Hold on, he will come

Ze zou al twee manen lang apprentice zijn als die vreselijke Greencough haar niet ziek had gemaakt. Featherkit haatte het hier. Afijn, ze vond het bestuderen van die planten wel interessant en was er heel nieuwsgierig naar, maar de dagen verliepen zonder dat er iets te beleven viel. Ze mocht de den niet uit, want dan zou ze nog zieker worden. En nooit kwam iemand haar bezoeken. Haar broer leek haar in de steek gelaten te hebben, en ze had geen ouders. Vrienden had ze al evenmin. Als ze niet zo ziek geweest zou zijn had ze vrienden kunnen maken, maar nee, die stomme Leaf-Bare vond het broodnodig om dat van haar af te pakken. Starclan, waarom doen jullie mij dit aan? bad ze elke dag wel twintig keer. Ze had toch niets anders te doen.

-Rosepaw first

Rustig liep de apprentice de med-cat Den binnen ze verveelde zich en hoopte dat ze misshien nog wat interessant kon oppikken bij Honeyscent, Misshien kon ze haar wel helpen want tja een beetje kennis van kruiden hebben kon nooit kwaad toch? De poes keek rustig de Den door met haar ijs blauwe ogen maar kon de witte poes niet vinden, Hpfm waar was zij heen? was het niet haar taak om in haar Den te blijven? de poes maakte een geirriteerd geluidje en zwierpte even met haar staart, Haar ogen vielen op een kat rose herkende haar wel Feather ofzo iets ze had al iest van 3 maanden geleden apprentice moeten worden maar ze was te ziek, het leek rose verschrikkelijk om zo ziek te zijn dat je alles moest missen, Rose liep rustig op de andere poes af en lachte vriendelijk Hey feather' vroeg ze rustig 'Voel je al een beetje beter?' vroeg de flame point poes vervolgens al hield ze wel haar afstand ja zij wilde niet ziek worden.

Een flame-point poes kwam op haar afgewandeld nadat ze een vreemd geluidje had uitgestoten. "Hey Feather," glimlachte ze. "Dag Ros-" mauwde ze, maar werd onderbroken door en luide hoest. "Voel je je al een beetje beter?" Tja, dat was lastig te zeggen, ze voelde zich vreselijk, maar dat kwam niet door die Greencough. Het kwam omdat ze verdorie al zeven manen oud was en nog steeds niet kon vechten of jagen. "Pff," zuchtte ze en draaide met haar ogen. "Het is saai hier, en die kruiden die ik moet inslikken zijn wal-ge-lijk. Maar ze helpen wel." Ze was blij dat er eindelijk eens iemand naar haar toe was gekomen en vriendelijk deed, al merkte ze wel op dat Rose een afstandje van haar hield. Ze schrikte iedereen af. Was hier wel iets goeds aan?!

Rose keek haar wat bezorgt aan toen ze luid begon te hoesten ze had we medelijk met de kattin haar apprenticeschap opeven om hier de hele dag te liggen en langzaam weg te rotten, Hopelijk werd ze snel beter misshien konden zij dan samen trainen Feather was wel aardig dus het zou wel kunnen,toen ze vroeg of het betr met har ging zuchte ze "Pff en draaide met haar ogen "Het is saai hier, en die kruiden die ik moet inslikken zijn wal-ge-lijk. Maar ze helpen wel." Rose knikte begrijpelijk 'Respect man' mompelde ze zachtjes en glimlachte vriendelijk 'Het lijkt mij ook echt Ver-schik-kelijk om hier te zitten' Rose was ook blij dat zij gezond was 'Hopelijk word je snel beter Feather kunnen we samen trainen' Rose lachte en deed een stap dichter naar de poes toe, ze was toch zo aardig.

Feather bekeek de poes voor haar eens goed. Ze kon de spieren van het trainen onder haar vacht zien zitten. Als zij niet ziek zou zijn geweest zou zij die ook hebben. En dan zou ze conditie hebben. Want dat had ze nou net niet. ''Respect man,'' mauwde Rosepaw. "Respect... Stomme Greencough," kuchte de kit-die eigenlijk al aprentice zou moeten zijn. Toen de flame-point vertelde dat ze het verschrikkelijk zou vinden om hier te zitten, knikte Featherkit dat beamend. "Hopelijk word je snel beter, Feather, kunnen we samen trainen." Snel beter worden leek er niet in te zitten, maar ze was blij dat iemand er ook zo over dacht. Ze haatte het dat ze geen bezoek kreeg en ze haatte het dat ze hier moest zitten. Ze haatte alles. "Ik hoop dat ik een deftige mentor krijg," zuchtte ze. Er waren verschillende katers en poezen die een apprentice toegewezen kregen, maar geen respect tegenover hen hadden. Ze had al vele verhalen gehoord van twee apprentices die tegen elkaar stonden te klagen. Waarschijnlijk was dat niet voor haar oren bedoeld, ze waren immers half aan het fluisteren, maar daarmee wekte je nieuwsgierigheid. Dus werd ze wel gedwóngen om hen af te luisteren.