About Littlecreek

Leopardstrike had Littlecreek naar het midden van het kamp gesleept, zoals Bluewave hem gezegd had. Hij zorgde dat de vacht op zijn kop nattig bleef en weerstond de verleiding om deze droog te vegen. Ook lette hij erop dat de tranen die hij gehuild had - zij het niet om Littlecreek - duidelijk in zijn ogen bleven weerspiegeld. Hij liep met zijn blik op de grond gericht, alsof hij zijn verdriet probeerde te verbergen. Die stomme kater, Blue.. wave, je zag aan zijn ogen dat hij hem verdacht. Leopardstrike gooide middelen in de strijd om te voorkomen dat de kater een gerucht zou verspreiden; dat zou hem niet ten goede komen, aangezien iedereen wist dat Littlecreek hem niet als Apprentice had geaccepteerd. Niemand wist echter hoe dit zijn hart uiteen gescheurd had. Zou de kater al bij de Leader's Den zijn? Leopardstrike wierp een laatste, semi-verdrietige blik op Littlecreek en liep naar de Leader's Den. 'Tallstar?' mauwde hij vragend voor de ingang, zijn stem zacht en bijna gebroken. Hij hoopte dat het echt genoeg klonk. Tallstar was niet stom, maar zijn verdriet over Littlecreek kon hem verblinden, mocht het nodig zijn. De grote kater bleef rustig zitten, tot Tallstar antwoord zou geven. Bluewave zou ook in de buurt zijn, al had hij niet op hem gelet. Kon hem het wat schelen. Zolang die kater zijn bek hield kwam het allemaal wel goed.. alleen niet voor Littlecreek.

De ochtenddauw hing nog aan zijn snorharen terwijl hij vredig sliep. Zijn zwartwitte flank rees gestaag op en neer terwijl amberkleurige ogen dicht waren. Hij had zich in een kleine bal opgekruld en sliep diep. Tallstar, de grote leider van de windclan, had zijn slaap ook nodig, net zoals alle andere katten. De zon was nog niet eens op, en Tallstar liep dus ook nog rond op de dromerige jachtvelden waar hij in zijn slaap altijd op konijnen joeg.
~~~~~~~~~~~~~~
De zon verwarmde zijn vacht en het was een buitengewoon mooie dag, totdat alles ineens donker werd, stormende onweerswolken verhulden de eerst blauwe hemel en bliksemflitsen regenden neer op de grond. De wind rukte plots aan zijn vacht en hij rende terug naar het kamp, een grote gapende klif rees op waar eerst het kamp leek te liggen. Hij schreeuwde het uit in wanhoop, zijn clan! Hij keek naar beneden, alleen maar duistere diepte. Manisch gelach vulde zijn oren en verschrokken keek hij op, tegenover hem, aan de andere kant van de cliff, stond een kat, zijn ogen waren duister en gloeiden geel op, alleen hij kon niet herkennen welke kat het was, door het duister.
~~~~~~~~~~~~~~~
Tallstar schrok wakker en hijgde zachtjes na. Een paar hartslagen daarna hoorde hij een stem in zijn den, 'Tallstar?' Een zachte en een gebroken stem. Tallstar legde zijn oren eventjes achteruit maar ging daarna rechtop zitten, 'Ja? Kom binnen,' Miauwde hij, zijn stem eventjes onvast, maar hij vond hem snel weer, hij had hier een slecht voorgevoel over en probeerde niet tegenover de kater die zijn den binnenkwam zijn geschoktheid te laten zien.

Zijn staartpunt sloeg heen en weer terwijl hij wachtte op een antwoord. Als Tallstar sliep moest hij nog langer wachten. Alsof hij daar zin in had. Leopardstrike probeerde zich weer in zijn rol in te leven. Zou hij een steek laten vallen.. dan zou Tallstar dat door hebben. Je werd niet zomaar leider van een Clan. Starclan wist of je uit het juiste hout gesneden was.. Starclan. Die vervloekte Starclan. Had hem niet eens Apprentice van Littlecreek gemaakt. Het was hun schuld dat hij dood was, een kettingreactie van gebeurtenissen door die laatste weigering.. 'Ja? Kom binnen,' klonk de bekende stem van Tallstar. De stem klonk inderdaad alsof Tallstar net wakker was. Maar, zielige, geschokte katers die net hadden liggen huilen naast het lijk van hun teerbeminde, geliefde vriend letten daar niet op, toch? Dus concentreerde Leopardstrike zich weer, op de tranen in zijn ogen en de pijn in zijn ziel. Onvast stapte hij binnen, zijn staart bewoog nog steeds lichtjes heen en weer. 'Er is.. iets vreselijks gebeurd..' Hij slikte en keek zijn leider een seconde lang wanhopig aan. 'Littlecreek.. hij is.. bij Starclan..' Nu had Leopardstrike het niet meer. Tranen begonnen weer te stromen. Blue.. wave moest het maar uit komen leggen. Hij kon het niet meer.

