Toxicating

Swiftpaw dwong zich door de uitgang van het kamp en met luide pootstappen baande de donkerrode poes zich een weg naar de vierboom toe. Haar lange, pluizige staart zwiepte een keer fel door de lucht heen en na enkele minuten besloot ze haar passen te versnellen. Uiteindelijk rende ze op een hoog tempo de heuvel af, tot ze zich volledig in het midden van het open veld bevond. Haar blauwe kijkers tuurden omhoog en inspecteerden de toppen van de torenhoge bomen. Ze moest haar energie kwijtspelen.. haar emoties, alle haatgevoelens.. Daarom dat de poes besloot om al haar verstand op nul te zetten en razendsnel op één van de grote bomen af te rennen. Tenslotte zette ze zich af met haar sterke achterpoten en haakte ze haar zilverkleurige nagels in de schors van de boom. En daar hing ze dan.. als een rode eekhoorn die steeds hoger en hoger klom. Echter was ze geen eekhoorn, en had de jonge Shadowclan poes algauw spijt van haar oh zo geniale idee. Ze bereikte nog maar net de eerste tak of ze wist al niet meer hoe ze terug beneden geraakte. Help..?

{Cedarpaw}

Het was valse hoop die hij zichzelf gaf door naar de vier grote eiken te gaan. Natuurlijk zou ze er niet zijn, maar elke kans om haar nu nog één keer te zien was eentje die hij dolgraag wilde aannemen. Hij wilde met trots vertellen dat hij zijn warriornaam eindelijk had ontvangen, dat zijn trainingen toch nog goed verlopen was, maar toen hij aankwam bij de plek was het er leeg, afgezien van het dunne laagje sneeuw dat het gras bedekte. Met een teleurgestelde zucht en tegen zijn nek gedrukte oortjes sjokte hij door de nog niet betreden sneeuw tot onder de grote bomen en liet zich er daar neerploffen. Zijn geluk had hij de voorgaande keren natuurlijk allang opgebruikt.
Zo bleef hij daar zitten, vaag voor zich uitkijkende, tot hij geritsel hoorde achter zich. Geschrokken draaide hij zich om, zeker toen de Shadowclan geur, die hem nu wel vertrouwd was, zijn neus betrad. Bijna had hij de naam van de witte poes over zijn lippen doen rollen, maar door de onzekerheid of het haar wel was hield hij zich nog zwijgende. Als het Ivywing niet was, dan kon hij haar misschien wel in haar clan gevaar brengen. Het bleek nu ook beter dat hij niets had gezegd, want dit was Ivywing niet. Toen hij niemand had kunnen zien op de grond waren zijn gouden kijkers naar boven afgedwaald en keek hij in de blauwe ogen van een poes. "Hallo daar ..?" begroette hij de poes, voor een keer geen grote aarzeling in zijn stem. "Hulp nodig?" ze zag er namelijk niet zo.. tevreden uit.

Haar ijsblauwe ogen staarden over het gebied. Haar pluizige staart sloeg van links naar rechts vanwege de zenuwen die door haar lijf gierde. Waarom moest haar dit nu weer overkomen? Een overdreven luide zucht verliet haar bekje maar ze sloot deze algauw weer toen een onbekende stem haar gehoorstelsel bereikte. Met een ruk keek ze naar beneden, haar felle blauwe blik in die van de onbekende kater priemende. Zijn vraag zorgde ervoor dat ze even met haar ogen rolde. "Ja, wat dacht je nou zelf. Dat ik hier voor de lol hang?" Haar woorden klonken snijdend en haar gelaat had een ietwat uitdagende uitdrukking gekregen. Swiftpaw was nooit een poes geweest die bang was om haar mening te uiten, of in dit geval, iets vlakker te zijn. Daarbij had ze geen reden om vriendelijk te doen; hij was een Riverclanner. Als hij nu besloot om haar te laten hangen dan was hij gewoon laf. Punt één, ze was een kattin. Punt twéé, je hoorde katten in nood te helpen. Tenminste, zo dacht zij er toch over. Nog steeds was haar lange staart aan het zwiepen terwijl ze de oudere kater fel aanstaarde.

