✦ I need lucky numbers and a Chinese phrase

Haar poten hadden haar richting de toren van de Young One's gedragen. Alhoewel de kattin niet erg avontuurlijk was, had ze meer dan genoeg interesse in het ontdekken van nieuwe dingen Haar zwarte vacht werd beschenen door een waterige zonnestraal maar deze verliet haar zodra ze haar intrede maakte. Nieuwsgierig keek ze rond, de gemixte blikken die ze toegeworpen kreeg negerende. Areum had nog geen besef van het feit dat haar vader de leader was en dat dat ook de reden was waarom het merendeel van deze katten nu hun mond hielden. Pas toen ze een stemmetje achter haar hoorde, draaide de kitten zich weer om.

Vain 1st!

Vain lag net buiten de Young One's Tower te genieten van de zon. Het was nog steeds koud, maar in de zon liggen was beter dan in de nog koudere schaduw. De zon scheen fel, maar het voelde niet warm. Dat vond Vain vreemd. Misschien zou ze er later wel eens achterkomen wat het allemaal inhield. Plots verscheen er een schaduw voor haar ogen, waardoor ze opkeek. "Hé," mauwde ze, en was van plan om een flinke snauw er nog achteraan aan toe te voegen, maar er stond een kleine en -hopelijk- onschuldige kitten voor haar. Het zwarte poesje draaide zich naar haar om. Was dat niet de dochter van Claw en Howl? Hoe heette ze ook al weer? "Dag kleintje," glimlachte ze verontschuldigend, vanwege haar snauw.

Areum schrok op toen ze een plotse stem haar gehoorstelsel hoorde bereiken. Alsnog wist ze zich rustig om te draaien zodat ze kon zien wie of wat haar aangesproken had, enkel en alleen om in de felle groene ogen van een andere kitten te kijken. De poes begroette haar en noemde haar tegelijkertijd kleintje. Echter besloot Areum om zich er niet druk om te maken, wetende dat de ander toch gelijk had. Ze was nog klein, maar ook nog héél jong. "Hallo." miauwde ze kalm terug. Het was bijna eng dat ze op deze leeftijd al diezelfde ijzige kalme toon als haar vader kon aannemen. Zonder al te veel emotie in haar ogen staarde ze naar de ander, wachtende op hetgeen wat die te zeggen had.

De zwarte kit keek haar emotieloos aan. Zo leek ze enorm hard op de leader. Griezelig was het. Vain onderdrukte een zachte huivering en toverde alsnog een glimlach op haar gezicht. "Wat is jouw naam?" Ze probeerde nonchalant over te komen, maar had enorm veel spijt dat ze niet gewoon ergens anders was gaan liggen, in plaats van de poes af te snauwen omdat ze haar zon afnam. Ze had Claw al vaak gezien, althans, hij was niet echt dikwijls in het Bloodclankamp, want hij moest de Thunderclanzaken ook nog regelen. Maar ze had hem al dikwijls genoeg gezien om te weten dat die houding op de zijne leek en dat was creepy. Hoe je zo hard op je vader kon lijken was voor haar een mysterie. Gelukkig dat zij niet op haar vader leek, dan zou ze een echt monster zijn die vermoordde voor het plezier. Een monster die zijn eigen geliefde doodde. Dát was pas huiveringwekkend.