Blood, sweat and tears

Onderwerp: Blood, sweat and tears zo 16 okt 2011 - 17:27

Een gloeiende pijn bonkte in zijn slaap. Ravenpaw lag opgekruld in de medicine cat's den, met krakende, schokkende ademhalingen inhaleerde hij de drukkende, zoete lucht die al generaties lang in deze den hing. Zijn oogleden beschermden zijn gedachten tegen de woelige buitenwereld. De enige indrukken die zijn vermoeide hoofd opving, waren bedwelmde geuren die irriterend zijn neus haren prikkelden. om de zoveel tijd mauwde hij onzinnige, gepijnigde woorden 'Treeclan' fluisterde hij, zijn stem was niet luider dan een nieuwblad bries die door de bladeren strijkt, las de gebroken stem van een kraai die een lijk oppikt. Zijn gedachten dreunden door hem heen, elke fractie beleefde hij opnieuw, enkel pijnlijker, duidelijker, uitputtender.

Een lakzwarte kater zette zijn klauwen in Ravenpaws schouder, donkerrood bloed welde uit de wonde. Scharlakenrood bloed tegen de donkerbruine aarde. Een duivelse blik speelde in Bloodspills ogen, Ravenpaw kreunde. Pijn schoot door zijn schouder. Hijgende duwde hij zichzelf recht, Ravenpaw staarde uitgeput maar vastberaden in De moordlustige ogen van de donkere kater die enkel een schampere glimlach blootgaf. Meer bloed, meer pijn meer wanhoop....

Hijgend kwam Ravenpaw recht. Angst priemde in zijn ogen, koud zweet was geabsorbeerd door zijn zware haren. Verwilderd keek hij om zich heen. er waren nog 3 anderen aanwezig, zijn ogen konden geen vorm geven aan de bewegend vlekken in zijn gezichtsveld. Een kloppende pijn aan zijn schouder en zijn slaap dwong hem te gaan liggen. Stemmen doemden rond hem op, zacht fluister woorden die nauwelijks boven het roffelen van de regen uitkwamen. 'Aaauuw' kreunde Ravenpaw.

-Ravenpaw+Leopardstrike+ silverpaw+ andere warrior
-fluuuuuuut XD

Zijn altijd nette Den was een tijd leeg geweest, wat een goed teken was voor de Clan. Leopardstrike miste het wel zijn werk te doen, maar was er tevreden mee, zielsgelukkig zelfs, dat hij zijn werk als Medicine Cat kon doen. Wat hij er wel niet voor over gehad had.. Alleen StarClan wist dat en de laatste tijd was Leopardstrike er steeds zekerder van geworden dat ze zijn leven zuur aan het maken waren, dat ze hem verafschuwden en niets van hem heel lieten. Ja, hij had kits en een liefde, maar zijn verleden achtervolgde hem en zorgde dat hij nooit eerlijk tegen Emberstorm kon zijn; ze zou immers breken van de verschrikking die achter zijn zorgzame blik school. En nu.. zijn kittens nota bene, zijn kittens waren het slachtoffer van die walgelijke kittendiefstallen. Wie kon daar nu achter zitten? Wie deed er zoiets.. gruwelijks? Leopardstrike sloot zijn ogen en zuchtte onhoorbaar, waarna hij zich weer op de kreunende en vreemd ademhalende gestalte achter hem concentreerde. Ze hadden hem in deze staat binnengebracht, praktisch halfdood en met een flink bloedende wond waar Leopardstrike net een verzachtende zalf voor aan het maken was. De adrenaline begon langzaam door hem heen te stromen; zijn werk was een kwestie van tijd, een kwestie van leven en dood.. Hij liep naar Ravenpaw toe en zei niets tegen de anderen. Hij begon behoedzaam maar trefzeker de pulp aan te brengen en maakte dit met een breed varenblad voorzichtig af, zodat de zalf zou blijven zitten. De jonge kater ijlde en leek niet helemaal bij, leed veel pijn. Leopardstrike dwong hem zachtjes om wat te eten dat de pijn zou drukken; slaap zou nu het beste zijn. De gehele tijd praatte hij nauwelijks, veel te geconcentreerd. Misschien dat hij zou antwoorden op een vraag, maar al te open was hij nooit geweest.

