Araund our territory

Haar glanzende zwarte vacht en haar -iets wat aan de kleine kant- lichaam lag lekker tegen die van Snakewhisper aangedrukt, zoals altijd. Als ze haar Apprentice Yeastpaw had getraind en de jonge kater een volgroeide Warrior zou zijn, zou ze met haar partner een nestje kittens willen. Met die gedachtes werd ze wakker en keek ze naar het vele dacht licht dat haar ogen hadden bereikt. Met een gaap stond ze op en begon ze zich zelf zorgvuldig te wassen, na dat ze daar mee klaar was kwam ze kalm het hol uit en liet ze haar knappe lichaam en vacht tonen aan de buiten wereld. Ze liep kalmpjes naar de prooistapel en nam een kraai in haar bek. Met haar prooi liep ze naar een afgelegen plekje in het kamp, waar ze haar prooi netjes op at. Ze begroef de botjes en likte haar snoet schoon. Rustig liep ze naar de apprentices den, ze stak haar kop naar binnen en keek met haar nietszeggende ogen naar binnen. 'Yeastpaw, wakker worden, eet wat, dan gaan we jou de grens lijnen laten zien, zo dat je weet waar je "niet" overheen mag komen, tenzij je een opdracht hebt!' Spark ze met een strenge toon, zodat haar Apprentice meteen wist dat hij amar niet tegen ahar in kon gaan, of ondeugend mocht doen. 'Maar kom, eet wat dan gaan we het kamp uit,' sprak ze terwijl ze al vast naar het kamp ingang toe liep en daar wachtte op haar Apprentice. 'Ik zou maar goed eten, want dit word een zware dag', riep ze het dier toe.

[Probeer zo uitgebreid mogelijk te typen zodat ik met een inspiratie volle post terug kan reageren.]

'Yeastpaw, wakker worden, eet wat, dan gaan we jou de grens lijnen laten zien, zo dat je weet waar je "niet" overheen mag komen, tenzij je een opdracht hebt!' Klonk het in zijn oren. Hij opende zijn groene ogen en rekte zich uit."Ja Drakflower." Zei hij braaf. Hij lief naar de prooi stapel en pakte er een dikke vink uit. Toen hij eenmaal aan het eten was had hij spijt dat hij de vink gekozen had. Hoe kon hij nou trainen met allemaal veren in zijn bek! "Ik zou maar goed eten. Want het word een zware dag." Klonk de stem van zijn mentor. "Is goed, Maar ik eis niet al teveel prooi op. De Elders hebben het meer nodig dan ik." Hij at zijn vink op. Daarna ging hij rechtop zitten en likte de restjes van zijn snuit af. Hij was nog best moe. Toen liepen Yeastpaw en zijn mentor Darkflower het kamp uit. Yeaspaw vond het best spannend. Hij was nog nooit eerder het kamp uit geweest. "Darkflower, wat nou als een beer ons pakt?" Bij het woord beer Liepen de rillingen over zijn ruggengraad. De zon scheen fel en af en toe viel er een zonnenstraal door het dichte bladerdak heen. Het gras waar ze doorheen liepen glinsterde van de douw druppels. Het kleine katertje was zo nieuwsgierig! Het liefst wou hij nu overal aan gaan snuffelen. Maar dat kon helaas niet. Hij diende zich te luisteren naar zijn mentor. Soms droomde hij ervan om een vogel te zijn. Je kon gaan en staan waar je maar wou! En je had geen 'Warrior code' waar je je aan moest houden. Niet dat hij het erg vond. Want door de warrior code werd het geen rommel in het woud en in de clans. Als kitten had hij een beetje na gedacht wat hij als warrior naam mzou willen. Maar ja dat kiest de zijn leider Brokenstar. Er was één ding dat hij wel al een beetje onder controle had. Dankzij zijn zus Raindrop. Dat waren de geuren van de andere clans. En hij wist de namen van de clans ookal. Namelijk Thunderclan Shadowclan Riverclan Windclan en... poeh, wat was dat nou ook alweer? o ja! Skyclan! Met die clan had hij nog altijd moeite gehad om het te onthouden. Met al die gedachtes in zijn hoofd wende hij zich weer tot zijn mentor Darkflower. "Waar gaan we als eerst heen?" Klonk de nieuwsgierige stem van de jonge Apprentice.

