You're death itself ~ Twilight related

'Ik weet niet wat ik ben, maar als ik het wist zal het niet beter worden. Vaak hebben mijn ogen sporen opgevangen van een jonge vrouw, die mijn moeder was. Gedwongen mij te verlaten. Ik heb veel nagedacht over zelfmoord, niet wetend dat ik maar één keer mijzelf hoef te verliezen. En het is gedaan.'

You're death itself ~ Twilight related 50c2r

You're death itself ~ Twilight related 50c2r

Story by; ©PearlLe

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Prologue

Vanaf de eerste blik draaide mijn hele wereld om haar, er leek geen zwaartekracht meer te bestaan zodra haar ijskoude huid de mijne raakte. Ik wist het, ik wist het dondersgoed. Het kon niet, het was fout zo verschrikkelijk fout dat zelfs de alfa verlaten werd door de roedel. Ja, dat was mijn verhaal. Maar ik kon het niet helpen, telkens als ik de prachtige vrouw zag, de vrouw die deel uit maakte van de soort die ons dorp zo vaak had aangevallen. Ja ze was een van de kouden, vampier als de mens hen noemt. Met de kristallen huid, zo wit als sneeuw. En haar donkerblonde krullen die langs haar gezicht vielen, en er om heen danste als ze op haar sierlijke manier liep. Maar het veranderde, na een aanval van mijn roedel, kwam ze me verzorgen. Slecht maar goed nieuws sprak ze, ze was zwanger. We vluchtten maar de roedel had mij al te maken, Lucy kon ontsnappen.

Na de dood van de man die ik lief had, ben ik naar een plaatsje ver van de onheil die ons geluk kapot had gemaakt. Door het vlees en bloed, maar ook het vampierenkind dat zich in mijn buik bevond, bleef ze er 6 maanden zitten. Ik had Akita Zha, een dochter geschonken. Ze had een huid zo wit als sneeuw, haar ogen waren rood/bruin gekleurd, maar ze had een kloppend hart. Ik noemde onze dochter, Lyra. Maar het was niet veilig bij mij in de buurt, ze was deels weerwolf en zal hier als ze groot was ook in kunnen veranderen. Het gen, dat zich op haar zestiende volledig had volgroeid. Ja ze groeide nog, hoelang wisten we niet. Rond haar 17e zal het wel gestopt zijn, maar dat was net te laat. Ze zal nooit een goed leven leiden. Hier beschuldigde ik mezelf voor. Ik heb haar achter gelaten bij een weeshuis. Ze was nu, 100 jaar later, 16 Jaren oud. Ze zal haar verhaal vertellen, vanaf 2 dagen voor haar zestiende verjaardag.

