Good questions, easy answers

Barksounds liep te ijsberen voor de warriorsden. Sinds de dood van Whitelion was hij een stuk zenuwachtiger. Hij wist niet goed of hij de geheimen, die Whitelion voor zijn dood tegen hem gezegd had, moest vertellen. Hij had hem gevraagd om deze tegen heel de clan te vertellen, maar hij wilde niet dat, het beetje eer dat hij nog had, dat dat verdween in het niets. De laatste dagen had hij nagedacht of hij het misschien niet alleen aan Everstar kon vertellen, al wist hij niet hoe zij daar mee om ging gaan en hoe ze zou reageren op wat hij te vertellen had, nadat hij het dagen voor zichzelf had gehouden. Zijn kop schoot richting de Leadersden toen hij er iemand uit zag verdwijnen, niet al te relaxed. Spottedwish, de dochter van de verbannen deputy. Even trok hij met zijn oortjes. Misschien was dit toch niet het moment om het tegen Everstar te gaan opbiechten. Want hij had niet het gevoel dat Spottedwish haar met een gerust hart had achtergelaten. Hij draaide zich om en liep naar de warrior toe. Hij was toch we benieuwd waarom ze net in de den was van Everstar. "Spottedwish," mauwde hij en tuurde kort in de richting van Everstar's den. "Ben je iets gaan vragen?"

& Spottedwish

De gevlekte poes keek op zodra ze haar naam hoorde. Een drukke uitdrukking vond plaats op haar gelaat en de uitstraling die ze gaf zag er alles behalve vriendelijk uit. Barksound had het slechtste moment uitgekozen om met haar te praten. "Barksound." sprak ze terug, haar toon een tikkeltje kortaf terwijl ze haar oren in zijn richting spitste. De vraag die volgde zorgde ervoor dat er iets ging flikkeren in haar goudkleurige ogen. Normaal gezien zou ze een dikke leugen uitspreken, maar voor deze ene keer niet. Ze wist niet waarom, waarschijnlijk door de hele opschudding van daarnet. Ze had geen zin meer in liegen, en heel stiekem kon ze het ook gewoon niet meer. De koudheid waarmee ze overal rond paradeerde was eigenlijk een schild dat ze had opgezet: de angst dat als ze zich weer openzette jegens iemand, die kat uit haar leven verbannen werd. Zoals Everstar bij haar vader had gedaan. "Iets gaan vragen niet nee, ik heb haar de waarheid vertelt. Dat Whitelion een dikke leugenaar was." De poes snoof, de iets oudere krijger uitdagend aankijkende. Heel stiekem maakte het haar niets uit wat de kater van haar vond, ze stond toch al bekend als 'de dochter van de verrader'. Veel erger kon het niet worden. Het feit dat dit dan ook een onterechte beschuldiging was maakte het er trouwens niet beter op.

Hij knikte kort naar haar toen ook zij hem begroette met zijn naam. "Iets gaan vragen niet nee, ik heb haar de waarheid vertelt. De warrior spitste zijn oren toen de poes antwoordde op zijn vraag. De waarheid? Dat Whitelion een dikke leugenaar was." Een kort moment trok de kater met zijn snorharen. Het stond hem niet aan dat ze zo over zijn mentor sprak, al zei hij er verder niets over. Hij had respect voor alle warriors hier, al wilde dat natuurlijk niet zeggen dat hij het met haar eens was. Of misschien? Eigeblijk was hij het wel deels met haar eens, maar hij voelde het als zijn plicht om Whitelion's geheim voorlopig voor zich te houden. Even ging zijn blik naar Everstar's den. Vandaag zou hij waarschijnlijk geen goedgezinde Everstar tegenkomen. "Wat heeft hij dan gedaan?" vroeg hij uiteindelijk om geen argwaan te laten zien.

