Ceremonie februari

Er hing een stilte in het camp na het gevecht. De katten waren hun wonden aan het likken maar al met al waren ze er redelijk vanaf gekomen. De Torbie kater zuchtte en draaide zich nog eens om in zijn mosbed. Slaap kon de kater niet meer vatten waardoor hij naar buiten liep de den uit. Hij geeuwde en schudde zijn spieren los waarna hij zijn vacht begon te wassen waardoor wat verdwaald mos op de grond landde. Nu hij halverwege zijn vacht was begon hij zich beter te voelen en net op dat moment galmde de stem van Everstar door het camp. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!". De kater keek op en liep naar het verzamelpunt midden in het Camp waar hij langs de rand ging zitten. De nieuwe Warriors die werden verwelkomd schreeuwde hij juichend toe. Het was geweldig dat er nieuwe Warrior's kwamen in Leafbare, alle katten hadden ze immers nodig. Everstar ging verder met de Kittens die nu Apprentice werden en hij voelde zijn hele lijf kriebelen. Zou hij vandaag misschien een Apprentice toegewezen krijgen? Everstar ging de nieuwe Apprentices af waarna ze de naam Thunderpaw liet vallen en daarna zijn naam. Verbaasd keken zijn groene ogen naar de leader. Had hij het goed gehoord? Hij hoorde Warriors om hem heen hem feliciteren met zijn eerste Apprentice dus het moest wel zo zijn. Hij liep naar voren en raakte de neus van de nieuwe Thunderpaw aan. "Zorg dat je morgen voor de dageraad klaarstaat buiten je Den. Dan beginnen we met een tour door het territorium" miauwde hij met een vriendelijke glimlach. Hij was benieuwd hoe dit ging lopen maar had er ongelooflijk veel zin in om te beginnen met het trainen van zijn eigen Apprentice.

De poes stond met een glimlach op haar gezicht op. Eindelijk was het zover. Door ziekte had ze in de medicine cat den gelegen, een hele tijd lang, maar nu ze weer beter was kon ze dan eindelijk toch apprentice worden. Het was eerst nog spannend geweest, of ze het wel halen zou en stel dat ze het haalde of ze dan wel apprentice kon worden en niet naar de elders den moest verhuizen. Maar het was haar gelukt, ze had zichzelf eroverheen gezet en de ziekte was nu helemaal weg. Het was nu dan ook haar beurt om apprentice te worden, op 8 manen oud pas. Ze moest flink wat inhalen dus. Maar ze was gemotiveerd om dit te doen, ook al was het waarschijnlijk dat ze door haar ietwat rebelse gedrag niet zo goed met haar mentor op zou kunnen schieten. Toch wilde ze het graag. Ze wilde een goede warrior worden. Toen Everstar de ceremonie begon, hoorde ze zoals voorspeld ook haar naam. Ze trippelde naar voren, rustig en beheerst. Ze kreeg de mentor Arcticfox toegewezen en ze knikte naar haar leidster. Ze wist dat dit een gerespecteerde warrior was. Toen de ceremonie afgelopen was zocht ze meteen de poes op, en wachtte tot die diens neusje tegen de hare aangedrukt had.

Tag: Arcticfox

Al vanaf het moment dat de Everstar was terug gekeerd van het gevecht, vermeed Barlsound de leader. Hij wist niet goed wat er precies gebeurd was, was niet op de hoogte van wat er allemaal gezegd was en wilde het ook niet echt weten. Toen de ceremonie werd afgeroepen begaf de kater zich toch uit de warriorsden. Toch ging hij vandaag niet tussen de andere katten staan. Hij bleef netjes aan de rand van de groep zitten. Even trok de kater met zijn oor toen hij de leader kort, bijna onopvallend hoorde hoesten. Hij liet zijn blik even naar de grond gaan en vervolgens zocht hij naar een bruin-witte poes, Brindleleaf. Hij had haar sinds het gevecht niet gezien of gesproken. In haar laatste woorden had ze hem een lafaard genoemd, iets wat hem niet was ontgaan. Toch had het hem pijn gedaan om dat te horen uit haar mond. Na de ceremonie besloot hij om gewoon te blijven zitten, waar hij eerder was gaan zitten. Hij had niet bepaald zin om katten te gaan feliciteren, niet vandaag.

De witte poes lag verveeld in het kamp. Jagen had ze vanochtend al gedaan en om heel eerlijk te zijn had ze er schijt aan. Als Everstar besloten had om haar te naaien - wat zo leek, aangezien ze nu al zeventien manen was en nog niet eens warrior was - had ze besloten dat ook bij de poes te doen. Maar ze was niet van plan om uit de clan geschopt de worden dus had ze vanochtend één konijn binnengebracht. Toen Everstar op de rots sprong en haar bekende woorden uitsprak, ging ook Thornpaw naar voren. Ze zou vandaag haar warriornaam krijgen, dat wist ze zeker. Ze had het verdiend en was nu ook de Medicine Cat den uit, de littekens op haar gezicht waren blijvend maar deden nu in ieder geval niet zo'n pijn meer. De rode poes begon met de apprentices die warriors zouden worden. De spanning begon nu toch wel toe te slaan, maar ze hoorde inderdaad haar naam, net zoals die van haar zusje Brokenpaw. Toen Everstar hen beide vroeg of ze de WindClan zouden beschermen met hun leven, knikte ze. "Dat zweer ik," miauwde ze al wist ze dat het gelogen was. Toen Everstar haar warriornaam uitsprak, betrok haar gezicht. Thornheart. Thornheart. De poes ontblootte lichtjes haar tanden, maar wel zo dat niemand het zag. Haar houding veranderde van trots naar verschrikkelijk geïrriteerd. Wat was dat voor StarClan verdomde naam? Ze haatte het. Toen iedereen haar naam riep, kon ze alleen maar chagrijnig kijken. Toen de mentoren opgenoemd werden, was ze verbaasd dat ook haar nieuwe naam erbij genoemd werd. Ze had een apprentice. Quietpaw, waarvan diens mentor een tijd terug overleden was. Toen de ceremonie afgelopen was trippelde ze naar voren en drukte haar roze neus tegen die van Quietpaw aan. "Ik zal beloven dat ik niet doodga," miauwde ze grijnzend naar hem en schudde haar lange vacht uit. "Nee, ik ben Thornheart, je mentor." stelde ze zichzelf voor - voor het geval dat dat nog niet duidelijk was.

Tag: Quietpaw