Nothing burns like the cold.

->Vervolg van: Klik!

Mouse deed verder niks meer en Mist ook niet. Ze bleef even liggen met haar longen die nog pijn deden van het ijskoude water dat erin was gegaan, de duizeligheid van het lange adem inhouden en dan haar tintelende lichaam. Mouse werd opgetild en Mist knikte bij de woorden van haar broer. Ze was sterk en ging het negeren allemaal. Nog even doorzetten en daarna kon ze gaan liggen en anderen die ze liefhad weer zien die haar konden opwarmen. Ja, daar keek ze naar uit. Oprollen tegen een warmer iemand. Maakte haar niet echt meer uit wie op het moment, als diegene maar warm was. "Als het niet gaat moet je het zeggen", zei ze.
Mist voelde gewoon hoe het water ijs begon te worden op haar lichaam. De wind sneed in haar vacht en haar lichaam trilde hevig om er nog iets van warmte in te houden. Er werd niks gezegd, alleen nog maar geloop en getril. De wind was het enige geluid in haar oren.
Toen ze het kamp binnen kwamen werden ze gelijk aangekeken. Mist haar blik was verward en wazig, alsof ze verschrikkelijk moe was. Eigenlijk was ze uitgeput en koud. Het water op haar vacht was zo koud, nog even en ze zouden alle drie neervallen. Bevroren. Met haar hevig trillende lichaam ging ze staan en keek om zich heen.

{ OPEN

Bark zat een beetje verdwaasd voor de den van de warriors. Al enkele dagen spookten de laatste woorden van Whitelion door zijn kopje. Hij zat wat in de knoop met zichzelf. Wat moest hij nu doen? Zou hij het aan Everstar vertellen of niet? Was dit van belang voor de clan of was het maar een bijzaak? Kort trok de kater met zijn hoofd toen hij zijn blik over de open plek liet gaan. Het was zo rustig. Geen greintje rouw was nog te zien bij de katten die hij in het oog kreeg. Waarom? Waarom raakte de dood van de deputy maar een paar katten? Hij wist maar al te goed waarom, maar niemand van hen kon ook voor één bewijs voorschotelen van de daden van de deputy. Enkel bark kende zijn geheimen tot in de details. De rust in het kamp werd al snel verstoord toen een groepje verzopen apprentices het kamp in strompelde. Zijn oren schoten verrast naar voren en hij sprong richting het groepje toe, waar Mousepaw deel van uit maakte. Van de drie katten was Mouse ook degene die gedragen werd, wat hem even verstijfd liet staan. Ze hadden duidelijk een medicine cat nodig, maar had had Sparrowfeather nog maar net het kamp zien verlaten. natuurlijk wilde hij weten wat er gebeurd was, net zoals de andere omstaanders, maar hun gezondheid ging nu eenmaal voor. Warmte, dat was waarschijnlijk de eerste stap, maar dat kon hij hen niet alleen geven. "Brindleleaf!" mauwde hij alarmerend. verder tikte hij kort een andere kat aan die naast hem stond en zei hem dat hij in de Medicine den moest gaan zien. Als Sparrowfeather alleen weg was, moest Lizardpaw er nog zijn. Bark gaf Mistpaw kort een duwtje om haar uit de tocht te laten staan. De wind maakte het nog erger. Ook Tigerpaw begeleidde hij meer naar een beschutte plek.

Tag: Brindleleaf, Mistpaw, Tigerpaw (,Mousepaw), Onbekende warrior/apprentice

"Ik kan dit wel," mauwde hij tegen zijn zilveren zusje toen deze zei dat hij het moest zeggen als hij het niet meer kon. Maar wat wilde ze doen, helpen met het dragen van Mousepaw? Zijn zusje was er zelf ook bijna niet meer geweest, hij had wel gezien hoe de twee poezen doodstil onderwater lagen. En het beeld van Mousepaw die naar de bodem zakte, het was erger dan het beeld uit zijn nachtmerries. Eenmaal in het kamp voelde hij hoe zijn koude poten toch wel aardig pijn deden. Maar hij had het gedaan. Hij had Mousepaw en Mistpaw gered en dat was het belangrijkste. Och. Hoe had hij met zichzelf moeten leven als hij één van de twee of misschien zelfs beide kwijt was geraakt? De kater slikte en zag Barksound, die meteen om Brindleleaf en een medicine cat vroeg. Daarom trippelde hij ook de apprentice den binnen, want daar was het warm. Hij liep naar het nest van Mousepaw en liet haar van zijn rug af glijden, zo het zachte mos van haar nest in.

Ze schrok wakker terwijl er een ijzig koude rilling over haar rug liep. Een groepje katten had haar aangestaard in haar droom, maar ze had alleen maar de ogen kunnen zien die haar verwijtend aangekeken hadden. Het gesprek met Sparrowfeather had haar pijn gedaan en herhaalde zich steeds in haar kop. Het was om gek van te worden en het maakte haar nerveus, daardoor waren de nachtmerries begonnen. Soms ging één van haar kinderen dood of werd ze aangestaard, zoals in deze droom. Ze had even proberen bij te slapen, want ook al ging het beter met de wond koste het haar nog wel energie. Ze likte haar vacht recht en wilde opstaan toen een alarmerender stem dwars door haar heen leek te snijden, Barksound en hij riep haar naam. Haar hart leek even een slag over te slaan terwijl ze gehaast overeind kwam en de warriors den uitstoof, waarbij ze bijna iemand omver denderde. Geuren overspoelden haar en de geur van water in de vacht van Mousepaw beklemde zich om haar hart. Nee, nee, nee, dit mocht niet. Ze stoof langs Mistpaw, Barksound en Tigerpaw heen naar het nest waar Tigerpaw Mousepaw net ingelegd had. “Mousepaw!” Haar stem klonk vol paniek terwijl ze haar neus in de vacht van haar dochter duwde. Nee, niet nog een straf. Nee, gewoon niet. Ooh StarClan haar kinderen konden er toch niets aan doen?

Kort keken haar twee blauwe ogen op naar Mistpaw die er doodvermoeid uit zag en Tiger met Mouse op zn rug. Wat moest zij op zijn rug, wat hadden ze uitgespookt. Kon die poes niet gewoon haar eigen broers gaan vermaken? Dit was haar Tigerpaw, haar steun en toe verlaat. Ze beet haar kaken op elkaar toen Tiger de apprenticeden in liep. Fijn daar stond haar zusje zonder iemand die zich echt om haar bekommerde. Ze liep naar haar zusje toe en keek naar de grotere zwarte kat en drukte kort haar neusje tegen die van Mist. Oke Plum wees niet zo een scheitbak! Sprak ze zichzelf in stilte streng toe en opende daarna haar bekje en keek snel weg van Mist. 'Gaat het?' Kwam er zachtjes maar toch bezorgd uit.

Tag: Mistpaw (Barksound)

Onderwerp: Re: Nothing burns like the cold.