Restless{Sweetheart}

Het muisje glipte voor zijn ogen het holletje in de sneeuw in en hij kon nog net op tijd afremmen. gefrustreerd gooide hij het holletje dicht met een pak sneeuw. Toen draaide hij zich om en ging met stevige pad weg van de plek. Hopelijk stikte die muis in de sneeuw. Het was erg genoeg dat hij aan het jagen was, dat die jacht ook nog moest mislukken hielp niet mee. Niet dat hij lui was, hij vond dat hij zijn krachten voor betere dingen kon gebruiken. Toch, door dit vastberaden om een geslaagde jacht te hebben ging hij toch maar doorzetten. Het was alleen niet goed om te jagen als je op springen stond. Door zijn vastberadenheid liepen de andere jachten ook in het hol. Na de vierde poging, waarbij een duif te hoog opvloog voor hem, was hij het zat. Silhouetteheart liet zich in het sneeuw vallen en keek mokkig naar de verte. Hij leek wel een Apprentice, dat was vreselijk. Wel, blijkbaar had hij zijn dag weer eens niet. Misschien moest hij maar gewoon weer in de schaduwen gaan van het Camp en een enorme hekel hebben aan zijn leven. Bovendien, de sneeuw begon langzaam te smelten onder hem.

Een vogel klapperde onder haar enorme poten, snel liet d ekatrin haar tanden in zijn nek glijden en met een harde beet dode ze de zwarte vogel. Geur van prooi stroomde haar neusgaten binnen, wat haar buik meteen liet rommelen. Urg, haar maag schreeuwde om eten maar ze zou niet eten rusten voor iedereen had gegeten in de clan. Dus gooide ze een hoopje sneeuw opn de gedode vogel en bedankte starclan voornde prooi. Die zou ze later wel ophalen, want nu moet ze weer veder. Snel sjokte de warrior dieper terratoirum in totdat ze de Moorlands had bereikt. De ijzige wind die door haar vwcht sneed bracht eindelijk sen nieuwe geur mee, maar niet een geur die ze hoopte. Er was een kat in de beurt, dus trippelde ze door tot de bekende zwart witte vacht van Silhoutte in haar gezichtsveld kwam. Met een bleefde knik begroete ze hem van een kleine afstand. "Silhoutteheart" Mauwde ze kalm en liet blik rusten op die van hem.

Toen hij pootstappen hoorde in de sneeuw keek hij op en zag een poes zijn kant opkomen. Verbaasd hierdoor richtte hij zich helemaal op en zag dat het Sweetheart betrof, een poes rond zijn leeftijd, enkele maantjes ouder. ''Silhoutteheart". De genoemde legde zijn twee poten over elkaar heen en knikte terug. ''Sweetheart''. Intussen was zijn buik nat geworden en kon hij voelen hoe het water onder hem vandaan liep. Misschien moest hij eens gaan opstaan, het begon nu behoorlijk koud te worden. ''Mijn buik is nat''zei hij neutraal, het feit bevestigend. Als hij maar niet te lui was op het ogenblik om op te staan, maar dat was hij wel.