I can’t think straight anymore

Het normale leven was voor de kater weer doorgegaan. Het sorteren van kruiden, het trainen van zijn apprentice en natuurlijk de gezondheid van de clan in orde houden. Misschien zou hij binnenkort nog eens langs alle leden van Windclan moeten gaan, kijken of niemand ergens een verborgen wond had die aan het ontsteken was, of enige verschijnselen van greencough. Hij wist dat dit onder andere in Shadowclan redelijk heerste op dit moment, dus dat was een teken om extra op te letten. Een poes die nogal verwilderd uit haar ogen keek doemde plotseling vlak voor hem op toen de kater de Heatherfields in was gegaan. "Brindleleaf?" mauwde hij vragend terwijl hij halt hield en haar onderzoekend aankeek.

De kater was lichtelijk verbaasd toen hij zowaar zag dat de eerst gestreste blik in haar ogen wat leek te verzachten toen hij verscheen. Zachtjes sprak ze zijn naam uit, waarna hij voelde hoe ze haar neus in de vacht van zijn hals drukte. "Alles is oké nu," mauwde de kater zacht terwijl hij zijn neus zacht in haar nek duwde en kort haar geur opsnoof. Het was lang geleden dat hij weer zo bij haar had mogen zijn, voor het laatst de periode voor ze zwanger was geraakt voor zijn eerste nest.

De poes zei dat ze zich zorgen maakte. "Waarover?" vroeg hij met zijn gebruikelijk kalme stem, want zo was de kater altijd al geweest. Vroeger als apprentice was hij ook al veel te volwassen voor zijn leeftijd geweest, een ding wat hem Sparrowfeather maakte. Hij had er soms spijt van dat hij het pad als medicine cat had gekozen. Zo kon hij nooit in het openbaar toegeven aan de liefde, hij zou nooit een echte vader mogen zijn voor zijn kittens die er ondanks alles toch rondliepen. Langzaam maar zeker brak het hem allemaal van binnen af, maar hij wist zijn muren zo goed op te houden dat je er echt niks van zag.

Brindleleaf begon erover dat ze iets miste, iets wat ze had gemist bij de aanval van laatst. Ze probeerde duidelijk een mysterie op te lossen, en hij wist dat dit soort vragen maar aan je bleven knagen. Hij had ze vaak genoeg gehad. "Ik weet zeker dat Mousepaw weet wat ze doet, Brindle. Kleine meisjes worden groot." En hij vertrouwde op het instinct van zijn dochter. Negen manen waren ze al, oud genoeg om zelf te beslissen met wie ze omgingen en met wie niet. "Natuurlijk blijf ik," mauwde hij en ging rustig zitten terwijl Brindle zich tegen hem aandrukte. "Ik heb je gemist.." murmelde hij toen zacht.

De kater toverde een kleine grijns op zijn gezicht toen Brindleleaf met nieuwe argumenten kwam waarom het niet goed was dat hun dochter zo met die ene apprentice opschoot. "Gelukkig heeft dit grote meisje zo'n waakse moeder," mauwde hij met een warme stem terwijl hij zijn kop lichtjes kantelde. Toen hij zei dat hij haar gemist had kreeg hij de reactie terug dat zij hem ook gemist had. De kater gaf haar een lik over haar kop en sloot voor een kort moment zijn ogen. "Ze zijn alle vier uitgegroeid tot prachtige jonge katten, Brindle.." mauwde hij toen en glimlachte. Soms kon het pijn doen, dat hij zijn kinderen nooit als 'zoon' of 'dochter' aan kon spreken, maar dan zouden er onbekende gevolgen voor hen allemaal zijn.