Gravity

De poes was al een hele tijd aan het twijfelen of ze haar moeder het nieuws moest gaan vertellen. Ze wist het niet, aangezien Tallshadow het zelf ook niet wist.. Maar stiekem zat ze nog in de ontkenningsfase en geloofde ze niet wat er gaande was, al gaven haar voormalige medicine cat instincten maar al te duidelijk aan dat het wel zo was. En net nu had ze de steun van haar moeder nodig, een kat die hier al veel ervaring mee had. Na de zoveelste keer een poging te hebben gedaan om naar Inner's den toe te lopen besloot de poes halt te houden. Vluchtmodus, aan! Nee, ze kon het niet. Niemand mocht erachter komen. De kans dat het dan Tall's oren bereikte was groot. En zijn reactie op haar subtiele vraag was al erg genoeg geweest.. Nee, nee.. nog eens nee! Algauw trippelde ze nogal vluchtig naar de uitgang van het kamp toe, niet doorhebbende dat paniek van haar gelaat afdroop.

Nightspark 1st {SPT}

De zwarte kater had zich de laatste tijd ontzettend afzijdig gehouden van alles en iedereen. Hij had niet echt bijster veel zin om met andere om te gaan momenteel, alles leek hem toch alleen maar in de weg te zitten of te lopen. Ook deze keer weer toen hij opeens een grijs lichaam zag verdwijnen en voordat hij iets kon doen, knalde er iemand tegen hem op. Nightspark blies zijn wangen even op, terwijl hij een stap achteruit deed en een zachte zucht slaakte. Hij schudde zijn nachtzwarte vacht uit en zijn blauwe ogen stonden serieus en kalm. Hij had een lange periode van depressie en zelfmedelijden achter de rug, maar momenteel leek het redelijk met hem te gaan. Al was hij wel een stuk rustiger en serieuzer geworden, eindelijk. "Hallo Littlestream," zei hij kalm tegen de kattin.

Toen ze per ongeluk ergens tegenaan botste, schoot ze onmiddellijk in de beschermingsmode. Waarom wist ze niet, het kwam en ging tegenwoordig. Allemaal sinds ze erachter was gekomen. Haar blik gleed omhoog en ontmoette uiteindelijk die van Nightspark. Toen hij er redelijk rustig uitzag - in tegenstelling tot de vorige keer - ging haar gelaatsuitdrukking ook wat ontspannen. "N-Nightspark.." stamelde ze, haar stem één brok van emoties. Even stampte ze kwaad op de grond. Waarom moest dit nou? Als ze zich als een bezetene bleef gedragen dan zou het niet lang duren of katten gingen hun vermoedens al uiten. En dat was wel het laatste wat ze wou. Het moest een geheim blijven, koste wat het koste. "Hoe is het met je?" vroeg ze nadien snel, zonder echt de uitdrukking te hebben alsof ze werkelijk nieuwsgierig was. Nee, ze wou gewoon iets verbergen. En om te voorkomen dat iemand erachter ging vragen werkte ze zich altijd snel uit te voeten. Echter durfde ze dat deze keer niet.

[justfy]Zijn oortjes gingen naar achter toen hij de emoties in haar stem hoorde. De laatste keer dat hij de grijze kattin had gesproken was het alles behalve goed afgelopen en hij wist niet zeker of hij nu zijn excuses moest aanbieden of niet. Desalniettemin had hij het idee dat er iets anders achter de emoties school, iets wat ze niet los wilde laten.
Toen de vraag kwam hoe het met haar ging zwiepte hij eventjes met zijn staart. "Z'n gangetje," bromde hij zachtjes. Hij had geen zin om zijn hele belabberde emotionele stadium bloot te leggen bij een kattin waarvan hij niet eens zeker meer kon zeggen of het zijn vriendin was of niet. "En bij jou?" vroeg hij daarna. Nightspark vervloekte zichzelf toen hij merkte dat er toch iets van bezorgdheid in zijn stem gedropen was. "Je ziet er gespannen uit, Littlestream," besloot hij daarna te zeggen.[/justify]

