Our ground

Ondanks het feit dat hij zijn moeder beloofd had hier niet meer te komen, deed hij het eigenlijk toch. Het gevaar was geweken, en Shadowclan patrouilleerde de plek zelden, als ze dat al deden. Daarbij vond hij het onzin dat de Clan het gebied geclaimd had. Ze waren er nooit, ze moesten het levensgevaarlijke Thunderpath oversteken voor ze er op konden jagen en het was gewoon veel te veel gedoe. De dassen had Windclan ook wel weg kunnen jagen, met wat tijd. Niemand had om hun hulp gevraagd. Hij liet zich er niet teveel over in zitten. Hij wist dat Shadowclan zwak was op het moment, met de greencough-epidemie. En hij had vernomen dat hun leider gestorven was. Windclan daarentegen was jong en vitaal, een hele storm Apprentices was aan het trainen om krijger te worden. En als de tijd rijp was, zou Windclan een flink aantal goede Warriors krijgen. Het was een kwestie van geduld. Quiet's ogen vielen op zijn getijgerde vriend, en een grijns verscheen op zijn gelaat. "Hey, Tigerpaw," groette hij de kater. Hij had hem al even niet gezien, misschien een goede kans om wat bij te praten.

De stem van Tigerpaw klonk niet bepaald opgewekt, maar dat klonk hij nooit echt, dus zag Quiet het maar door de vingers. Wat was hij ook weer optimistisch als altijd. Quiet keek de andere kater aan toen hij sprak, zachtjes maar zeker van zichzelf. En Quiet gaf hem groot gelijk. Dit gebied was voor hen zo makkelijk vrij te spelen. "Everstar is niet bepaald in staat het terug te nemen," zei Quiet toen, met zijn gedachten bij het voorval met de Riverclanner die hun leider had proberen te doden. En Whitelion... Ze hadden geen leiders meer. "Misschien moeten we het heft in eigen handen nemen." De nieuwe generatie was nog jong, maar behoorlijk toegewijd. Het was een hechte groep. Één kat kon een hoop veranderen, en nog meer als er een hele groep achter hem stond. Misschien werd het wel eens tijd om de andere Clans te laten zien dat Windclan was ontwaakt.

Eigenlijk kon Quiet het op dit moment niet laten om te grijnzen: Tigerpaw en hij leken zowaar eensgezind. Ze hadden dezelfde visie over de Clan, en dezelfde ambitie om die visie waar te maken. Het enige probleem was dat ze beiden nog maar Apprentices waren, en jonge Apprentices ook. Nog niet bijzonder veel ervaring in het vechten, maar ze waren onderweg. Quiet luisterde aandachtig naar zijn leeftijdsgenoot, die al een heel plan leek te hebben. Hij had gelijk: ze werden onderschat door de andere Clans, en daar rustte op dit moment hun voordeel. Toen Tiger was uitgepraat knikte Quiet even rustig. "Shadowclan wordt wel geteisterd door een greencough-epidemie. Nu is de perfecte tijd om toe te slaan, wanneer ze zwak zijn en hun leider en Medicine Cat naar de Moonstone moeten," vertelde Quiet. Maar voor Windclan zelf was het ook niet de perfecte tijd. Zonder enige vorm van leiding was het een beetje een chaos. "Maar we zijn er niet klaar voor." Hij vroeg zich af wanneer er zich weer zo'n kans als deze zou aanprijzen.

Het opbouwen van Windclan vereiste meer dan oorlog: oorlog maakte meer stuk dan het goed deed. Alhoewel, ze zouden toch ten strijde moeten trekken, wilden ze hun volledige gebied weer terug. Maar om een bloeiende Clan te worden, moesten ze meer krijgers zien te verkrijgen. Krijgers moesten onderhouden worden, en om katten te onderhouden, moesten ze gebied hebben om te jagen. Het was een vicieuze cirkel, die op dit moment niet goed voor hen werkte. Maar dat viel wel om te draaien. Tigerpaw trok een simpele conclusie uit het geheel, maar niets was minder waar. Training was de sleutel op dit moment. Quiet greens breed, natuurlijk deed hij mee. Alles voor Windclan. "Mijn steun heb je," beloofde de rood-witte kater. "Misschien wordt het weer tijd dat we alle Apprentices bij elkaar halen voor nog een training of jacht." Bladkaal was een slecht iets in combinatie met de recente gebeurtenissen in de Clan. Hoe dan ook, ze moesten hun prooi op peil houden. 

Het leek alsof Tigerpaw het idee wel zag zitten, gelukkig, want met zijn allen trainen was een stuk effectiever dan in je eentje. Je van de anderen zo wat tips en trucs meepikken, die je anders niet meegekregen had. Quiet knikte, vroeg beginnen was wel een goed idee, zo hadden ze de tijd aan hun kant staan en zouden ze geen zonlicht verspillen. Toen Tiger vroeg wie ze uit moesten nodigen, was Quiet al vrij snel uit. "Iedereen die interesse heeft," antwoordde hij. Ze hadden iedereen nodig die ze konden hebben. Tiger's siblings, Quiet's silbings, Lizardpaw, Swanpaw, Oceanpaw, iedereen wilde hij hebben. Quiet snoof even, de geur van Shadowclan was nog wel te merken, ondanks het feit dat ze hier al een tijd niet waren geweest. Windclan zat niet in een gunstige positie, ze stonden op slechte voet met zowel Riverclan als Shadowclan. "Everstar zal haar gevechten zorgvuldig moeten kiezen, het is onmogelijk om Shadowclan en Riverclan tegelijkertijd aan te pakken," mompelde Quiet toen, niet eens zeker wetend of ze op dit moment wel één van beiden aan zouden kunnen.

Hun generatie moest klaar gestoomd worden en niet zo'n beetje ook. Ze hadden een flink aantal Apprentices, wanneer zij met zijn allen Warriors zouden worden, zou Windclan behoorlijk moeilijk te stoppen zijn. Geduld was echter ook belangrijk, ze moesten het moment waarop ze actie zouden ondernemen zorgvuldig uitkiezen. Hij luisterde aandachtig naar Tigerpaw, die een goed punt maakte. Zowel hun territorium als hun high ranks waren een doelwit van vijandige Clans, en ze moesten er goed mee oppassen. Whitelion konden ze niet meer helpen, de volgende deputy echter wel. "We moeten voorzichtig zijn. Zonder leider zal de Clan totale chaos zijn en maken we helemaal geen kans meer," zei de kater met een zucht. "Er zit op dit moment niet veel meer op dan wachten en onszelf klaarmaken." Ze hadden een nieuwe deputy nodig, Everstar moest tijd hebben om te genezen en de Clan moest herstellen van de dood van Whitelion. Het kostte tijd, maar ze zouden er wel komen.