Did I do something wrong? { open

Voorzichtig was de kleine kitten uit haar nestje gestapt. Haar kleine brein had veel meegemaakt de laatste tijd en ze was in de war. Haar eerst onbekende vader was dood (En mama had erover gelogen tegen haar en haar zusjes), ze kreeg kleine broertjes & zusjes en haar moeder leek weinig tijd voor ze te hebben. Ja ze wist dat ze het druk had, maar het moederskindje was toch verdrietig. Ze begon ouder te worden en ooit moest ze naar de apprentice den verhuizen en - tja - dat maakte haar bang. Het feit dat ze haar zusjes en moeder minder zou zien. Nu zag ze haar moeder al minder, want ze was vaak uit het nest. Niet omdat ze boos was, maar verdrietig. En de kleine grijze kitten kon het niet aan. Ze kon het niet aan dat moeder ineens minder tijd voor haar had. Als ze om aandacht zou gaan lopen vragen was ze weer zielig aan het zijn en als ze wou helpen was het ook niet goed. Had ze straf? Had ze iets fout gedaan? Wat moest ze doen om sorry te zeggen?
Met een normale pas liep ze de nursery uit. Het was een normale pas en daaraan kon je al zien dat ze niet zoals normaal was. Met een best serieuze blik ging ze naast de nursery zitten. Ze wist niet wat ze moest doen. De kitten zuchtte misschien was er wel iemand waarmee ze kon praten. Even haar brein afleiden. Crescent's brein was altijd aan het denken, maar nu wou ze eigenlijk dat het zou stoppen met denken.

{ open

Voor de rode tabby zelf was het een perfecte dag. Hij was gisteren van rank gewisseld en was nu een officiële Apprentice. Zijn gedachtes dwaalden af bij het einde van de Ceremonie. Het deed hem pijn dat zijn zusje niet eens daarin benoemd werd. En zo bleef de kater zichzelf voorhouden dat ze misschien vroeg of laat tot Medicine Cat Apprentice benoemd werd. Wat dus haar droom was. Flamepaw zelf wist zeker dat hij Warrior wou worden. Lekker de wind door je haren voelen, met de Clan delen en nog meer leukere dingen. Behalve de Dawnpatrols. Die wou hij liever niet. De enthousiasme borrelde weer op bij het inbeelden van de eerste training met Swiftriver. Die nog niet is komen opdagen. Maar het moment zou vast komen, of het morgen was of vandaag. Zijn groene ogen gleden naar de Nursery. Hij was altijd gewend aan de geur van melk en de warmte. Maar nu moest hij zichzelf groot en sterk maken, hij had niets meer aan de zorg van verschillende Queens. Hij kon zelf wel een mosnest maken voor de Apprentice Den. Zijn blik gleed langzaam naar een grijze, egale vacht dat de maat had van een kitten. De nieuwe Apprentice zelf miste het spelen van tikkertje en mosbal, maar nu was het te kinderachtig voor hem. Misschien een gesprekje kon geen kwaad? Want kittens wouden alles als het maar leuk was. Hij had nog nooit met het nestje van Fawnstep gepraat omdat hij meestal buiten was, luisteren naar verhalen van vroeger of kattenkwaad uithalen. Who knows? Flame liep op het poesje af. "Hey daar", Mauwde hij haar toe.

"Hey daar", klonk en Crescent keek op om Flamekit te zien staan. Oh nee Flamepaw. Hij was apprentice geworden vorige ceremonie. Daar had ze hem nog niet voor gefeliciteerd! Een voorzichtig glimlachje kwam op haar gezicht. "Heey Flamepaw", antwoordde ze met de nadruk op 'paw'. De kitten ging wat verzitten en haar blauwe oogjes bleven hem aankijken. "Nog gefeliciteerd! Hoe is het om apprentice te zijn?" Ze dacht dat ze het even zou vragen, want misschien kon hij haar wel informatie geven. Misschien was het wel heel leuk, een leven zonder mamakatten. Nee, dat kon niet toch? Al wist ze dat veel kittens zo snel mogelijk weg wouden uit de nursery. Crescent snapte niet waarom. Zij had al lang gezien dat warriors en queens het druk hadden. Dus zij zat eigenlijk liever gewoon in het nest bij mama. Toch werd ze steeds ouder.

