Fight like you're about to win [Trainingsgroep 1]

Het was niet dat een leader niet meer mee deed met de normale taken. Dat was juist wat een leader deed. Innerstar zou ook niet anders willen. Ze wou ervaren hoe haar clan genoten bezig waren en de beste manier was om een training bij te wonen. Of nog beter, om er één te leiden. Natuurlijk deed ze het ook op andere manieren, zo drong ze trainingen binnen om te kijken hoe deze werd gegeven. Ging deze te zacht naar haar idee, zou ze bijspringen en laten zien hoe het wel moest. Shadowclan moest harder en sterker worden. Dat was haar hoofddoel om voor nu te bereiken. Als deze bereikt was ging ze deze vasthouden. "Klaar voor de training, Tallshadow, Bitterpaw en Rainpaw?" Vroeg ze aan de drie katten, waarna ze opstond, klaar om naar Carrionplace te gaan. Ze had Tallshadow mee genomen omdat ze hem wou laten zien hoe ze het voortaan wou hebben. Twee seniors hadden nu de leiding over het kamp om alles bezig te houden.

Tallshadow, Rainpaw en Bitterpaw

Ergens voelde ze zich trots, trots op haar nieuwe leider. Innerstar voelde oprecht als één van hen. Shrewstar had ze zelden gezien, hoogstwaarschijnlijk omdat ze toentertijd een kitten was en zelden uit de Nursery kwam. Maar Innerstar voelde zo echt. Hoe ze zo machtig bovenop de High Rock had gestaan, de Clan had toegesproken alsof ze een eenheid waren, en dat waren ze nu ook. Het had haar eigenlijk gewoon heel standvastig gemaakt, zelfverzekerd en het gaf haar hoop voor de toekomst van de Clan, ondanks de slechte omstandigheden waarin ze zich nu verkeerden. Innerstar had gezegd dat de trainingen harder moesten, dus had Bitterpaw besloten om zich bij één van de trainingsgroepen te voegen. Haar ogen vielen op de grote, zwarte gestalte die haar leidster moest voorstellen. "Hallo, Innerstar," zei ze met een beleefd knikje naar de oudere poes toe. Ze zou liegen als ze zei dat ze niet een tikkeltje nerveus was om met Tallshadow en Innerstar te gaan trainen.

De laatste tijd had de jonge kattin nog eens goed nagedacht hoe het nou allemaal zat met haar familie. Haar moeder had hen, in het bijzijn van Shrewstar, verteld wie hun vader was. Dat was al een aardige tijd geleden, maar dat had dus betekend dat de vorige leider ook familie van haar was geweest. Zowel Shrewstar als Innerstar waren haar oma's. Daarom voelde ze lichtelijk gemengde gevoelens nu de één de ander had vervangen. Met Innerstar had ze nog vrijwel nooit gepraat, al was dat de enige oma van haar waarvan de clan weet had. In elk geval had ze te horen gekregen dat ze samen met Bitterpaw, Innerstar en Tallshadow mee moest op training. Beter maar, want haar eigen mentor Snowywinter deed niet zoveel spectaculairs. Iets verderop had ze de rest zien staan en was erbij gekomen, om te wachten tot uiteindelijk hun zwarte leider aan kwam lopen die hen begroette. "Hallo, Innerstar," mauwde ze met dezelfde woorden als Bitterpaw en liet kort haar blik naar de andere poes gaan, waarnaar ze weer op hun leider gericht waren.

De kater zat klaar om te beginnen, rechtop en van plan om vandaag het goede voorbeeld te geven. Hij kon zich voorstellen dat de twee apprentices die ze meenamen zenuwachtig waren, maar hij was minstens net zo zenuwachtig, het was nieuw voor hem om zo'n voorbeeldfunctie te hebben en soms had hij het idee dat hij er nog niet zo goed in was. Maar de kater deed zijn best, en in zijn ogen was dat al heel wat. Vandaar dat hij vrolijk knikte toen de leider vroeg of ze er klaar voor waren, en het voorbeeld volgde op te staan. He was born ready.