(uit gebreid genoeg? ^^)

"Ja Drakflower." Had Yeastpaw geantwoord. Mooi het was geen protesteer beestje. "Is goed, Maar ik eis niet al teveel prooi op. De Elders hebben het meer nodig dan ik." Was wat haar leerling als volgt had beantwoord. "Darkflower, wat nou als een beer ons pakt?" Vroeg Yeastpaw toen ze het territorium verlieten. 'Wees maar niet bang voor beren, die heb je niet in ons territorium, wees maar eerder bang voor dassen en honden', zei ze met een klame blik op de apprentice. 'maar in de loop der trainingen zou je wel leren hoe je je zelf kan verdedigen tegen die beesten, en je gaat tenslotte nooit alleen het kamp uit, dat is ter strengste verboden.' Zei ze terwijl ze door liepen. "Waar gaan we als eerst heen?" Vroeg haar leergierige Apprentice. 'Het donderpad, of te wel, de grijnslijn van de Thunderclan. Je hebt kans dat we er één tegen komen,' Vertelde ze kalm. 'Maar onthoud, je bent een shadowclan kat...' Ze ging voor haar Apprentice staan en richtte haar ambere blik recht in die van haar Apprentice. '... en Shadowclan katten tonen geen angst!' Zei ze om haar Apprentice op wat sterkere benen te krijgen. 'Kom mee', zei ze. Ze zette een snellere pas in om haar apprentice een beetje op te warmen. Na een poos lopen kwamen ze bij het Thunderclan territoria. Ze ging voor het Donderpad zitten en richtte haar ambere blik op de overkant. 'Dit is de grenslijn tussen ons het de Thunderclan, reuk de geuren, en vertel me wat je allemaal reukt,' Zei ze kalm.

Na een poos lopen kwamen ze bij het Thunderclan territoria. Zijn mentor Darkflower ging voor het Donderpad zitten en richtte haar ambere blik op de overkant. 'Dit is de grenslijn tussen ons het de Thunderclan, reuk de geuren, en vertel me wat je allemaal ruikt,' Zei Darkflower kalm. Yeastpaw knikte en stakk zijn snuit in de lucht. Toen haalde hij diep adem en snoof alerlei verschillende geuren op."Ik ruik...Thunderclan! Bij die woorden gingen zijn haren even overeind staan. Maar door de kalme blik van zijn mentor gingen ze snel weer liggen. "Wacht even, Ik ruik meer! Ik ruik een hele gore lucht bah!" Hij hoeste zo goor was het. Op dat moment kwam er een monster voorbij racen. Yeaspaw schrok zich rot. Zijn haren gingrecht overeind staan en hij verschool zich achter zijn mentor. Met een trillerige stem zei hij tegen zijn mentor:"W. w..w Wat was dat ding!" Toen hij het geluid niet meer hoorde concentreerde hij zich weer op de geuren. "Ik ruik het stinkende pad, En Thunderclan geuren, En ook die stank van dat monster dat net voorbij kwam!" Hij ging weer zitten en zei:"Meer ruik ik niet Darkflower." Hij wist niet eens of er wel meer the roken was. Hij wou nu al naar het volgende. Maar dat zou onbeleefd zijn om dat nu al tegen zijn mentor te zeggen. Dus daarom sprak hij voorzichtig:"Darkflower, Was dit alles wat we gingen doen bij het Donderpad? Want ik voel me hier niet zo op me gemak." Hij ging naast zijn mentor zitten en ontspande zich een beetje. Plotseling hoorde hij geritsel in de struiken. Hij keek achterom en zag een dikke eekhoorn die amper kon bewegen. Hij dook naar de gron en sloop heel stil naar de eekhoorn toe. Toen stapte hij op een takje dat breekte."Het is nu of nooit!" Zei hij zachjes in zichzelf en toen sprong hij op de eekhoorn. De eekhoorn wou nog wegrennen maar dat lukte hem niet. Hij was veel te dik. Yeastpaw zete zijn nagels in het beesje en beet hem in 3 happen dood. "Het.. Het is me gelukt! Darkflower! Ik heb een eekhoorn gevangen!" Schreeuwde hij trots naar zijn mentor. Toen hij bij Darkflower was aangekomen legde hij zijn prooi op de grond.Oops, Ik ben iets vergeten. Hij ging recht op zitten en keek omhoog.Starclan, Bedankt dat u dit leven aan mij schonk. Ik zou dit leven niet misbruiken door het zelf op te eten. Ik zal het eerlijk metmijn clan delen. Hij zuchte een keek weer omlaag. Toen keek hij naar zijn mentor en was benieuwd wat die te zeggen had.

