zei hij zachtjes tegen haar, zijn bleekgroene ogen vragend om informatie. Hij haalde vervolgens zijn schouders een beetje onhandig op en merkte dat zijn vacht warm werd. ‘Het viel me gewoon op,’ miauwde hij daarna, waarna hij haar weer afwachtend aankeek. Hopelijk kon ze zichzelf wel indenken dat ze niet hoefde te antwoorden als ze dat niet wilde.

Thornflame fronste verbaasd zijnde met zijn wenkbrauwen toen er naar hem gesnauwd werd. Zijn eerste reactie was om er geërgerd op terug te reageren, maar hij hield zich in toen hij zich besefte dat dat toch geen enkele zin had en dat de poes misschien zo reageerde om een reden. Het vermoeden dat er iets vervelends gebeurd was werd bevestigd en Thornflame voelde voor één moment spijt voor de poes. Niet dat hij dat ging zeggen tegen haar, want ze leek al kwaad genoeg te zijn dat hij zijn vraag had gesteld aan haar. Hij had gehoopt dat ze met een verklaring zou komen en dat hij haar beter kon begrijpen, maar hij nam aan dat dat er niet in zat voor vandaag. Misschien zou ze het ooit wel aan hem willen vertellen. Hij kuchte even, bewoog ongemakkelijk met zijn oortjes en richtte zijn bleekgroene ogen even op de grond alvorens ze weer op haar te richten. ‘Sorry,’ sprak hij zacht, maar duidelijk tegen haar terwijl zijn ogen de hare probeerde te vinden. ‘Ik wilde je alleen maar helpen zodat ik je beter zou kunnen begrijpen. Maar ik zie dat je dat niet leuk vindt, dus ik zal er over zwijgen,’ sprak hij tegen haar. Het was immers niet de bedoeling dat ze bang moest worden om met hem om te gaan omdat hij misschien vervelende vragen zou stellen in de toekomst. Hij nam aan dat als ze er klaar voor zou zijn om het hem te vertellen, dat ze er zelf wel mee zou komen. Dat het gewoon eigen aan haar was dat ze niet graag had dat iemand in haar buurt kwam weigerde hij om te geloven. Hij dacht echt dat het kwam door een vervelende gebeurtenis. ‘Ik zal ook proberen om zo goed mogelijk afstand van je te nemen. Relax,’ sprak hij vervolgens omdat hij zag dat haar houding gespannen was. Om zijn woorden bevestiging te geven deed hij een paar stappen naar achteren zodat de ruimte tussen hun verwijderd werd en ze hopelijk meer ruimte had om op adem te komen. ‘Ik doe je niks. Echt niet,’ mompelde hij er nog achteraan. Hopelijk zou ze hem vertrouwen.

Thornflame had echt werkelijk geen idee wat hij aan moest met deze situatie. Hij had niet verwacht dat Brindleleaf het zo erg op prijs zou stellen om met rust gelaten te worden. Of toch niet aangeraken te willen worden, want daar lag heel het gedoe natuurlijk aan. En hoewel er nieuwsgierigheid in zijn binnenste brandde, was hij niet van plan om haar vragen te gaan stellen waar ze helemaal niet op wilde antwoorden. Het was in het eerste geval nooit zijn bedoeling geweest om haar kwaad te maken. Hij begreep ergens ook wel haar reactie, want over iets vervelends praten was ook gewoon niet aangenaam. Hij keek op bij haar opmerking en glimlachte voorzichtig. ‘Dat is al goed,’ zei hij voorzichtig tegen haar, geen idee hebbende of hij zijn eigen gedrag inmiddels al een beetje had goedgemaakt door haar op zijn eigen manier gerust te stellen. Hij had echt gewoon geen idee hoe hij dit moest aanpakken omdat hij ook niet veel bij poezen in de buurt was. Meestal waren het katers of jonge Apprentice’s. Misschien was het wel normaal dat poezen het niet leuk vonden als ze een troostende lik kregen van een kater, wist hij veel hoe dat zat. Hij was wel met andere dingen bezig geweest als Apprentice dan met kijken hoe een bepaalde poes op hem reageerde. ‘Weet gewoon dat als je het ooit wilt vertellen dat ik hier voor je ben,’ mauwde hij zachtjes tegen haar. Zijn gedachten vlogen plotseling naar Shypaw. Zij had het niet erg gevonden toen hij haar had aangeraakt. Wilde dat dan toch zeggen dat deze poes iets vervelends had meegemaakt? Een huivering ging door hem heen toen hij verschillende scenario’s bedacht en hij zuchtte even zachtjes. ‘Zullen we het maar over iets anders hebben?’ stelde hij haar vriendelijk voor. Hij had namelijk niet het idee dat dit onderwerp echt leuk voor haar was.

