Not very useful

Met een diepe zucht betrad de jonge tabby poes de zogenaamde Carrionplace, of zoals zij het ook wel noemde 'de goorste plek van alle territoria'. Niet dat ze dit gebied kende of zo, maar haar moeder had er alles over verteld. Dus had ze vooroordelen gekregen bij wat ze gehoord had en die leken te kloppen. Nog altijd wist Viperpaw natuurlijk niet of dit de goorste plek van alle territoriums was, maar het leek er zoals het er nu uit zag wel op. Nieuwsgierig als de jonge poes was, moest ze dit gebied natuurlijk wel perfect onderzocht hebben voor ze het weer kon verlaten. Daarom kwam ze ook steeds dichterbij de stapels met rommel, viezigheid en stank. De grote zwarte vogels op de berg kraaiden naar haar, al negeerde ze deze compleet. Haar moeder had verteld dat deze niet gevaarlijk waren. Ratten waren gevaarlijk, dus daarvoor moest de jonge apprentice wel uitkijken. Algauw was ze wat verveeld. Zo interessant was deze plek helemaal niet. Zuchtend draaide Viperpaw zich weer om, om nu te kijken naar de grote, dikke vogels op de stapels afval. Eigenlijk waren ze nog best wel eng. Ze staarden haar met een stuk of zestien vogels aan en bleven maar rare geluiden maken. Dapper als ze was siste de jonge kat naar de vogels, in de hoop de engerds te kunnen verjagen. Toen de vogels er weinig reactie op leken te geven, draaide ze zich verveeld om. Eigenlijk moest ze zichzelf nuttig maken en jagen, maar ze was dus niet van plan op die hoop rommel te klimmen om zo een dikkerd te vangen. Gewoon helemaal niet.

- Crescent first!

Overal had ze wel iets in gezien. Een struik in de vorm van een hart en zelfs een boom die een gezicht leek te hebben. Ze vond het allemaal heel leuk om te zien hier. Ze huppelde best vrolijk door de bosjes heen en navigeerde door al de tekens in het landschap te onthouden. Zo had ze een heel lijstje met dingen. Ja zo kon ze zeker weten dat ze niet ging verdwalen. Een tour had ze al gehad, maar zo snel kon je het niet weten. Ze sprong een struik uit en ineens kwam ze aan op een rare plek. Er zaten rare zwarte vogels en als kleine grijze poes was het best intimiderend. Ze kon zien hoe ze zaten te eten van iets. Een andere poes viel haar ook op. Wat in de war draaide ze haar hoofd schuin en keek de ander aan. Die stond dapper dichtbij ze. "Viper!", riep ze vanaf haar punt. Nee ze ging echt niet dichterbij die dingen hoor. Van wat ze had gehoord waren het slimme beesten namelijk die het zelfs leuk vonden om de grootste beesten te pesten. Al snel zat er dan ook al een kraai naast haar en ze schoot achteruit. Met grote ogen en haar haren omhoog keek ze het beest aan. Het beest leek het echter alleen maar leuk te vinden. Op een niet al te harde toon blies ze naar het beest. Geen beweging, het kwam alleen maar dichterbij. Wat moest ze nu doen? Wat waren het brutale dingen. Zomaar een kat gaan pesten. Waarschijnlijk deed het dat alleen maar omdat het wist dat Crescent ze niks aan kon doen.