"Ik ruik...Thunderclan!" zei haar apprentice. Darkflower knikte. 'Dat klopt'. "Wacht even, Ik ruik meer! Ik ruik een hele gore lucht bah!" Vervolgde haar apprentice. Darkflower knikte weer. 'Dat is het donderpad', legde ze uit, niet dat hij dat nog niet wist. 'Deze geur kan je al van ver reuken.' toen schoot er een monster voor bij. Darkflower sprong naar achteren, maar ze bleef kalm. "W. w..w Wat was dat ding!" Vroeg Yeastpaw. 'Dat was een monster. Het zijn leven loze dingen, ze doen niks anders dan het pad volgen...' Legde ze uit. 'Maar buiten dat zijn ze ook koelbloedig. Als je naar de Maansteen moet moet je zo'n pad over steken, ze stoppen nooi, ze rijden rechtstreeks op je af, en als je geraakt word... Dan ben je dood. Onthoud dit, steek nooit een donderpad over voor de lol, als het moet, kijk dan goed uit, heel goed, reuk of er één komt, oke?' Zei Darkflower. "Ik ruik het stinkende pad, En Thunderclan geuren, En ook die stank van dat monster dat net voorbij kwam!" Zei Yeastpaw. Darkflower knikte. "Meer ruik ik niet Darkflower." Zei Yestpaw als volgt. "Darkflower, Was dit alles wat we gingen doen bij het Donderpad? Want ik voel me hier niet zo op me gemak." Vroeg hij. 'Dat klopt.'Beantwoorde Darkflower. toen hoorde Darkflower een Eekhoorn, Darkflower keek naar haar leerling of hij het ook op had gemerkt. Ze lette op zijn reactie, en inderdaad hij reageerde er op. Yeastpaw ging in een sluip houding en sloop er op af. Hij stapte op een takje en dat brak. Maar buiten dat lukte het hem het dier te vangen, en in drie happen had hij het dier eindelijk dood. "Het.. Het is me gelukt! Darkflower! Ik heb een eekhoorn gevangen!" Darkflower knikte trots naar haar leerling. 'goede vangst', complementeerde ze eerst. 'Maar je moet beter op letten met waar je je poten neer zet, en proberen je gewicht te verdelen over alle vier de poten, en je moet in de nek bijten waar de slag ader zit, nu had het dier pijn, maar voor de rest, het is een prima vangst.' Zei ze. "Oops, Ik ben iets vergeten." Zei Yeastpaw. Aan zijn houding zag ze dat hij een bedankje naar de Starclan toe stuurde. 'Goedzo,' Zei ze. Toen hoorde ze pootstappen. Thunderclan rook ze. 'Yeastpaw ga achter me staan', siste ze vlug.

