I can see the end in sight, and it doesn't look good

Dag in dag uit ijsbeerde ze van hier naar daar. Het was saai in de nursery, altijd al geweest. Maar sinds de dood van haar moeder was het nog erger geworden. Toen zij er nog was had ze iemand die haar troostte als ze verdrietig was, al was ze dat niet zo dikwijls. En nu was ze altijd verdrietig en had ze elke nacht weer nachtmerries. En wanneer ze dan wakker werd was er niemand die haar troostte of knuffelde. Zelfs Joan niet. Joan wist niet eens dat mam dood was, en Vain was ook niet van plan om dat te vertellen, ze kreeg het niet over haar hart. Ze zou Joan zo lang mogelijk in haar eigen illusies, haar eigen realiteit proberen te houden. Want als Joan het te weten zou komen, zou ze instorten, en dan zou Vain haar volgen. Dus nee, zelfs Joan kon haar niet troosten. Haar leven was van het paradijs in de hel verandert, en dat was allemaal de schuld van haar vader. Ze haatte hem. Elke vezel, elke bloedcel in haar lichaam werkte op haat. Op die immense haat tegenover Don. Don, hij verdiende het niet om haar vader te zijn. Hij was een monster.

-Vitani first

De roodrbuine member had zich ergens bij het kampwand neergenesteld, de wind was ijzig koud en gelukkig bood de wand haar een stukje beschutting. Haar rode ogen gleden langs de katten die in het kamp bevomden, het waren de niet veel want simds Bloodclan Thunderclan bezat waren de meeste ratten daar heen gegaan. Toch was zij het meeste hier, ze voelde zich niet bepaald thuis daar en hier moest tenslotte ook katten zijn om alles in de gaten te houden. Ze zuchtte, Tornado was nergens te bekenen en haar Young one waren net klaar met trainen. Jagen had ze nu geen zin in, en de wacht houden met deze kou deed ze liever ook niet. Haar blik gleed naar Barn two, geweldig ze had een idee. Soepel stond de poes op en stapte wat stijfjes naar de Barn. Wamrte overspelde haar koude lichaam en de geur van melk hing de lucht. Af en toe verlangde ze echt om weer eens kitten te zijn, maar het leven als Member was ook niet slecht. "Vain?" Fluiterde ze, en pluisde de hele Barn uit totdat ze de zwart witte vachtje van de kitten had gevonden.

Aan de ingang van het kamp hoorde Vain iets dat haar naam leek te zijn. Ze keek in die richtinf en zag een roodbruine poes de Barn uitkammen. "Vitani!" schreeuwe ze vrolijk. Eindelijk eens een dagje dat ze wat plezier kon beleven. Ze trippelde naar de member toe en begroeg haar gezicht in diens flank. Even vergat ze totaal de dood van haar moeder, al was dat de oorzaak dat ze elkaar voor het eerst hadden gezien. "Hoe gaat het met je?" mauwde ze met een mond vol Vitani's haar. Ze deed haar hoofd naar achteren en grijnsde. "Hebben jullie al veel Thunderclanners vermoord?"

"Vitani!" De poes hoorde haar naam en zag meteen Vain vrolijk naar haar toe sprong, een geamuseerde twinkeling lag in haar rode kijkers toen de kitten haar kooje in haar vacht drukte. De member snorde zachhtjes en gaf een zachte lik over haar kop. Agh, misschien had ze toch wel een goed hart. "Hoe gaat het met je?"  Vroeg de kit met een grijns op haar snoet en Vitani lachte zachtjjes toen ze zag dat haar mond beplakt was met haar vacht. "Met mij gaat het goed, en zo te zien heb je eekhoorn gegeten?" Mauwde ze met een brede grijns en wees maar haar staart naar haar mond. "Hebben jullie al veel Thunderclanners vermoord?" De roodbruine member knikte en ging rustig zitten, "Een heleboel" Mauwde ze, "We hebben ze eventjes een schop onder hun kont gegeven hoor Vain, zelf Shadowclan poept in hun broek door ons" Vervolgde ze met een knipoog en sloeg haar staart om de kitten heen. "Hoe gaat het eigenlijk nu met jou? Voel je al een beetje thuis hier?"

Toen Vitani vertelde dat ze al veel Thunderclanners hadden gedood lachte ze luid. "Dat komt ervan als je solt met de oppermachtige Bloodclan!" riep ze uit en deed alsof ze een kat bij z'n nekvel greep en schudde haar hoofd snel heen en weer. Haar speelsheid verdween echter toen Vitani vroeg of ze zich al thuis voelde. "Zonder mama's geur zal deze plek nooit mijn thuis zijn," sprak ze somber. Triestig ging Vain zitten. "Wanneer ik oud genoeg ben om het kamp uit te mogen, ga jij me dan helpen met Don op te zoeken?" Ze sprak de naam van haar vader uit, omdat hij het niet verdiende om vader genoemd te worden. "En hem dan te vermoorden?" Haar blik veranderde van somber tot woest en kil. Vain besefte maar al te goed dat dit de trekken zouden moeten zijn waardoor ze op Don leek. De kilte die in haar school was onmetelijk, en al had ze het geërft van haar vader, ze was er trots op. Later zou ze een meedogenloze moordenaar, een echte Bloodclanner worden. Na al die miserie in haar leven was dat nu wel wat ze echt verdiende.

-Laat sorry