Looking for someone to be my friend (XX)

Thunderheart lag in het gras, het was een mooie dag. Zijn vacht glom mooi oranje in het zonlicht. Hij voelde zich een beetje eenzaam. "Maar ja, ik heb er wel zelf voor gekozen om uit de clan te gaan en rogue te worden" Dacht hij. Hij stond op en rekte zich uit. Hij besloot te gaan jagen. Hij liep door het bos op zoek naar een prooi. hij ving een zwakke geur op, van een haas . Hij volgde de geur hij werd steeds sterker. zijn poten slopen geruisloos over het koele gras. De geur was nu heel sterk, hij zag zijn prooi zitten. De haas zat nietsvermoedend te eten. Hij sloop dichterbij en hij sprong op zijn prooi af. Hij zette de achtervolging in. Hij greep de haas bij zijn nek en doodde hem. hij zocht een goed plekje om zijn prooi op te eten. "Zou ik ooit iemand tegenkomen met wie ik dit zou kunnen delen?" Dacht hij.

Rosesheart lag heerlijk te soezen in het zonlicht, Haar vacht kleurde bruinig terwijl ze grijs gestreept was. Het gefluit van vogeltjes volop, Je kon merken dat het zomer was. Haar ogen volgde iets zwarts dat klein was en zich in het gras volop wist te verstoppen. Haar geur klieren gingen open en vingen een geur van muis op. Ze had eigenlijk geen zin om op te staan op zo'n mooie dag. Toch waagde ze een kansje maar toen ze op stond kon ze de muis al niet meer vinden, "Dat is pech hebben" Jammerde Rosesheart zielig. Ze besloot verder te gaan zoeken en rook een pas gedood dier, Waarschijnlijk, Moet wel, Gedood door een andere kat. Rosesheart sloop dichterbij en zag inderdaad een gedood dier. Het was een haas en een kater was ervan aan het eten. Rosesheart zuchte lichtjes en ging op een afstandje zitten loeren. Had zij ook maar zo'n groot dier kunnen vangen, Het kwam vast door het weer. Als de zon schijnt wordt ze moe en heeft ze bijna geen energie om iets te doen. Maar als het regend dan barst ze van de energie alleen heeft ze het niet zo op de regen. Dan werd haar mooie vacht nat. Langzaam dommelde Rosesheart weer bijna in slaap, Totaal niet bewust wat er om haar heen verder gebeurde.

'AIN'T NO SUNSHINEE WHEN SHEE'S GONEEE,' de schelle, valse stem weerklonk luid over het gebied heen. 'IT'S NOG WAAAAARM WHEEN SHEE'S AWAAAAY,' alsof het normaal was zwalkte zijn lichaam op zijn pootjes alsof hij dronken was heen en weer terwijl hij door liep. 'AIN'T NO SUNSHINEE WHEN SHE'S GONE, AND SHE ALWAYS GONEE TOOOO LOOONG, ANYTIMEE SHE GOES AWAAAAY,' zijn pluizige en grote staart zwaaide achter zijn lichaam aan, haast alsof deze het effect van zijn zwierige passen wilde vergroten. Rainpelts goudkleurige ogen waren gesloten onder zijn schelle stem die automatisch de rillingen door je ruggengraat lieten gaan. Niet uit pure wonderschoonheid en verbazing. Misschien uit verbazing, maar meer richting het feit dat het zo vals was dat het eerder leek op een kat die vermoord werd. Nog na nuriënd, gezien het feit hij de rest van de tekst van het liedje die hij wel eens hoorde op de plek van de tweebenen geheel kwijt was geraakt in de warboel die zijn geest moesten voorstellen, waggelde hij met een heen en weer zwiepend achterste. Zijn passen leken iets vasters te krijgen en zijn ogen opende zich om zijn aandacht weer vals nuriënd aan de buitenwereld te richten. 'Lalalaa,' mompelde hij verder, zijn passen haast als een piaf met de pluizige staart zwierig opgestoken trippelde hij verder. Zijn oren spitste zich op het moment dat zijn neus de nieuwe geur opving. In de verte zag hij al het vage gestalte van een andere kat of poes. Zijn interesse was gewekt, misschien wist deze vreemdeling de rest van de tekst wel. Hij wist zeker dat hij niet de enige was wiens interesse lag bij de vreemde melodietjes van de tweebeen-wereld.

