Don't fall

Met grote passen was de poes hier aangekomen. Ze hijgde wat, nog van het rennen en kwam aan bij de grote rots. Aangezien het nog aardig vroeg was had de steen op sommige plekken nog een witte laag over de steen heen. Kort keek ze er verward naar, maar besloot er toen nieuwsgierig heen te lopen. Met een sprong kon ze op een aardig plat deel van de rots landen. Omdat de poes in een mooi boogje was gesprongen gleed ze niet door, zo aan de andere kant van de rots er weer af. Met haar poot ging ze over de steen heen. Het leek bijna ijs. Zo glad was het ook. Mist was van plan om er weer af te springen, maar bedacht zich dat als ze zich ging afzetten dat ze dan ging uitglijden en op haar bek zou landen. Hoe moest ze dan naar beneden? Al snel kreeg ze een idee. Voorzichtig ging ze op het schuine deel van de rots staan en gleed toen simpel op vier poten weer naar beneden. Het zag er misschien wat komisch uit, want je moest echt proberen om je balans te houden, maar dat leek te gaan. Zodra ze beneden kwam en ze haar ogen weer open durfde te doen zag ze echter alleen maar een rode vacht. De poes stapte geschrokken naar achteren om toen een rode kater te zien staan.

OOC { Quietpaw eerste post

Quiet wandelde doelloos door het territorium dat tot zijn Clan behoorde. Sinds het overlijden van Ravenbreeze waren zijn trainingen gestaakt tot hij een nieuwe mentor zou krijgen, en dat liet nog wel even op zich wachten. Tot dat had hij eigenlijk helemaal niks te doen, dus vulde hij zijn tijd met pogingen tot jagen en vechten. Al waren zijn vrienden allemaal weer druk met hun eigen trainingen, dus van vechten kwam niet zoveel. Vandaag brachten zijn poten hem, wederom zonder reden, naar Outlook Rock. Hij had eigenlijk geen idee wat daar te zoeken was, hij kon niet echt een prooi ruiken. Wat hij daarentegen wél rook, was de geur van Mistpaw. Hij trok even met zijn oren en volgde de geur vervolgens naar de grote steen, waar Mistpaw net op artistieke wijze naar beneden aan het glijden was. Quiet keek stomverbaasd naar het proces, maar zoals alle katten, kwam ook Mistpaw op vier poten terecht. Als hij kon applaudisseren, had hij dat nu wel gedaan. "Wauw, Mist," sprak hij grinnikend uit. Ze leek van hem te schrikken. "Zieke moves," complimenteerde hij haar vervolgens, bij gebrek aan beter.  

De stem van een kater klonk en ze keek naar voren. Toen ze de ander herkende ademde ze uit. "Wauw, Mist," zei hij en ze grijnsde naar hem. Ze keek even terug naar de afstand die ze af had gelegd op de steen. Nog best een aardig stuk. Als het nog iets langer had geduurd was ze waarschijnlijk op haar snuit gevallen, maar oké dat zag hij niet natuurlijk. Mist grinnikte ook kort. "Ja toch." De poes draaide zich weer naar de rots en ging er met haar poot overheen. Het was echt heel glad. "Het is de nieuwe manier om naar beneden te komen", zei ze en daarna stapte ze opzij zodat hij de steen beter kon zien. "Nou nu jij", zei ze met een glimlach en ze tikte met haar staart op de koude steen. Ze wou wel eens zien hoe de kater het zou gaan doen, want het was niet echt makkelijk geweest. Ja, Mistpaw had haar wonden nog van de stomme Riverclan poes en daardoor kon ze ook niet mee met het gevecht van Windclan en Riverclan. Tigerpaw had haar zowat gedwongen om in het kamp te blijven. Zo erg waren de wonden niet, vond ze zelf. Te zien waren ze ook bijna niet meer. Als je haar halflange grijze vacht opzij zou duwen wel, maar dat deed niemand dus het maakte haar helemaal niet meer uit. Ze kon prima buiten het kamp zijn en van stenen glijden als ze dat wou.

