It's an easy life for the fools{Oceanpaw}

Kon je verlangen naar iets, al haatte je het eigenlijk? Blijkbaar kon dat prima. Er waren inmiddels al weer wat zonnen opgekomen en ondergegaan sinds de dood van hun Deputy. Ongeveer de enige kat waar hij iets mee had, al kon je het niet echt een goede band noemen. Meer een liefdes-haat verhouding, al had hij geen idee wat het meestal was. Toch, wat mistte hij hem toch en wat haatte hij hem toch. Of Riverclan, als het waar was. Misschien moest hij wel én Whitelion én de Riverclan haten. Dat kon ook werken. Ach, wat maakte het uit. Silhouetteheart schudde zijn kop en sprong op de rots. Zijn lievelingsplaatsje, naast de schaduwen dan. Hier voelde hij zich goed en hoefde hij zich niet te verstoppen. Tevoorschijn komen kon hier weer. Trots zijn. Al was alles mislukt en was het nog moeilijk om trots te zijn op iets. Dat hij nog leefde? Het enige. Hij had helemaal niks bereikt en nu was hij ook nog verdrietig over iemand die hij hoorde te haten. Waarom was het zo Starclanvergeten moeilijk. Waarom voelde alle lastige dingen aan als vlooien in je vacht die je er niet uit kreeg en hoe meer je krabde, hoe meer het ging jeuken, net zo lang tot het pijnlijk werd en als je dan nog door ging...was het misschien wel je einde. Gedood door vlooien. Niks goed gevecht of een dappere strijd geleverd. Geen eer. Niks. Vlooien. Zo waren problemen en als je ze niet kon oplossen, konden ze nog je dood worden. De kater stootte een kreet uit en sloeg een steentje weg van de rots. Het landde in het gras naast hem, waar net een schaduw van een andere kat op viel.

De jonge leerling slofte maar wat rond in het territorium. Ze had even geen zin in jagen of überhaupt iets voor de clan te doen. Nu had dat ook een reden. Haar broer, steun en toeverlaat was dood. Ze kon nooit meer met hem praten. Hem nooit meer zien. Natuurlijk, kon ze hem nog eens kunnen ontmoeten als ze Starclan betrad. Maar dat duurde nog manen, ze was jong en sterk. Had al vaker tegenslagen op haar pad gehad. Dus moest dit geen ramp zijn. Al voelde het wel zo. Een steentje die naar beneden viel net voor haar poten trok haar aandacht. Een grom verliet haar keel waarna haar kop omhoog schoot. Ze had geen zin in een gesprek. Zeker niet naar de respectloosheid die de clan had getoont tijdens het afscheid nemen van Whitelion.

De schaduw behoorde tot Oceanpaw, die een grom liet horen toen ze omhoog keek. Blijkbaar had zij ook haar dag niet. Silhouetteheart keek haar kort aan. ''Pardon'', en keek weer naar de andere kant. Oceanpaw negerend, al was hij ergens benieuwd wat ze ging doen nu. De klap moest bij haar harder aangekomen zijn dan bij hem, sinds ze erg close was met haar halfbroer. En hij zag haar als een van de weinig vrienden die hij had, misschien wel de enige nu. Moest hij dus niet voor haar zijn? ''Het spijt me''bracht hij eruit. Dat hoorde je toch te zeggen? Al klonk het raar. Het was niet zijn schuld, daar was hij zeker van. Nee, wie het gedaan had moest sorry zeggen en dat zouden ze ook doen. Heel vlug als het aan hem lag.

Daar stond de redelijk bekende zwart-witte kater dan. Als kitten zijnde had ze hem wel eens ontmoet en ze had hem zeker gemogen. Dit alles was voor haar ontvoering en zeker ook voor de dood van haar geliefde familielid. Haar blauwe ogen kneep ze tot spleetjes terwijl ze de kater een verwarde blik gunde. 'Pardon,' klonk de redelijk zware stem zodra hij haar aangekeken had. Zijn kop draaide hij weer weg alsof hij van haar walgde. De jonge apprentice haalde diep adem voordat ze haar oren dieper in haar nek duwde. Ze voelde zich helemaal niet prettig en kon nu dus ook echt niet de moeite opbrengen om zich te verontschuldigen voor haar gegrom. 'Het spijt me,' bracht de kater uit waardoor de kattin haar kop langzaam hief. Haar ogen glinsterden met een onuitgesproken verdriet. 'Mij ook,' fluisterde ze met een gebroken stem waarna ze richting de kater draafde. Haar passen soepel maar zonder enig enthousiasme. Haar kop drukte ze in de bekende vacht terwijl ze luid inhaleerde. 'Het voeld alsof ik gek word,' murmelde ze voorzichtig. Haar stem breekbaar en zacht. De warmte die er normaal in zat was nog wel aanwezig. Haar sprankelende persoonlijkheid was altijd nog aanwezig geweest. Ondanks haar dramatische leventje. Toch werd ze geteisterd door nachtmerries en angsten. Onbeschrijfelijke angsten voor de ervaringen die geen enkele andere clangenoot behalve haar nichtje had meegemaakt. 'Silhouetteheart,' mompelde ze zachtjes, verloren.