'AIN'T NO SUNSHINEE WHEN SHEE'S GONEEE, 'AIN'T NO SUNSHINEE WHEN SHE'S GONE, AND SHE ALWAYS GONEE TOOOO LOOONG, ANYTIMEE SHE GOES AWAAAAY.' Denderde het door het bos. Shadowheart schrok er van. Haar haren rezen omhoog. Ze liep verder maar haar Geel groene ogen bleven strak de wereld in kijken voor gevaar. Het was nacht, Toen in de nacht zag ze een schim voorbij komen. Toen ze iets dichterbij was zag ze dat het een langharige grijze kat was. Hij rook niet als een Clankat? Maar ook niet als een rogue? Maarja, De geur deed er even niet toe. Langzaam sloop de jonge zwarte poes naar kater. "Umm, Hoi?" Zei ze heel schuw. Ze hoopte met heel haar lijf, hart en ziel dat de kater haar niet zou aanvallen. Ze bleef twee staartlengtes van hem af voor het geval dat. Haar kleine zwarte pootjes gingen langzaam naar achter om weg te komen van de kater. Haar sierlijke langharige zwarte staart hing schuw naar beneden. Maar toen ze iets te ver naar achteren liep viel ze van een richel in een wild stromende rivier. "HELP!" Galmde het door het woud.

Thunderheart keek op van zijn prooi hij hoorde iemand om hulp roepen. Hij probeerde te horen waar het vandaan kwam. Hij lette op niks meer om hem heen. "Mischien is degene die om hulp had geroepen in levensgevaar en kom ik ik net te laat of kan ik diegene niet helpen als ik nu niet snel kom" dacht hij. Hij rende erheen. Hij kwam bij een wild stromende rivier. Hij zag dat een poes in het water was gevallen. Hij dacht na: "Zal ik haar proberen te redden mischien verdrink ik dan". "Ik ga haar proberen te redden" dacht hij. Hij sprong in het water, de stroming was heel sterk. Hij probeerde naar de poes toe te zwemmen, het ging heel moeilijk. "Was de stroming maar niet zo sterk" dacht hij. Eindelijk was hij bij de poes. Hij pakte haar en probeerde naar de oever te zwemmen, het lukte niet. "Nu verdrinken we mischien allebei als ik niet snel iets doe" dacht hij. Hij zag een laag overhangende tak hij greep hem beet. "En nu?" dacht hij.

Zijn passen verlangzaamde totdat hij stil stond met de pluizige staart recht opgestoken en zachtjes heen en weer wiegend had hij zijn blik op de kleine poes gericht. Onhartelijk trok hij zijn neus op bij het zien van het kleine hummeltje, waarschijnlijk nog niet eens een jaar oud toen het hem schuw begroette. 'Wat?' weerklonk zijn te hoge stem voor een mannetje toen de poes langzaam naar achter liep. Zijn samengeknepen ogen leken even te ontspannen uit pure verbazing toen het hummeltje ineens uit zijn gezichtsveld verdween onder het slaan van een hulpeloze kreet. Kalmpjes sprong hij enkele passen vooruit om bij de riggel waar de kleine poes naar beneden was gevallen te blijven staan en zijn goudgele ogen naar beneden te richten. Zijn blik viel op een tweede beweging langs het water, een andere kater die de poes had opgemerkt. Totaal niet in haast liet hij zijn achterste zakken totdat hij zat en sloeg de grote staart rond zijn poten. Met een geamuseerde tint op zijn gezicht bekeek hij het schouwspel beneden hem. Hoe de nog jonger ogende kater het water in sprong om het poesje te redden en deze maar amper te pakken kreeg. 'Sukkel,' grinnikte hij nonchalant, zijn kop schuin waarbij hij nieuwsgierig de snel stromende rivier volgde met de twee amper een jaar oude kitens volgde. Ergens verwachte hij nu elk moment de moeder te voorschijn zien te komen, iets wat veel meer zijn aandacht zou krijgen. Daarbij voelde hij totaal niet de drang om de twee te hulp te schieten, welk voordeel was er voor hem daar in godsnaam bij? 'Aaah,' klonk het mismoedigend toen de kater een tak te pakken kreeg, teleurgesteld in het scenario wat eruit was ontstaan. 'Laten we het lot van dichterbij bekijken,' alsof hij sprak tegen iemand die naast hem zat kwam hij daarna in beweging om zorgvuldig en geheel rustig zijn weg naar beneden te zoeken. Trippelend en geheel in zijn nopjes ogend liep hij langs de waterkant naar de plek waar de twee hingen. Soepel en geheel in evenwicht liep hij het eerste stuk op van de in het water hangende tak. De twee kleine hummels nog amper twee lengtes voor hem. Met een geamuseerde glimlach op zijn lippen streek hij neer op de tak, kwam rustig liggend in zijn ontspannen houding terecht. Hij was niet iemand die moordlustig erop los doodde, in tegendeel juist. Het zou zijn vacht en klauwen alleen maar smerig maken. Maar daarnaast zou hij zich totaal niet inspannen voor een ander, als er geen voordeel voor hem bij zou zitten. 'Blijven we nog lang hangen?' vroeg hij vrolijk aan het tweetal in het stromende water, bekeek hun situatie en knikte afkeurend. 'Jullie zijn nou niet echt slim. Ik vraag me af hoe jullie moeder jullie heeft opgevoed,' klonk het afkeurend met een vrolijke ondertoon, bleef rustig toe kijken hoe de twee liepen te vechten en waarschijnlijk de dood in de ogen keken bij het idee dat als ze los zouden laten de kans op overleven kleiner werd dan een hoopgevend getal. 'Zeg, weten jullie nog een goede plek om te jagen?' aangezien ze nu er toch bij hingen zoals ze deden en hij in de buurt was, wilde hij graag wat meer weten over de omgeving. Hij had sommige plekjes wel gezien, en voor hem bestonden er geen grenzen.