Thornflame voelde zijn spieren weer wat meer ontspannen toen hij merkte dat Brindleleaf in elk geval niet meer de neiging had om tegen hem te snauwen. Als hij eerder had geweten dat zijn vraag zoveel emoties bij haar zou uitlokken, zou hij het natuurlijk nooit gevraagd hebben. Helaas was het een onmogelijke opgave om iedere reactie van te voren te zien aankomen, maar hij merkte dat hij het in elk geval wel goed opgelost had. Hij vroeg zich af of ze ooit de echte reden aan hem zou vertellen, maar hij nam aan dat dat er voorlopig nog niet van ging komen. Zijn bleekgroene ogen keken haar aan en hij dacht koortsachtig na. Hij had al over de Ceremonie en over de Apprentice verteld. Hij wilde niet te veel informatie loslaten over wat er gebeurd was met de BloodClan. Hij had het gevoel dat de WindClan daar niet veel mee van doen had. Hij vertrouwde Brindleleaf wel, maar ook hij wilde dingen voor zichzelf houden. Hij nam aan dat hij hetzelfde gevoel had als Brindleleaf daarjuist en ondanks dat hij haar net ook wel begreep, begreep hij haar nu des te meer. ‘Goed,’ snorde hij dus. ‘Veel nieuwe Apprentice’s en nieuwe kittens,’ lichtte hij kort toe. ‘En hoe staat het met de WindClan?’ Zijn ogen keken haar rustig aan. ‘Het gaat een lastige tijd worden voor onze Clans met die winter,’ zei hij. En ondanks dat hij het niet wilde, hoorde je toch een beetje zorgelijkheid in zijn stem. Hij ging onrustig zitten en gaf een lik over zijn borst om zichzelf een houding te geven.

Thornflame had zachtjes gesnord toen hij het goede nieuws van de WindClan hoorde. In tegenstelling tot sommige andere Clangenoten van hem vond hij het oprecht leuk om te horen als het met een andere Clan goed ging. Zelfs als het met de ShadowClan goed ging was hij blij om dat te horen. Geen enkele kitten verdiende het om een ziekte te krijgen of te verhongeren. Dat kittens dus de mogelijkheid kregen om Apprentice te worden, was echt een heel goede zaak. Hij hoopte op een dag eigenlijk wel vader te worden en zijn eigen kittens op te zien groeien tot Apprentice’s en Warrior’s, maar hij nam aan dat dat een droom was dat nog even op zich kon laten wachten. Hij had nog niet eens een partner gevonden, nog niet eens een liefdesinteresse of iets dat daar ook maar in de buurt kwam. Hij wist dat dat zijn eigen schuld was omdat hij meer bezig was met trainen dan met iets anders, maar hij wilde zich daar pas op richten als hij wat ouder was. Hij wist dat het ouderwets klonk, maar zich te snel in een relatie storten vond hij ook geen goed idee. Hij was dan ook het soort kat dat voor sommige dingen graag zijn tijd wilde nemen. Hij gaf een bevestigend knikje op Brindleleaf’s woorden. ‘De Clans hebben zich er elke winter weer opnieuw doorheen geslagen, dus ik zou niet inzien waarom deze keer niet weer,’ sprak hij beamend tegen haar. Hij merkte dat hij weer een iets meer ontspannen houding kreeg en liet zijn blik even van de poes naar de omgeving glijden. ‘Maar toch…’ Hij liet zijn stem even afdwalen. ‘Toch komen er elke maan weer nieuwe kittens bij, wat natuurlijk een goede zaak is. Maar er moeten wel weer veel monden gevoed worden. Gelukkig krijgen we elke maan ook weer kans op sterke nieuwe Warrior’s, dus dat compenseert dan wel weer,’ lachte hij. ‘En als we allemaal ons steentje bijdragen zie ik niet in waarom het niet zou gaan. Prooi zal er wel genoeg zijn.’ Dat was toch iets wat hij hoopte, want ook daar was hij niet helemaal gerust in.