De aarzeling had hij moeten hebben, dan had ze hem misschien meteen afgekapt en had hij een excuus gehad om meteen te vertrekken. In plaats daarvan reageerde ze op zijn volle woorden, niet al te blij. "Ja, wat dacht je nou zelf. Dat ik hier voor de lol hang?" Cedarfrost drukte zijn grijze oortjes tegen zijn kop en liet zijn gouden blik maar weer op de grond vallen, nu al spijt hebbende van zijn keuze om op het geluid af te lopen. Wat hij van haar kon herinneren was een felle blik in haar kijkers en een pluizige rode staart. Alsof ze half eekhoorn was. "Sorry.." murmelde hij, ook al had hij geen enkele fout begaan. Nu kon hij gewoon weglopen en haar laten stikken, maar zelfs na die behandeling kon hij dat niet over zijn goede hartje verkrijgen.
De kater trippelde dichter bij de boom, want het ergste wat ze kon doen waren houtsnippertjes op hem laten vallen en begon wat mos van de boom te klauwen. Zo ging hij de dikke stam rond, tot hij een bescheiden hoopje had gemaakt. "Ik denk dat het veilig is om je te laten vallen, ik heb wat mos recht onder je gelegd. Probeer kleine sprongetjes naar beneden te maken." riep hij naar boven. Als ze hem niet vertrouwde dan kon hij dat natuurlijk begrijpen.

Algauw zei de kater sorry en voelde de rode kattin een overwinnend gevoel oprijzen in haar borstkas. Zo hoorde het ook! Men moest haar bezien als een meerdere, zoals men haar moeder behandelde. Haar ijsblauwe ogen hielden zijn grijze gestalte strak in de gaten. Als hij ook maar iets van plan was dat erop wees dat ze in gevaar was dan zou ze niet stil blijven staan! Nou.. of misschien wel, afgezien het feit dat ze vast hing in een boom.. Irritatie borrelde in haar op. Oh, wat zou ze blij zijn wanneer ze weer vaste grond onder haar poten voelde! Haar pluizige staart tikte nog steeds ongeduldig tegen de boom, wachtende totdat de onbekende kater klaar was met hetgeen .. ja.. met mos te verzamelen. Wat was die gozer eigenlijk van plan? Toen hij uiteindelijk zijn plan duidelijk maakte, slaakte Swiftpaw een kleine zucht. Nou, veel keuze had ze niet echt. Daarom dat ze dus naar zijn woorden luisterde en voorzichtig naar beneden klom. Echter haakte ze haar nagels niet diep genoeg in de schors en  voelde ze hoe de zwaartekracht haar richting de grond trok. In en fractie van een seconde draaide ze zich om en landde ze met een schok in haar poten op het zachte mos. Wild hijgde ze, merendeels door het feit dat ze bijna gevallen was dan van de acties die ze ondernomen had. Het duurde een paar seconden vooraleer ze weer rustig adem kon halen. Met tegenzin richtte ze zich tot de Riverclan kater. "Uhm.. bedankt." miauwde ze. Het was duidelijk dat ze dit niet graag deed maar alsnog viel er een beetje gevoel in haar stem te bekennen.

- Ze hebben evenveel posts! C:

Al een keer eerder had hij dit moeten doen, iemand die vanaf een hoger plateau dreigde te vallen, en die keer was het ook goed afgelopen. Ivywing was zonder echte schade op zijn verzamelde hoopje was gevallen en hopelijk zou dat dit keer ook het geval zijn. Het hoopje zag er niet heel erg overtuigend uit, maar het was beter dan op de bevroren grond vallen, met stekelige griessprietjes daar nog boven op. Nu was het de keuze aan haar of ze naar hem zou willen luisteren of niet. Wonder boven wonder zag hij haar toch langzaam bewegen, tot ze net misgreep op de schors en Cedarfrost's vacht kwam overeind en hij kneep zijn gouden ogen half toe, omdat hij niet wilde zien hoe ze zou vallen. Toen hij een zachte plof hoorde, gevolgd door een gehijg. Voorzichtig richtte de kater zijn blik op de felrode poes en zag dat ze gewoon op vier poten stond, misschien alleen wat geschrokken door de val. Een bedankje gleed over haar lippen en Cedarfrost kon het niet laten op zijn mondhoeken iets omhoog te laten komen. "Heb je geen pijn? Niets gebroken?" Hij was dan geen medicine cat, maar hij mocht zich dan toch wel een beetje zorgen maken om iemand anders? "In ieder geval sta je weer met vier poten op de grond."