"Heey Flamepaw", De rode kater keek hoe de jonge kattin een voorzichtige glimlach op haar gelaat liet verschijnen. Eerlijk gezegd schaamde hij zich voor haar naam niet te weten. "Nog gefeliciteerd! Hoe is het om apprentice te zijn?" Hij spitste zijn oren bij die vraag. Daar had hij natuurlijk niet bij stilgestaan. Hij was tenslotte maar een dag Apprentice. "In het begin is het een beetje spannend. Want zo'n ceremonie gebeurd niet vaak", legde hij volwassen uit. "Maar eerlijk gezegd vind ik Apprentice zijn echt het beste wat er is. Je kan buiten het kamp gaan. Andere katten en territoria verkennen. Als het aan mij lag was ik al eerder Apprentice." Zijn groene ogen fonkelden enthousiast. "En jij?" vroeg hij plots terwijl hij in haar blauwe ogen keek. "Kan jij niet wachten om Apprentice te worden? Jij moet nog twee manen, schat ik." Zei de tabby Apprentice nog terwijl hij haar grondig bekeek. "Wat gaat tijd snel voor jou," Bij een gesprek was hij altijd een kletskous geweest. Maar Flamepaw was ook bekend als een gezellige kater, hij had altijd iets te zeggen. "Ik moet nog dikke 6 manen, of misschien zelfs meer, wachten totdat ik een volledige Warrior ben. Dan ben jij vast al een goed getrainde Apprentice." Flamepaw besloot te gaan zitten en sloeg zijn staart om zijn middel heen. "Heb ik lekker 2 manen voorsprong." Zijn stem had een plagerige toon, hij stak zijn tong uit. Hij had het niet pesterig of gemeen bedoeld. Het was eerlijk gezegd een spelletje. Want pesten vond hij gemeen. Hijzelf kon zich nog herinneren hoe hij gepest werd. Waarom was hij er nooit achtergekomen.

Hij vertelde over hoe het spannend was, maar heel leuk. Crescent wou hem wel geloven, maar de bangheid bleef in haar lijf zitten. "En jij?", werd er ineens gevraagd. De grijze poes keek op. Had ze er zin in? Ze wist het eigenlijk nog niet zo zeker. "Uuhm," begon ze voorzichtig. "Ik weet niet eigenlijk", Ja ze besloot gewoon een soort waarheid te geven. Ze hield achter dat ze haar moeder niet minder wou zien en dat ze het eng vond om bij zoveel oudere katten te slapen, maar Crescent kon de laatste reden wel aan. Zij kon vrienden maken met iedereen die ze tegenkwam, want ze was rustig wanneer het moest en druk wanneer het nodig was. Haar kleine breintje kon het inmiddels al goed zien wanneer je druk of rustig moest zijn. Hij vertelde over hoe tijd snel ging en dat zorgde niet echt voor kalmte in haar lijfje. "Heb ik lekker 2 manen voorsprong." , zei hij op het laatst met een plagerige toon. Crescent lachte. "Dat is niet eerlijk", zei ze nog lachend. "Jij bent veel ouder Flame. Gewoon bijna een oude opa.", grapte ze er nog achteraan. De kitten begon te lachen. Het verdriet was er nog, maar het leek even verstopt te zitten, want dit vond ze wel grappig.

Hij iet zijn oren schuin hangen terwijl hij het poesje aan de praat liet. "Uuhm. Ik weet niet eigenlijk", Huh? Hoezo wist ze het niet? Apprentice zijn is toch het beste wat er is? De Apprenticeship is de enige brug naar Warriorship, of naar Medicine Cat. Flamepaw wou wat zeggen maar sloot zijn mond gauw weer tegen de tijd dat ze weer begon te praten. "Dat is niet eerlijk", lachte ze over zijn grap. Gelukkig, ze had het goed opgevangen. "Jij bent veel ouder Flame. Gewoon bijna een oude opa." De jonge kater begon mee te lachen. "Ow, dan ben jij vast een Apprentice als ik al een Elder wordt. Nou ja, zeg. Dan zal ik lekker mijn mosnest vies maken zodat jij meer werk hebt." Hij giechelde kwaadaardig voordat hij haar weer aankeek. "Trouwens", begon hij. "Ik ben nog nooit erachter gekomen hoe je heet. Hoe zou ik je anders kunnen roepen als je mijn mosnest moet verversen." Hij grijnsde breed.