Thornflame hield zich sterk vast aan zijn eigen positieve instelling en zijn eigen woorden, maar hij zag al aan de blik van Brindleleaf dat ze het niet met hem eens was. Om dat niet te hoeven zien draaide hij zijn kopje gauw de andere kant op, maar hij wist dat hij tegengesproken zou worden en had er nu al een hekel aan. Oké, misschien zag hij het soms een beetje te rooskeurig, maar zij zagen het soms te negatief. Natuurlijk was er hoop. Als iedereen zijn steentje bijdroeg om de kittens en de Elders te voeden en de kittens warm hielden zodat ze geen ziektes zouden krijgen, was hij er vrij zeker van dat ze het goed zouden doen tijdens de koude seizoenen. Hij probeerde zichzelf in te beelden dat hij kittens zou hebben die geboren zouden worden tijdens die periode. Dan zou hij toch ook alles op alles zetten om ze te verzorgen en te voorkomen dat ze ziek werden? Hij snapte niet waarom Brindeleaf zo moedeloos was en het maakte hem dan ook boos toen ze haar woorden sprak. Gefrustreerd stampte hij met zijn pootjes wat losliggend aarde onder zich plat terwijl zijn oortjes alle kanten op bewogen. Daarna keek hij haar fel aan met zijn bleekgroene ogen. ‘Wel waar,’ snauwde hij. ‘Natuurlijk kan het wel zo positief uitdraaien als we willen. Maar dan moet je er wel in geloven en daar heeft iedereen in alle Clans precies een gebrek aan, aan dat geloof.’ Zijn stem klonk lichtelijk schamper en hij zuchtte toen hij besefte dat hij erg tegen haar uitgevallen was. Verontschuldigend haalde hij zijn schouders op. ‘Sorry voor mijn uitval, maar het is toch gewoon ook zo? Jullie laten de moed veel te snel in jullie poten hangen. Als het jouw kittens waren die geboren werden tijdens die periode, dan zou je toch ook willen dat StarClan zich wél druk maakte om elk te laat geboren nestje?’ Hij keek haar aan met een vragende blik. ‘We moeten gewoon hoop hebben.’

Thornflame voelde zich lichtelijk schuldig toen hij Brindleleaf beledigd met haar snorharen zag trekken, maar troostte zichzelf met het feit dat zij daarnet ook tegen hem uitgevallen was. En zo hadden ze allemaal wel eens momenten dat ze tegen elkaar uitvielen om de één of andere reden. Net als bij Thornflame leek het bij Brindleleaf daarna ook weer vergeten en vergeven te zijn en dat was iets wat Thornflame wel fijn vond. Hij wist zelfs in eerste instantie niet meer waar hij eerst beledigd over was. Hij was op dat vlak niet al te koppig. Hij kon nooit lang boos blijven op anderen tenzij ze natuurlijk echt iets hadden gedaan dat niet door de beugel kon. Hij richtte zijn blik weer strak op Brindleleaf toen ze verder begon te vertellen. Hij had het al in het begin gemerkt en merkte het nu weer: dit was een poes die heel veel had meegemaakt. Waarschijnlijk ook heel veel teleurgesteld geweest in haar leven. ‘Oké, niet te positief dan,’ grijnsde hij. ‘Maar sowieso wel positief. Ik weet dat het makkelijk gezegd dan gedaan klinkt, maar constant in het verleden blijven hangen heeft ook geen nut.’ En dan sprak hij ook voor zichzelf. Want hij kon ook wel de hele tijd aan zijn dode broertje blijven denken, maar dat had ook niet zo veel zin en dat belemmerde overdag zijn taken voor de Clan. Hij gaf zichzelf enkel tijd om aan zijn broertje te denken als het een mooie nacht met fonkelende sterren was. Soms geloofde Thornflame dan dat als er één ster ietsje harder fonkelde, dat het zijn moeder of zijn broertje was die op hem neer keken. Puur bijgeloof? Misschien wel, maar het was iets dat hij graag wilde geloven en waar ze hem dan ook naar zijn mening in vrij moesten laten. Iedereen verwerkte zijn verliezen op zijn eigen manier. ‘Maar wel vreselijk dat jij ook je broertje hebt verloren,’ mompelde hij en hij keek even op zijn poten neer voordat hij zijn blik weer op de hare richtte.