Chapter 0.01

~ Lyra Juliëtta Payton ~

Het oude huis kraakten onder mijn voetstappen, maar het voelde nog altijd vertrouwd. Ik was zo juist geroepen door een vriendin van mijn moeder, voor het eten. Nog twee dagen en dan kwam de dag die ik vervloekte. Ik voelde aan mijn parelwitte huid dat ik ouder werd, en als ik ergens een hekel aan had was het ouder worden. Woedde aanvallen die begonnen na mijn 15e verjaardag, eerst was het om de 3 maanden, maar de laatste tijd steeds vaker. Pubertijd, had Karin gezegd, de baas van het weeshuis. Zij wist alles van me, ook dingen die ik zelf nog nooit had geweten. Wie mijn moeder en vader waren, wát ze waren. En natuurlijk wat ik was, mijn lichaam wist het. Het was te zien aan mijn kristallen huid, die eigenlijk roestbruin hoorde te zijn. Of mijn werkende hart en organen, die eigenlijk stil hoorden te staan. Eigenlijk was ik niets, de eerste van mijn soort. Vlug streken mijn handen over mijn donkerbruine krullen, en rende mijn voeten de trap af. Ik at appart van de andere kinderen, waarom wist ik niet. Ook hadden ze het contact van de buitenwereld voor mij afgesneden, Karin had gezegd dat ze me veilig wilde houden omdat mijn moeder een vriendin was geweest. Maar stiekem, ergens in mijn hart geloofde ik het niet. Veel aandacht had ik er niet aan geschonken, mijn grootste bezigheid waren piano spelen en tekenen. Ik vond het heerlijk elke ochtend op het balkon te zitten, om vervolgens het uitzicht te tekenen dat elke dag verschilde.
Toen mijn handen om de deurklink krulde, en deze zachtjes open trok zag ik Karin met mijn eten staan. Ze stopte er iets donkerroods in, wat er heel erg vies uit zag. Verbaasd streek ik met mijn hand over mijn keel, om het brandende gevoel weg te wrijven dat zich elke dag in mijn lichaam had afgespeeld. Na maaltijden was dat altijd minder geworden, waardoor het kwam wist ik niet. De zoete geur van het goedje kwam mij tegemoed gedreven, en het brandende gevoel werd erger. Als ik het zo beschrijf, lijkt het alsof het de eerste keer was dat ik in aanraking met bloed ben gekomen. Maar nee, het was volkomen normaal voor mij. Maar normaal zagen mijn kijkers niet hoe Karin het eten klaar maakte. Ze pakte een beker en draaide zich om van het eten, dat nog na lag te sudderen op het vuur. Verschrikt toen ze mij zag, liet ze haar glas vallen en de vruchtensap spatte de kamer onder. 'Ehm, gaat het?' Mijn fluwele stem die zangerig klonk, vulde de kamer. Karin knikte langzaam, alsof haar hele wereld in slowmotion stond.
'Ja, sorry. Je moet me niet meer zo laten schrikken, Lyra.' Mompelde ze gehaast mijn kant uit. Verontschuldigend hief ik mijn schouders op, en hielp haar met het oprapen van de scherven. Het volgende gebeurde, mijn vinger sneed zich aan een scherf en een druppeltje bloed droop eruit. Een soort bezetenheid overspoelde me, en ik begon als een gek aan mijn vinger te bijten. Karin schreeuwde, en haalde de medewerkers erbij. Deze trokken mijn vinger uit mijn mond, die paars begon te kleuren door het bloed wat ik er - walgelijk genoeg - uit had gezogen. 'Stop, Lyra, Stop!' Schreeuwde Karin terwijl ze hard aan me begon te schudden. Gelukkig hervond ik mezelf, en merkte dat het brandende gevoel weg was getrokken uit mijn keel. Watthe.. Nu werd het duidelijk, het rode spul..Bloed.. Godverdomme. Ik kotste van me zelf, ik walgde er van. Wat was ik? Een of ander onmenselijk wezen? Een aantal minuten later zat mijn kont op een houten stoel, mijn vinger was verbonden met een plijster en begon zijn parelwitte kleur weer terug te krijgen. Damnit. 'Lyra, we hadden het je eerder moeten vertellen.' Begon Karin verontschuldigend. 'Wat, Karin?! Wat ben ik?' Schreeuwde mijn van vorheen melodieuze stem furieus door de kamer.
'Dat weten we niet zeker..' Begon ze, stilletjes wachtte ik af, mijn gedachte op de vrije loop. 'Je bent een, vampier en.' Voor ze haar zin had afgemaakt begon ik kwaad te schreeuwen. 'WAT? Het is niet waar, dat bestaat niet!' Riep ik door de kamer. Mijn hart begon zo snel als mogelijk te kloppen, alles duizelde me en mijn hersenen hadden genoeg om over na te denken. 'Je gaat morgen naar de familie Cullen, die zal je onderzoeken. Zij zijn ook van jou soo.. Ze zijn hetzelfde als jij.' Mompelde Karin er zachtjes achter aan, kwaad rende ik naar mijn kamer. Om op mijn bed te vallen, en in een hele diepe slaap weg te zinken.