Hij begon te praten over zijn mosnest en Crescent begon al halverwege met haar hoofd te schudden. "Doe dat maar nii" De kitten had een grijnsje op haar gezicht. Nee ze wou geen vieze nesten schoonmaken, maar dat hoefde ze ook niet veel te doen als ze lief was. Crescent had nog nooit straf gekregen. Al leek mama haar nu straf te geven, waarvoor snapte ze nog altijd niet. Misschien moest ze het ooit vragen. Nu niet, want nu was ze aan het praten met Flame die blijkbaar haar naam was vergeten. Nou ja, ze zat er niet ver in. "Crescentkit", zei ze met haar hoofdje schuin en een glimlach. Haar ogen gingen ineens naar een mosballetje die al de hele tijd naast haar had gelegen. Hoe had ze dat niet gezien? Met haar poot sloeg ze het naar Flamepaw toe. "Ken je die nog?", vroeg ze toen met een afwachtende grijns op haar gezicht.

"Doe dat maar nii" Flamepaw grinnikte bij het antwoord van het poesje. "Goed dan maar", mauwde de rode tabby quasi verdrietig. Hij draaide zijn rug naar haar toe maar kwam snel weer terug nadat ze haar naam gezegd had. "Hmmm, Crescentkit..." zei hij. "Waar heb je die naam aan te danken?" Zijn staart zwiepte heen en weer en tikte soms de grond aan. De spieren van zijn hals deden nog pijn maar dat van zijn schouder viel nog erg reuze mee. En de pijn aan zijn rug was al gelukkig over. Een nachtje op de grond kon geen kwaad. Maar als hij het nog een keer deed werd hij gek.

"Goed dan maar" De stem die hij gebruikte was niet echt en ze keek hem met een ondeugende glimlach aan. Ook draaide hij weg en ze draaide haar hoofd schuin. Was hij echt verdrietig? Nee toch? Kort ging ze op twee poten staan. Haar voorpoten zette ze op hem neer en daarmee duwde ze hem grappend. Toen ze weer normaal was gaan staan kwam ook hij normaal staan. Zijn stem klonk weer en nu dacht ze terug. Oja ze wist het weer. "Crescent is als de maan maar voor een klein deel te zien is. En ik ben daarnaar vernoemd omdat ik heel klein ben." Een korte glimlach ging zijn kant op. Daarna ging het over haar 'compacte' lijf. Flame was ouder en dus ook groter, echt vergelijken kon je het ook niet. Nou ze zou haar hele leven een kleine kat blijven. Daar had ze inmiddels al vrede mee gemaakt. "Heet jij Flame door je rode vacht?" Die gedachte was in haar opgekomen en het leek haar heel logisch.

_{Hij keek weer naar achteren met een ondeugende grijns nadat het poes hem duwde met haar poten. "Nou, bedankt dat je me hebt getroost", mauwde hij grinnikend voordat hij zich weer naar haar richting verplaatste. "Crescent is als de maan maar voor een klein deel te zien is. En ik ben daarnaar vernoemd omdat ik heel klein ben." Flamepaw knikte. "Ik denk dat je later toch wel wat groter wordt." mauwde hij plechtig. De jonge kater plofte neer en sloeg zijn staart om zijn middel heen. "Heet jij Flame door je rode vacht?" Die vraag kwam vrij onverwachts aan. Niet omdat Flame dat een ongemakkelijk onderwerp was. Nee, hij had het wel verwacht dat ze hem dat vroegen. Maar eigenlijk was de rode tabby niet helemaal zeker van die zaak. Hij had zichzelf de naam niet gegeven. Al had hij het aan zijn moeder kunnen vragen, ze was er nooit voor hem geweest. "Ik neem aan van wel", begon hij zijn antwoord. "Mijn vader vertelde me dat het ook mijn karakter voorstelde. Daar geef ik hem geen ongelijk in. Ik kan ook nogal snel nijdig worden." Hij keek naar zijn poten. Het zou vast niet zo aangenaam klinken voor de kitten.

