A True Rebel

De regen was verschrikkelijk, maar Mist zat toch buiten. Misschien ging ze koud vatten, maar -tja- wat maakte het haar nog uit. Ze was buiten het kamp geweest en toen het begon te regenen ging ze zo snel mogelijk terug naar het kamp. Helaas was ze al doorweekt voordat ze er was. Toen had ze honger en had maar besloten dat ze buiten het dier ging opeten. Waarom ook niet. De muis was inmiddels weg en Mist zat er maar gewoon een beetje. Als een echte rebel nog buiten. Natte vacht hing naar beneden en de lucht rommelde, maar het was rustgevend. Geen idee waarom. Ineens voelde ze een golf van water over zich heen komen en ze opende haar ogen. Maakte iemand haar nat, was er iemand gevallen of werd ze gewoon gek?

+ Eerst Puddlepaw

Een rode kater lag er voor haar poten. Wat verward keek ze naar Puddlepaw. Een broertje van Mousepaw was het. Hij zei sorry, wat fijn was. Heel erg vond ze het niet. "Het regent ineens apprentices", zei ze met een grijns. Mist had hem niet zien vallen, dus het leek wel zo vanuit haar punt. Haar ogen gingen naar ook zijn doorweekte vacht. Hij leek nog wat buiten adem. Of zijn conditie was verschrikkelijk of hij was ook uit het kamp op het moment van de 'uitbarsting'. "Wel ironisch eigenlijk, Puddlepaw." De poes moest lachen om haar woorden. Woow wat was ze grappig.

"Hele knappe apprentices wel." De poes glimlachte. "Natuurlijk Puddle." De poes draaide met haar ogen, maar moest wel lachen om de aanvulling. Ze had geen idee of hij echt zo geweldig over zichzelf dacht, zo goed kende ze hem niet. Quiet en Mouse hadden dat niet, toch? Broertjes en zusjes hoefden niet op elkaar te lijken. Haar familie leek wel best op elkaar. Al leek Mist niet op Plum. Dat watje van een zus werd verliefd op alles wat los en vast zat. Nee, zo was ze niet. Bij zijn grap tilde ze haar wenkbrauw op. "Hmm ja je hebt gelijk man. Ik zie echt helemaal niks." De poes grijnsde. "Al komt dat denk ik door de keiharde regen waar we nu in zitten." Mist moest bijna schreeuwen om boven het harde getik van het water heen te komen.

Na heel even begon de regen harder aan te voelen en toen ze naar de grond keek zag ze ineens kleine korreltjes. Het was ook moeilijk om over het getik te komen. "Het hagelt!", riep ze. Ergens vond ze het leuk, maar het begon pijn te doen. Naar binnen gaan was misschien een goed idee. Mist stond op. "Kom snel naar binnen", zei ze en lachte er kort achteraan. Met snelle passen rende de poes naar de apprentice den en schoot naar binnen. Ineens viel er een stilte en ze zuchtte. "Auw", zei de poes lachend om de stilte te verbreken.

Puddle kwam aangewandeld. Snel wandelen wel. "Ooh daar komt Puddle met de snelheid van het licht", zei ze met een pesterige grijns op haar gezicht. Waarschijnlijk had hij het gewoon gedaan omdat hij al een keer op z'n bibs gevallen was. Ja, dat deed pijn. Had ze wel eens gehad natuurlijk. Toen de kater een conclusie maakte knikte ze. "Ik ga daarin mee." De poes zuchtte en keek om zich heen. Ze keek naar haar nest die nog een eindje van de rand van de den lag. Niet een hoekje, maar ook niet precies in het midden. "Waar was jouw nest?", zei ze om haar geheugenbank maar eens aan te vullen. Dat geheugen van haar werd steeds voller, maar ze kon gewoon veel onthouden.

Hij moest nadenken en na een tijdje had hij het en wees het haar aan. Alles was dichtbij in deze den, dus daar dacht ze niet meer over na. "Ja jij bent het broertje van Quietpaw toch?" Kort liet ze een stilte vallen, al had ze het al lang voor zich. Gaf de illusie dat ze het niet wist. "Uit mijn hoofd ook Mouse & Polar." Mist kneep voor het effect haar ogen wat dicht. Mist was geen stalker, maar ze kende Mouse best goed. "Nu niet gaan denken dat ik een enge stalker ben", zei ze met een grijns op haar gezicht. Het had het realistisch geklonken. Het was normaal om de siblings van vrienden te weten toch? "Mijn siblings zijn er ook weer aardig wat."

