Lucky strike

Het was al best laat in de avond dat de kater besloot om terug te keren naar het kamp. Met geluidloze pootstappen baande hij zich door de doorntunnel heen en wierp hij zijn helderblauwe ogen op de prooistapel. De twee muizen die hij had weten te vangen gooide hij erop, er nadien een al oudere eekhoorn afgrissende voor zichzelf. Met het rode pluizige dier tussen zijn kaken struinde hij naar de plek waar hij altijd zijn eten opat. Zodra hij hier was gearriveerd en zich liet vallen op zijn achterwerk, wierp hij nog één laatste blik op de Bloodclanners die hem aanstaarde. Waren ze slechtgezind dat hij eindelijk eens wat eten voor zichzelf had gepakt? Even snoof hij. Hun buiken zagen er rond en gezond uit, maar die van Thunderclan daarentegen.. De rood met witte kater schudde zijn kop, nadien een hap van de eekhoorn nemende.

Zealspark keek op bij het horen van naderende pootstappen waardoor zijn blauwe blik de eveneens blauwe ogen van Sabreclaw ontmoette. Een tikkeltje verontwaardigd knipperde hij, niet goed wetende waarom iemand nog zo laat iets van hem moest hebben, wanneer hij aan het eten was nog wel. Maar hij was nu eenmaal niet het type dat bot reageerde, in plaats daarvan keek hij de ander met een kleine glimlach aan. "Zealspark is de naam." klonk hij rustig. De meesten kende hem wel, wat kwam door het feit dat hij al vaker dan één keer had gevochten met de leader van Bloodclan, Claw. Ook was zijn vader Firestar en was hij getraind geweest door Silverstar. Al deze details zorgden er nu eenmaal voor dat populariteit iets was wat hem gegund werd. Niet dat de kater dit super leuk vond. Hij haatte het ook niet, het was eerder iets waar hij zich niet druk om maakte. "Sabreclaw, toch?" vroeg hij terug, zijn helderblauwe blik nieuwsgierig in de zijne priemende.

Zijn blauwe ogen gleden van zijn voedsel naar de kater die voor hem stond en met een knikje bevestigde hij diens vraag. Hij glipte ertussenuit iedere keer dat hij kon. Zodra hij merkte dat het redelijk rustig was in het kamp, of er geen gevaar leek te dreigen, ging de rode kater op pad. Het was altijd met een bang hart dat hij terugkeerde, niet wetende of Claw weer eens had toegeslagen of niet. Maar tegelijkertijd had de Clan ook voedsel nodig, en dit zou niet in het laatje komen moest hij iedere minuut van de dag in het kamp blijven om een oogje in het zeil te houden. Zijn staartpunt tikte geïrriteerd op de grond toen hij een verse hap lucht opsnoof en de overduidelijke geur van Bloodclan erin te herkennen viel. Hij verschoot ervan dat de katten van de andere Clans dit nog niet hadden opgemerkt. "Hoe was jouw dag?" besloot hij maar terug te vragen, zijn aandacht weer op Sabreclaw richtende.