Chapter 0.02

Het zwakke zonlicht dat mijn huid deed glitteren, maar ik zelf nooit door had gehad, maakte me wakker. Mijn ogen deden pijn, en de opgedroogde tranen voelde ik nog na op mijn wangen. Mijn koperkleurige kijkers keken de kamer rond, mijn kast stond half open en stond compleet leeg. Shit. Het was dus géén droom geweest, een brok in mijn keel gaf me gelijk een ongemakkelijk gevoel. Vlug liep ik naar beneden, waar mijn ontbijt al klaargemaakt op tafel stond walgend wierp ik mijn blik erop. Zoals altijd brandde mijn keel, snakkend naar bloed, mijn drug. Ik had eerst het gevoel dat het allemaal niet waar was, maar het was dus duidelijk geen hallucinatie geweest. 'Je moet eten, Lyra, anders kun je gevaarlijk worden.' Mompelde een stem achter me, ik rolde met mijn ogen ze deed nu al of het normaal was. Vlug slokte ik alles op, met dezelfde drang en walgelijkheid waaraan ik aan mijn vinger had gezogen. 'Je mag je nu gaan aankleden, je vertrekt over een half uur naar de Cullens.' Weer diezelfde stem, met de rust waardoor ik de drang kreeg haar kop er af te rukken.
Snel hezen mijn benen zich in een skinnyjeans met een los shirtje dat er boven hing. Deze kleurde bij mijn schoenen met kleine hak. Zachtjes kwam ereen zucht uit mijn keel, ik was moe. Moe van alles. Één koffer met de weinige waardevolle spullen uit mijn kindertijd, stond daar zielig op de veranda. Snel krulde ik mijn vingers om het handvat, en trok de wieletjes over het hout. Karin stapte na mij de auto in, mijn hart klopte in mijn keel ik wilde niet weg. Damnit.
Waarom moest mij dit nu weer overkomen, alsof ik niet genoeg ellende heb meegemaakt door bijna 16 jaar in een weeshuis opgesloten te zitten. Mijn ogen rolde vermoeid in mijn kassen, en Karin keek via het achteruitkijk spiegeltje naar me. Ze had een vervelende grijns op haar gezicht, waardoor ik liefde begon te krijgen aan mijn boven natuurlijke krachten die haar in elkaar konden drukken. Een mix van arrogantie en verwaandheid was in mijn kijkers af te lezen. Ik stopte mijn oortelefoontjes vlug in mijn oren, en bijna direct hoorde ik de afgrijselijke muziek van Justin Bieber door mijn oren dreunen. Zijn liedjes waren echt bagger, ik luisterde er eigenlijk alleen naar omdat hij zo hot was.
Mijn gedachten lieten me grinneken, maar een dreunend geluid deed me opschrikken. Ik keek uit mijn raampje, en een gigantisch stalen ding dat vlak boven ons had gevlogen steeg de lucht in. Wauw. De auto reed nu verschillende weggetjes in, het was verschrikkelijk druk, iets waar ik me behoorlijk aan kon irriteren. Mijn bruine krullen dansten rond mijn perfecte gezicht zodra ik over het winkelcentrum liep, ik voelde hoe iedereen me aanstaarde door mijn perfectie.. De perfectie waar mijn hersens de vorige dag pas achter waren gekomen?
Door mijn geheim haatte ik mijn leven, gedachtes om mezelf voor een vliegtuig te gooien overspoelde me. Uit mijn ogen gleed een traan een traan uit het niets. Waarom wist ik ook niet, gewoon, omdat het kon. Met een trillende hand krulde mijn vingers wat steviger rond mijn koffer, en trok deze mee over de linoleum vloer van het vliegveld. Karin liet me uitrustten bij een bankje, maar ze had volgensmij niet goed door dat ik geen rust nodig had. Slap excuus dus. We liepen naar onze terminal en wachtten daar op ons vliegtuig, dat overigens pas om 12 uur vertrok. Fijn, nog een half uur zitten. Ik liet alles achter, en pakte een tekenblok om plaats te nemen bij een groot raam dat uitzicht gaf op de vliegtuigen. Ik tekende de verschillende patronen in een razend tempo, en gaf de details met kleine drukpunten van mijn potlood aan.
De tijd ging vlugger dan verwacht, en al snel riep Karin me om in te stappen. Eenmaal door de lange gang - die overigens grensde aan het vliegtuig - gelopen, drukte Karin een kus op mijn parelwitte voorhoofd. 'Pas op voor je zestiende verjaardag, meiske, ik beloof dat het allemaal goed komt.' Fluisterde ze in mijn oor. De kleine handtas die ik bij me mocht houden, zat vol met drinken. Bloed. Het was een beetje onlogisch om deze mee te nemen in het vliegtuig, maar na een dodende blik naar de bewaker was het me toch gelukt.
Liefjes wierp ik Karin een laatste blik toe, en liep heupwiegend weg. In your face. Na het geheim dat ze nu pas had onthult begon ik haar minder te mogen. Ze had me verteld dat ik bijna 100 jaar oud was. Hoe de fack? Waarom had ik dat in vredesnaam niet door gehad? Na een lange uitleg dat het voor mij leek dat ongeveer 7 jaar één jaar was. Vergelijkingen met honden, jippej! Telkens als ik terug dacht, op de akelige manier waarop de vrouw tegen me had gesproken. Had ik zin om uit de zachte stoelen te rennen, om haar vervolgens goed in elkaar te meppen. Maar ik deed het niet, ze zal me niet meer laten gaan. En een soort nieuwschierigheid brandde op mijn netvlies, over het teruggaan naar mijn geboorteplaats; Forks.