Hij zag niet wat voor impact zijn gedrag had op de poes, maar als hij had gezien had hij zich misschien verontschuldigt of misschien had hij zich wel bedreigt gevoeld. Toen hij zei dat het hem speet, vertelde Oceanpaw dat ze het zelfde voelde. Tja, spijt voor de dood van een dierbare of voor het gedrag van de katten toen Whitelion het camp in was gebracht. Ook hij had er enigszins aan meegedaan, omdat hij zou had getwijfeld aan Barksound's woorden. Plotseling voelde hij een kop in zijn vacht worden gedrukt, verbaasd keek hij opzij. 'Het voelt alsof ik gek word,' hoorde hij Oceanpaw vlakbij zijn oor zeggen. Gek. Dat was hij al zo lang geleden geworden, dat het nu was wie hij was. Toch, hoe hij hoorde te zijn leek nu terug te komen. Maar nu werd zij gek en hij wist niet waarvan precies. Had de dood van Whitelion haar zo erg aangedaan? Misschien was het enkel nu en als ze er ooit weer wat over was, was alles weer goed voor haar. Toen ze zijn stem zegde zuchtte hij kort, niet wetend waarom ze hem dit vertelde. ''Ik...'' stamelde hij kort, niet wetend wat hij moest zeggen. Dit was niet eerlijk. Oceanpaw deed niemand pijn en niemand zou haar pijn doen. Niet met hem erbij en niet ongestraft als hij erachter kwam. Een diepe grom verliet zijn keel, gevuld van een woede die hij nog niet kende. ''Ik zal je helpen''eindigde hij uiteindelijk zijn zin. Hij zou haar helpen, helpen met het straffen van wie haar zo laat voelen. Riverclan of Windclan, het maakte hem niks uit.

Ze had Whitelion nodig gehad om zich veilig en rustig te voelen. Natuurlijk vertrouwde ze ook Everstar, immers had ze de leider nog nooit een echt slechte keuze zien maken. Daarbij had de rode kattin haar als jonge kitten getroost. Na al dat gedoe met Cyber en Jeff. De ruzietjes tussen haar en Lizardpaw. Omdat haar nichtje dacht dat Oceanpaw haar onderschatte. Ze onderschatte haar niet, ze wou haar gewoon niet gewond zien omdat het familie was. Misschien was het ergens ook wel egoïstisch van haar om zelf dan wel gewond te kunnen raken juist door die beschermende gevoelens. Ze hield haar kop in de zwart-witte vacht gedrukt terwijl ze haar poten stevig op de grond zette. Alle gedachten zorgden voor een irritante warboel in haar kop die haar gek maakte. Deze warboel zorgde er ook voor dat ze sneller uit zou halen. 'Ik...' Stamelde de kater toen ze het hem vertelde. Ze had het praktisch iedereen kunnen vertellen in plaats van dé kater die net zoals Whitelion soms zijn controle leek te verliezen. Toch vertelde ze het alleen Silhouetteheart. Een grom verliet zijn keel waardoor de kattin even verstijfde. 'Ik zal je helpen.' Besloot de kater uiteindelijk te zeggen. De kattin ontspande weer en keek hem dankbaar aan. Ze drukte haar neus even dankbaar tegen zijn schouder voordat ze uitgeput haar lichaam liet zakken. 'Dankje Silhouette,' murmelde ze. 'Je doet me aan hem denken. Beide geschapen door goed en slecht.' Murmelde ze. Het was ook zo katten maakten soms zo veel mee. Het was geen oordeel, zeker niet. Gewoon meer het benoemen van een feit. Haar blauwe ogen begonnen te tranen. Waarna ze zachtjes snuivend en diep inademde. De onrust in haar lichaam, geest en ziel lag altijd op de loer. Trillend begon ze te snikken alles kwam op dit moment los. 'Ze hadden niet eens de respect om hun geruzie verderop in het kamp te doen. Het ging om familie, een vriend, een deputy, misschien zelfs een vijand. Iemand die naar Starclan ging! En niet meer terug komt.' Snikte ze met een ruwe stem bracht ze de woorden uit. Als ze een greintje respect hadden gehad, had geen van de katten dit gedaan. Toendertijd hadden alleen Spottedwish en Brindleleaf ingegrepen. Een stelletje kittens waren misschien nog netter geweest.