[Goldenmoon mag nu komen op dagen]
Verkeerd acc, sorry

Goldenmoon was vroeg wekker geworden. De zon was nog niet eens door de bomen aan het schijnen. Ze rekte zich uit en ging stil naar de open plak. Ze keek eerst eens rond. Zoals ze wel had verwacht waren er maar een paar katten waker. Eest waste ze zich eens grondig. Eten zou ze nu niet kunnen doen. De hoop verse prooi was veel te klei naar haar smaak. Dus het beste dat ze kon doen was gaan jagen. Toen ze uit het ravein was geklauwtert en kon beginnen lopen. Kwam de zon net door de bomen. Zo te zien ging het een heel goede dag worden, zeker om te jagen. Dus ging ze snel op weg, ze lette goed op geluiden en geuren. Het duurde niet lang voor ze een muis rook. Meteen ging ze in jachthouding. Ze kon de muis niet zien, die zat ergens onger het gras. Dus ze moest zich concentreren op het geluid. Na een poosje maakte ze haar besluit. Met een snele sprong had ze de muis te paken. In één beet was het diertje van het leven ontnomen. Ze begroef het onder een spar en ging snel weer verder. Het duurde niet lang voor ze een ekster te zien kreeg. Die was rustig bezich zaatjes uit de gront aan het pikken. Zoals gewoonlijk ging ze weer in jacht houding. Het was een redelijk groot beest en de clan zou er dus veel aan kunnen hebben. De ekster lette totaal niet op zijn omheving en was al snel dood voer. Nu ging goldenmoon even weer terug en begroef deze ekster bij de muis die ze daarpas had gevangen. Nu was het even rustig, je kon de vogels vrolijk horen fluiten. Ze genoot van dat geluid ook van de wind die door haar vacht ging. Maar de wind nam ook een geur mee. Het was geen geur van prooi. Het was een afschuwelijke geur dat ze rook. Het donderpad, waar de mosters voorbij raasden. Hoe erg ze de stank ook vond, toch wou ze daar nog eens gaan kijken. Niet dat ze daar een prooi zou kunnen vangen. Maar het was de grens lijn tussen thunderclan en de schadowclan. Ze kon het geur spoor eens verversen onder tussen. Dus ging ze maar in die richting. De maate dat ze dichter kwam hoe erger de stank werd. Op een geheven moment dacht ze zelf van terug te keren. Maar dat zou zonden ze van tijd. Ze kwam daar aan, en rook de erge stank van het donderpad dat ze eerder rook. Maar nu rook ze ook nog een geur. De geur van schadowclan, het was geen oude geur. Maar verse, goldenmoon keek naar de overkant en zag een paar ogen glanzen. Op dat moment kwam er een monster voorbij. Maar ze bleef staan alleen haar ogen werden wat groter en haar oren gingen wijder uit elkaar. Nu was het even stil, ze keek recht in de ogen van de kat aan de over kant. Daar achter zach ze een grijs gestalte, dus het waren twee katten. Maar het donderpad scheide hun gelukkig.

'Yeastpaw ga achter me staan', Klonk de stem van zijn mentor. Yeaspaw gehoorzaamde en verborg zich achter de glanzende vacht van zijn mentor. "Darflower, Ik kan die poes wel aan." Klonk de bange maar toch zelfverzekerde stem van de Apprentice. Hij wist niet zeker of Brokenstar het wel goed vond dat hij zo dicht bij Thunderclan territoria was. Maar zijn mentor zou het wel beter weten dan hijzelf. Toen sprong hij achter zijn mentor vandaan en ging net voor de rand van het Donderpad staan en sprak. Jij daar, Thunderclan schepsel of wat je dan ook wezen mag. Je bent nu bij de grens van ons territorium. Zorg maar dat je er niet OVERHEEN komt. Anders krijg je met mij en mijn mentor te maken. Hij liet nog een kleine grom horen en liep rustig terug naar zijn mentor. Hij ging zitten en draaide zijn kop. Dat was een teken om te vragen hoe deed ik het.Kwam ik aggresief en loyaal over? Klonk zijn nieuwsgierige maar ook leergierige stem. Hij wou niets liever dan zo snel mogelijk een krijger worden. Daarom deed hij ook zijn uiterste best. Hij wou zijn mentor echt trots maken. Zodat ze aan de andere krijgers kon vertellen dat ze een goede Apprentice had.Toen hoorde Yeaspaw geritsel in de struiken en nog een geluid. Maar hij had nog niet geleerd van wat dat geluid was. Hij sloop naar de bosjes en kroop erin. Aan de andere kant kroop hij er weer uit. Toen knepen zijn ogen zich tot spleetjes en zijn vacht en staart werden dik. Er stond een groot kwijlend beest voor hem met tanden van wel drie muislengtes! Yeapaw blies maar het beest gaf geen kick. Het enorme beest drukte Yeaspaw met zijn gigagantishe poot op de grond."Darkflower Help me!" Galmde het door het woud. Met zijn andere poot drukte het dier tegen Yeaspaw's keel. Yeastpaw sloeg zijn klauw uit en zette zijn nagels in de poot die op zijn keel gedrukt was. Het reusachtige beest schoot toen met zijn kop naar voren om hem te bijten. Met een snelle reactie schoot Yeaspaw's poot ook naar voren. Zijn klauw was in het oog van het reusachtige beest gekomen. Maar lang hield hij het niet meer vol. Oww wanner komt Darkflower nou! Dacht hij.

