truth makes all things plain {trainingstopic}

Het liefst was hij met zijn leerling gaan trainen bij de Burnt Sycamore. Het kreupelhout dat de grote boom omringde, was ideaal om het sluipen te oefenen dat de basis vormde voor het jagen. Maar sinds het gevecht met Bloodclan, was zoiets niet meer mogelijk. Ze hadden een belangrijk deel van hun gebied verloren, terwijl ze het tijdens Leaf-bare zo hard nodig hadden. Toch mocht de training van Flamepaw niet lijden onder de aanval van de Bloodclan, als er iets was dat Shadowclan nu nodig had, waren het goede Warriors. En Swiftriver was dan ook van plan om Flamepaw er één te maken. Ze hadden afgesproken voor een jachttraining bij de Tallpines, dus dat was dan ook waar Swiftriver op zijn leerling zat te wachten.

& Flamepaw

Zijn grasgroene ogen flitsten heen en weer tegen de tijd dat de rode kater tussen de hoge struiken zigzagde. Hij moest vandaag niet weer laat zijn. Zijn pels had al een wintervacht gekregen. Maar was nog lang niet zo dik zoals de meeste katten hadden. Vandaar dat Flamepaw dus ook zat te rennen. Was hij gelijk ook al warm gelopen. Stofwolkjes dwaalden van zijn mond af tegen de tijd dat hij zijn bek half opende om te hijgen. Het was niet makkelijk om in de sneeuw te rennen. Met een slidingstop remde de jonge kater vlak voor zijn mentor. "Ik hoop dat ik niet te laat ben." miauwde hij licht hijgend. Zijn borst bewoog op en neer. Het had hem niet veel energie geduurd om bij zijn mentor te zijn. Maar rennen was eenmaal geen makkie.

Ondanks dat het hartje winter was, hadden de dennenbomen in de Pinewoods al hun naalden nog, en zag het bos er nog redelijk groen uit. Groen met een flinke laag wit er overheen, dat dan weer wel. Het had wel een mooi gezicht, de winter zonder de kale bomen. Uiteindelijk zag hij Flamepaw aankomen, die ook nog een behoorlijke entree maakte door voor hem langs te sliden. Swiftriver's blauwe ogen verwijdden even toen zijn Apprentice tot stilstand kwam. "Je entree excuseert je," beantwoordde Swiftriver op de vraag van zijn Apprentice. "Maar we gaan nu wel meteen beginnen. Vertel me eerst eens wat je ruikt," droeg hij zijn Apprentice vervolgens op. Het zou een behoorlijk lange dag kunnen worden, en aan het eind ervan, wilde hij eigenlijk ook wel wat gevangen hebben.

"Je entree excuseert je," Antwoordde zijn mentor. Flamepaw keek hem met een sukkelige glimlach aan. "Maar we gaan nu wel meteen beginnen. Vertel me eerst eens wat je ruikt," De jonge kater stak zijn neus in de lucht, hij opende zijn kaken. Aangezien het zijn eerste les was, had hij niet al te veel vertrouwen in zichzelf om alles perfect te krijgen. "ShadowClan, moerassen." mompelde hij tegen zichzelf. Zijn blik wendde af naar zijn mentor. "Ik denk dat ik nog net een rat kan ruiken." zei hij uiteindelijk voorzichtig. Niet zeker van de zaak. Als kitten had hij ooit rat gegeten. De geur bleef nog altijd in zijn gedachtes hangen. En nu kon hij het mooi benuttigen. Hij wou zijn mentor niet falen, iedereen zei dat de eerste keer niet al te goed ging, maar hij wou tenminste iemand trots maken. Nu zijn vader en moeder niet naast hem konden staan bij zijn Warriorceremony. Langzaamaan dwaalde de kater af naar zijn gedachtes. Diep verzonken. Een verdrietige fonkeling glansde in zijn grasgroene ogen.

