| |  Onderwerp: Show my moves!  do 14 jul 2011 - 11:52 | |
| Zuchtend keek Ravenpaw om zich heen. Het was nog een best lichte dag. Hij strekte zich, zodat hij zijn botten voelde kraken. Zijn zwarte flank en zijn witte borst, maakte hem bijna onopvallend, tussen al dat groen. De beste camouflage die een kat zich kon wensen om bij de SchaduwClan te zitten. Zijn pels was misschien niet dik, iets wat ook best wel iets knaps gaf, maar het gaf wel de perfecte bescherming om door het gras te lopen. Hij schudde zijn vacht uit, waardoor water van het vocht van de bomen op de grond kwam. Hij keek naar de grond en likte het voorzichtig op. Het smaakte best zout, ook al waren het geen tranen, want die smaakten erg zout. Bah, Ravenpaw had ooit al eens een keertje zoiets gelikt, zoute tranen. Het smaakte behoorlijk vies, maar zijn papillen waren dan ook erg scherp. Ze konden veel of weinig smaak krijgen van iets, waardoor Ravenpaw meteen wist wat hij at. Maar kon elke kat dat niet? Hij keek om zich heen. Waar was hij? Dankzij zijn nogal verwarrende gedachten, was hij een beetje de weg kwijtgeraakt. Hij zuchtte. Niet weer hè. Hij rook in elk geval dat hij niet meer in het SchaduwClangedeelte was. Hij was eigenlijk al bijna de hele dag onderweg, want de schemering begon al langzaam te vallen. En aangezien Ravenpaw redelijk snel liep voor zijn doen – misschien dat hij daarom ook wel Ravenpaw genoemd werd, vanwege zijn snelheid, zo snel als een raaf - was hij best ver geraakt. Hij keek om zich heen. Verschillende Clangeuren drongen diep in zijn neus waardoor hij geschrokken om zich heen keek. De grote rotsen, waarop de Clanleiders hun altijd toespraken bij een Grote Vergadering, doemde gevaarlijk voor hem op. Van ontzetting ging zijn vacht rechtovereind staan. Hier mocht hij helemaal niet komen! Nou ja, eigenlijk wel, want dit was een plek voor alle Clankatten om te komen. Maar misschien mocht hij hier niet van Brokenstar komen. Ach, Brokenstar was hier toch helemaal niet? Wat was het probleem, eigenlijk? Hij grinnikte en keek weer om zich heen. Zijn vacht daalde weer en zijn spieren ontspanden, alsof het net een verschrikkelijke harde inspanning had ondergaan. Nee, hij moest zich echt niet druk maken. Hij legde het wel uit als hij een van zijn eigen Clangenoten tegenkwam. Ten eerste moest hij een goed excuus hebben wat hij buiten het kamp deed en ten tweede, moest hij ook een excuus hebben waarom hij hier kwam.
Ravenpaw kneep zijn ogen stijfdicht en opende ze daarna weer. Hij schoot in de lach. Die lach ging uit naar een veel hardere lach, dat uiteindelijk allemaal lijsters liet opschrikken en ze liet verdwijnen. Hoe kon hij deze plek dan ook aanzien voor Vierboom? Hij wist precies waar hij was. Hij was bij de kraaienplaats, een bekende plek voor SchaduwClankatten. Zijn fantasie was weer aan het werken geweest, tijdens dat hij liep. Ondertussen dat hij een verhaal liep te dromen, was hij in werkelijkheid naar de kraaienplaats gelopen. Hij grinnikte. Ze hadden zijn gedachten eens moeten horen. Dan zouden ze echt gelachen hebben. Hij grinnikte opnieuw en strekte zich toen uit. Het was een heerlijke dag. In plaats van de schemering, zoals in zijn gedachten, straalde de zon op zijn verse vacht, die heerlijk gewassen was waardoor het zwart mooi glansde. Een perfecte camouflage dan hij voor mogelijk gehouden had. Hij schudde zijn kopje heen en weer, alsof hij de hele tijd ‘nee’ zei. Eigenlijk was het gewoon om het geruis in zijn oren een beetje te verminderen. Hij keek om zich heen en ging toen liggen. De zon maakte je best wel loom. Gelukkig had hij van een krijger opdracht gekregen om te gaan jagen buiten het kamp, omdat hij zo onnuttig aan het liggen was en de krijger zich nogal geïrriteerd had aan Ravenpaw. Hij had wel al een muisje gevangen en die vlakbij het kamp begraven, maar hij had verder eigenlijk nog helemaal niks gedaan. Hij keek om zich heen en fantaseerde opnieuw over Vierboom. Hij was er nog nooit naartoe gegaan. Hij wou wel mee met een Grote Vergadering, maar was nog nooit opgeroepen. De volgende keer ging hij wel mee, want dan werd hij geroepen, dat wist hij zeker! Hij keek om zich heen, nogmaals en rustte toen met zijn kopje op zijn voorpoten. Hij was zeven manen. Dat was al best oud, vond hij, alhoewel hij wel graag een mentor zou willen hebben, waarmee hij dingen kon overleggen en waaraan hij zijn enthousiasme kon tonen. Zou er ergens nog een Ravenpaw zijn of zou hij de enige zijn die die naam droeg? Hij wist het niet. Hij hoorde een geluid en schrok op. Zijn haren kwamen overeind en hij zette zich in de aanvalshouding. Als het een krijger was, zou die Ravenpaws oplettendheid zien!- Voor iedereen die van een vriendelijke, enthousiaste, zwart-witte kater houdt!  - |
|