Chapter 0.03

Met een kort vermoeid zuchtje speurde ik de mensenmassa af, zoekend naar mijn nieuwe familie. In het vliegtuigen had ik alle voor en na - delen opgesomt. Het was een hele klus, en dan sprak ik over de nadelen die me dwarszaten. Niet aan de feiten denken, Lyra. Hielden mijn gedachten zich voor, maar ik wist dat ze fake waren. Achter mij vingen mijn oren een duidelijk gegrinnik op, vliegensvlug draaide ik me om. Er stond een jongen voor me, rond de achtien, lijkbleek me aan te staren. Woedde borrelde op in mijn hart als dit mijn nieuwe vader was?! Damn, hij was amper ouder dan mij. Weer grinnikte de jongen. 'Ah, hier hebben we Lyra Juliëtta Payton. En maak je geen zorgen ik ben je vader niet. En technisch ben ik achttien jaren ouder dan jou, 118.' Een scheef grijnsje speelde zijn lippen, het stond me niet aan. Hoe de hack kwam hij achter mijn gedachte? 'Gaves, je leert het wel.' Gaf hij antwoord op mijn niet uitgesproken vraag. Het beviel me niet, mijn gedachten waren privé en hij hoefde zich er niet mee te bemoeien dit ging nog lastig worden. Hij wenkte, me een beetje uit zijn humeur, dit deed mij op mijn beurt grijnzen. Ik sleepte de koffer achter me aan, als we over het vliegveld liepen naar een lijkbleke familie. De jongen had zich op het moment voor gesteld als 'Edward' - hierdoor begon ik serieus te geloven dat hij uit de middeleeuwen kwam. - Een blonde man lachtte vriendelijk naar me, 'Lyra. Leuk je te ontmoeten, ik ben Carlisle.' Sprak hij luid en duidelijk, met zijn melodieuze stem. Waar Edward ook over beschikte. 'Lyra.' Stemde ik verlegen in, mijn wangen kleurde lichtrood.
Direct had ik de aandacht van de rest van de familie ook op me gevestigd. 'Hmm vreemd,' sprak een roodharige vrouw, die zich voor had gesteld als Esmé. Ik reageerde niet het was niet nodig, het was allemaal veel te vermoeiend. Opeens werden mijn botten half gebroken, door twee armen die van achter om mijn middel werden gekruld en me in de ronte draaide. 'Welkom nieuw zusje,' hoorde ik een bulderende lach van de persoon die me op had getild. Ik was niet in staat te antwoorden, de lucht bereikte mijn longen niet meer en gaf een beklemmend gevoel. Ook had ik het gevoel dat er iets brak in mijn bekken. Mijn gedachte waren deels gericht naar Edward, zodat hij iets zal doen. Maar hij trok zijn mond niet open, en lachtte me een tikje gemeen toe. Toen zette de berenjongen me neer, 'Emmett doe je een beetje rustig aan met ons nieuwe zusje?' Lachtte een oogverblindend blond meisje. 'Wow, je doet wonderen op haar humeur, Lyra.' Sprak Emmett bewonderend. Ik rolde nonchalant met mijn ogen, stapte richting het meisje die ik de hand schudde. 'Rosalie.' Grijnsde ze haar hagelwitte tanden bloot. Waren vampiers altijd zo mooi? De jongens waren ook niet lelijk, om eerlijk te zijn.
Edward grinnikte, kwaad wierp ik hem een blik toe. 'Wie ben jij om zich met mijn gedachtes te bemoeien?' Beet ik hem hardop toe. De familie keek me beduusd aan, alleen Rosalie lachtte Edward vierkant uit. 'Kom je, Lyra? We gaan naar Jasper en Alice.' Mijn andere broer en zus, om even duidelijk te zijn. Jup, we waren nu met zijn negenen. Ik zat verdomme opgesloten met acht volle vampieren, niet eens leven. Weer rolde mijn ogen in hun kassen, wat vermoeiend zal dit leven worden. Het was nog erger, nu had ik nog meer neiginen mezelf ergens voor te gooien. Mijn ogen werden vochtig door de tranen die er langzaam in opwelden, mijn goede gehoor kwam er achter dat Carlisle aan het fluisteren was. De rit in de auto verliep traag, en stilletjes. De zilvere volvo was een bezitting van Edward, de jongen die waarop ik mijn mening al volop was uitgespeeld. Hij had het voor mijn part gedaan. Bij deze gedachte had de auto geschokt.
Eenmaal bij de fantastische villa aangekomen, was ik naar boven gebracht door Rosalie en werd alleen gelaten. Een soort leegte overspoelde me, ondanks het feit dat ik altijd alleen was geweest. Er was een soort woedde in me, die was opgekomen bij de ontmoeting met Edward. Iets maakte me boos, het liet me trillen als ik mijn aandacht er op vestigde. Het zat in mijn genen, maar dat is voor jou een weet en voor mij een vraag. Morgen, mijn zestiende verjaardag, hell! Opeens werd er op de deur geklopt. 'Kan ik binnenkomen?' Vroeg een onbekende, maar zeer melodieuze en aantrekkelijke stem. Ik knikte. Hoe stom, ik knikte naar een deur! Hij kon dat niet zien, vermoeid van mezelf liet ik mijn hoofd in het kussen vallen. En schreeuwde een 'ja' naar de jongen.
Een, evenals de rest van de familie, lijkbleke jongen naar binnen. Hij had blond, wat langer haar, en hij was práchtig. Een glimlach sierde mijn lippen toe ik op had gekeken, hij kwam naast me zitten. Zachtjes streek hij over mijn rug. 'Ik weet dat het moeilijk is, maar het komt goed.' Mompelde hij uit het niets. De tranen welden nu serieus op uit mijn ogen, ik weet niet. Deze jongen liet me gewoon huilen.. Hij gaf me het gevoel dat ik me kon uitten. Ik ging recht op zitten, in de zachte, witte lakens. De jongen, wiens naam hoogst waarschijnlijk Jasper was, sloeg een arm om me heen. Beiden glimlachtten we, de tranen nog rollend over mijn gepoleiste huid.

