Someday I will found you, I swear

Het ging al ietsje beter. De wond ging niet steeds weer open als ze haar kop bewoog, al deed het nog steeds pijn. Het was niet meer zo’n hevige stekende pijn dan eerst, meer een irritante zeurderige pijn. Ze lag met haar kop op haar voorpoten naar de ingang van de Medicine cat’s den keek, ze verveelde zich. Ze begreep nou maar al te goed hoe Mousepaw zich altijd voelde als ze hier lag. Het was hoogstens irritant om gevangen te zitten in een den, al rook het er lekker naar kruiden. Ze zuchtte zachtjes terwijl het gesprek met zowel Bronzemask haar zus als Barksound door haar kop speelde. Het was voor haar nog steeds vaag wat er precies was gebeurd en ze vond het vervelend dat ze hun niet precies had kunnen vertellen wie haar gegrepen had, ze wist het gewoon niet. Het was veel te snel gegaan. Wat ze wel wist dat ze er alles aan zou doen om die vervloekte kat te vinden, ook al voelde ze elke keer angst als ze aan die kat dacht. Ze was doodsbenauwd voor alles wat met pijn te maken had en die kat had haar flink pijn gedaan, haar bijna vermoord. Toch wilde ze hem of haar vinden, omdat diegene haar trots gekrenkt had.

[& Quietpaw]

Toen hij het kamp binnen was gewandeld, had hij al doorgehad dat er iets gebeurd was. Hij was een aantal dagen het gebied uit geweest, op zoek naar Foxkit. Nu had hij wel een idee waar de jonge kater kon zijn, maar hij had niet de vaardigheden om Foxkit in zijn eentje te redden. Nu wist hij niet precies wat hij moest doen, maar hij moest en zou zijn vriend terug krijgen! Maar op dit moment had hij andere prioriteiten: zodra hij het kamp in was gekomen, had hij vernomen dat zijn moeder recent was aangevallen, maar niemand leek precies te weten door wie. Dus haastte de jonge kater zich naar de Medicine Cat's Den om te kijken hoe het met haar ging. Hier en daar zat Quiet zelf ook onder de krassen, veroorzaakt door Brat van de Bloodclan, maar hij voelde zich nog redelijk goed. Quiet stapte de Den in en keek rond, en zijn ogen vielen meteen op zijn moeder. "Mam!" bracht hij bezorgd uit. Er zat een flinke wond bij haar hals, het had zo gemakkelijk fout kunnen gaan. "Wat is er gebeurd?" bracht hij zachtjes uit, om de andere katten in de Den niet te verstoren.

Ze tilde haar kop op toen de stem van haar zoontje haar gehoorgang bereikte. Ze had zin om hem tegen haar aan te trekken en een lik over zijn wang te geven, maar ze hield zich in. Hij werd ouder, dat vond hij vast niet zo leuk meer. Ze merkte aan zichzelf dat ze zich veel vaker inhield nou haar kittens ouder werden, bang dat ze vonden dat ze iets doms deed. “Hé Quiet.” Ze glimlachte, ze was echt blij om hem te zien. “Ik was op jacht toen een rogue mij beet. Het ging allemaal zo snel, daardoor is het allemaal een beetje vaag in mijn kop.” Het irriteerde haar dat ze niet precies meer wist wat er gebeurd was. Ze kon het aan niemand duidelijk vertellen, omdat ze niet wist wie het geweest was. Ze had ook zelf dingen aan elkaar proberen te knopen en ze hoopte dat het nog klopte en dat ze de gaten niet met onzin had opgevuld. Het was ook zo vreemd allemaal. Ze kon niet bedenken waarom die rogue haar had aangevallen.

Hij ging zitten en keek zijn moeder aan terwijl ze hem vertelde wat er gebeurd was. Gebeten door een rogue? Dat klonk behoorlijk... verdacht? Quiet keek zijn moeder een beetje somber aan, hij voelde zich op dit moment zo hulpeloos. Hij kon niets doen om haar te helpen, of om ook maar voor iets van wraak te zorgen. Hij wist niet eens wie haar aangevallen had. In ieder geval kon hij er wel op vertrouwen dat Sparrowfeather en Lizardpaw goed voor zijn moeder zouden zorgen, daar was hij dan wel weer blij mee. Hij ging bij zijn moeder liggen, zoals hij deed toen hij nog een kitten was. Misschien was het nu wel wat kinderachtig, maar het boeide hem eigenlijk niet zoveel. Hij was zijn moeder bijna kwijtgeraakt. "Komt het wel weer goed met je?" fluisterde hij. Straks had ze iets blijvends opgelopen en moest ze Elder worden of zo. Daar was hij nog lang niet klaar voor.