- Sorry voor late rea}

"Mijn vader vertelde me dat het ook mijn karakter voorstelde. Daar geef ik hem geen ongelijk in. Ik kan ook nogal snel nijdig worden." Crescent keek hem iets verbaast aan. Flame had ze nog nooit nijdig of boos gezien. Nu was hij ook wel lief tegen haar. Nou ja, iedereen had z'n kanten. Ze haalde haar schouders op. "Wel mooie naam", zei ze als complimentje. Het was een mooie naam die ze nog niet veel had gehoord. Crescent had ze in deze clan ook nog niet gehoord. Dus ze voelde zich wel speciaal. In haar nest was ze ook de enige grijze. Nou je had Rain en Furze, maar die hadden nog zwarte streepjes. Zij was grijs en wit met groene ogen, zoals haar oma van haar vaders kant ook had. Grijs zoals haar tante Littlestream en de lange vacht van mama. "Flamepaw", zei ze om zijn naam nog eens goed te horen. "Crescentpaw." Uuh dat klonk raar, maar ze vond het ergens ook wel weer heel cool klinken.

_{"Wel mooie naam" hoorde hij van het poesje. De kater sloeg zijn ogen bescheiden neer. Hij zelf vond het niet zo'n mooie. Want hij had zelf wel ergens gehoord dat het meer een ThunderClannaam was. Maar dat deerde hem niet erg. Hij werd niet getest. Tenminste, hij zag het niet. "Jouw naam is ook mooi, en best wel speciaal. Want zeg eens, hoeveel katten hebben jouw naam?" hij glimlachte vriendelijk. Er waren vast een hele hoop katten in en ut de andere Clans met de naam 'Flame'. Dat klonk niet meer zo speciaal. Eventjes in zijn gedachten verzonken kon hij net het poesje horen praten. "Flamepaw", mauwde ze. "Crescentpaw." Die naam klonk best wel ironisch. Maar ook cool. "Heb je al ideeën voor wie je als mentor wilt?" vroeg hij. In zijn stem klink positiviteit. Het was niet dat hij haar wou dwingen een mentor nu meteen ut te kiezen. Maar hij mocht toch wel vragen wat haar wensen waren? Hijzelf wou zijn vader als mentor. Vandaar dat hij wat jaloezie voelde in de buurt van Wolfpaw, die dus de Apprentice van Rustscar was. Swiftriver was ook geen slechte mentor. Toch was het zijn vader niet. Ach ja, hij had niet veel te klagen. Beter dan geen mentor.}

"Jouw naam is ook mooi, en best wel speciaal. Want zeg eens, hoeveel katten hebben jouw naam?" Ze lachte -nog altijd alles behalve verlegen- terwijl ze hem aankeek. Crescent was nooit verlegen. Iedereen was een vriend van haar, behalve bloodclan. Andere clans waren ook niet perse vrienden, maar ze zag ze niet als slecht. Iedereen had iets goeds en iedereen mag leven, alleen sommige maakten fouten. Ja je kon zeggen dat Crescent een positieve kitten was. Negatief denken was toch niet leuk? Haar blik werd even weg geleidt door een stel kleinere kittens die aan het rondrennen waren. Crescent was al groter! Qua leeftijd. Zijn stem klonk weer en ze keek weer terug. Wie ze als mentor wou? Moedertje ging het niet worden, aangezien zij nog een nest kreeg. Vadertje ook niet. Veel anderen oude katjes kende ze niet. Wel een paar die lief waren, maar Crescent stond open voor iedereen op zich. "Geen idee, maar mijn mentor moet tegen veel vragen kunnen", zei ze met een knikje en een lach. Ja dat was wat ze had gedacht. Haar mentor moest tegen duizenden vragen kunnen en het geduld hebben om antwoord te geven op allemaal. Dan was het helemaal perfect. Mama had die tijd niet meer. Nu zat ze maar met de vragen. Crescent kon er niet tegen als ze iets niet wist. Was iets waar ze mee geboren was. Kon een goede en een slechte eigenschap zijn.