Chapter 0.04

Het is morgen, morgen, morgen morgen. Nee, het is vandaag. De ergste dag in mijn jeugd, ook al weet ik niet dat dit de laatste keer was dat ik echt zal verjaren. En mijn leven nu pas écht verschrikklijk werd. De zon die zwakjes tussen mijn lamellen door glipte, liet mijn huid omtoveren in glanzende kristallen. Ik rekte me vermoeid uit, door mijn armen in de lucht te gooien en de slaap uit mijn ogen te wrijven. Beduusd keek ik om me heen, toen ik me niet direct herrinerde waar mijn lichaam zich bevond. Toen ik de deken van me af gooide, en mijn voeten in de gigantische koeiensloffen liet glijden hoorde ik gerommel op de gang. Verbaasd en nieuwschierig liep ik naar de deur, en opende deze doormiddel van de deurklink die ik vloeiend omlaag trok. Daar stond Edward, zijn bronskleurige haar zat nogal in de war, en hij leunde een beetje beschaamd tegen de deurpost. Mijn rood/chocolade kleurige ogen staarde hem met een opgetrokken wenkbrouw aan, die langzaam omtoverde in een diepe frons. 'Yeah Right.' Zuchtte ik vermoeid. 'Wat wil je, Edward, kom je weer in mijn gedachte wroetten?' Vroeg mijn melodieuze stem, hem de moeite te bespaarend in mijn hersenen rond te neuzen. Hij had een scheef glimlachje dat zijn gezicht opfleeurde. Het zag er zo schattig uit dat er een oprechte glimlach rond mijn lippen krulde. 'Nou, ik moet mijn excuses aanbieden, vrees ik.' Mompelde hij zachtjes met weer zijn schattige grijnsje, dat onophoudelijk zijn gezicht bleef sieren. Ik was een beetje van mijn stuk gebracht door zijn woorden, en de lieve manier waarop hij me toe had gesproken.
- Ja werkelijk, hij sprak líef.-
Na een tijdje gezellig gekletst te hebben op het balkon, zittend tegen de muur van het huis met de frisse lucht van de ochtend, kwam het onderwerp '16' naar boven. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, dit gaf mij de kans het natuurlijke luchtje op te snuiven dat hij had opgespoten. Alsof dat nodig was. 'Gefeliciteerd, Juliëtta.' Sprak hij mijn tweede naam zorgvuldig uit. Een glimlachje sierde mijn lippen, en mijn wangen kleurde lichtrood. Ik had hem heel anders ingeschat, hij was lief, attent, de jongen waar ieder een moord voor zou doen. Mijn oren vingen zijn zeer zachte gegniffel op, en ik grinnikte mee. 'Laten we naar beneden gaan, Jasper was er al niet blij mee dat hij niet de eerste was die je kon feliciteren.'