Ze snorde zachtjes toen Quietpaw tegen haar aan kwam liggen. Ze legde haar staart rond hem en drukte even haar neus in de vacht bij zijn hals. Met die beweging kwam echter de zeurende pijn weer terug en ze klemde even haar kaken op elkaar terwijl ze haar kop weer rechte. Dat was misschien toch nog niet zo’n slim plan. Ze knikte toen haar zoontje vroeg of het wel weer goed met haar kwam. “Het zal wel een litteken worden, maar Sparrowfeather en Lizardpaw zeggen dat het weer helemaal gaat genezen.” Stelde ze hem vervolgens gerust. Toen viel haar blik op de krassen op zijn huid. Er trok een frons in haar voorhoofd terwijl ze Quiet wat vragend aankeek. “Wat heb jij gedaan?” Er klonk bezorgdheid door haar stem.

Quiet werd er een tikkeltje nostalgisch van om zo te liggen met zijn moeder, al was het iets van twee manen geleden dat hij dat voor het laatst had gedaan, maar oké. Hij keek bezorgd toe toen zijn moeder van de pijn verschoot, maar er was weinig dat hij kon doen, helaas. Een waterig glimlachje kwam op zijn gezicht toen ze zei dat de Medicine Cat gezegd had dat het wel goed zou komen. Hij moest er niet aan denken om zijn moeder nu te verliezen. Aan de ene kant kon hij haar wel vragen of ze alsjeblieft voorzichtiger zou willen zijn de volgende keer, maar wie zou dit zien aankomen? En waarschijnlijk zou deze gebeurtenis Brindleleaf vanzelf een stuk schichtiger maken dan ze al was. Vervolgens vroeg zijn moeder naar wat hij gedaan had, met oog op de wonden op zijn lichaam. Hij keek zijn moeder ineens bezorgd aan. "Foxkit is weg. Een poes van de Bloodclan heeft hem meegenomen," vertelde hij haar, nog steeds in een fluistertoon. "Ik wilde het aan Whitelion vertellen, maar ik kan hem nergens vinden." De witte kater was de laatste tijd spoorloos, en met alle rare dingen die de laatste tijd gebeurden, vreesde Quiet het ergste.

Het was even stil terwijl ze een paar keer met haar ogen knipperde. Waarom had ze dit allemaal niet meegekregen? Kwam dat omdat ze nu in de Medicine cat’s den lag. “Quiet.” Zei ze zachtjes, er lag een frons in haar voorhoofd. “Vertel het anders aan Everstar, maar ga niet meer zelf zoeken oké?” Haar nekharen waren iets overeind gekomen bij alleen maar het idee van de BloodClan. “Alsjeblieft?” Fluisterde ze bijna smekend. Ze vond het moeilijk dat ze zelf niets kon doen en kon kijken waar Foxkit was, maar ze was nog niet genoeg aangesterkt. Ze wilde haar zoontje zo graag helpen en ze maakte zich verschrikkelijk veel zorgen. Als het een BloodClanner was geweest die Quietpaw verwond had zou ze diegene terugpakken, ze voelde de haat branden in haar borst. Niemand kwam aan haar kittens. “Wie was het?” Er fonkelde een vreemde blik in haar goudgele ogen.

Er hing een stilte tussen de twee, deze keer zat hij volgeladen met spanning. Hij wist dat zijn moeder bezorgd zou zijn, dat was ze bijna altijd, maar toch wilde hij eerlijk tegen haar zijn, zo vaak als hij maar kon. Ze droeg hem op naar Everstar te gaan en niet meer zelf op zoek te gaan. Maar Everstar had het al zo druk, zou ze wel tijd nemen om Foxkit te gaan zoeken? Quiet zuchtte en knikte. Hij zou het zijn moeder wel beloven. "Maar wat als Everstar niet op zoek gaat?" vroeg de rood-witte Apprentice toen. Hij kon Foxkit niet in de steek laten, niet nadat hij gezien had wat de Bloodclanners Yellowcloud hadden aangedaan. Zouden ze echt een kitten pijn doen? Brindleleaf vroeg wie het was, en hij wist maar al te goed wie ze bedoelde. De naam van de kattin kende hij echter niet. "Het was een rode poes met felblauwe ogen. Ze was hartstikke gek, praatte tegen zichzelf en zo," vertelde hij aan zijn moeder. Misschien kende ze deze kattin wel, de Bloodclanners waren nou eenmaal berucht, toch?