Bluewave keek twijfelend naar de Den voor zich. Tallstar zou het vast niet gehoord hebben. Die sliep misschien nog. Bluewave's wantrouwige blik ging rond naar Leopardstrike. Hij zag Littlecreek in het midden van het kamp liggen en probeerde de tranen weg te slikken. Waarom Littlecreek? Waarom niet gewoon iemand anders? Oké, dat was een hele stomme gedachte. Beschaamd keek Bluewave naar beneden, met zijn oren plat in zijn nek. Het maanlicht scheen fel op zijn pels en stak een soort zilverkleurige spiegeling af. Hij probeerde zich te concentreren op de angstaanjagende geluiden rond zich heen. Vachten gingen op en neer, alsof er net niks gebeurd was. Als Tallstar lucht kreeg dat hij Leopardstrike verdacht, kon hij net zo goed naar de maan lopen. Hij zou de eerste de beste keer meteen verbannen worden van WindClan, wat ook terecht was. Hij liet zijn blik rond zich heen glijden en schreeuwde het bijna uit toen hij Leopardstrike's bruine vacht ontmoette, recht voor zijn ogen. Zijn ademhaling klonk even hijgend, maar hij richtte zijn blik toch maar een beetje naar voren. Als Leopardstrike in de gaten kreeg dat Bluewave hem zat aan te gapen, zou alles alleen maar erger worden. Hij hoorde Leopardstrike's woorden en een vochtig iets gleed langs zijn wang af. Waarom nu? Waarom kon hij, nu hij eindelijk een volslaagde krijger was, niet gewoon is één keer even normaal reageren, zonder meteen te janken, verdenkingen te hebben en wantrouwig te zijn? Waarom was een dood zo moeilijk te verwerken? Waarom kwam het altijd zo onverwachts? Waarom kreeg je nooit te horen hoe het ècht gegaan was, in plaats van een ander persoon die maar een stukje heeft gezien? Die vragen maalden door zijn hoofd. Toen de eer aan hem werd overgebracht, schitterde een wantrouwig deel in zijn ogen, maar Bluewave keek recht in Tallstar's ogen toen hij begon te vertellen. 'Nou, als we Leopardstrike moeten geloven, is Littlecreek in zijn ogen medicijnen gestikt. Hij vroeg Leopardstrike om lucht en Leopardstrike heeft hem naar buiten gedragen, maar het was al te laat,' sprak hij, terwijl hij zijn blauwe ogen richting de grond liet gaan. Hij had bijna dezelfde blauwe ogen als Tallstar. De zijne waren net iets helderder. 'Tallstar, Littlecreek is dood,' klonk het als schor gefluister. Er was een ramp gebeurd en hij begon zich af te vragen wie zijn ogen nu helderder waren. Dan was je toch ook niet goed bij je kopje? Bluewave keek opzij en lette scherp op Leopardstrike's reactie, maar toch een beetje ongemerkt. Hij wou niet ontdekt worden. Wat zou Kittyheart wel niet van hem denken? Zou hij het haar wel vertellen, dat hij Littlecreek dood bij Leopardstrike had gevonden? Nee, dan werd de hele mikmak wantrouwig. Tenslotte was Leopardstrike het bewijsmateriaal van Littlecreek's dood. Alleen Leopardstrike wist hoe het echt was gegaan. De vraag was of hij ook echt de waarheid sprak. Wat wist Bluewave eigenlijk allemaal van Leopardstrike? Behalve dat hij nooit geaccepteerd als medicijnkat Apprentice was geweest, niks. Maar Leopardstrike was een gelukkige krijger, dus daar kon hij niks mee. Hij kon alleen machteloos toezien wat er met Littlecreek zou gaan gebeuren. Leopardstrike was onschuldig. Hij had gewoon het fout. Maar waarom zei zijn gevoel dan dat dat niet zo was?