Het feit dat hij het niet dacht was fijn. Zo wou ze niet overkomen namelijk. Vrienden maken was iets wat ze echt moest doen. Na het gesprek met haar broer bedacht ze zich hoe wantrouwend ze wel niet was naar anderen. Mouse durfde ze nog niet eens 'een vriendin' te noemen. Het zou toch wel komen ooit? "Tigerpaw telt voor 3", zei ze. Nadat hun ouders waren overleden was het Tigerpaw die over de siblings ging. Hij kende iedereen beter dan de anderen en hij nam de verantwoordelijkheid. "Spottedpaw, Plumpaw, Ravenpaw & Wolfpaw verder. Mijn ouders hadden een vol nest." Bij het zeggen van 'ouders' kreeg ze een korte verdrietige golf, maar ze negeerde het en glimlachte erna alsof er niks was.

"Zo, gezellig toch?", zei de kater en de poes keek weer omhoog. "Tja het is wat je gezellig noemt, niet?" Kort verscheen er een glimlach. "Mijn siblings kunnen goed voor zichzelf zorgen gelukkig." Mist sprak over het algemeen. Sommige konden dat niet namelijk. Na de woorden gingen haar ogen rond in de den en ze keek goed om zich heen. Vele lagen zich schoon te maken in hun nesten. Was iets wat ze misschien ook maar eens moest doen, maar niet zolang dit gesprek gaande was. "Is het al laat?", vroeg ze en ze keek even naar buiten. Ze kon niet echt goed naar buiten kijken. Puddle stond ervoor. De wolken zorgden ervoor dat het altijd donker en mistig was. Zoals de kater net gezegd had, maar tja. Een zucht verliet haar mond. "Nou ja, mijn vacht moet toch eerst droog" Een korte lach kwam uit haar mond en ze keek hem vriendelijk aan. Mist kon vriendelijk zijn. Ze had geen reden om dat niet te zijn nu.

De rode kater wist het niet en tja zij kon ook niet kijken. Het was al laat geweest eerder, dus ze verwachtte dat het wel donker zou zijn nu. Bij de volgende woorden keek ze naar beneden. Eerst naar haar vacht en daarna naar de zijne. "Denk niet dat we elkaar warm kunnen houden nu", zei ze met een glimlach erachteraan. Kort schudde de poes haar hoofd en er kwam al aardig wat water op de grond daardoor. "Ja uuh...", zei ze lachend. "Denk niet dat we op die manier droog worden." Bij de laatste zin tilde ze haar poot op en water viel op de grond toen ze bewoog. Het getik op de den begon intussen wel minder te worden en de poes ging naast Puddle staan om naar buiten te kijken, daarna stapte ze weer achteruit en ging voor hem zitten. "De regen is gestopt", deelde ze mee. "Nu hebben we twee keuzes Puddle", begon ze. "We kunnen naar buiten in de wind om daar op te drogen, maar dan vriezen we waarschijnlijk wel dood." De glimlach op haar gezicht liet wel zien dat ze niet echt bedoelde dat ze dood zouden gaan. Koud zouden ze het wel hebben. "Of we blijven hier, dan moeten we wel langer wachten." Haar blik ging naar de kater. "Jij mag kiezen."

De rode kater had zijn keuze klaar en Mist knikte. "Dan blijven we hier", zei ze. De woorden daarna keek ze hem aan. Eigenlijk wist ze niet goed wat ze moest doen. De poes grinnikte en keek naar de grond. Niet-wetend wat ze moest zeggen. 2 moons geleden was ze nu weggerend, maar nu bleef ze zitten. Ergens vond ze het wel fijn om te horen dat hij hier wou blijven, want ze had getwijfeld of hij eigenlijk niet gewoon weg wou. Nu dat dat niet het geval leek te zijn kon ze die last van haar schouders halen. Ze keek op. "Is goed", besloot ze te zeggen. Toch een glimlach rond haar lippen. "Moeten we iets verzinnen om te doen tot onze vachten droog zijn hé?" Mist bleef stil voor hem zitten en keek hem aan.