Ze probeerde Quietpaw geruststellend aan te kijken, dat mislukte alleen grandioos door de verbeten trek om haar mond. “Geloof me Quietpaw als Everstar het te horen krijgt zorgt ze dat Foxkit terug komt. Al gaat ze niet zelf zoeken stuurt ze er wel een pratrouille opaf.” Ze vertrouwde haar leidster en ze wist zeker dat ze dat zou doen. “Vertel het haar, dan is hij snel weer terug.” Vervolgde ze helder. Toen haar zoontje vertelde wie hem pijn gedaan had werd haar blik eng donker. Er viel een stilte terwijl ze strak voor haar uitstaarde alsof ze in trance was, maar toen knipperde ze een paar keer met haar ogen en keek Quietpaw weer aan. De enige BloodClanner die ze ooit ontmoet had was Ripa geweest en die voldeed niet aan de beschrijving van haar zoontje, maar ze zou er koste wat het kost achter komen wie het durfde om aan haar kinderen te komen. “Dat had ze beter niet kunnen doen.” Sprak ze toen plots vol haat.

Arme Foxkit... Helemaal alleen bij die nare Bloodclanners en niemand kwam hem zoeken. Nou ja, Quiet had het geprobeerd, maar dat was niet zo goed gegaan. Zijn moeder verzekerde hem van het feit dat Everstar wel zou zorgen dat Foxkit terug zou komen, maar zo zeker was hij daar niet van. Everstar kreeg de laatste tijd niet echt veel voor elkaar. Niet dat het aan haar lag, de Clan was nogal klein en zwak. Hij bestond voornamelijk uit Apprentices en daarom liepen de andere Clans met gemak over hen heen, iets dat nodig moest veranderen. "Ik zal Everstar wel vragen..." zei hij toen, niet zeker of het wel zou helpen. Hij vertrouwde zijn leidster wel, maar ze had het druk en in het hart van de Bloodclan infiltreren was nou niet bepaald een makkelijke taak, vooral niet voor hun beste Warriors. De blik van zijn moeder leek als een eclips te verduisteren toen hij vertelde over de kattin die hem had aangevallen. Hij zag al een wraakactie aankomen. "Je doet toch wel voorzichtig?" vroeg hij toen. Ze was net gewond geraakt, hij wilde niet dat ze haar leven zou wagen voor wraak op die stomme Bloodclanner.

Ze glimlachte lichtjes toen haar zoontje zei dat hij Everstar zou vragen, dat stelde haar gerust. Toch stond het idee dat er BloodClanners bij Quietpaw in de buurt kwamen haar helemaal niet aan. Die gestoorde katten moesten niet bij haar kinderen in de buurt komen. Het gepeins maakte haar moe en ze kon een gaap niet onderdrukken die haar meteen iets liet inkrimpen van de pijn. “Ik zal het proberen.” Vervolgde ze toen Quiet vroeg of ze wel voorzichtig zou zijn. Haar blik vestigde zich op die van haar zoontje. Ze kon het gewoonweg niet beloven, soms kon ze zich niet inhouden. Ze had een opvliegerig karakter en dat was iets wat haar nog wel eens in de problemen bracht. Met een zucht legde ze haar kop op haar voorpoten. “Blijf je nog even?” Mompelde ze zachtjes terwijl ze vocht tegen de vermoeidheid die zich van haar meester probeerde te maken.

Zodra hij hier weg ging, zou hij naar Everstar toe stappen. Het was een noodgeval en hij wilde niet te lang wachten. Hij had geen idee wat ze daar in de Bloodclan nu met Foxkit aan het doen waren, maar het zou vast niet goed zijn. Eigenlijk was er geen tijd te verliezen. Toen hij zijn moeder vroeg of ze wel voorzichtig zou zijn, kreeg hij een antwoord terug dat hem niet bepaald tevreden stelde. 'Ik zal het proberen' stond vaker wel dan niet gelijk aan 'nee'. De rood-witte kater fronste even, maar hield zich stil. Hij had geen zin in een discussie waar hij waarschijnlijk toch als verliezer uit zou komen. Zijn moeder was behoorlijk koppig: als er iets in haar hoofd zat, was dat er moeilijk uit te praten, en hij zou het ook niet gaan proberen. Daarbij ging hij er wel vanuit dat ze slim genoeg was om niet in haar eentje het Bloodclankamp in te wandelen. Een warme glimlach kwam weer op zijn gezicht toen ze vroeg of hij nog even bleef. "Natuurlijk," antwoordde hij terwijl hij haar beweging spiegelde. Eigenlijk was hij ook wel moe na wat er gebeurd was. Hij merkte op dat hij steeds dichterbij zijn moeder kwam qua grootte. Hij legde zijn kop op zijn poten en zuchtte, het was allemaal een beetje teveel voor hem op dit moment.

Er verscheen een glimlachje om haar lippen toen haar zoontje aangaf dat hij zou blijven. Gerustgesteld deed ze haar ogen dicht. Ze genoot van het idee dat hij bij haar was, ze had dat echt gemist. Haar kinderen die zich tegen haar aan nestelden als ze gingen slapen. Langzaam zonk ze weg in een diepe slaap, voor het eerst in tijden was het een droomloze slaap.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: Someday I will found you, I swear