Backbone [Quietpaw]

Quiet was al gewoon gaan liggen, ietwat nerveus voor wat Lizard met hem van plan was. In een roes had hij oké gezegd om haar proefkonijn te zijn, misschien omdat hij nog steeds medelijden met haar had vanwege wat er met haar vader was gebeurd. Hij wist niet echt wat hij moest verwachten. Natuurlijk ging hij er niet vanuit dat Lizard hem pijn zou gaan doen, niet al teveel tenminste, maar wat wèl de bedoeling was, wist hij ook niet. Ze leek in ieder geval al wat vrolijker dan voorheen, en daar deed hij het ook voor. Hij lag zo stil als hij maar kon terwijl Lizard een rondje om hem heen liep. Hij luisterde naar haar woorden, trok verbaasd met zijn oren en hij wilde haar vragend aankijken toen hij een scherpe steek in zijn ruggengraat voelde. Hij siste. "Waar was dat goed voor?" bracht hij gepijnigd uit. Dat voelde alles behalve goed. "Als je dit niet zou voelen betekent dat er iets mis is met je ruggengraat!" bracht Liz enthousiast uit. Quiet keek haar even verbaasd aan. Nu wist hij in ieder geval waarom ze Medicine Cat Apprentice was geworden, want enthousiast was ze zeker. "Nou, gelukkig is er niks mis met mijn ruggengraat," bromde hij. Hij ging overeind zitten en keek Liz weer aan, wat had ze nog meer voor hem in petto?  

Het was een behoorlijk gevoelige plek, je ruggengraat. Het deed dan ook nog steeds behoorlijk pijn, al was het maar een kleine steek geweest. Maar Quiet hield niet van klagen, dus hield hij zich wijselijk stil ten opzichte van Lizard. Hij was hier tenslotte om haar te helpen met van alles en nog wat. Er was toch veel meer aan het zijn van Medicine Cat dan hij had gedacht. Zonder aankondiging ging Lizard ineens weg, en kwam terug met twee eigenaardige planten. Een bloem en een stel bladeren. Hij keek haar vragend aan, en al snel kreeg hij zonder zijn vraag te stellen een antwoord. Hij glimlachte even om de kamille, daar had hij wel leuke herinneringen aan. De blaadjes daarentegen kende hij helemaal niet. Hij keek zijn vriendin even stomverbaasd aan toen ze zei dat hij ze moest gaan testen. Ach ja, kalmerende werken, hoe erg kon het zijn? "Uh, ik zal het blaadje wel testen," zei hij twijfelend. Met zijn poot haalde hij het naar zich toe, onzeker over het feit of dit wel een goed idee was. Maar Lizard was erbij, er zou hem vast niets overkomen, toch? "Moet ik het gewoon opeten? En smaakt het vies?" vroeg hij. Natuurlijk wilde hij het wel van tevoren weten als hij iets ranzigs op moest eten.  

Quiet slikte en staarde nog even naar het blaadje. De vorige keer dat hij iets van kruiden had genomen, had hij behoorlijke buikpijn gehad, dus hij had er dit keer ook niet zoveel zin in. Maar het was voor Lizard, en voor de wetenschap, dus hij moest wel. Hij luisterde aandachtig naar de instructie van Lizard, hij wilde niet dat dit misging. Vooral niet omdat hij het dan misschien een tweede keer moest gaan doen. "Niet últra vies," herhaalde hij met een vertrokken gezicht. Dat klonk niet heel goed, maar oké. Met tegenzin boog hij zijn kop naar de grond en nam het blaadje in zijn mond, om er vervolgens op te kauwen. Zijn mond vulde zich al met de sappen, maar goed smaakte het niet. Het was niet voor niets dat katten vleeseters waren. Hij keek met een vies gezicht naar Lizardpaw. "Bah," klaagde de rood-witte kater. Toen er vrijwel niets meer van het blaadje over was, slikte hij de restjes door. "Ik voel nog niks," liet hij zijn vriendin toen weten. Was dat de bedoeling? Zou het later komen? Hij ging niet nog zo'n vies blaadje opeten.    

Behalve de vieze smaak van het blaadje, voelde hij eigenlijk niets. Nog niets. Hij probeerde te focussen op de stem van Lizardpaw, misschien zou hij dan eerder doorhebben dat er iets gebeurde. Hij knikte toen ze uitlegde dat het even duurde voordat hij de effecten van het blaadje zou ervaren. Hij keek zijn vriendin na toen ze naar de Medicine Cat's Den liep en terugkwam zonder de bloemen kamille. "Hoe gaat het trouwens me je trainingen? Heeft Everstar je en goede mentor gegeven?" vroeg de poes vervolgens. Quiet vond dat haar stem op dit moment wel heel langzaam klonk. Zijn kop voelde ook een beetje zwaar aan. "Mijn mentor is..." Wat was het woord? Wat werd hij ineens moe, zeg. Hij probeerde zijn nek te strekken en vergat helemaal wat Lizard hem gevraagd had. "Ravenbreeze is dood," mompelde hij langzaam. Zijn stem leek er laag en sloom uit te komen, het voelde raar, maar aan de andere kant ook wel relaxed. Normaal was hij nu verdrietig geworden, maar hij voelde zich eigenlijk gewoon... Hij voelde helemaal niks. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht en hij begon te grinniken. Dit was grappig.