[Leadership ceremony] Feels like a new start, I'll be a new star

Ze had haar moeder ontmoet. Een mooie slanke poes, zelfde zwarte vacht en net zulke blauwe ogen. Haar moeder. Ze wist niet goed wat ze voelde en wat ze er mee aan moest. Ze besloot daarom het ook zo te houden en voortaan met een andere blik naar haar moeder te kijken. Ze liet haar ijsblauwe ogen nog wel op haar vader gericht, waar de andere vachtpatronen vandaan kwamen in haar familie (en de vader van haar kittens natuurlijk).
De poes die toen in beeld kwam herkende ze echter wel uit duizenden. Haar tweelingzus. Ze leek zoveel op haar, zoveel op hun moeder. Haar bouw was overduidelijk die van hun moeder. Innerghost had die van haar vader gekregen. De enige lichte verschillen tussen de twee zwarte, langharige poezen met ijsblauwe ogen. De donkere zwarte vacht leek vol te zitten met duizenden sterretjes. Deze glinsterde fel op tegen haar zwarte vacht. Haar ogen stonden ook helder. Haar tweelingzus zag er als vanouds uit. Gezond, sterk, mooi en bovenal gelukkig. Het stak haar om haar zo te zien, in Starclan, in plaats van tussen de levenden. Innerghost had het gevoel van verdriet om haar verlies zo lang onderdrukt dat ze deze nu wel voelde. Maar ze vertikte het om ook maar een traan te laten vallen. In plaats daarvan zette Innerghost een warme glimlach op en keek haar zus blij en warm aan. 'You're looking good twinnie,' zei Fallentear. "Lang niet zo goed als jij, Fallen," miauwde ze met een glimlach terwijl haar staart omhoog krulde. Fallentear keek haar recht aan en begon te vertellen over het leven dat ze haar ging geven. 'Met deze wil ik je je laatste leven geven. Het leven van de liefde,' sprak Fallentear. Liefde. Ze slikte een brok weg en knikte naar Fallentear, zwijgend. 'Houd van je clan, als dat je van je familie houd. Als een moeder van haar kittens,' vervolgde Fallentear waarna haar neusje die van Innerghost vond. Een warm, maar tegelijkertijd koud gevoel gleed door haar ruggengraat heen. Ze huiverde en voelde blijdschap, warmte, tintelingen, een licht gevoel... maar ook bezorgdheid, angst, woede en verdriet. Alle gevoelens die kwamen kijken als het ging om liefde. Liefde was misschien het moeilijkste in het leven, omdat het overal bij kwam kijken. Naast dat het het moeilijkste was, was het ook het belangrijkste. Iets wat je altijd bij je moest blijven dragen en niet moest verliezen, omdat liefde je ook bij het goede hield. Maar omdat liefde ook enorm eng is, was er ook een groot risico dat je het weg zou duwen, wat niet mocht gebeuren, want dat kon voor een enorme val zorgen. Liefde moest je bij je houden, niet weg duwen, liefde moest je koesteren.
Fallentear maakte zich los van haar neus en de twee poezen keken elkaar aan. Innerghost voelde hoe alle negen de levens door haar lichaam heen stroomde. Ze voelde zich sterk en als vanouds, jong en sterk. 'Moge wij elkaar snel weer zien, maar niet te snel, moge je een lang leven hebben,' sprak Fallentear. 'Waak over mijn kittens twin,' vervolgde ze. "Dat zal ik doen, altijd," beloofde de zwarte poes. 'Welcome Innerstar, may you lead your clan with pride and strength of these nine lives. Use them wise, make starclan look down proudly,' sprak Fallentear. Niet langer was haar naam Innerghost, maar Innerstar. De kersverse Shadowclan leader boog haar kop naar Fallentear toe en knikte. "Ik beloof dat ik Shadowclan sterker dan ooit te voren zal maken," miauwde ze vastberaden. "Shadowclan zal verder gaan in haar oude naam, in de naam die Shadowclan vroeger had. Trots, sterk en gevreesd," miauwde ze, haar tweelingzus strak aankijkend. Toen stapte Fallentear terug naar achteren. De katten keken haar aan en verdwenen langzaam. Als laatste richtte Innerstar haar blik op Shrewstar. Ze zou verder gaan waar zij was gebleven. Ze knikte naar de zwart met witte poes toen zij ook verdween in de menigte.

"Keer terug naar Shadowclan, Innerstar, snel!" Hoorde ze plots een bekende stem zeggen. Innerstar keek naar waar het geluid vandaan kwam en zag nog maar net de gevlekte vachtpatroon van Leopardgaze en zijn ogen, bezorgd en in paniek maar ook vol met verdriet. Innerstar wou naar hem toe roepen en hoopte dat dit één grote droom was. Dit kon niet waar zijn. Dit kon niet. Leopardgaze kon hier niet ook al zijn. Niet hij ook niet. Ze was Ravenheart en Leopardgaze in één avond kwijt geraakt. Dit kon niet mogelijk zijn. Dit mocht. En toen was alles zwart voor haar ogen en bevond ze zich niet langer meer in Starclan.