We try too ignore the Pain...

...But it still hurts insane...
Het grijze poesje keek al een hele tijd strak voor zich uit, naar de richting van de uitgang van de Barn. Haar blauwe heldere ogen hadden iets verlangend; binnen een moon zou ze hier niet meer slapen, maar in de Young One Tower. Haar jonge lijf was ondertussen niet meer slank, maar gespierd en breedgeschouderd; eindelijk was haar pluizige vacht iets ruwer geworden en was ze bijna klaar om Young One te worden.
Een steek van pijn trok toch door haar buik toen haar blauwe blik naar haar moeder gleed. Nooit meer zou ze kunnen slapen naast het vertrouwde, zwarte lichaam van Fortuna, nooit meer... Ze had nooit gedacht dat ze in Bloodclan zoveel van iemand kon houden, maar het was haar toch gelukt. Zachtjes draafde Wasabi naar haar moeder, en gaf haar een kopje met haar wang om haar aandacht te trekken. Dit zou een van hun laatste ontmoetingen zijn in de Barn, besefte het grijze poesje met een steek in haar hart.
[Fortuna eerste post! C:]

De gitzwarte poes werd langzaam wakker toen er iemand zijn kop tsgen haar wang drukte, eerst had ze gedacht dat het Zorro was maar toen ze haar kleurloze ogen opende zag ze het grijze vachtke van Wasabi. Een kleine glimlach verscheen op haar snuit en meteen hief ze haar kop van haar poten en gaapte eventjes. Haar pluizige staart lag om de kittens gekruld om ze te beschermen tegen de kou. Haar ogen gleden eventjes door de Barn. Zira had pas de Barn verlaten en zich weer bij de rest gevoegd, jammer genoeg moest zij zelf nog eventjes wachten tot ze weer in haar oude nest kon kruipen. Haar blik gleed weer terug naar haar pleegdochter, die ze eigenlijk meer als een echte dochter behandelde. Ze keek de jomgere poesje met een zachte blik aan en gaf het een lik over haar oor. "Wat ben je vroeg op" Mauwde de member met een wat vermoeide toon, en keek Wasabi aan. Was er iets mis?

~~Telefoon bericht~~

Everthing that kills me...
Het gespierde poesje voelde een kleine golf van vreugde toen Fortuna opkeek en glimlachte. De zachte blik in haar ogen stelde Wasabi gerust, en ze ging zitten bij haar pleegmoeder. Een ongeruste blik in haar blauwe ogen was niet te vermijden en ze krulde haar grijze staart netjes rond haar poten, terwijl ze in een uiterst fiere houding ging zitten; haar borst vooruit en haar kin streng maar trots naar voren gericht. Het was een hele chique houding voor zo'n jonge poes, maar ze had ondertussen al gemerkt hoe ze zich moest gedragen als een knappe, nette kattin.
'Wat ben je vroeg op,' merkte Fortuna op en Wasabi knikte afwezig. Ze trok een beetje mijmerend met haar grijze oren en keek haar pleegmoeder toen vast aan. 'Moeder,' begon ze en gaf haar moeder ook een likje over haar kop, 'als ik een Young One word, ga je dan trots op me zijn?' Ze keek weer denkend voor zich uit. Tenslotte was de grijze poes volbloed Thunderclan... Zou haar pleegmoeder trots op haar kunnen zijn? Wasabi krabde nadenkend achter haar oor. 'Ik bedoel, ik ben Thunderclan. Ik weet niet of sommigen katten mij leuk vinden.' Ze dacht aan Zira, die zo bars had gedaan over het feit dat ze ook Thunderclan was geweest. En Claws mysterieuze woorden... Dat zullen we wel zien.
...makes me feel alive.

Fortuna/Marlie heeft een roos ontvangen van Inge!

We try too ignore the Pain... Ngr01s

Fijne Valentijnsdag Fortuna/Marlie!

CODED BY ELECTRIC OF synesthesia and shine

Onderwerp: Re: We try too ignore the Pain...