Heen en weer. Heen en weer. Azura had al de hele middag last van een vervelende kriebel op haar rug en deze leek maar niet te willen verdwijnen, hoe vaak ze ook op haar rug ging liggen om te krabben. Ze hoopte niet dat ze beestjes had, maar eigenlijk zou dit helemaal niet kunnen. Haar vacht werd namelijk dagelijks schoongemaakt en beestjes hebben vond ze meer wat voor zwerfkatten die zichzelf totaal niet verzorgden.
Een irritant gezang drong plotseling tot haar door, en met een mopperig gemiauw kwam ze overeind. Er hingen een paar takjes in haar vacht en er zat wat aarde in, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze was een zwerfkat, niet zo'n waardeloze huiskat! Haar oren gingen oplettend overeind staan en ze volgde het gezang, wat niet veel later stopte en haar met een dood spoor achterliet. Het maakte Azura niet veel uit, en met haar staart nonchalant heen en weer zwiepend liep ze verder.
Het geraas van de enorme hoeveelheden water was al van ver te horen geweest, maar nadat ze door deze dichte struikgewas was gekropen werd het plotseling wel erg luid. Er lag een riggel -tenminste dat dacht ze omdat ze er niets achter zag- voor haar, en vanzelfsprekend nam ze aan dat daarachter de rivier moest liggen. Toen ze dichterbij liep en naar beneden keek merkte ze twee katten op die aan een tak hingen, beiden doorweekt door het vele water van de rivier. Ook zag ze een kater op de tak staan, vlakbij de andere twee, en deze leek niet echt veel actie te willen ondernemen om hun te redden. Azura mocht hem wel. Maar weten dat hij in dezelfde clan als zij zat wist ze niet, het gebeurde namelijk niet vaak dat ze clankatten van de Bloodclan zag omdat er nooit bijeenkomsten waren.
Ze ging zo liggen dat ze het schouwspel nog wel kon bekijken, en een speelse grijns verscheen op haar gezicht toen ze de woorden van de kater hoorde.