De brommende toon waarop Nightspark gepraat had, viel haar niet eens op. Wat best vreemd was, aangezien Little altijd al heel gevoelig was geweest aan dit soort dingen. Nadien keek ze op, haar toch wat onzekere groene ogen in de zijne priemende. Ze voelde de zenuwen door haar kleine lichaam gieren en begon lichtjes van de ene poot op de andere te balanceren. De opmerking die volgde zorgde ervoor dat ze wat schichtig om zich heen begon te kijken. "I-is dat zo?" vroeg ze, ietwat beverig. De poes vervloekte zichzelf mentaal en schraapte nadien haar keel. "Ik bedoel, uhm, ja dat kan. De spanningen tussen de Clans en zo.. je weet maar nooit wanneer ze toe zullen slaan.." murmelde ze er snel achteraan, haar blik opnieuw in de zijne priemende. Om de een of de andere reden voelde ze zich bekeken worden. Haar oortjes wiebelden wat ongemakkelijk terwijl haar staartpunt zenuwachtig van links naar rechts tikte.

Hij zat met een conflict in zijn hoofd. De vele ruzies tussen hem en haar, de tijden dat hij meer dan vrienden voor haar voelde, de tijden dat hij haar ruw uit de weg had moeten duren omdat ze Medicine Cat was geweest. Het kon gewoon niet. Hij wist niet hoe hij hier mee om moest gaan. De nachtzwarte kater snoof eventjes en zuchtte daarna. "Wat is er Little?" vroeg hij zachtjes. Moest hij...? Zou hij...? De woorden lagen op zijn tong, maar hij wist niet zeker of hij ze ook daadwerkelijk uitgesproken kreeg. Een zachte zucht volgde. "Je kan me alles vertellen. Ik weet dat ik je in het verleden veel pijn heb gedaan, but I'll still have your back if anything happens to you," miauwde hij daarna, zijn stem iets meer trillend dan dat hij wilde. "En anders zoeken we een rustige plek op? Als dat je beter doet voelde," stelde hij daarna voor.

Ze keek wat geschrokken op bij zijn woorden, niet vanwege de betekenis erachter maar eerder door het geluid dat haar gehoorstelsel betrad. Ze voelde zich steeds schrikkerig en angstig, zonder echte geldige reden. Het rare gevoel dat al een poos in haar buik opwelde zorgde er dan ook voor dat ze wat dubbel begon te zien en dat een koude koorts uitbrak. Zenuwen hadden de overhand genomen en ze voelde hoe ze aan het trillen was op haar poten. "J-ja.." miauwde ze bibberig op zijn voorstel om een rustige plaats op te zoeken. Het aantal ogen dat zich in haar rug had gebrand zorgde er enkel en alleen voor dat de zenuwen zich opstapelden en dat was wel het laatste wat ze nu kon gebruiken. Ze had het enorm koud, maar alsnog brak zweet uit op haar voorhoofdje. Ze wist wat er was, maar again: de ontkenningsfase was overtuigender dan haar gezonde verstand.

Een zachte blik verscheen in zijn blauwe ogen. Ondanks alle ruzies die er tussen de twee waren geweest, had hij nog altijd een zwak voor de kleine grijze poes gehad. Ze had zoveel moeten doorstaan en had zoveel problemen gehad en toch had hij haar niets anders dan meer pijn gedaan. Hij zuchtte zachtjes en stond op, waarna hij zijn pluizige staart over haar rug liet glijden. "Kom, dan zoeken we een rustig plekje op," miauwde hij zachtjes, terwijl hij haar een glimlach schonk. Ondertussen probeerde hij erachter te komen wat er met d'r aan de hand was, maar hij kon zijn poot er niet op leggen. Dit was misschien de reden waarom hij niet in de watten was gelegd als Medicine Cat. Een zacht gegrinnik was te horen, terwijl hij aanstalte maakte om weg te lopen.