Het slechte voorgevoel bleef in zijn kop hangen, het bewolkte zijn gedachtes en kleurde de mist van de slaap die nog in zijn kop hing nog donkerder dan het al was. Het bewolkte zijn bewustzijn een beetje, het zorgde dat alles een beetje vertraagt liet aan komen, hij was ook niet meer een van de jongsten. Zijn amberkleurige ogen stonden eventjes wat wantrouwig toen een gevlekte kater verscheen, die gevlekte pels herkende hij uit duizenden. Leopardstrike, schoot er door hem heen. Die ambitieuze kater kende hij wel, als een apprentice was hij al een hand vol, hij had altijd medicine cat willen worden, maar volgens Littlecreek had Starclan hem geweigerd. Waarom? Dat had Tallstar nooit geweten, maar hij wou het besluit van Littlecreek en starclan niet in twijfel trekken. Hij kon vertrouwen op zijn medicine cat. Als hij het zich goed herinnerde, had Leopardstrike zelfs hem gevraagd of hij medicine cat apprentice mocht worden. Maar dat kon ook een andere apprentice geweest zijn, Tallstar’s geheugen liet hem in de steek, er waren zoveel apprentices geweest, en meerderen wouden medicine cat apprentice worden. Tallstar’s gedachten kwamen weer terug in het heden. Leopardstrike werd gevolgd door Bluewave, een kater die nog niet zo lang warrior was. Ze hadden ze nooit vaak contact zien hebben, dus waarom kwamen ze hier nu samen? Was er wat gebeurd? Pas nu merkte hij de verandering in de sfeer, er hing verdriet, maar ook… Wantrouwen? Wat was er gebeurd? ‘Zeg het maar,’ Miauwde hij, dit keer kon hij zijn stem wat vaster houden. 'Er is.. iets vreselijks gebeurd..' Miauwde Leopardstrike, hij slikte en keek hem wanhopig aan. Tallstar legde zijn oren achteruit en sperde zijn amberkleurige ogen open. Zijn droom.. Hij moest dit met Littlecreek bespreke- 'Littlecreek.. hij is.. bij Starclan..' Maakte Leopardstrike zijn zin af. Tallstar’s hart leek stil te staan. Littlecreek.. zijn vertrouwde medicine cat….. dood? ‘Hoe..?’ Begon hij, hij kon zijn stem niet meer vast houden, hij trilde. Zijn nekharen rezen overeind en hij keek naar de sterrenhemel buiten, Starclan? Hoe konden jullie dit laten gebeuren? Nu begon Bluewave te spreken. 'Nou, als we Leopardstrike moeten geloven,’ Miauwde Bluewave als begin, Tallstar kneep zijn amberkleurige ogen eventjes tot spleetjes, waarom zei Bluewave dat? ’ is Littlecreek in zijn eigen medicijnen gestikt. Hij vroeg Leopardstrike om lucht en Leopardstrike heeft hem naar buiten gedragen, maar het was al te laat,' Maakte Bluewave het af. Het klonk ergens wel logisch in zijn oren, Littlecreek was wel eens een dromer geweest, maar of hij in zijn eigen medicijnen gestikt was? 'Tallstar, Littlecreek is dood,' Miauwde Bluewave schor. Tallstar’s ogen waren al donker van verdriet, maar ze werden steeds maar donkerder. Het was verschrikkelijk nieuws… Maar hij moest zich als een clanleader gedragen, hij moest een oplossing gaan zoeken en zo snel mogelijk ook. ‘Leopardstrike,’ Miauwde hij, en hij keek de kater aan, ‘Weet je ook waarom Littlecreek zijn eigen medicijnen in nam?’ Hij moest antwoord hebben op dit vraag, hij had nog nooit gehoord van een medicijnkat die zijn eigen medicijnen in nam, ‘Was hij ziek?’ Daarna keek hij Bluewave aan en boog zijn kop even, ‘Bluewave, dank je dat je Leopardstrike hebt vergezeld, maar ga nu maar naar de warriors den, ik zou graag willen dat je op zonhoog een border patrol leid, kies zelf twee katten en neem die mee,’ Het was een eer om een patrouille te leiden en Tallstar wist dat Bluewave het aan kon, een waterige glimlach wist zich op zijn gezicht te verspreiden, ‘Je moet namelijk wel fit zijn om een patrouille te leiden.’

