Clueless

Nadat hij met zijn moeder had gesproken, had de jonge kater maar besloten hierheen te komen. Hij was ten einde raad en dus kon hij niets anders dan naar zijn leider stappen, op het advies van zijn moeder natuurlijk. De kattin was soms wat overbezorgd, maar wijs was ze in ieder geval wel. Eigenlijk had hij nooit echt één op één met Everstar gepraat, dus zenuwachtig was hij wel. Toch maakte het hem niet bang: wat hij nu zou gaan doen, moest nu eenmaal gedaan worden, en niemand behalve hij ging het dan ook doen. De wonden op zijn lichaam vertelden het verhaal dat hij aan Everstar kwijt wilde al gedeeltelijk. Hij stapte de Leader's Den in en keek even rond of de rood-witte poes ergens te zien was. "Everstar?" sprak hij, om haar aandacht te kunnen trekken. Hoe zou hij dit eens gaan brengen? Hij wilde niet overkomen als een bange kitten, maar hij had wel degelijk een luisterend oor nodig. De situatie was niet niks, en Everstar was de enige die kon helpen.

In de Den trof hij de rood-witte kattin aan die ook wel zijn leidster was, Everstar. Wow, wat klonk dat eigenlijk cool. Quietstar, dat klonk ook lang niet gek. Maar oké, er waren belangrijkere zaken op dit moment, waar hij zich op moest concentreren. Blijkbaar had hij de Clanleider tijdens haar lunchpauze aangetroffen, en op het eerste gezicht had hij niet het gevoel dat hij heel welkom was in deze Den. Toch maakte het hem weinig uit: Foxkit had hem op dit moment nodig, dus zou hij doen wat hij moest doen. Everstar vroeg wat er aan de hand was, waarop Quiet niet aarzelde. "Foxkit is ontvoerd," vertelde hij aan de grotere kattin. "Een rode kattin van de Bloodclan heeft hem meegenomen." Hij kende de naam van de poes niet, maar zou haar geur en uiterlijk wel kunnen herkennen. Ze was hartstikke gek geweest, en Foxkit moest zo snel mogelijk weer terug naar huis.

De geschrokken uitdrukking op het gezicht van Everstar ontging hem zeker niet, en eigenlijk was hij er wel blij om. Ze leek toch iets te geven om het lot van Foxkit, niemand anders leek dat voorheen gedaan te hebben. Natuurlijk ontging het de Clan: de jonge kater had geen ouders meer die op hem letten. Gelukkig had hij wel een goede vriend die zijn afwezigheid had opgemerkt. Maar één ding baarde Quiet het meeste zorgen: het was onmogelijk voor een Bloodclanner om onopgemerkt de Nursery in te sluipen en één kitten mee te nemen. Dat betekende dat Foxkit misschien wel vrijwillig mee was gegaan, iets dat Quiet niet begreep. Iedereen had gezien wat de Bloodclan Yellowcloud had aangedaan, waarom zou Foxkit in Starclans' naam met hen mee willen? Everstar vroeg waar en wanneer het gebeurd was. "Enkele dagen geleden. Ik ben zelf op zoek geweest, en ik weet zeker dat hij in het Bloodclankamp gehouden wordt," vertelde hij aan zijn leidster. Het was ook wel te zien dat hij er zelf op uit was gegaan: hij zat onder de wonden. Het was hem toen wel duidelijk geweest dat hij dit niet allen kon doen.

Misschien dat hij eerder naar Everstar toe had moeten stappen. Maar hoe kon hij een stel katten vertrouwen dat niet eens door had gehad dat Foxkit weg was? Hij wist ook wel dat dat een oneerlijke gedachte was: Everstar moest een hele Clan dirigeren, één kitten zou eigenlijk helemaal niet opvallen. Vooral zo'n buitenbeentje als Foxkit niet. Geen ouders om op hem te letten, of om door te hebben dat hij ontvoerd was. Quiet knikte toen ze vroeg of hij de weg nog wist. Hij wist alles nog precies, hij kon de poes die Foxkit had ontvoerd niet meer uit zijn hoofd halen. Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van Quiet. Hij was blij dat Everstar toch genoeg om het leven van één kitten leek te geven om een hele reddingsactie op te zetten. "Dankjewel, Everstar," sprak hij oprecht. Hij kreeg de laatste tijd veel meer aanzien voor zijn leidster, aangezien ze toch iets leek te geven om de kleinere, zwakkere kattin in haar Clan.