Shadowheart werd meegesleurd door de wilde rivier. Tot haar verbazing kwam er een rode kater op haar af springen. Hij leek dappper te zijn maar Shadowheasrt zag de twijvelende blik in zijn ogen. Maar hij was wel dapper want toch sprong hij. De kater probeerde haar te pakken maar het lukte niet. Shadowheart werd met de stroom mee genomen. Nou, zeg maar gerust meegesleurd. Steeds ging ze kopje onder. Het lukte haar om boven water te blijven. De kater werd samen met haar meegesleurd. Later greep de kater haar vast en toen greep hij een tak vast. Shadowheart sloeg haar voor poot om te nek van de kater en hield zich stevig vast. Ze zag aan het gezicht van de kater dat hij het lastig had om zich aan de stam vast te houden. oen zag Shadowheart dat er een andere langharige kater aan kwam. Yes we krijgen hulp! Dacht ze. Maar nee hoor. De kater stond daar maar wat te lachen. 'Blijven we nog lang hangen?'Jullie zijn nou niet echt slim. Ik vraag me af hoe jullie moeder jullie heeft opgevoed,' Ze de kater lachend en kwam biuj hun op de tak staan. "Dat is de druppel die de emmer doet overlopen!" Zei ze tegen de kater. Met al haar kracht trok ze zich omhoog. Half wankelend van de pijn die de rotsen in de rivier haar hadden aangedaan zei ze:"Jij bent een eerloos verwend dom vervelende lummel! Jou moeder is vast dood omdat ze te dom was om haar kitten vatsoenlijk op te voeden!" Toen sprong ze naar de kater toe en gaf hem een krab in zijn oog. Ze rendeterug en hielp de kater die haar gered had om hoog. In de hoop dat hij haar zou helpen met dit mormel af te rekenen. Maar het gewicht was de tak teveel geworden. De tak liet de kant los en dreef verder. Ze sprong op de kater die haar beledigt had en boorde haar tanden in zijn nek. Daarna bewerkte ze zijn flanken en duwde hem van de stam. "Ik hoop dat je hebt leren zwemmen!" Riep ze hem nog na. Ze was nog jong. Maar ongelofelijk sterk! Nu waren Shadowheart en kater nog als enige op de drijvende boomstam. Ze zat onder het bloed en schrammen en zei:"Bedankt dat je mijn leven heb gered." Ze spinde luid en leunde met haar kop tegen zijn flank. Ze zou er alles voor over hebben om dit moment zo lang mogelijk te laten duren.

[ Zou je gelieve niet willen godmodden? :3 ]

Alleen het spinnende geluid ontbrak nog aan zijn ontspannen houding, terwijl hij neerkeek op de benauwde situatie van de twee kleine katten. Als hij wenkbrauwen had gehad waren ze nu omhoog gekropen bij de woorden van het kleine poesje. 'Dat is snel,' reageerde hij terug waarbij zijn kop wat omhoog kwam. Kalmpjes stond hij op, in evenwicht op de tak terwijl hij toekeek hoe ze via de kater die haar gered had uit het water klom. Kalmpjes keek hij toe hoe het minipoesje hem de huid vol schold, waarbij enkel zijn mondhoeken omkrulde tot een geamuseerde grijns. Met een sprong schoot hij opzij toen het kleine katje uithaalde waarna hij wankelend op een dikker deel van de tak terecht kwam. Een nijdig gesis kwam omhoog, evenals een geïrriteerde blik in zijn goudgele ogen terwijl hij het kleine katje gade sloeg. Terwijl ze terug hupste om haar "redder" uit het water te helpen liep hij met een nu weer sikkeneurig humeur vergeleken mijn zijn opgewekte gezang een paar minuten hiervoor terug. Terwijl zijn poten de grond weer raakte liep hij met een te soepele pas voor een kater naar de kant om daar zijn achterste weer te laten zakken en zijn staart om zijn poten sloeg. Met een woedend geluid sloeg hij zijn poot uit toen het poesje haar kaken naar zijn hals wilde uithalen. 'Ga zwemmen,' sisde hij pissig, de doorgedraaide tik in zijn ogen leek te zijn verdwenen onder de nijdige trekken in zijn gezicht. 'Dat kost me weer een half uur schoon maker,' sisde hij nijdig met opgezette haren en zijn normaal al bossige staart die nu nog eens in maat had toegenomen. Nijdig probeerde hij zijn kop te draaien om zijn nek te bekijken. Pas na enkele rondjes te hebben gedraaid op zijn plek merkte hij dat het geen zin had en ging sikkeneurig weer zitten. 'Die clan katten zijn altijd het zelfde,' sisde hij mokkend, zijn humeur zo gedaald dat zijn nijdige blik op het tweetal bleef hangen. 'Wat zou je moeder ervan vinden als ze je met een pootje minder terug vind?' hoewel hij nooit iets zou doen als het geen voordeel had, zag hij er nu wel het nut erin. Zijn ego was geschaad, net zoals zijn keurig onderhouden vacht en zijn opperste humeur.