Jasper had bij me gezeten tot ik in slaap was gevallen, hier was ik hem zeer dankbaar voor. Hij had me verteld over zijn verleden, en hoe hij Alice had ontmoet. Het leek alsof hij de liefde die haar voelde voor haar, overbracht op mij want mijn maag tintelde bij het idee. Edward keek me nog doordringend aan met zijn goudkleurige ogen. 'Ja, ik kom.' Nogmaals probeerde ik mijn haar enigzins te fatsoeneren, waarna Edward en ik van de trap af wandelde. De hele familie zat er bij, en opeens voelde ik een pijnlijk gevoel opborrelen in mijn hart. Het werd heviger naarmate de familie naderde. 'Edward,' smeekte ik hem met een scherpe ondertoon, die liet merken dat er iets goed mis was.
Edward's ijskoude hand pakte de mijne, en gaf er een zacht kneepje in om me te kalmeren. 'Nee, Edward, ik wil weg!' Smeekte ik. Het branden in mijn maag werd erger, en ik zakte in een als een klein hoopje. Mijn armen tevergeefs om mijn middel geslagen, om er vervolgens heel hard in te drukken. Nu gilde ik van de pijn, en slaakte kreten met de woorden 'haal het weg!' Edward schreeuwde in mijn oor, dat zogenaamd geruststellend over moest komen. 'Carlisle, doe wat!' Krijste mijn stem door de kamer. De tranen liepen over mijn wangen het was de weerwolf kant die opspeelde, en het had zo'n heftig effect omdat Vampier en Weerwolf gezworen vijanden waren. Ik betekende mijn eigen dood. 'Breng haar naar buiten, de roedel komt er aan.'
Edward leek het hier niet mee eens te zijn, maar veel kon het me niet meer schelen. De pijn ging niet weg, het vrat me op.
De koude bosgrond kalmeerde me een beetje, en het gevoel van de natuur die me omringde liet mijn hart niet meer zo razen. Geuren die ik plots sterk opving, lieten me nieuwe mensen opvangen. Ze hadden iets weg van honden. 'Sam, Jacob en Embry komen er aan.' Mompelde Edward deels tegen mij, en deels tegen zich zelf. Ik hield mijn kaken strak op elkaar, en mijn liepen perstte een klein, nep glimlachje. Ik wil dood. Dat was de enige gedachte die mijn hersens konden bedenken. Edward kustte mijn wang, 'nee dat wil je niet.' Prevelde hij zachtjes. 'Aan de kant.' Een hese jongensstem haalde Edwards frisse lucht bij me weg. Iemand tilde me op, en bracht me diep het bos in.
'Het is zo voorbij, rustig maar.' Een zuchtje van opgeluchtheid overspoelde me. Maar ik had te vroeg gejuichd. Mijn oorverdovende gil schalde door het puurgroene woud. Toen voelde ik hoe mijn lichaam uiteen gescheurd werd, de pijn was onbeschrijfelijk maar toen. Toen werd het stil, alles was heel helder en alle geuren waren me duidelijk. Ik zag de jongen voor me, met een roestbruine huid en chocoladebruine ogen. Hij was klein, klein vergeleken mijn gigantische lichaam. Maar de hel was nog niet eens losgebarsten. Ik wist niet dat ik mijn eigen vijand was, en wat ondertussen stond te gebeuren mij zometeen liet lijden. Wat ik was geworden was boven natuurlijk. Een wólf.