Innerstar knikte naar de twee apprentices toen deze haar begroette. Nu waren ze compleet dus stond ze op. Ze zwaaide met haar lange zwarte staart en verliet het kamp, waarna ze de route leidde naar de Carrionplace toe. Daar éénmaal aangekomen vulde de muffe geur van het gebied al snel haar neusgaten, maar Innerstar had zich door de moons heen geleerd om het te negeren. Voor Tallshadow kon deze plek om te trainen misschien nog wel herinneringen oproepen. Hij had hier nog getraind waarbij hij van haar tien keer heen en weer moest rennen om vervolgens met zijn poten in een boom te hangen. "We beginnen makkelijk," miauwde ze. "Maar we pakken het hard aan, dus voor de ander is het belangrijk om alert te zijn en snel weg te kunnen duiken," miauwde ze. Ze wenkte Tallshadow naar zich toe. "Wees alert," miauwde ze met een schuin glimlachje rond haar lippen. Ondanks de verliezen, waaronder haar zoon, Ravenheart, wist Innerstar zich sterk te houden en ook nog te kunnen genieten. Het was vooral 's avonds dat ze begon te piekeren en zich rot voelde, maar overdag niet. Innerstar riep een rondje om Tallshadow heen en toen ze weer voor hem was haalde ze meteen uit naar haar kop. Nu was het de bedoeling dat Tallshadow weg dook, of dat de tik raak was. "Dit doen we wat sparrend, het is dus de bedoeling dat de tegenstander ook mee beweegt. Naar achter, naar voren, maakt niet uit, de aanvallende blijft op de ander af gaan." Miauwde ze. "Wanneer de tik naar de kop raak is geweest wissel je," vervolgde ze. "Rainpaw en Bitterpaw, jullie gaan gewoon samen. Bij mijn teken stoppen we en gaan we wat anders doen en hou je niet in, maar je nagels wel," miauwde ze duidelijk. De tikken mochten hard zijn, enorm hard, zolang je de ander maar niet verwondde. Ze keek naar Tallshadow maakte haar blik uitdagend. "Kom maar op, Tallpaw."

Het gaat om deze techniek:

Ze werden naar de carrionplace geleid, hoe kon het ook anders? De kater kende dit maar al te goed, eindeloos rondjes rennen, aan takken hangen, trainingen volgen, niet tegen spullen aan komen, het waren altijd interessante bezigheden geweest ne om eerlijk te zijn wist hij heel zeker dat hij er veel van geleerd had. Vandaar dat hij grinnikte naar Innerghost, maar serieus keek toen die haar uitleg ging geven. Bij de waarschuwing vernauwden zijn ogen, en bliksemsnel dook hij wek voor de poot die op hem af kwam suizen, iets te laat, en met een beschaamde uitdrukking wreef hij eens over zijn hoofd. Nu was hij in ieder geval wakker, plus, hey, hij kon altijd nog zeggen dat hij niet wilde dat Inner er slecht uitzag ofzo.
According to the regels was het nu zijn beurt, en de kater rolde eens met zijn schouders om ze los te krijgen. "Kom maar op, Tallpaw." Klonk het plots, waardoor hij meteen in de aanval schoot. It was on! Zijn bewegingen waren snel en gecoördineerd, de wond op zijn achterpoot bleek echter meer last te bezorgen dat van tevoren gedacht, en bijna verloor de kater zijn evenwicht doordat de poot zijn gewicht niet kon houden. Op zijn gezicht was de woede - op zichzelf voor het zo dom zijn om gewond te raken that was - duidelijk te zien, maar de kater weigerde te stoppen. In plaats daarvan zette hij zich alsnog af met zijn achterpoten, en sprong zo op de poes af, zijn poot klaar om de slag toe te brengen.