Staring at the sink of blood and crushed veneer

De witte poes keek met haar groene ogen naar het aparte pad dat voor haar lag. Apart betekende niet meteen negatief, maar in dit geval wel. Het pad was dan misschien nog niet zo gevaarlijk, maar de monsters die eroverheen raasden konden zomaar je dood betekenen. Dood was iets waar Dovewing nog niet naar verlangen kon. Soms leek het een goeie oplossing; ze zou terug bij Crimsonheart zijn in StarClan en alle ellende die er nu was zou ze achter kunnen laten. Maar dan bedacht ze zich haar kinderen, die ze toch echt niet alleen kon laten in zo'n moeilijke tijd. Lockedkit, maar ook de kittens van Brightspots die al een moeder verloren waren. Allemaal nog zo jong en al zoveel meegemaakt. De witte oren van de poes gleden in haar nek toen er een monster voorbij kwam met enorme snelheid. Ze keek is naar de overkant, ShadowClan gebied. Zij hadden daar nu ook een stuk van ingenomen, de BloodClanners. Die dachten dat ze alles konden, maar er zou een dag komen dat ze teruggedrongen zouden worden. Dove wachtte met smacht op die dag, de dag dat alles weer normaal zou worden.

- 1st post Acefray

Staring at the sink of blood and crushed veneer Nwledu

Theme & Voice

Ace liep rustig naar Thunderpath toe. Voor iemand die als een aangevallen was door zo'n monster was hij er nog vrij comfortabel bij. Maar goed, hij was ook moeilijk uit zijn doen te krijgen. Nu het zo kou was voelde hij het lange litteken dat over zijn gehele flank en achterbeen liep prikken. Toch wist hij dat dit normaal was en negeerde dit zo goed mogelijk. Hij moest richting het gevaarlijke pad toe om kruiden te verzamelen en hoogswaarschijnlijk even over te steken en bij Thunderclan was lenen. Het was nu eenmaal zo daar gewoon meer groeide. Ook gebruikte Thunderclan andere planten als zijn eigen clan voor bepaalde dingen. Iedereen pakte gewoon wat het meeste voorkwam. Zo durfde hij best wat te pakken bij een ander. Daarbij zou hij het netjes zeggen bij de volgende meeting en wat van hun eigen planten aanbieden, iets wat Ace al snel deed. Eenmaal aangekomen bij Thunderpath keek hij even snel links en rechts over de weg heen en stak zonder blikken of blozen over. Iedere fatsoenlijke ziel had snel overgestoken en veel langer gewacht met er aan beginnen. Ace liep er echter chill overheen zonder een zorg in de wereld. Eenmaal op Thunderclan gebied snuffelde hij aan wat plantjes en zocht er wat oudere tussenuit, met zorg. Hij wou niks verpesten. Nog voor hij iets had geplukt merkte hij een witte kattin op, een Thunderclanner. Hij begreep dat dit een raar zicht moest zijn en liep naar haar toe, zijn brutale maar goedzak grijns op zijn gelaat. "Sorry om zo binnen te vallen, de naam is Acefray, Medicine cat van Shadowclan. Ik kom even wat planten zoeken die wij niet hebben" De manier waarop hij het zei, zo nuchter en simpel, zou het al genoeg zeggen dat hij wist wat hij deed. Of er in ieder geval heel zeker van was. Zijn groene blik bleef naar beneden gericht, naar de kattin.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day