Ze drukte haar neus tegen zijn schouder en Silhouetteheart slikte kort, zich ongemakkelijk voelend. 'Dankje Silhouette,' murmelde ze. 'Je doet me aan hem denken. Beide geschapen door goed en slecht.'. Hij haalde eens adem en keek naar de bewolkte hemel boven hun. Geschapen door goed en slecht. Het leek zo vaak enkel slecht te zijn bij hem en hij wist niet of hij haar gelijk moest geven. Bovendien, Whitelion was ver gekomen en had echt dingen gedaan. Slecht misschien. Maar groots. Hij had geen idee hoe hij ooit zo ver kon komen en op dit moment leek ook maar een ding om te bereiken te ver weg. Silhouetteheart voelde dat zijn vacht nat werd en keek opzij naar de poes. Zo verslagen door de dood van haar broer, zo kapot gemaakt. Ze was te tender voor dit en wie kon haar weer maken. 'Ze hadden niet eens de respect om hun geruzie verderop in het kamp te doen. Het ging om familie, een vriend, een deputy, misschien zelfs een vijand. Iemand die naar Starclan ging! En niet meer terug komt.'snikte de poes, haar woorden waren ruw en Silhouetteheart schrok van haar plotselinge uitval. Ja, ze had gelijk, het gedrag van de katten was raar geweest, maar misschien was iedereen gewoon in de war geweest door de plotselinge verandering in de clan. Hij dacht aan zijn belofte van net, twijfelend over zijn woorden. Wie moest boeten hiervoor? Bovendien, waarschijnlijk maakte hij haar enkel nog meer kapot van binnen als hij hét deed. Zwijgend gaf hij haar een kopje en likte haar over haar kop, in een poging om te troosten. "Het komt goed"zei hij, maar het was net een leugen. Hij had geen idee of het goed kwam, het was enkel een leugen om haar te kalmeren

Ze merkte nauwelijks op dat de kater even slikte toen ze haar neus in zijn vacht begroef. Haar gedachten waren te warrig en haar gevoelens te nieuw en onbekend. Ze was een vredelievende kat. Ze kon op de een of andere manier niet goed tegeb gevechten. Als kleine kitten al niet, zeker niet als het een gevecht onderling was tussen clangenoten. Windclan moest zich in haar ogen gedragen als een familie, ze leefden onderling met elkaar en droegen samen de verabtwoordelijkheid. Al was er een leider, Everstar. Het betekende niet dat alle anderen konden niksen. De kater keek naar de hemel waardoor de kattin stilletjes zijn blik volgde. In de stilte leek ze wat te ontspannen. Hij vroeg niet verder, sprak niets negatiefs uit over Whitelion en liet haar gewoon met rust. Toch was hij ook niet te afstandelijk. De kattin had haar kop weer in de zwart-witte vacht gedrukt terwijl ze begon te huilen. De tranen over haar wangen biggelden en de vacht van de kater nat maakten. Ze sprak de woorden uit, de werkelijke gedachten die ze had gehad over het afscheid van haar broer. De kater antwoorde niet integendeel hij zweeg. Wel gaf hij haar stilletjes een kopje en likte hij haar geruststellend over haar gestreepte kop. 'Het komt goed.' Verklaarde hij al was de kattin er zelf niet zo zeker van. Voorzichtig snoof ze waarna ze hem met glazige ogen aan keek. 'Hopelijk,' murmelde ze alleen. Het voelde onwerkelijk voor de jonge kattin om zo verslagen te zijn. Zelfs toen ze ontvoerd was geweest had ze zich niet zo gevoeld. Haar lichaam trilde nog steeds alsof ze een enorme inspanning had geleverd. Alles wat ze de afgelopen dagen deed was gedwongen geweest. Ze had zichzelf gedwongen te eten en te drinken. Haar vacht enigszins te verzorgen was ook met tegenzin en lichte dwang geweest. Het jagen had ze met stroeve en vermoeide passen gedaan. Met hangende kop en moeizame passen. Ze had zich nauwelijks kunnen concentreren op haar taak als Apprentice. Normaal startte het leven echt op die leeftijd. Voor haar voelde het als het einde. Hoezeer de kater voor haar, haar probeerde te troosten. Ze kon niet oprecht gelukkig zijn. Haar borst voelde kil aan, alsof het samengeknepen werd door een onzichtbare kracht en ze niet vrij meer kon ademen. Zo'n grote impact. 'Zelfs als ze niet het respect hadden voor Whitelion. Hadden ze het wel kunnen hebben voor zijn familie.' Fluisterde de kattin op een zachte breekbare toon.