IK WIL REACTIES(A)

You're death itself ~ Twilight related QHTBjCa

You're death itself ~ Twilight related Et9xeo

Bluestar&Bluewisp:

Helemaal zelluf geschreven? Wouw! Ik vind het gewoon echt mooi O.o

You're death itself ~ Twilight related S1lv3rp00l

Silverpool | DeviantArt | Twitter | Facebook

You keep surprising me with great stories!

Echt heerlijk zoiets. Verhaal is goed geschreven, heeel goed. En het onderwerp is gwn awesome.
Ik wil meer!

You're death itself ~ Twilight related RBnHiY7

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

Thank you so much guys! <3

&nd jaa, zelf geschreven.

CHAPTER 0.02 IS TOEGEVOEGD.

Bluestar&Bluewisp:

Wow,
ik ben totaal geen fan van Twilight maar dit is echt geweldig!

You're death itself ~ Twilight related Thunderstorm

Spoiler:

Awesome nieuw Hoofdstuk Sanne! Ik kan niet wachten op de volgende ;3 Heel orgineel ook! Very Happy

You're death itself ~ Twilight related UypcHQo

Aah dankje, ik lieft deze reacties, ze maken me zoo blij(L)

Ik love jullie

Bluestar&Bluewisp:

Woooow!
*weet niets goeds te zeggen*
Echt goed! Ik houd niet van Twilight, maar dit is echt awesome !

You're death itself ~ Twilight related Kittyheart

~Lolly's zijn Gigantisch Lekker~

~Kittyheart~Raindrop

En ik love je verhaal! <3
ikke is overdondert door de kracht van the story! :3

Silverpool | DeviantArt | Twitter | Facebook

Geweldig verhaal! Kan niet wachten tot het volgende gedeelte.

Winterstorm-Doveheart-Pantherface-Autumnbreeze-Beetlewhisker-Reedfeather

En ook nog:

Lolly's zijn gigantisch lekker

Damn goed O.o

Ga zo door =D

You're death itself ~ Twilight related Hvukp1

Spoiler:

Kisuke's story...

