To be or not te be

Haar mood? Niet al te slecht. De wonden van het gevecht waren aan het helen. Ze was voor een beet in haar nek naar Honeyscent geweest. Ja ze had haar geholpen met de wond, maar nog iets heel anders ontdekt. Het was inmiddels te zien en nu kon zelfs de rode poes zich ervoor schamen. Waarom schaamde ze zich hiervoor? Het was een normaal iets van natuur, maar waarom voelde ze zich er dan zo slecht over? Binnenkort zou ze ook nog moeten vertrekken van het nest waar ze nu nog elke avond lag. Het nest waar ze zich nu zo thuis voelde inmiddels. Nu was ze ook expres achter een geur aan gegaan. Ze kon niet ineens verdwijnen naar een ander nest zonder te vertellen waarom. Al snel zag ze de kater zitten en ze zuchtte. Kort ging haar blik naar haar buik, stomme dingen ook. Dat ging ze alleen niet aan hem laten merken. De poes kwam aangelopen en liep zonder pardon onder zijn kin door met een lief kopje erbij. Daarna ging ze naast hem zitten, wat leunend tegen hem aan.

Zijn staart kwam om haar heen en ze drukte haar hoofd nog extra tegen hem aan. Daarna ademde ze uit en ontspande helemaal. Ze had geen idee hoe ze dit gesprek moest beginnen eigenlijk. Nu zat ze hier maar tegen hem aan, niet-wetend wat ze moest doen. Hij begon echter wel met een gesprek. "Prima", zei ze met een korte glimlach, al zou hij die niet kunnen zien. "Ik was bij Honeyscent langs geweest." Was dit een goed begin van het gesprek? "Er was verder niks mis." Het was wat je mis kon noemen, maar oké. Officieel was er niks mis met haar. "Ze-", ze haakte af. Het voelde zo raar om te zeggen. "heeft wel iets anders ontdekt." Ze schaamde zich zo erg voor een reden. Ze wou die dingen helemaal niet hier, ze mochten oprotten. De enige reden dat ze nog niet van een hoge plek was gesprongen was Gray op het moment. De buik die steeds dikker werd beviel haar niks. Het maakte haar zwak en dat kon ze niet hebben.

De kater nam afstand. Wou ze helemaal niet, maar ze moest met hem mee gaan. Zijn stem had angstig geklonken en ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Met haar staart ging ze over zijn rug heen. "Rustig, het is niet erg." Zij vond het wat minder, maar dat hield ze maar even achter. Ze zuchtte. Het moest er gewoon uit. Alleen hoe wist ze nog niet. Uiteindelijk besloot ze maar wat te zeggen. "Wij-", begon ze. Ze keek naar de grond. Oh ze voelde zich zo ongemakkelijk. Ze was hem serieus aan het vertellen dat er kittens in haar buik zaten en bij die gedachte keek ze naar haar buik. "gaan binnenkort ouders worden." Vixen keek hem afwachtend aan. Ze wou zijn reactie weten, voordat zij haar reactie zou laten zien. "Ik verwacht kittens Gray", zei ze om het allemaal nog even snel te zeggen. De poes glimlachte naar hem. Ze had gemengde gevoelens hierover. Toch kon ze wel glimlachen.

Hij kreeg een grijns op zijn gezicht en haar ogen gingen met een glimlach naar de grond. Hij vond het overduidelijk geweldig en ze kon goed verbergen hoe ze eigenlijk doodsbang was voor deze zwangerschap. "We krijgen kittens", herhaalde hij opnieuw en ze keek op. "Nou jij bent blij", zei ze met een grijns en ze duwde hem voorzichtig. "Fijn." Ze grinnikte. Ja ze deed bij hem anders dan bij anderen, maar ze kon het niet laten. De poes keek hem aan en kreeg een warme glimlach op haar gezicht. Alsof hij haar kracht gaf om toch blij te zijn over dit. Vanbinnen was ze dan ook in paniek. Hoe ging ze dit doen? Zij zou nooit kitten kunnen opvoeden. Ze zouden dood zijn binnen de kortste tijd. Ze was zelfs naar het gevecht geweest, zwanger. De poes keek naar haar buik en zag een kras zitten. Een grote kras dwars over haar hele buik heen. Die was haar nog niet opgevallen. Al was het aardig goed te zien. Haar blik ging terug naar de kater, geen idee of hij het had gezien, maar langer de kans ging hij niet krijgen aangezien ze weer tegen hem aan ging zitten. Neus duwde ze in zijn vacht en ze ging weer lichtelijk tegen hem aan leunen.