I must not wonder

Hij voelde zich verdoofd, verschrikkelijk en miserabel. De manen na het gevecht met de dassen hadden ervoor gezorgd dat hij steeds slechter ging voelen. Zijn vacht was dof en met enkele klitten en zijn ooit zo gloeiende ogen waren gedoofd. Ooit had hij zichzelf een belofte gemaakt om niet zo te worden als zijn vader en toch had hij het bloed van een onschuldige aan zijn klauwen kleven. Het beeld van het leven dat doofde in de ogen van Thrushdive stond hem nog levendig voor 'm en spookte hem in zijn dromen.
De sterke, bruine kater stond aan de grens van Windclan en Riverclan. Een grens waar hij liever niet wilde staan, maar hij werd er toch weer naar toe getrokken. Met een zucht liet hij zich in het gras ploffen en legde zijn kop op zijn potend, slaperig voor zich uit starend.

Haar vacht ging recht omhog bij het opvangen van een RiverClangeur. De katten waar ze laatst bijna mee gevochten hadden doordat Everstar een paar levens verloren had. Echter waagde de kattin het risico aangevallen te worden en volgde de geur dat haar dichtbij de grens tussen RiverVlan lag. Wat opzich best wel logisch was de geur daar op te vangen. Maar de kat zat wel erg dichterbij hun territorium. Ze liep voorzichtig de struiken uit en trof een zwaar verwaarloosde kater aan. Tenminste, zo zag hij eruit. Als hij de geur van RiverClan niet droeg zou Love bijna denken dat hij een Rogue was. "Hoi", begroette ze hem simpel en half stamelend. Ze wou niet al te bedreigend voorkomen.

Hij keek op toen een Windclan geur in zijn neus drong en hij had eventjes de neiging om te grommen. Maar zijn lichaam wilde niet meewerken en toen de zilveren kattin in beeld kwam, keek hij alleen maar op. Met wat gebrom, kwam hij overeind en torende boven de poes uit. "Wat moet je," bromde hij tegen de jongere kattin. "Windclan kan maar beter zo ver mogelijk wegblijven bij Riverclan territorium," spuwde hij haar daarna toe. Er waren de laatste tijd te veel akkefietjes tussen de twee clans en Thistleclaw was niet van plan om door een van zijn acties, al was het maar zijn roekeloze gedrag, een oorlog te laten beginnnen.

De kattin hield de nijging in elkaar te kruipen tegen nadat de kater haar vijandelijk toesprak. "Wat moet je. Windclan kan maar beter zo ver mogelijk wegblijven bij Riverclan territorium," Ze vermeed oogcontact, ze had helemaal geen zin in een ruzie. "Dat geldt hetzelfde bij jou, ik sta nogsteeds op het deel van WindClan." miauwde ze. Een glimlach op haar gelaat geplakt. Ze moest vriendelijk blijven. Deze kater was veel groter en ouder dan haar en ze had geen zin om een klap te krijgen. Vandaar dat de zilveren poes een stapje naar achteren deed voor de zekerheid. Ze was een RiverClanner, en nog klein ook, maar dat maakte haar wel een snelle renner en als hij haar wou aanvallen had ze net de tijd te ontsnappen.