Swiftriver keek rustig toe terwijl Flamepaw zijn neus in de lucht stak om vervolgens alle geuren die het bos vulden te inhaleren. Niet de makkelijkste taak om mee te beginnen, vooral niet als je eigenlijk nog nooit eerder geurherkenning hebt gedaan. Swiftriver knikte even loom op het gemompel van zijn leerling en een glimlach verscheen op zijn gezicht toen de kater aangaf dat hij een rat rook. "Dat klopt. Maar met ratten moet je goed oppassen: deze dieren dragen de meeste ziektes met zich mee. Vaak kun je ook wel ruiken of ze gezond zijn of niet," vertelde Swiftriver op rustige toon. "Concentreer je op de geur van de rat, en probeer het te volgen," was de volgende instructie die de oudere kater aan zijn leerling gaf. Dit vergde vaak wat oefening voordat katten het echt onder controle hadden, maar omdat ze aardig vroeg waren begonnen, hadden ze nog genoeg tijd om een paar educatieve fouten te maken.

De zware druk kwam weer van hem af nadat zijn mentor het goedgekeurd had. "Dat klopt. Maar met ratten moet je goed oppassen: deze dieren dragen de meeste ziektes met zich mee. Vaak kun je ook wel ruiken of ze gezond zijn of niet," Legde hij nogmaals uit. Tijdens het verkennen van het ShadowClangebied had zijn mentor het daar over gehad. "Dat herinner ik me nog." mauwde hij opgewekt. De gedachtes wegvagend. "Concentreer je op de geur van de rat, en probeer het te volgen," Oei, dat was moeilijk. Het beest kon alle kanten op gegaan zijn. Ondanks de angst te falen liet Flamepaw geen onzekerheid tonen en kon alleen maar langzaamaan knikken. Toch kon het slappe gezwiep van zijn staart zijn zenuwachtigheid tonen. Hij stak zijn neus in de lucht, de geur van het beest drong weer binnen. Het was een wat zwakkere geur, waarschijnlijk was de rat al een eindje weggelopen. De rode tabby hoopte maar dat hij hun niet gehoord had. Meteen begon hij zachtjes te sluipen. Tevergeefs had hij dat nog niet geleerd waardoor het meer op normaal lopen klonk. Van schrik hield hij zijn gewicht op zijn schouder. Dan hoorde je ook geen zwaar gestamp.

Swiftriver greens lichtjes toen de jonge kater aangaf nog te weten dat ratten ziektes bij zich droegen. Gelukkig was er toch iets blijven hangen van zijn eerste training, wat altijd een geruststelling was dat al je tijd in ieder geval niet voor niets was. Hij hield zijn blauwe ogen vervolgens weer strak op zijn leerling gericht, die nu op zoek zou gaan naar de rat die hij meende te ruiken. Niet de makkelijkste opdracht, maar je moest wel ergens beginnen. Sommige katten hadden al snel door hoe ze prooien opspoorden, en sommigen moesten behoorlijk wat oefenen. Swiftriver wilde gewoon proberen om in te schatten waar dat bij Flamepaw ongeveer lag. De rode kater probeerde te sluipen en corrigeerde zichzelf al snel, waarop Swiftriver hem een bemoedigende knik gaf. "Verdeel je gewicht gelijkmatig en rol je poten goed af," zei de rood-witte kater op gedempte toon. Sluipen vergde vooral veel oefening, iets dat ze later ook nog wel zouden doen. Helaas was het kreupelhout de perfecte plek daarvoor, maar dat was recent van hen afgenomen.

Het was duidelijk dat zijn mentor hem op iets wou testen. Je ging niet zomaar jagen zonder training. Maar al die gedachtes waren op dit te ingewikkeld voor de kater. Hij moest zich op zijn prooi focussen. In de hoop zijn eerste vangst te winnen. "Verdeel je gewicht gelijkmatig en rol je poten goed af," legde de roodeitte kater tenslotte uit. Met een lage zwiep van zijn staart liet Flamepaw merken dat hij het gehoord had. Zijn grasgroene ogen waren uitdagend in spleetjes geknepen tegen de tijd dat hij steeds langzamer ging sluipen. Nogsteeds twijfelend of hij wel de juiste afstand geschat had. Via zijn ooghoeken zag hij Swiftriver. In de hoop zijn mentor niet teleur te stellen maakte hij een sierlijke sprong. Echter belandde hij vlak naast de rat, die natuurlijk geallarmeerd wegrende. Alsof het niet erger kon belandde de rode tabby ook nog is in de modder. "Ugh." miauwde hij droogjes terwijl hij de modder uit zijn vacht schudde. Toch bleven er bruine vlekjes op zijn vacht hangen. Dat zou is weer een lange schoonmaakbeurt worden. "Oeps." zei hij zachtjes met een vragende toon en een sukkelige glimlach terwijl hij zijn schouders ophield.