Leopardstrike kon Bluewave wel vervloeken; de kat maakte direct duidelijk dat hij Leopardstrike verdacht. Die kater moest echt leren liegen.. Bluewave was eens samen met Leopardstrike gaan jagen en zijn blauwe ogen verrieden alles wat hij dacht. Leopardstrike slikte een ongemakkelijk gevoel weg en behield de hopeloze en gebroken blik in zijn ogen die normaal kilheid uitstraalden. Hij zag Tallstar's blik even veranderen toen ook hij de woorden van de kater aanhoorde. Leopardstrike probeerde te vergeten wat hij eigenlijk gedaan had. Hij had een Clangenoot vermoordt. Hij had bloed aan zijn klauwen en bloed aan de woorden waarmee hij de ziel gebroken had van een vijand, iemand die zijn droom verpestte en zijn doel wegnam zonder pardon of twijfel. Leopardstrike zakte wat door zijn poten, maar bleef rechtop staan. Stop. Daar moest hij niet aan denken. Dat zou hem niet helpen, totaal niet. Tallstar leek in en in verdrietig, wat ook niet gek was aangezien Littlecreek een vertrouweling en vriend van de Leader geweest was. Waarom had Bluewave hem gevonden en niet een of andere bange Apprentice die zijn verhaal direct geloofde? Hij wist dat het stom was geweest Littlecreek in zijn Den te vermoorden, maar van dit plot viel nog wat te maken. Improvisatie over het bloed dat hij verspild had, het leven dat in zijn klauwen had gelegen.. Dat moest hij vergeten. Zijn doel was binnen pootbereik. Het kon, hij kon zijn droom eindelijk verwezenlijken. Nu moest hij niet meer terugdeinzen. Het web van leugens was te breekbaar om los te laten. Tallstar vroeg hem om uitleg, en stuurde Bluewave op patrol. Mooi, zo had hij geen last meer van die wantrouwige blik die roet in het eten gooide. Hij slikte even. 'Hij had iets.. nieuws gevonden.. Een vreemde plant.. die hij niet kende.. Hij.. hij.. wilde die plant proberen denk ik.. Hij had het eerst klaargemaakt of iets dergelijks..' Leopardstrike haalde even diep adem. 'Hij nam het in toen ik binnenkwam.. Zijn ogen.. zijn blik.. leeg.. weg..' Het kwam er onsamenhangend uit. Eerst moest het een speech worden over hoe het leven langzaam uit hem weggleed en het wijze lichaam verliet, maar dat was iets te melodramatisch. Leopardstrike worstelde met het feit van de moord, probeerde het te verdringen maar het kwam steeds terug.. Zijn blik was op de grond gericht. Snel keek hij Tallstar aan, het verdriet in diens ogen was zoveel echter dan Littlecreek geleken had..

Bluewave lette scherp op de blik van Leopardstrike. Toen die dramatisch bleef, begon Bluewave het verhaal van Leopardstrike bijna nog te geloven ook. Hij schudde ongemerkt snel zijn kopje. Het was laat en dit hele gebeuren had hem een beetje moe en verward gemaakt, maar hij was niet dom. Hij had gezien wat hij had gezien. Hij had graag tegen Tallstar gezegd dat hij Leopardstrike verdacht, maar dat zou Tallstar nooit geloven. Leopardstrike kon iedereen wel inpalmen met zijn verhalen, maar Bluewave bleef het niet geloven. Hij zou zich afzijdig houden en pas toeslaan als het kon. Hij keek naar Leopardstrike, niet wetend wat hij moest doen. Hij voelde een opkomende frustratie komen. Het was een eer dat hij een patrouille mocht leiden, maar dit was een belangrijk moment. Tallstar kon hem toch niet zomaar naar buiten sturen? Bluewave wist niet wat hij moest doen. Toen nam hij een beslissing waarvan zijn hart leek stil te staan: hij ging Leopardstrike en Tallstar afluisteren. Hij keek naar Tallstar en knikte. Hij zag de kater treurig glimlachen en voelde een soort spijt voor het idee opkomen. Waarom ging hij dit nu doen? Om zijn eigen gelijkgeving te krijgen? Om te weten wat Tallstar van plan was met Leopardstrike? Bluewave wist niet wat hij moest doen. Hij was, zonder dat hij het wist en wou, in een verschrikkelijke staat gekomen waar andere katten het liefst zo snel mogelijk uit wouden komen. Hij knikte kort, wierp een vijandige blik op Leopardstrike en liep toen weg. Een eindje van de ingang verwijderd bleef hij staan, om te luisteren wat er zou gebeuren. Hij vond het van zichzelf niet moedig dat hij iemand zat af te luisteren en hij zou de waarheid aan Tallstar moeten vertellen wat hij dacht als hij ontdekt werd. Hij keek naar de krijgers Den. Het was een aanlokkelijk idee om naar de krijgers Den te gaan en gewoon alles te vergeten wat hier gebeurd was. Hier buiten te blijven. Maar nu hij eenmaal hierin betrokken was, zou zijn idee ook blijven om naar het gesprek te luisteren, kostte wat het kost. Hij luisterde naar de komende woorden. Hij vond het oneerlijk van hem. Dadelijk sprak Leopardstrike echt de waarheid en dan had hij hun afgeluisterd voor niks. Aan de andere kant, als het waar zou zijn waarvan hij Leopardstrike verdacht, dan zat hij op een interessant spoor. Maar dan zou hij de kater ook vermoorden, net zoals die bij Littlecreek had gedaan. Hij keek opzij naar de Den en toen weer naar Tallstar's Den.

- Als een van jullie het niet eens zijn met de beslissing, pb me dan effe, dan kan ik me post wijzigen -