Apostles

Het was koud, tenminste, dat deden de wolkjes die hij uitademde geloven. Om eerlijk te zijn had de kater het niet koud. Sterker nog, met zijn dikke vacht genoot hij zelfs van het weer wat er inmiddels was. De zon was over het algemeen te heet voor hem, maar dit was perfect. Al moest de kater toegeven dat hij zijn nest wel wat had aangelijnd met mos, want de nachten werden uitermate chilly. Het zag er ook nog niet naar uit dat het minder zou worden, dus voorbereidingen treffen voor een zware winter zou goed zijn. Vandaar dat hij hier was, zowel op tocht voor een of andere plant waar Ace het over had gehad, en ondertussen zocht hij ook naar prooi. Het bleef lang goed in deze omstandigheden dus bewaren zou kunnen, maar het vinden was iets wat dan eerst moest gebeuren, en dat was nog best lastig. Zeker als er geniest werd en de prooi dat zeker weten ook gehoord had. Het irriteerde de kater echter niet, de sneeuwvlokken hadden nu eenmaal een eigen wil, en een kat kon er niets aan doen als zijn neus gebombardeerd werd tot landingsplek. Vandaar dat hij grijnzend op de apprentice afliep. "Gesundheit," Sprak hij, en knikte goedkeurend toen de ander wat gevangen bleek te hebben. Het was een hele toer iets te vinden in dit weer, de uitgelezen kans voor apprentices zichzelf te bewijzen.

De ander leek nogal van hem te schrikken, waar Tall op zijn beurt weer van schrok. Terwijl Flamepaw omhoog schoot, vloog Tall een paar passen naar achter om de ruimte voor een aanval op te bouwen. Hij relaxte echter op hetzelfde moment als de apprentice, en schudde lachend zijn hoofd. "En jij liet mij weer schrikken," Antwoordde hij grinnikend aan de ander. Maar fronste toen die begon te niezen. "Ugh, ik denk dat ik verkouden ben." No kidding, zo'n nies was niet niks. Je kon echter niet voorzichtig genoeg zijn in tijden als deze, en de kater keek nog even wat bezorgd naar de ander. "Daar kan je dan het beste mee naar Acefray gaan zodra je terug bent in het kamp," Mauwde hij, niet streng of betweterig, maar gewoon als feit en tip omdat ze het niet konden gebruiken als nóg een apprentice greencough zou krijgen. Er waren er al twee aan bezweken.

De ander reageerde, maar leek toen plots in gedachte verzonken te zijn. Tall bekeek hem rustig terwijl hij de kater liet denken. Het was nog een jonge kat, gedreven, zo had hij gehoord van de mentor, en loyaal naar zijn clan toe. Toch waren ook uitingen van zorg hem ter ore gekomen over of de jonge kat zichzelf niet teveel zou pushen. Te graag wilde, te snel dit, te goed dat. De kater moest glimlachen bij die gedachtes, want was hij vroeger niet zelf ook zo geweest? Ja, granted, hij was niet zo goed geweest in alles goed doen, de regels volgen en geen vrienden maken, maar hij deed het nu toch ook oke? Zo bleek maar weer dat ook als een apprentice soms wat meer vrienden maakte dan dat hij werkte, het allemaal nog op zijn pootjes terecht ging komen. Nu echter duurde het wel lang voor de ander wat zei, dus schraapte Tall zijn keel maar eens, twinkelende ogen en glimlach op zijn gezicht.

Wow, oke, plots nogal wat leven in de brouwerij. De kleine leek besloten te hebben dat hij geen zin meer had om stil te zitten en daagde Tall, die mind you nog niet eens senior warrior was, uit tot een schijngevecht. Tall keek even sceptisch naar de veel kleinere kater. Hij had pit, dat moest de kater hem nageven, want in al die tijd dat hij warrior was, had nog geen enkele apprentice dit gedurfd. Daarnaast was ie ook niet zo heel erg slim want een jachthouding was schitterend voor verre sprongen op prooi, maar voor een gevecht waarbij je net als hier zo ongeveer óp elkaar stond? Nah, not so great. Het zou voor de kater dan ook niet te lastig moeten zijn om de ander uit balans te krijgen. Om echter zo snel een gevecht te eindigen wat nog niet eens begonnen was, daar had Tall geen zin in, en dus haalde de oudere kater zijn schouders op in een 'yeah sure' manner. Daarna draaide hij zich om om 'afstand te nemen'.