Ze had zijn reactie gezien, ze was niet blind. De reactie die ze teruggaf was een opgetrokken bovenlip en een venijnige blik. Ze had geen schijnheilig krijgertjes nodig. De vraag die volgde zorgde voor een sarcastische grinnik die haar keel verliet. "De vraag is beter: wat heeft hij nog niet gedaan?" Haar stem klonkt even sarcastisch als de grinnik van daarnet. Haar amberkleurige ogen priemden zich fel in de zijne. "Je dacht toch niet dat je mentor een heilige kat was, of wel? Lionroar heeft me alles vertelt, ik weet genoeg. Nu moet de Clan nog inzien wat voor monster hij wel niet was." Ze zwiepte een keer hevig met haar staart, Barksound nog altijd even uitdagend aankijkende.

Bij het zien van haar opgetrokken lip en behoorlijk geïrriteerde blik, vernauwde Bark zijn ogen. "De vraag is beter: wat heeft hij nog niet gedaan?" Het was vooral wat ze vervolgens zei, dat hem vanbinnen zo kwaadmaakte. Elke kat kon liegen, zelfs tegen de katten die hij het meest lief had. Lionroar kon evengoed de leugenaar zijn in dit verhaal. Maar nee, Spottedwish was er volledig van overtuigd dat haar vader, Lionroar, degene was die de waarheid sprak. "Dat kan je niet weten." siste hij strak. Het liefst had hij zich omgedraaid om te vermijden dat hij haar in de haren vloog, maar hij kon er gewoon niet tegen dat ze zijn mentor zo in de grond duwde en dat terwijl hij zich zelf niet meer kon verdedigen. Zwak was dat. Hij had zijn nagels stevig de grond in geboord.

De manier waarop hij siste zorgde voor een ontploffing in haar borstkas. Actie en reactie, al was het vooral reactie bij Spottedwish. "Hoe kun jij dan wel weten wat hij niet heeft gedaan? Heb jij hem op zijn zwakste moment gezien? Heb jij met hem in eerlijkheid gepraat zoals ik met mijn vader? Ik weet de waarheid en ik heb geen katten nodig die de waarheid niet eens voor ogen willen zien." Alle opgekropte gevoelens kwamen naar boven en zorgden voor een orkaan van emoties. Spottedwish wist niet hoe ze deze kon uiten, wat als gevolg had dat ze weerkaatsten in haar vurige amberkleurige ogen. Ze voelde de woede opborrelen en sloot haar ogen voor een tel. Enkel en alleen om ze nadien algauw weer te openen en een beverige zucht van kwaadheid uit te blazen. "Verdwijn uit m'n zichtveld. Of nee wacht! Ik zal wel weggaan. Ik heb namelijk geen behoefte aan een soort zoals jij." siste ze fel terug waarna ze wild langs hem heen liep, in het proces hiervan de oudere kater aanstotende met haar schouder. Het ijzige karakter van haar moeder Icyrose kwam naar boven. Het was best grappig hoe ze een mix kon zijn van drie katten: Spottedleaf als haar uiterlijk, maar het gedrag van haar ouders dat in bepaalde momenten overduidelijk aanwezig was.

Zijn oren plat in zijn nek gaan liggen toen Spottedwish zichzelf én haar vader begon te verdedigen. Heb jij hem op zijn zwakste moment gezien? Heb jij met hem in eerlijkheid gepraat zoals ik met mijn vader? Ik weet de waarheid en ik heb geen katten nodig die de waarheid niet eens voor ogen willen zien." "Dat heb ik wel degelijk gedaan." verweerde hij zichzelf met woorden. "Jouw vader leeft tenminste nog!" Barksound snoof kort bij wat hij zei. De verrader was overgelopen naar een andere clan. "Verdwijn uit m'n zichtveld. Of nee wacht! Ik zal wel weggaan. Ik heb namelijk geen behoefte aan een soort zoals jij." De poes liep langs hem heen, waarna ze hem een duw gaf met haar schouder. Bark draaide zich automatisch terug naar haar om en haalde met zijn poot uit naar haar staart. Hij zou zich niet zomaar laten doen door een poes die dacht dat ze de waarheid sprak, alleen maar omdat haar vader het had gezegd.