Ze had de glimlach op diens gelaat niet gezien, veel te geschrokken om nu eender wat op te merken. Daarom dat ze de venijnige opmerking doorslikte en simpelweg nee knikte toen hij de vraag stelde of ze pijn had. De woorden die hij nadien uitsprak deed haar weer opkijken. "Wat is je naam?" besloot ze te vragen, helemaal off-topic. Maar goed, ze wou op z'n minst wel de naam van de kater weten voor het geval als ze hem nog eens tegenkwam. Bijvoorbeeld in een gevecht tussen Riverclan en Shadowclan. Dan wist ze wie ze een zachtere aanpak moest geven en wie niet. Haar ijsblauwe ogen hadden zich op hem gevestigd, haar geduld oprakende terwijl de seconden voorbij tikten.

Gelukkig had ze niets, want hoe zou ze ontvangen worden in haar kamp, manklopend met Riverclan geur in haar vacht? De grijze kater schudde zijn kop, aan die gedachte wilde hij nu niet denken. "Wat is je naam?" Wat verrast door de vraag keek hij haar aan. Van snauwend in het begin, begon ze hem nu naar zichzelf te vragen. "Cedarp--" was hij begonnen, maar zijn mond klapte snel weer dicht. Hij had zich nog nooit als warrior voorgesteld aan iemand buiten zijn clan, bedacht hij zich nu. "Cedarfrost." Een wat ongemakkelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. "En jij?" vroeg hij vervolgens, met een scheef gehouden kopje.

Swiftpaw kon het niet laten om hem wat raar aan te kijken toen hij zichzelf onderbrak. Pas toen hij zich voorstelde als Cedarfrost besloot ze om er niet verder op in te gaan. Dezelfde vraag werd naar haar terug gekaatst en een kleine, zéér kleine, glimlach spreidde zich op haar gezicht. "Swiftpaw." miauwde ze koeltjes. Iedereen in Shadowclan kende haar als de dochter van Innerghost, maar Cedarfrost had daar waarschijnlijk geen weet van. Daarom dat ze nu best geïnteresseerd was naar hoe hij haar zou behandelen. Het was altijd: of te wel respect en anders angst. Maar nu ze als neutrale herkend werd, wist ze niet wat ze moest verwachten.

Hij schaamde zich van zijn domme fout, al zou ze het misschien niet eens opgemerkt hebben, misschien dacht ze nu alleen maar dat hij stotterde. Wat ze ook dacht, Cedar ging er altijd vanuit dat degene voor hem het slechtste dacht van hem. "Swiftpaw." ging ze simpel verder in het onderwerp en de kater knikte kort. "Aangenaam Swiftpaw." mompelde hij dan, weer een beetje terugvallende in zijn onzekere houding. Een paar keer opende hij zijn mond om iets te zeggen, maar telkens als hij net iets over zijn lippen wilde krijgen, sloot hij zijn mond omdat het op dat moment heel stom klonk om te zeggen. "Ben je al lang apprentice?" vroeg hij uiteindelijk, maar toen hij het had gevraagd kon hij al meteen meerdere dingen opsommen die fout klonken aan die vraag.

De poes kon een grinnik niet onderdrukken toen de kater enkele keren zijn mond opende om die vervolgens weer te sluiten. Ergens beviel het haar we- Ho wacht! Wat was ze aan het doen? Ze schudde haar kopje en keek de andere weer fel aan met haar ijsblauwe ogen. Zijn vraag drong haar gehoorstelsel binnen en even zweeg ze. "Al drie manen. Maar het zal vast niet lang duren voor m'n moeder me tot warrior beno-" Plots zweeg ze weer. Haar ijsblauwe ogen welke als twee druppels water op die van Innerghost leken vergrootte zich wat. "Ben jij al lang warrior?" vroeg ze nadien snel, hopende dat de ander er niet al te lang over na zou denken. Waarom wou ze dat eigenlijk niet? Meestal vond ze het juist leuk om op te scheppen over haar ouders, maar deze keer niet. Waarom?!

Ze begon nu te lachen en het lag in Cedarfrosts aard om er meteen vanuit te gaan dat iemand hem aan het uitlachen was. De kater legde zijn oortjes wat tegen zijn nek en keek wat aarzelend naar de grond. "Al drie manen. Maar het zal vast niet lang duren voor m'n moeder me tot warrior beno-" Het was dat hij een beetje afwezig was, denkende aan hoe hij zichzelf niet voor gek kon zetten, dat hij haar verspreking niet zo een, twee, drie door had. Hij had het begon van haar zin gehoord, maar was verderop een beetje afgedwaald. "Ben jij al lang warrior?" De kater slikte, kon ze dat niet zien aan zijn klungelige gedrag? "Net een moon," murmelde hij, maar zijn grootte zou misschien anders kunnen doen denken. "maar het is wel wat anders dan apprentice zijn. Al mis ik de mindere verantwoordelijkheden wel."