Nog steeds zat de zwarte poes op de tak. De vervelende kater was inmiddels aan land geklommen. De kater die haar had gered zat nog steeds naast haar op de drijvende tak. Met een lik tussen zijn oren had ze hem bedankt voor het redden. Het mooie moment kon voor Shadowheart maar niet lang genoeg duren. Het was stil maar alleen het geluid van de wind was te horen. Maar toen hoorde ze nog iets anders. Het leek op geruis. Was het.. Nee dat kon toch niet. Maar wel hoor. Het was het geluid van een naderende waterval! Shadowheart gaf een duw met haar neus tegen de flank van de kater om hem te waarschuwen. "Umm", misschien moet je even kijken." Aan de geschrokken blik van de kater was te merken dat hij het al had gezien. Ze waren nu niet meer dan acht staartlengten van de waterval verweiderd. Shadowheart greep met haar bek een uitstekende tak die uit de kloof waar ze in dreven stak. Met een mond vol tak zei ze tegen de kater:"Probeer tegen de want op te klimmen. Ik red me wel!" De tak werd te zwaar voor haar. Daarom stak ze nu ook haar klauwen in de wand. "Ga je nou nog lang wachten of hoe zit dat! Ik hou het niet lang meer!" Shadowheart verloor haar grip en gleed het water in. Nog voordat ze de natte zeebodem raakte werd ze in haar nek gepakt. Waarschijnlijk was het de kater weer. Hij had haar leven nu al voor de tweede keer gered. Ze wist nu echt niet meer hoe ze hem zou moeten bedanken. Maarja, Laten ze nu maar eerst veilig aan land komen. Want ze hingen nog steeds aan de wand. Zou de kater Shadowheart wel de hele klim naar boven kunnen houden.

(Sorry voor als ik powerplay gebruikte. Het was met Thunderheart afgesproken.)

Thunderheart zat nog steeds met de zwarte poes op de drijvende tak op het water tot hij opeens het geruis van een naderende waterval hoorde. Hij zag dat de poes een uitstekende tak met haar bek vastgreep. Probeer tegen de wand op te klimmen ik red me wel! hoorde hij de poes zeggen. hij twijfelde, als de poes het nou niet redde en alsnog in het water viel. Ga je nou nog lang wachten of hoe zit dat! Ik hou het niet lang meer! Zei de poes. Hij sprong tegen de wand en greep zich vast met zijn klauwen. Toen hij net op de wand was gesprongen, zag hij dat de poes haar grip verloor en in het water viel. Thunderheart reageerde snel en pakte de poes met zijn bek bij haar nekvel. hij probeerde met de poes in zijn bek de wand op te klimmen. Het was wel zwaar hij hield het bijna niet. hij klom verder en verder het werd steeds zwaarder en echt snel ging het ook niet. En toen gleed hij uit met zijn achterpoot. Gelukkig vond hij snel weer grip. eindelijk waren ze boven. Hij zette de poes neer. Hij ging naast haar zitten. "Gelukkig is het voorbij en zijn we uit het water". zei hij tegen de poes. Hij ging tegen haar aan zitten. Hij had eindelijk iemand ontmoet, nu was hij niet meer zo eenzaam.



Alleen Shadowheart en de mischien toekomstige kits.

Shadowheart werd door de kater in haar nek gegrepen. Aan het geheig van de kater te horen had hij het niet echt makkelijk. Even verloor de kater zijn grip. Hij gleed weg met zijn achterpoot. Maar snel vond hij zijn grip terug. De kater zette zijn nagels in de rots en ging verder met zijn klimtocht naar boven. De tijd verstreek, En later was hij eindelijk boven aan gekomen. Ze werd neergezet door de kater. "Gelukkig is het voorbij en zijn we uit het water".Shadowheart zuchtte even. "Ja, dat kun je wel zeggen!" Antwoorde Shadowheart met een glimlach op haar snoet. Ze voelde de zachte vacht van de kater tegen haar doorweekte lijf. Ze keek met haar heldere gele ogen nu recht in de groene van de zijne. Ze kende elkaar niet echt lang maar ze was wel nieuwsgierig wat de naam van haar 'held' was. Dus toen zei ze: "Mijn naam is Shadowheart. Wat is jouw naam eigelijk? Ze wachtte op antwoord van de kater. Toen besefte ze dat als ze bij de kater was. Dat ze een warm gevoel van binnen kreeg. Ze zag hoe de kater zijn natte vacht schoon likte. Toen de vacht van de kater echt droog was. Zag ze dat hij strepen had die op donder leken. Mooi dacht ze. Een dondervacht. Ze ging nog eens naar de kliff waar ze van af was gevallen en keek naar beneden. Ze liep weer terug en keek de kater weer even aan. Toen wachtte ze wat hij zou doen.