Silverpaw rende gefrustreerd terug naar het kamp. Haar haren waren geklikt en er zaten takjes in, ze was zomaar weggelopen van haar training toen ze iemand langs hoorde lopen die iets zei over een zwarte kat bij de Medicine's Den en ze wist meteen dat het Ravenpaw was. Ze schudde wat haartjes weg uit haar zicht en stormde het kamp in. Hijgend slipte ze het kattenhol van de Medicine cat in en zag Leopardstrike over een zwart figuurtje gebogen staan. Veel contact had Silverpawe niet met de Medicijn kat, maar dit keer stormde ze op hem af, draaide naar Ravenpaw toe en ging naast hem liggen. Ze begon zijn vacht met gesloten ogen te likken, en murmelde zacht wat lieve woordjes.''Hoe erg is het? Wat heeft hij? Gaat hij dood?'' Met een panniekerige stem die steeds oversloeg overviel Silverpaw Leopardstrike met deze vragen. Haar tongetje hing uit haar mond van het harde rennen en ze hijgde bekant haar hele vocht uit haar mond. Haar oren zwiepten op en neer, om elk geluid op te vangen en ze keek van de Medicine cat naar Ravenpaw en weer terug. Ravenpaw ijlde, dat was niet veel goeds, dat wist ze, maar toch voelde ze iets goeds, en iets warms bij hem. Ze koesterde het en borg het op in haar hart, voor later. Ze keek Leopardstrike nog steeds paniekerig aan, dit was haar vriend. Ze oog zich naar hem toe en murmelde zacht in zijn oor:''Ik hou van je, zielsveel'' Ze zei het zo dat waarschijnelijk alleen Ravenpaw het gehoord had kunnen hebben en richtte zich daarna weer op Leopardstrike.''Wat heeft hij nou?'' Haar paniekerige stem was wat bedaard en haar flanken gingen wat rustiger op en neer, toch voelde ze iets van binnen. Angst...

Rustig zat speedstorm voor de Warrior den. Ze hielt alles een beetje in de gaten. Ze had amper kunnen slapen en was daarom ook best wel moe. Maar ze negeerde het. Ze wist dat er een zwarte apprentice in de Medicine cat den lag; Ravenpaw. Ze maakte zich altijd zorgen als er een clangenoot daar lag. En al helemaal als het al een paar nachten waren. Speedstorm zelf had één keer één nagje door moeten brengen in de zoette den van de Medicine cat. Toen had ze een verkoudheid op gepikt. Zelf was ze toen ook nog maar een Apprentice. Toen zag ze een grijs poesje de Medicine cat den binnen lopen. Ze leek paniekerig te zijn. Speedstorm wouw ook wel weten wat er allemaal gaande was. Met rustige stappen liep ze naar de Medicine den. De zoette geur van kreuden drongen haar neus binnen en hoe dichter ze bij kwam hoe sterker. Toen ze binnen kwam hoorde ze de stem van Silverpaw. ''Hoe erg is het? Wat heeft hij? Gaat hij dood?'' Bezorgd keek Speedstorm naar het katertje. ''Ik hou van je, zielsveel''. Dat raakte haar toen Silverpaw dat zei. Het zou zwaar moeten zijn om je geliefde zo te zien. ''Wat heeft hij nou?'' Speedstorm drukte met haar neus tegen Silverpaw aan. 'Rustig maar. Hij gaat heus niet dood, hij is sterk,' zei ze om Silverpaw rustig te maken. Ze wist zelf helemaal niet wat er aan de hand was. Maar het zou wel goed komen.

erdwaalde zinnen bereikten Ravenpaws bewust zijn, Woelige woorden, overlopend van emotie. Vormeloze bleke gedaanten wervelden rond hem heen als vogels die opfladerden bij de zure stank van tweebenen. Een kleine zilverkleurige vorm trippelde naar hem toe, zacht, bezorgde klanken werden hem toe gefluisterd, pijnlijke woorden verdampten in zijn pijnlijke gedachten. Vechtend tegen de pijn, tegen de overspoelige emoties, tegen de tranen van zijn clangenoten als zijn leven zou uitdoven kreunde hij korte onzinnige woordjes: 'S..s..silverpaw, de...de.. Windclan zal w..winn..nen van d..de.. be..r..en' De nutteloze zinnen stuiterden uit zijn mond, zonder beduidende reden die de klanken betekenis gaf. Ravenpaw probeerde met zijn ogen te knipperen, zijn oogleden voelde aan als lood. En langzaam, heel erg langzaam werd zijn zicht scherper, de schaduwen kregen vorm, onduidelijk en oppervlakkig maar toch verschool er enige duidelijkheid in zijn zicht. Een kater wit als de sneeuw die gevallen was toen Ravenpaw voor het eerst zijn oogjes opende pendelde tussen De zwaargewonde kater en de vervaarlijk riekende kruiden. Ravenpaw wist een gespannen uitdrukking van het gezicht van de kater af te lezen, Hij kon zich vaag de naam Leopard herinneren. 'Leopard... w..word.. ik ....nog be...tt.....er...' hakkelde hij vermoeid. Zijn stem sloeg in het midden van de zin over, zijn adem werd werd afgekapt en langzaam werd hij terug ingenomen door de pijn, vermoeidheid en de bewusteloosheid.

-fluuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut XD
-vind dit wel een leuk topic ;D

- Vakantie :3 -

Je had ook nooit rust! Altijd als er een gewond iemand was kwam er wel een overbezorgd iemand binnen. Leopardstrike kon voorkomen dat hij al te chagrijnig keek, maar voelde zich niet echt blij toen Silverpaw binnenkwam en wild begon te kermen of Ravenpaw nog leefde en nog niet dood was. 'Hij is niet bij Starclan en het is duidelijk zijn tijd nog niet,' zei Leopardstrike. Hij was niet goed in geruststellen, nooit geweest ook. Hij was aan het ijlen en dat vond zijn vriendinnetje dus echt niet leuk. Tenminste, ze riep tegen hem hoeveel ze van hem hield en viel toen weer tegen Leopardstrike uit. Gelukkig kwam Speedstorm toen binnen en ze begon met het geruststellen van Silverpaw, waarna Leopardstrike haar vriendelijk aankeek. 'Hij heeft lichte koorts en zijn wonden kosten hem veel energie, maar hij heeft een grote kans om het te halen,' meldde Leopardstrike alsof dat doodnormaal was. Voor hem was dat het ook, maar lang niet voor iedereen natuurlijk. Ravenpaw bleef maar hakkelen, uiteindelijk wist Leopardstrike zijn naam uit de lettergrepen te destilleren. Hij boog zich wat dichter naar de Apprentice toe. 'Vraag dat aan StarClan in je dromen,' mauwde hij zacht en vriendelijk, voor zijn doen. Sinds hij zelf kittens had voelde hij zich zo.. zoveel vriendelijker dan hij ooit geweest had, hoewel de scherpe duistere randjes nooit er vanaf zouden gaan. 'Maar als je het aan mij vraagt, schat ik je kansen hoog in.' Zijn wonde was nu verbonden. 'Slik deze nadat je er een beetje op gekauwd hebt,' droeg hij hem op. Pijnstillend, slaapverwekkend. Het zou zijn slaapproces snel op gang brengen en dus ook het genezen. Nu bleef Leopardstrike rustig bij hem zitten en wachtte of hij nog iets zou zeggen of vragen. Hij wierp ook nog een blik op de andere twee. 'Het is goed dat jullie er voor hem zijn,' merkte hij op.

'Vraag dat aan de starclan in je dromen' weerklonk het antwoord. Het klonk niet luider dan het gefluister van de bladeren, maar monotoon, alsof er geen klank in de stem verschool. Toch voelde Ravenpaw zich beter, hij was gerust gestelt. De Starclan zou het nooit slecht met hem voor hebben. Zijn hortende adem halen werd rustiger. 'Maar ik schat je kansen hoog in' de stem was er weer, nog steeds monotoon maar duidelijker met iets meer klank. Ravenpaw voelde zijn mondhoeken lichtjes omhoog gaan, de stem dacht wel dat hij het zou overleven. 'Slik deze nadat je er een beetje op gekauwd' Beval Leopardstrike hem. Niet echt bevelen meer aansporen.... De stem! Leopardstrike was de stem, het drong langzaam tot Ravenpaw door. Hij keek de sneeuwwitte kater aan, de stem was van hem. Ravenpaws hoofd deed pijn als hij namen en stemmen bij een bepaalde kat probeerde te koppelen. Met een smaakloze tong begon hij op zijn medicijn te kauwen, trage smakken, de doffe smaak verspreide zich snel.

Twee ogen, rood als bloed, lichtten op in het alles-opslokkende duister. Een hongerige blik, zoekend naar pijn en bloed gleden over het onbestaande landschap. Een donkere kat danste langs hem heen, zijn inktzwarte pels was glad en de spieren golfden duidelijk op en neer. Een poel met stilstaand water verscheen in het niets. Een treurwilg met lange frisgroene blader slierten boog zich er over als een drinkende kat. Langzaam doofde de rode gloed uit, een nieuwe kleur verscheen in het duister. Helblauwe, bemoedigende ogen die een gerust gevoel verspreidde.

Ravenpaw opende zijn ogen vermoeid, het was koel. De duisternis was niet weggetrokken, vage schimmen bewogen overal om hem heen. En het leek toch zo, zo ver weg. Een bries bracht de scherpe geur van zoete planten en pitten met zich mee. De den was buiten het wakende lichaam van leopardstrike uitgestorven,uitgestorven. 'Leopardstrike' begon hij, zijn stem was hees als die van een kraai.' denk dat ik weer beter word'

Onderwerp: Re: Blood, sweat and tears