Better be nice[OPEN]

Dit was haar leven en nu was ze er aangewend, maar ze had zich nog niet zo lang geleden afgevraagd of dat nog ging lukken. Steeds nam ze pauzes van haar zorgen en steeds keerde ze weer terug. Het maakte haar sikkeneurig als ze aan haar vader dacht en ze was weer vrolijk als ze aan jagen dacht. Buien, zo afwisselend, dat ze er vernoemd naar was. Nog steeds waren ze er, gewone buien zoals iedereen had. Probleem bij haar was, ze kwamen te pas en te onpas. Gewoon, als haar kop er zin in had. Het ene moment praatte ze nog gelukkig met je, het volgende moment ben je opeens lucht voor haar. Zo simpel kon het zijn. Waarom? Ach, er konden zoveel redenen zijn. Misschien omdat je meer geluk had bij de jacht, misschien omdat je ouders beide nog aanwezig waren. Iets groots, iets kleins. Maakte niet uit, misschien was het ook helemaal niks. En ze haatte het. Ze haatte het om zo wisselvallig te zijn, om katten om haar heen op hun hoede te zien. Want elk klein zuchtje kon haar humeur helemaal omslaan. En ach, wat haatte ze dat toch.

Dusklight liep, zoals gewoonlijk, met stevige tred door het gebied heen. Inmiddels wel genoeg ervaring met de Marshlands keek ze niet direct uit waar ze liep. Dat hoefde ook niet, want ze kwam hier zo vaak dat ze het gebied inmiddels wel uit haar hoofd kende. Ze kwam zelfs wel eens op plekken waar ze andere katten nauwelijks zag. Misschien vertrouwde ze die plekken niet of er zat gewoon niet genoeg prooi. Dusklight hield erg van jagen, maar waar ze nog meer van hield soms; was rust aan haar kop. En een plek waar toch bijna niemand kwam, dat was een prima kans voor haar om die verdraaide rust te krijgen. Vandaag was ze weer chagrijnig. Wel, pas net dan. Een kitten had gewaagd om de Warrior Den in te sluipen en had haar hele nest vernield. Van alle katten die daar sliepen, waarom haar nest? Waarom moest die etter haar hebben? Wat had zij hem aangedaan? Niks toch? Ze was niet eens in zijn buurt geweest. Dusklight had niet geluisterd naar het excuus van zijn moeder, gezien dat voornamelijk een hoop verdediging was van het arme kleine ding. Heel leuk allemaal, maar zij kon haar nest weer opnieuw maken. Toen men iets te raar naar haar had gekeken was ze weg gegaan en toen was ze hier. Einde verhaal. Dusklight wou naar een van haar lieveling plaatsjes gaan, een holletje tussen de planten, die ze zelf had gevormd omdat ze er vroeger als Apprentice altijd daar ging liggen en later nog steeds. Op enkele naar wist niemand er van af. Het was een heerlijk plekje om even rustig te kunnen bijkomen en zelfs ideeën te kunnen opdoen. Fantastisch echt. Minpuntje, er was iemand in de buurt.

Fijn, meneer wou haar ook nog aanspreken. Hij legde twee ratten neer voor haar en ze haalde neus op. Niet dat ze geen rat lustte, ze vroeg zich af waarom hij niet kon opzouten. Mooi, hij had prooi gevangen, kon hij niet terug gaan naar het Camp. Toen hij haar aansprak snoof ze kort. ''Ironsoul'' sprak ze kort uit, aangevend dat ze erg graag alleen wou zijn. Hij schoof een rat naar haar toe en vroeg of ze honger had. Dusklight kon wel schreeuwen, maar dat zou teveel aandacht trekken. ''Nee''beet ze hem toe, kon hij geen hints begrijpen. Alleen. Alleen. ''Laat me alleen...alstublieft''zuchtte ze, naar de vieze grond kijkend. Hopelijk begreep hij het nu wel, anders zou ze niet voor de gevolgen instaan.