Thunderheart zat nog steeds tegen de zwarte poes aan. "Ja, dat kun je wel zeggen!" Was het antwoord van de poes geweest. Ze keek in zijn zijn ogen. "Mooie heldere gele ogen heeft ze." Dacht Thunderheart. "Mijn naam is Shadowheart. Wat is jouw naam eigelijk? Zei de poes. Thunderheart wachtte even, hij likte zijn vacht schoon. De poes ging naar de klif waar ze van afgevallen was. Toen liep ze weer terug en keek hem even aan. "Mijn naam is Thunderheart. Ik zat vroeger bij de Skyclan. Maar ik heb ervoor gekozen om rogue te worden." Zei hij. Hij gaf haar een likje tussen haar oren. "Zullen we gaan slapen? Ik ben een beetje moe na dat avontuur in het water." Zei hij. Het was ook al avond. "Mischien kunnen we wel meer dan alleen vrienden worden. Mischien later wel partners." Dacht Thunderheart. En toen viel hij in slaap.

"Mijn naam is Thunderheart. Ik zat vroeger bij de Skyclan. Maar ik heb ervoor gekozen om rogue te worden." Klonk het in de oren van de gitzwarte poes. Ze zuchtte en keek naar de zon die onderging. Ze was wel moe van hun zwem avontuur in de rivier.Zullen we gaan slapen? Ik ben een beetje moe na dat avontuur in het water." Zij was ook moe. Ze knikte met haar kop naar Thunderheart. Toen zag ze hoe de kater ging liggen en in slaap viel. Shadowheart viel maar niet in slaap. Ze rolde en draaide maar kon geen lekkere houding vinden om in te slapen. Ze dacht eerst dat het kwam door dat wilde zwem avontuur. Maar toen ze ge kalmeerd was lukte het nog steeds niet! Toen merkte ze dat het gewoon kwam omdat ze het koud had. Haar vacht was nog steeds nat. Ze rilde van de kou. Toen ging ze lekker dicht tegen de kater aanliggen. Even voelde ze een een warme gloed door haar natte vacht heen gaan. De lekkere warme vacht van de kater lag u lekker tegen die van haar aan. Even later viel ze in slaap met een hoofd vol gedachtes zoals: Wat doet deze kater met me? Misschien kunnnen we wel meer zijn dan vrienden. Maar misschien wilt hij me later wel iets aan doen? Maar waarom heefd hij me dan gered? In een klap verdwenen al haar gedachtes. Het was alsof ze in een trein stpate en weg reden naar een plek hier ver vandaan. Het lkaatste wat je zag voor dat ze in slaap viel. Was een grote en tevreden glimlach op haar snoetje.

Thunderheart werd weer wakker, hij merkte dat Shadowheart tegen hem aan lag. Hij wou haar niet wakker maken. Hij bleef even tegen haar aan liggen, tegen haar mooie zwarte vacht. Ik ga haar verrassen met een ontbijtje dacht hij. Hij stond op en ging op zoek naar een prooi. Hij liep verder maar hij rook nog helemaal niks. Ja daar rook hij een zwakke geur van een konijn. Hij volgde het geurspoor. Zijn poten slopen geruisloos over het gras. Daar zag hij zijn prooi zitten. Het konijn zat rustig aan het gras te knabbelen. Thunderheart sloop nog iets dicherbij. Toen sprong hij op het konijn af. Hij rende weg en Thunderheart zette de achtervolging in. Het was een best wel jong konijn en kon hard rennen. Maar Thunderheart kon harder rennen hij greep het konijn en beet hem dood. Tevreden liep hij terug. Als Shadowheart nog maar niet wakker is dacht hij.