"Darflower, Ik kan die poes wel aan." Zei haar Apprentice. Darkflower keek naar voren en keek naar de thunderclan kat. 'Die komt neit naar voren, die blijft wel', mompelde ze toen. "Jij daar, Thunderclan schepsel of wat je dan ook wezen mag. Je bent nu bij de grens van ons territorium. Zorg maar dat je er niet OVERHEEN komt. Anders krijg je met mij en mijn mentor te maken." Zei haar Apprentice plots. Ze keek goedkeurend naar Yeastpaw. 'Mooie Waarschuwing.' Zei ze. Yeaastpaw ging zittene n keek Darkflower aan. "Kwam ik aggresief en loyaal over?" Darkflower knikteenkel en keek nog kort naar de overkant. 'Het zou wel de domste Warrior ooit zijn als ze zich nu nog op ons territorium waagt', Zei ze met een kille blik op de kat gericht die aan de andere kant van het Donderpad stond. Daar moest ze maar blijven ook. "Darkflower Help me!" Klonk er plots. Darkflower draaide zich emt een vlugge instinctieve beweging om en zag haar Apprentice tegen de grond werd gedrukt door een Hond. Ze was kort verstijfd en zag hoe haar Apprentice bijne werd gebeten. Ze zag hoe Yeatpaw zijn poot in de oog van de hond stak. 'Hou vol', krijste ze. Ze zette af emt haar lenige achter poten en knalde met haar kleine lichaam tegen de grote lichaam van het die aan. Haar kracht liet eht beest op zij springen en Darkflower beet in de keel van de hond. De hond sloeg haar tegen een boom aan en Darkflower bleef even hijgend staan. 'Yeastpaw. Ik hou de hond bezig, maak jij nou maar dat je weg komt'. Zei ze streng kil en dreigend maar ook hoopvol dat hij luisterde. Hij moest nu wel luisteren. Dacht Darkflower hoop vol. Ze sprong op de rug van de hond en sloeg haar nagels in de schouderbladen van de hond. Ze beet in de nek en het bloed stroomde haar bek binnen. De hond liet zich op zijn zij vallen en zette toen een massieve grote poot op haar borst. 'Ren en haal hulp!' Krijste ze.

Nog altijd keek ze naar de twee katten aan de andere kant. De jongste kat kwam naar voren. Jij daar, Thunderclan schepsel of wat je dan ook wezen mag. "Je bent nu bij de grens van ons territorium. Zorg maar dat je er niet OVERHEEN komt. Anders krijg je met mij en mijn mentor te maken." Schreeuwde hij naar haar. Ze trok zich niets aan van zijn woorden. Ook al was ze der ook niet echt heel blij mee. "Schepsel of wat je ook mag wezen." Zei ze bij zich zelf. Dat kon ze ook tegen hun zeggen. Maar ze late het er bij. Want al snel waren ze weg. Maar ze hoorde gekrijs. Ze ging zitten en luisterde aandachtig. Hond! haar ogen vlogen open. Moest ze niets gaan doen. Moest ze niet gaan helpen. Shadowclan helpen. De gedachte, maar toch ergens kon ze geen kat, en een hond. Het verwarde haar maar. Toen er geen mosters meer te zien waren. Glipte ze over het donderpad. Nu was ze in shadowclan teritorium. Wat bezielde haar in hemels naam. Ze zag de hond en de twee katten. 'Ren en haal hulp!' Krijste de eene kat naar de andere. Maar dat zou dan te laat zijn. Snel sprong ze op de hond en boorde haar nagels diep in zijn rug. Hij jankte en probeerde haar af te schudden maar ze had zich goed vast. 'Verstop je vlug.' Zei ze tegen de katten. Terwijl de hond op het donderpad af rende. Met haar op zijn rug. De hond was nu zelf al op het donderpad. Eenmonster kwam aan ge vlogen van de eene kant. Snel sprong ze naar de andere kant. Terug in haar teritotium. De hond was ook nog maar net ontsnapt aan het moster. Door de schrik liep het dier weg met zijn staart tussen zijn poten. Zelf was ze ook best geschrokken. Watt had ze gedaan. Iets dat zij dacht dat goed was. "Vergeef me sterrenclan." Zei ze. Ze keek over het donderpad of ze de katten zag staan.

[Sorry als je niet meer wilde dat ik poste."