Walking in the sunlight. [&MUTA]

De oortjes van de kater bewogen kort heen en weer terwijl de jonge kat ingespannen naar een muis aan het staren was. Zijn tong gleed al langs zijn lippen, maar desondanks de vooruitzichten probeerde de kater er toch niet al te veel hoop in te krijgen. Dan zou het straks alleen maar tegenvallen. Zijn maandenlange training met zijn mentor hadden hem echter geleerd dat zelfvertrouwen en hoop een goede beloning konden bieden achteraf, maar dan moest hij natuurlijk wel eerst zijn best doen. De kater strekte voorzichtig een poot naar voren terwijl hij de muis nauwgezet in het oog hield. Het diertje stopte even met knabbelen op het zaadje dat het in zijn pootjes hield, maar leek hem niet in de gaten te hebben en ging verder. De wind stopte met het harde rukken aan zijn pels en even was het zo stil dat Thornflame zijn eigen bloed door zijn aderen hoorde stromen. Hij voelde zijn hart gejaagd kloppen en meende dat van het diertje tegenover hem ook te horen, maar dat kon natuurlijk verbeelding zijn. En plotseling, alsof het even ophield met ademen, keek het diertje omhoog en zag hem. Klauwen flitsten voor hem uit en een schelle piep drong zich even door het bos, maar daarna hield het op. Tevreden zijnde veegde Thornflame het bloed van zijn klauwen aan de bosgrond af, nam het dode diertje tussen zijn tanden vast en maakte een klein kuiltje waarin hij het diertje legde. Hij gooide er bladeren op zodat de geur wat gemaskeerd zou zijn en vervolgde zijn tocht door het woud. De zon scheen op zijn pels en zorgde ondanks dat koude wind toch wel voor wat verwarming. Thornflame voelde zich opgewerkt omdat dit al zijn tweede goede vangst was van vandaag. Het was jammer dat het zo weinig was, maar het was beter dan niets. Plotseling hoorde hij een geluid en keek hij op. Een geur drong zich aan hem op en meteen zakte hij wat door zijn poten. Zijn ogen keken behoedzaam door het woud, maar hij zag niet direct iets dat hem opviel. ‘Wie is daar?’ besloot hij toch maar om te vragen, want je wist immers maar nooit.

Terwijl hij zijn oren openhield naar geluid, stapten zijn poten voorzichtig een paar stappen vooruit. Zijn ogen tuurden door de takken heen, maar hij schrok zich bijna een ongeluk toen hij opeens een stem hoorde. Natuurlijk had hij wel het idee gehad dat er een andere kat was, maar hij had niet verwacht dat deze zich al zo dicht bij hem in de buurt bevond. Even wist de jonge kater niet direct wat hij moest zeggen. Het idee dat hij al te veel vriendschappelijke banden had met katten uit een andere Clan dan die van hemzelf bleef hem treiteren, maar toch nam dat niet weg dat hij nieuwsgierigheid voelde voor wat er allemaal te ontdekken viel. Zijn bleekgroene ogen staarden de poes aan die zich op zijn pad bevond en nu zag hij haar wel duidelijk. Hij opende zijn bek om haar geur te inspecteren en het viel hem al direct op dat ze niet van de andere Clans was die hij tot nu toe was tegengekomen. Ze rook een beetje… raar. Naar Twolegs, maar ook naar iets anders. Iets wat hij niet zo goed kon plaatsen, maar waar hij al wel veel verhalen over had gehoord. Dat er bloeddorstige katten rondliepen die zichzelf de BloodClan noemden. Dat ze halsbanden van honden om hun nek hadden hangen. Zou dit zo iemand zijn? Het klonk er niet naar. Ze klonk redelijk vriendelijk en Thornflame vroeg zich af of hij niet gewoon allemaal dingen aan het inbeelden was. De Elders in zijn kamp konden immers vrij overtuigend zijn met hun verhalen en het was ook geen geheim dat ze soms iets te veel fantasie hadden. Toch moest hij op zijn hoede zijn. ‘Je liet me schrikken,’ zei hij en hij grijnsde even ten teken dat het geen ramp was. Hij vroeg zich af of hij vriendelijk moest zijn omdat zij dat ook was of omdat hij toch vijandig moest zijn omdat ze zich dicht in de buurt van zijn grens bevond. Aangezien ze haar afstand er goed van hield, besloot hij om voor het eerste te zijn. Direct onaardig en vijandig doen terwijl er geen aanleiding was lag nu niet bepaald in zijn genen. ‘Mag ik vragen van welke Clan je afkomstig bent? Je geur komt me niet bekend voor,’ zei hij beleefd tegen haar terwijl hij ging zitten en zijn staart om zijn voorpoten krulde.

De geur die hij rook kon hij niet direct linken aan iets, al kwam het hem vrij bekend voor. Was het zo dat hij echt bepaalde geuren door elkaar begon te halen? Dadelijk kon hij geen geuren meer uit elkaar houden. Het was dan ook dat haar lichaamsgeur sterker rook dan die van de Clan waarin ze zich bevond. Zijn oortjes spitsten zich toen hij hoorde uit welke Clan ze kwam en zijn ogen sperden zich open. Plotseling werd de onderliggende geur die hij eerder nog niet had geroken wel duidelijk. Hoe had hij die kunnen missen? De BloodClan… de Clan die verantwoordelijk was voor de val van ThunderClan. Hoe kon hij zo stom zijn? Zo naïef? Hoe kon hij die geur niet herkend hebben? Het leek er steeds meer en meer op dat hij geen waardige ThunderClan-cat was. De kater trok met zijn oortjes, ontblootte zijn tanden en deed een paar stappen naar achteren. Zijn haren rezen de lucht in en zijn staart zwiepte met korte slagen om aan te geven dat de kat afstand moest houden van hem. Hij vroeg zich af waarom de kat hem nog niet uitgelachen of aangevallen had. Het was duidelijk dat BloodClan minachtend dacht over ThunderClan, wat niet geheel onterecht was naar alles wat er was gebeurd. ‘ThunderClan,’ siste hij. ‘De Clan die jullie belachelijk hebben gemaakt.’ En waar jullie op de één of andere manier voor gaan boeten dacht hij er achteraan, maar dat zei hij er natuurlijk niet bij. Maar toch… er leek iets vreemds te zijn met deze poes. Ze leek het niet te menen of zo. Was BloodClan wel haar echte thuis? ‘Het ziet er niet naar uit alsof je het echt leuk vindt in de BloodClan,’ zei hij. ‘Toch kan ik geen risico’s nemen. Blijf op afstand of ik aarzel niet om je aan te vallen.’ Zijn loyaliteit naar zijn Clan was op dit moment groter dan zijn aandrang om vriendelijk te doen tegen haar.