Hij glimlachte vriendelijk terug. Zijn staart lag ontspannen dood neer op de grond. Een koud briesje liet zijn vacht omhoog rijzen. "Geen idee, maar mijn mentor moet tegen veel vragen kunnen", antwoordde ze. Flamepaw grinnikte. "Dat snap ik, soms heb ik het gevoel dat Swiftriver wel genoeg van mij heeft. Maar als je eenmaal graag Warrior wilt worden, wil je vast en zeker alles weten. Ik vraag dingen meestal twee keer. Dan vergeet je het minder snel. Alleen lijken de rest het niet echt op prijs te stellen." Zijn grasgroene ogen keken in de hare. "Welke warriornaam denk jij te krijgen? Ik vind Flamestone of Flamerain wel bij mij passen." Hij snorde geamuseerd voordat hij zijn eigen gedachtes van zichzelf afhield en naar de kitten verplaatste. "Of misschien Flamecrescent." plaagde hij haar. Maar op een positieve manier bedoeld. "Maar dat past niet echt." sprak hij vervolgens half lachend. Hij herinnerde zich de tijden toen hij een kitten was. Altijd die leider spelletjes spelen. Het kon toch geen kwaad eventjes een 'pauze' te houden? Hij had altijd vrij om een spelletje te spelen. Tenminste, nu nogsteeds. "Zeg, heb je zin in een spelletje?"

"Welke warriornaam denk jij te krijgen?" Crescent keek naar de hemel. Hmm. Er waren zoveel mooie. Alleen wou ze dat starclan haar haar naam zou geven. Er was weinig kans dat ze het goed zou raden en misschien zou ze dan wel helemaal niet blij zijn met haar naam. De kitten moest lachen bij zijn ideeën. "Flamestone klinkt mooi!", zei ze vrolijk. "Flamecrescent wat minder" Kort lachte ze er nog achteraan. "Crescentflame?" Dat klonk wel, maar was wel raar, want zijn naam was Flame. "Nee ik ga je naam niet stelen", zei ze terwijl ze kort haar tong naar hem uitstak. Namen stelen zou niet lief zijn van starclan. "Ik kan niet kiezen." Kon ze ook niet. Er waren zoveel mooie namen en mama had haar een niet zo bekende gegeven en dat vond zij wel mooi. Alleen haar suffix moest nog mooi zijn. "Zeg, heb je zin in een spelletje?" De volgende woorden lieten haar vrolijk opkijken. "Ja altijd. Welke?", zei ze met een glimlach.

"Flamestone klinkt mooi! Flamecrescent wat minder" Sprak het poesje. Flamepaw knikte. "Ik kan niet veel vragen om mijn Warriornaam, maar ik hoop wel dat ik een mooie krijgt dat bij mij past." Hij keek naar zijn vuurrode pels dat glansde onder de zon. "Flameleap klinkt ook niet slecht", murmelde hij. "Crescentflame?" Hij spitste zijn oren bij het horen van die naam. Hmm, ja dat pastte wel. "Dat klinkt leuk, maar ze zouden wel een reden moeten hebben om die naam te krijgen, toch?" Of zou de leader geen inspiratie hebben en een willekeurige naam uitkiezen dat toevallig de zijne gekozen zou worden? "Nee ik ga je naam niet stelen" sprak ze weer terwijl ze haar tong uitstak. Flame grinnikte. "Dan zou ik de jouwe ook niet stelen." Hij stak zijn tong ook uit. Een plagende glans kon je in zijn stem horen. "Ik kan niet kiezen." Hij snapte haar verwarring. Het was ook niet makkelijk om tussen al die leuke namen de perfecte te vinden. "Dat heeft iedereen wel eens gehad", suste hij haar. "Maar maak je er niet zo druk om, je bent nog niet eens een Apprentice en als de tijd rijp is zal je Warriornaam dat ook zijn." Jeetje, hij leek wel op een wijze Elder. Misschien had Crescent toch wel gelijk gehad. "Ja altijd. Welke?" De rode kater werd weer wakkergeschud. Oja, het spel. "Toen ik net zo was als jij, een onschuldige Flamekit..." Hij keek haar ondeugend aan. Oké, misschien was hij vroeger niet zó onschuldig. Maar zijn ogen lieten genoeg zien. Hij ging verder. "... speelde ik altijd met mijn zusje en anderen een soort rollenspel. Bijvoorbeeld, ik ben Flamestar. En dan ben jij mijn Deputy, je mag jouw eigen Warrior Naam kiezen. We wachten af tot er meerdere kittens kwamen en hun werden de Medicine Cat of een Warrior. Daarin speelden we ook 'Wie is de Muis'. Dat is gewoon tikkertje maar ik vond de naam wel passen. Als je wilt mag jij wel de leader zijn." Hij wist wel dat hij te jong was voor zulke spelletjes. Hij liet zich vandaag niet kennen.