CHAPTER 0.03 IS TOEGEVOEGD.

&&IK LIEFT JULLIE REACTIES, BLIJF REAGEREN DAT MOTIVEERT ME (A)

Bluestar&Bluewisp:

Zo, motivatie kopping hier o3o

Ik lief ook dit hoofdstuk, moet hem nog ff uitlezen ^^

Silverpool | DeviantArt | Twitter | Facebook

Wow goed!!
Ik kan niet wachten op het volgende deel!!

You're death itself ~ Twilight related Siga2f

Chapter 0.04 zijn welkom.
Ik lieft reacties zoals jullie weten ^^

Bluestar&Bluewisp:

In een woord: Wauw Surprised

Jij kan goed schrijven Wink

Je lijkt net een schrijver x'D
Ik wil meer ! ! ! ! ! ! !
Trouwens..Als je dit verhaal geheel uitschrijft..en je geeft het dus aan zo'n uitgever Smile

Krijg je misschien je eigen boek..zo goed schrijf je Wink

_{''First off, I think I’m aware when your hairstyle is different from usual.
Next thing, I should bow down really low whenever I meet you, so sorry!
Lastly, I will go along with every selfish desire you ask for with a pretty concise response.
Okay, so for now, please just forgive me for taking your precious hand.
I’ll tell the truth, I don’t really think you are egotistical.
but I do think you’re pretty cute, I just don’t like saying that in front of you.
The number one princess in the whole entire world.
I promise to be by your side.
So please smile don’t show me sadness.
In my point of view, we are one when we’re together.
you gotta be kidding , if you think that I will get away from you.
I love you, my lady. ''}

Tudududud Thankyouuu!

Reacties? ;$

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

W00t dit topic is dood.
Wel, er komt snel weer een hoofdstukje, ik ben nu alleen bezig met een ander verhaal waar ik tonnen van inspiratie voor heb.

Info;

Loïsa Rose Aleya Suzette Davis is een meisje dat haar hele leven lang al op een balletacademie spendeert. Ze is druk aan het oefenen voor de hoofdrol van Sleeping Beauty, als popsensatie Justin Bieber de boel begint te verpesten. Als hij balletdanseressen zoekt voor in het nummer One Less Lonely Girl, en zij de hoofdrol krijgt, creërt ze een enorme haat voor hem. Ze ontmoet een jongen Floris, die ze achter moet laten omdat ze op tour gaat met de andere balletmeisjes. Als Justin haar hip hop kwaliteiten ontdekt kan ze in nog meer nummers dansen, ze krijgt verschillende contracten aangeboden. Misschien was Bieber toch niet zo'n slecht persoon? Na de tour komt ze weer terug, waar ze Floris weder ontmoet, Maar tussen haar en Bieber groeit ook iets, blijft dit bij slechts bij vriendschap en gaat ze voor Floris. Of neemt ze een contract aan en blijft bij Bieber?

NEE.
Geen Bieber Love Story, omdat ik daar gewoonweg niet tegen kan.
Dit is een Bieber-Haat-Story {ik haat bieber niet echt, houd ook niet van hemxd} met een vleugje Love.

Bieberstory's zijn het meest geliefd op Quizlet en worden vaak gelezen, vandaar dat ik ook een Bieberstory maak waarin ik mijn schrijfkunsten kan laten zien, en toch reacties krijg die me pushen om verder te schrijven..

Zeer ingewikkeld I know, maar wil je 'm lezen;

Klik, lees 'm gewoon, misschien bevalt ie wel? ^^

I hope you guys like it, Maar ik ga snel weer verder met Twilight (:

ga een boek schrijven dan koop ik het!!

You're death itself ~ Twilight related Winter1w

I'm in love with the enemy, my heart, my soul, my Fightsoul.

Yeah! Great idea Winterpaw xD

Echt waar, je verhaal is great! I'me waighting for more! Wink

Onderwerp: Re: You're death itself ~ Twilight related