De poes voelde beweging achter zich en vliegensvlug draaide ze zich om, nog maar net diens klauwen ontwijkende. Zo snel als ze maar kon sloeg ze met uitgeslagen nagels naar diens kaak, haar amberkleurige ogen gevuld met vocht dat dreigde te vallen. "Laat me gewoon met rust." siste ze laag en gevaarlijk. Haar halflange vacht woei op toen er een koude wind over het kamp gleed en met haar staart die daarnet nog aangevallen werd sloeg ze een keer in de lucht. "Weet je hoe het is om plots van de dochter van de deputy naar de dochter van de verrader te gaan? Nooit ben ik hier geaccepteerd geweest als Spottedwish, nooit. Daarom maakt het me ook niet meer uit wat jullie van me vinden." Haar stem beefde lichtjes en haar lichaam voelde zwakker aan dan tevoren. Jawel, ze zat er wel mee in. Maar dit zou ze nooit toegeven.

De kater deinsde achteruit toen Spottedwish als reactie uithaalde naar zijn kaak. Ze wist het op een haar na te missen. Barksound's staart was dubbel zo dik als normaal toen ze gevaarlijk naar hem siste. De warrior hield zich schrap voor een mogelijke aanval van haar kant, maar in plaats daarvan begon ze te spreken. "Weet je hoe het is om plots van de dochter van de deputy naar de dochter van de verrader te gaan? Nooit ben ik hier geaccepteerd geweest als Spottedwish, nooit. Daarom maakt het me ook niet meer uit wat jullie van me vinden." Barksound vernauwde zijn ogen en snoof even."Dat is geen excuus om andere zwart te maken," mauwde hij luchtig en trok zichzelf terug wat rechter. Zijn staart zwiepte hij heen en weer in een poging om zijn vacht terug wat te laten zakken. "Zoek het maar zelf uit." Een geïrriteerde zucht ontsnapte langs zijn lippen. Waar had hij zijn tijd zelfs aan verspild. Hij maakte aanstalten om naar de warriorsden te lopen, maar draaide op het laatste moment zijn kopje nog om. "Je bent en blijft de dochter van Lionroar," gromde hij. "verrader van Winclan." Dat laatste zei hij binnensmonds en haast onverstaanbaar. Een kort moment haalde hij zijn mondhoek op in een grijns, waarna hij verder naar de den liep.

De gevlekte poes snoof bij zijn woorden. "Ik maak niemand zwart, vertel enkel de waarheid, muizenbrein." siste ze, haar felle amberkleurige ogen in de zijne priemende. De woorden die volgden zorgden er echter voor dat iets in haar knapte. Zonder er nog langer over na te denken vloog ze op Barksound af. Al die nachten en dagen die ze besteed had, al trainende om haar verdriet te vergeten, zouden beloond worden. Ze had misschien niet een al te beste reputatie in de Clan, ze was wel een gerespecteerde vechter. Het feit dat ze de genen had van twee katten die tevens ook beruchte krijgers waren geweest speelde ook een grote rol. Ze deed een poging om haar scherpe klauwen in diens rug te boren en hem zo tegen de grond aan te pinnen. Spieren rimpelden onder haar pels terwijl ze haar bekje naast diens oor bevestigde. "Liever dat dan de leerling van een moordenaar, verrader én leugenaar." gromde ze gevaarlijk laag, nadien weer van hem af springende en zich uitschuddende. "Jij bent één van de redenen waarom Windclan zo zwak is geworden." snauwde ze, net zoals Icyrose vroeger tegen anderen had gesnauwd.