"Toen ik net zo was als jij, een onschuldige Flamekit...", zei hij en ze draaide haar hoofd wat. Daarna grinnikte ze kort. "Je klinkt als een elder!", piepte ze lachend. Flame was maar 2 moons ouder hoor. Hij was niet oud. Al voelde dat wel zo. Ze kreeg een uitleg naar zich toe gegooid. Oh dat spel kende ze wel! Een blije blik kwam in haar ogen. "Oh dat is leuk!", zei ze met een korte glimlach. Crescent zag zichzelf al als leider. Dan zou ze nooit ruzie maken met alles. Er waren vrolijke gedachtes in haar kop die nooit waar zouden kunnen zijn. Zij zag dat, want de verhalen van de andere clans waren ook niet bepaald lief. De andere clans waren stom, toch? Daar zou ze snel achterkomen. Stiekem was Crescent bang om het kamp uit te gaan. Ze zou apprentice worden. Weg bij mama. Waar moest ze dan heen als ze bang was? Mama had gelogen, maar ze bleef mama. Ze was niet anders geworden. Nog niet. Met een zucht kwam ze uit gedachten. "Maar dan zijn we een clan met z'n tweetjes", zei ze en ze grinnikte kort.

"Je klinkt als een elder!", Piepte het poesje lachend. Flamepaw glimlachte zacht. Zie je wel, ze had gelijk. "Oh dat is leuk!", zei ze nadat de rode tabby het spel uitgelegd had. Hij sloeg zijn staart om zijn middel heen. Tenminste stemde ze ermee in. Zijn groene ogen keken haar voor een momentje verward aan tegen de tijd dat hij opmerkte dat ze in korte tijd weg in gedachtes was. Wat voor gedachtes wist hij niet en hij hoefde dat ook niet te weten. Hij wou de lol immers niet verpesten. "Maar dan zijn we een clan met z'n tweetjes" hij hoorde de kattin grinniken. "Dat vind ik goed." antwoordde hij. "Ik ben eh..." Hij dwaalde af op zoek naar een goede Warriornaam. "Flameleap." Dat was de enige mooie naam dat in zijn hoofd bleef hangen. Dus waarom niet?

"Dat vind ik goed. Ik ben Flameleap", zei de kater. Oh nu moest zij. Wat kon ze achter Crescent plakken? Haar ogen gingen naar de hemel. Eigenlijk kon ze alleen maar namen van warriors die ze kende ophalen. Mama Fawnstep, de papakat Ashdrizzle, maar niet haar papakat! Dat was een ander die dood was, Thrushdive. Haar blik bevroor een beetje terwijl ze langs alle tantes en ooms probeerde te gaan. Littlestream, Frozenvoice, Ravenheart... Nee niks klonk mooi achter haar naam. "Flame", begon ze voorzichtig. Ze glimlachte onschuldig. "Ik weet geen naam." Er waren teveel opties en ze kon niet kiezen. Misschien had Flame goeie ideeën?

Hij bleef gimlachen. "Flame", Hij wendde zijn kop naar haar toe. "Hmm?" vroeg hij. Nogsteeds vriendelijk. "Ik weet geen naam." Hij grinnikte en streek zijn vacht steunend langs de hare. "Wat dacht je van... Crescenstar? Jij mag de leader zijn." Zijn groene ogen keken in haar blauwe. "Tenzij je een Warrior wilt zijn, of course." Hij fronste. Diep nadenkend. Wat voor naam zou het beste bij haar passen? "Uhm... Crescentmoon? Crescentlight. Of Crescentflame." Bij het laatste begon hij te lachen. Dat hadden ze zonet ook besproken. Maar het bleef een goede naam. "Of je kan net als ik heten! Crescentleap?" Die naam klonk best wel zinloos. Het paste wel, en daar ginghet om, toch?