Hij haatte het feit dat hij geen idee had hoe hij haar moest troosten. Ze had hem getroost in een veel minder erge situatie dan deze, hij kon tenminste proberen hetzelfde terug te doen. Onzeker over alles keek hij opzij, naar de uitgereikte gebieden van de Windclan. Ooit had hij hier gestaan met de gedachte om het ooit te leiden, maar dat leek nu zo ver weg te zijn. Nu was het gewoon een gebied waar hij hopelijk zonder problemen kon doorlopen. Was dat wat Whitelion ook had gedacht? Voordat, als Barksound te waarheid sprak, die visvreters het betraden en...dat deden. Oceanpaw's stem haalde hem weer terug naar de Outlook Rock en hij voelde een mix van woede, maar ook begrip. Begrip voor de katten. Al hadden ze inderdaad een beter moment kunnen uitkiezen dan op dat moment. Maar, iedereen was zo in de war geweest. ''Misschien waren ze gewoon in de war en wisten ze het gewoon niet meer'''zei Silhouetteheart onzeker. Hij had het ook gedaan, maar hij was niet mee gegaan in de discussie, in plaats daarvan had hij het Camp verlaten. Toch, nu terugkijkend op de situatie toen, voelde hij al spijt dat hij Barksound ernaar had gevraagd. Zeker nu hij Oceanpaw zo zag.

De kater leek niet te weten wat hij met haar intense verdriet aan moest. Zelfs Oceanpaw snikte nog zachtjes toen de kater opzij het ruime territorium in keek. Haar ademhaling was lichtelijk gehaasd door alle emoties die bezit namen van haar jonge lichaam. Ze voelde zich net een slome Elder. Ze kon niks meer, faalde in het jagen en haar uithoudingsvermogen was achteruit gegaan. De kater naast haar was een van haar weinige vrienden, duidelijk een vriend waarop ze kon rekenen. Al was hij ietwat onhandig met emoties. 'Misschien waren ze gewoon in de war en wisten ze het gewoon niet meer,' zei de zwart-witte kater onzeker. De jonge kattin knikte langzaam terwijl ze naar haar poten keek. Ongemakkelijk leunde ze tegen de grote kater aan terwijl ze vermoeid haar ogen sloot. Haar masker viel weg en de breekbare kattin was weer even zichtbaar. Ze wou dolgraag haar training weer oppakken. Zover ze zich even niet bezig kon houden met de rouw. 'Misschien,' fluisterde ze met haar krakerige stem door het huilen. Haar kop trok ze even terug voordat ze stilletjes bijna kil voor zich uit staarde. 'Wil je mee naar Sparrowfeather?' Vroeg ze onzeker wetende dat haar gezondheid achteruit ging en het niet veel langer zou duren voordat ze ziek werd of nauwelijks meer overeind kwam. Ze had steun nodig van een vriend. Eentje die ze kende en vertrouwde, zoals Silhouetteheart.

Hij voelde zich zo verdraaid nutteloos en hij vroeg zich af hoe hij ooit de poes moet helpen. Hij kon dat niet, hij bracht enkel alles in het water. Ze had een krakende stem van het huilen en hij voelde nog meer het verlangen om haar te troosten en nog meer het gevoel niks te kunnen. Toen Oceanpaw haar kop van hem afhaalde keek hij opzij en zag vanaf de zijkant zelfs de kille blik in haar ogen. Hij voelde zich er wat benauwd over. Het leek erop dat de tijd tikte en als hij niet vlug genoeg was, kon hij haar misschien niet meer redden. Ze mocht niet de verkeerde kant opgaan, want dat kon haar leven teveel verwoesten. Verbaasd en bezorgd was hij door haar vraag en hij knikte. "Natuurlijk"bracht hij er te vlug uit. Hopelijk werd ze niet ziek, want dat mocht nu echt niet gebeuren

De kater leek bijna bezorgd om haar te zijn toen ze de vraag stelde. Langzaam probeerde de kattin zich te herstellen. Haar ogen stonden iets rustiger dan daarvoor en de kille blik verdween al nam een doffe glans die plaats in. De kater knikte waarna hij zijn antwoord ook uitsprak. 'Natuurlijk,' bracht de kater vlug uit, waarschijnlijk bang dat ze misschien haar voorstel in zou trekken. Ze moest bekennen dat ze niet op haar best was. Haar kop drukte ze angstig in zijn schouder. Ze was bang voor zichzelf, het verliesen van het kleine beetje controle dat ze nog had. Ze mocht niet opgeven, ze moest door. Haar ogen kneep ze dicht tot spleetjes voordat ze zich van hem verwijderde en een onhandig pasje opzij zette. 'Dankje Silhouette,' murmelde ze enkel. Waarna ze haar blik peinzend afwende. Haar oortjes bewogen trillend terwijl ze moeizaam zich omdraaide en richting het kamp begon te lopen. Ze wou het liefst misschien eerst slapen, zichzelf wat opfrissen. Haar kop liet ze slaperig gangen. De rustige bries die door het territorium raasde liet haar ietsje wegdutten waardoor ze over haar eigen poten heen struikelde en bleef liggen.