Shadowheart werd wakker. Haar glanzende zwarte vacht was wat vochtig van het dauw op het gras. Net toen ze zich om wilde dreaaien om goeiemorgen tegen Thunderheart te zeggen was hij er niet! "Ach, vast even een luchtje scheppen en zijn benen strekken." Zeii ze tegen haar zelf. Toen besloot ze hem maar eens lekker te verassen. Shadowheart snoof de lucht op. Geen prooi. Of toch wel? Ze rook een vink. Maar er was we iets vreemds aan de vink. Hij vloog heel laag. Veel lager dan normaal. Met één sprong kon ze hem zo uit de lucht plukken. Ze begroef de vinkbij een boom. Toen hoorde ze wat geritsel in de struiken achter haar. Het was een grote haas. Ze sloop dichterbij. Elk spiertje in haar lichaam had ze nu onder controle. Toen ze nog maar twee muislengtes van de haas af was, sprong ze! De haas rende weg en De zwarte poes viel op haar snoet. Maar ze was niet van plan om op te geven! Snel krabbelde ze overeind en ging weer achter de haas aan. Met een sprong lande ze hongerig op de haas en ze beet hem in één klap dood. Maar ze gleed iets te ver door en viel in een ravijn! Met al haar kracht klom ze weer op de kant. Maar ze gleed weer weg. Zal ik het maar opgeven? Dacht ze bij haarzelf. Toen schudde ze haar kop en klom met al haar kracht op de kant. Ze bleef even liggen en liep toen naar de boom waar ze de vink had begraven. Ze groef hem op en huppelde naar de boom waar zij en Thunderheart hadden geslapen. En wie trof ze daar?

Thunderheart liep door het bos. Hij was opweg naar de plek waar hij en Shadowheart hadden geslapen. Hij was blij dat hij haar had ontmoet. Hij hoopte dat ze elkaar wel gewoon konden blijven zien nu ze bij de BloodClan zat. Vast wel. Ze was nu toch ook gewoon bij hem?. Hij vond haar zo leuk. Zou hij verliefd zijn? Mischien wel een beetje. Hij hoopte dat ze verrast was als hij met een ontbijtje kwam. Met die gedachtes kwam hij bij de plek waar ze geslapen hadden. Hij zag Shadowheart. Hij zag ook dat ze een dode vink en een haas bij zich had. Ze had zeker hetzelfde idee dacht hij. Hij zei:"Ik wou je verrassen door een ontbijtje voor je te gaan halen maar jij had waarschijnlijk hetzelfde idee!" Hij ging zitten en legde de haas neer. "Pffff dit krijgen we nooit op we hebben veel te veel! Nou ja we bewaren wel wat"Zei hij. Hij legde de haas een beetje opzij en zei:"Nou zullen we dan maar beginnen te eten?

Langzaam en has inslaap gevallen hief ze haar kop op. "Ik wou je verrassen door een ontbijtje voor je te gaan halen maar jij had waarschijnlijk hetzelfde idee!" Shadowheart glimlachte en keek hem liefdevol aan. "Pffff dit krijgen we nooit op we hebben veel te veel! Nou ja we bewaren wel wat" Miauwde Thunderheart terwijus naar haas keek. Ze knikte en wou net haar mond open doen om iets te zeggen maar Thunderheart was haar voor. "Nou zullen we dan maar beginnen te eten?" Shadowheart knikte. "Oke, maar luister, ik krijg koppijn van je als zo veel praat." Ze boog haar kop en scheurde een flink stuk vlees van de haas af. Die ze vervolgens vermaalden met haar stevige kaaken. Ze proefde ze smaak van vers bloed. Die smaak had ze al in tijden niet geproeft.

(Sorry verkeerde account)

Shadowhaert knikte. "Oke, maar luister, ik krijg koppijn van je als zo veel praat." Daarop knikte hij weer. Ze boog haar kop en begon aan de haas. Hijzelf begon op de vink te kauwen. Eigelijk zou hij nu wel een prooi met haar willen delen. Maarja, hij kon niet nu zomaar van haar haas beginnen te eten. Dat zou een verkeerde indruk van hem geven. Langzaam schoven er donkere wolken voor de zon. Onee, ik moet hier weg dacht hij! Toen begon het zachtjes t motregenen. Hij keek naar Shadowheart die het duidelijk ookal had gezien. "Kom, we gaan kijken of we ergens kunnen schuilen." Hij stond op. "Kom je mee?"