De kater had zijn rug naar Spottedwish gedraaid en haar haar dus niet zien aankomen. Voor hij het zelf goed en wel doorhad, zat er plots een poes op zijn rug. Automatisch zette hij zijn poten iets verder uit elkaar om zijn evenwicht beter te kunnen behouden. Bark blies toen hij klauwen in zijn schouders voelde steken. Hij draaide zijn kop om een poging te doen om in haar poten te bijten, maar dit zonder succes. "Liever dat dan de leerling van een moordenaar, verrader én leugenaar." Zijn ogen schoten kwaad open bij haar woorden. Ze bevond zich vlak naast zijn oor, iets waar hij gebruik van maakte. Hij draaide zijn kop om en hapte stevig naar haar poot. Ze was al snel terug van zijn zijn rug af. Barksound draaide zich vliegensvlug om. Het was alles behalve dapper om een warrior aan te vallen in de rug. "Jij bent één van de redenen waarom Windclan zo zwak is geworden." Hij haalde zijn lip op bij haar woorden."Zegt de warrior die haar eigen clangenoot aanvalt!" grauwde hij.

Hij had het op een afstandje toegekeken, het gesprek tussen zijn zus Spottedwish en de jongere Barksound. Ergens had hij moeten weten dat het niet goed ging aflopen, Spottedwish was veel tenser de laatste tijd dan normaal. Het karakter van hun moeder, Icyrose, was duidelijk naar boven gekomen. En daarnaast was Barksound de oude leerling van Whitelion. Dat kon, en zou, verkeerd aflopen.
Het was dan ook dat toen Spottedwish op de jongere warrior sprong, hij overeind kwam en met haast in de richting van de twee katten liep. Hij ging tussen de twee katten instaan toen Spottedwish van Barksound afgesprongen was en schoot een strenge blik in de richting van zijn zus. "Ophouden, jullie allebei. Noemen jullie jezelf nou Warriors? Jullie gedragen je als een stel kittens. Vooral jij, Spottedwish," miauwde hij streng, met een diepe stem die vele aan Lionroar lieten denken. "Vechten kan een oplossing zijn, maar het is niet de juiste oplossing voor nu," miauwde hij erachteraan. "Barksound, ik wil mijn zus even alleen spreken, als je 't niet erg vind," sprak hij tegen de jongere warrior, terwijl hij zijn koele blauwe ogen op zijn zus gericht hielt.

De poes was al in de lucht gesprongen voordat ze doorhad dat 'ie zijn rug naar haar had gedraaid. Wat boeide het? Hij had zonet hetzelfde gedaan toen zij voorbij liep, en dus ook niet had kunnen zien dat hij uithaalde. Naar haar staart nog wel. De kater moest blij zijn dat ze geen stuk uit zijn oor had gehapt. Ze rolde met haar amberkleurige ogen. "Was jij niet degene die eerst uithaalde? Of kan je dat ook al niet onthouden?" siste ze, nog steeds even uitdagend terwijl ze met haar staart van links naar rechts zwiepte. Toen zag ze plots haar broer verschijnen. Bijna meteen legden haar oren zich plat neer in haar nek. "Kittens? Omdat ik onze vader verdedig? Ach, kom op zeg." Haar stem had sarcastisch geklonken, maar vooral overstuur. Ze was niet de kat die ze op dit moment toonde. Maar Spottedwish kon er nu eenmaal niet aan doen. Er was teveel gebeurd, teveel dat niet terug gedraaid kon worden.

Barksound had zijn kopje wat laten zakken en haalde zijn lip op bij haar opmerking. Nog voor hij zelf iets kon zeggen verscheen er een andere kat in beeld, Lizardtail. "Vechten kan een oplossing zijn, maar het is niet de juiste oplossing voor nu," De kater haalde een laatste keer zijn lip op naar de poes, waarna hij zichzelf iets rechter trok. "Barksound, ik wil mijn zus even alleen spreken, als je 't niet erg vind," Zijn ogen schoven naar de kater waarna hij even geïrriteerd zuchtte. Sure, dat hij zijn zus maar kwam beschermen. "Sure," mompelde hij kortaf en draaide zich, zonder verder nog iets te zeggen, weg van het duo en liep hij het kamp uit. Hij wilde nu even niemand meer zien.

Onderwerp: Re: Good questions, easy answers