Hij had geen idee hoe ze het gedaan had, maar ze stond nu daadwerkelijk voor hem zonder een stel gebroken botten en gescheurde spieren. En het was ook nog een redelijk eind, van Outlook Rock naar beneden. Zelf kon de kater niet wachten tot het weer warmer zou gaan worden. Hij zou het niet toegeven, maar zelf was hij door de gladheid van het ijs ook meerdere malen op zijn bek gegaan. Niet bepaald een coole vertoning. Quiet grinnikte even om haar opmerking, en keek haar vervolgens verbaasd aan. Was ze serieus? Zijn ogen vielen op de rots, waar je het ijs al op kon zien glimmen. Ja, glad was hij zeker. De kater haalde zijn schouders vervolgens op. "Kijk en leer," zei hij, alvorens hij de grote rots opsprong. Toen hij op vier poten terecht kwam, merkte hij al meteen dat het spekglad was. Hij moest zijn nagels uit hun hulzen laten komen en in het ijs zetten om te stoppen met wegglijden. "Oké, misschien wordt dit toch wat lastiger dan ik dacht..." mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Mistpaw. Aarzelend tilde hij één poot op, waarop hij alle grip verloor die hij op de steen had en van de helling af begon te glijden. Op een gegeven moment hield de helling op en was er niets meer, waardoor de rosse kater van de rots tuimelde en op zijn rug terecht kwam. Daar bleef hij even roerloos liggen en keek naar de witte hemel. "Auw," was het enige dat uit zijn mond kwam. Het ging eigenlijk wel, hij hield gewoon van het dramatisch effect.

"Kijk en leer", zei hij en ze kreeg een grijns op haar gezicht. Eens zien hoe dit ging aflopen. Zij was bijna op haar bek gevallen, dus eens kijken of dat nu ging gebeuren. Al snel vloog hij omhoog de steen op. Ze volgde hem met zijn ogen de steen op. Haar lichaam had ze al naar de ander gedraaid en zag duidelijk dat er twijfel in zijn ogen te zien was. Het was ook niet alsof het verschrikkelijk soepel was gegaan op haar weg naar beneden. Haar ogen werden dan ook groter toen hij zijn grip verloor en al naar beneden kwam. De grijze poes ging staan toen de rode kater verdween achter de steen. Hij gleed de verkeerde kant op, dus hij was verdwenen. Mist rende naar de andere kant en zag hem toen op zijn rug liggen. Ernstig leek het niet, dus ze verlaagde haar tempo wat. Het was gevaarlijk. Het was gelukkig niet de hoogste plek van de steen geweest. "Zo kan het ook natuurlijk", zei ze terwijl ze kort haar mondhoek optrok en al snel bracht ze haar hoofd boven hem. Hij lag nog altijd dramatisch op zijn rug. "Gaat ie?", vroeg ze terwijl ze toch wel moest lachen over wat er net was gebeurd.

Al snel verscheen Mistpaw weer in zijn zicht, gepaard met een grijns op haar gezicht. Waarschijnlijk was het wel een grappig gezicht geweest: Quietpaw die van een rots af schoof en op zijn rug belandde. "Ja, ja, prima," antwoordde hij toen Mistpaw vroeg of het wel ging. Als hij hier bleef liggen, ging het allemaal heel goed. Hij was echter bang dat hij zou verschieten van de pijn wanneer hij op zou staan. Kreunend duwde hij zichzelf omhoog en voelde toch wel een fikse pijn in zijn ruggengraat. Hij keek wat moeizaam naar de grijze poes voor hem. "Beter kan niet," mompelde hij moeizaam. Het voelde eigenlijk alsof zijn hele rug scheef was getrokken door de val, maar dat zou wel niet het geval zijn. Hij had er tenminste nog gevoel in, daar was hij al lang blij om.