Who's afraid of the big bad wolf

Polarpaw trippelde door het territorium. Ze had net een stomme kitten goed te grazen genomen. Ze moest er nog steeds om lachen. Het stomme mormel was geschrokken, dat was een feit. Ze zag nog goed voor zich dat ze op de kit sprong en een luid grauwend geluid had gemaakt. Het was hilarisch! "Who's afraid for the big bad wolf? Big bad wolf! Big bad wolf!" zong ze vrolijk. Na nog een tijdje te hebben gezongen kwam ze aan bij een heel grote boom. Het leken er wel vier die in elkaar waren gegroeid. Dit moest Fourtrees zijn. De beruchte Fourtrees. Vol bewondering keek ze naar de immense boom. "Who's," ze zong niet meer, het was eerder een langzame zucht. "Afraid... Of... The Big... Bad... Woooolf."

-Coldprayer first

Een muisje hing nogal levenloos tussen haar kaken. Het was een wonder dat ze iets gevangen had. Een wonder. Cold hield niet van jagen. Ze hield eigenlijk van niets. Behalve zingen. Zingen vond ze leuk. Of zachtjes neuriën. "Who's afraid for the big bad wolf? Big bad wolf! Big bad wolf!" zong een stemmetje vrolijk. Haar snorharen trilden. Coldprayer trippelde naar de poes. Windclan...

Ze had de apprentice al een tijdje in de gaten gehouden. De poes stapte naar voren tot ze recht achter Polarpaw stond. "Vinden we het hier leuk?" vroeg ze met har rauwe stem.

En plots stond daar een Windclanner. Bovendien was het geen vriendelijke, vond Poalr. "Vinden we het hier leuk?" vroeg de witte poes. "Clearly I am not," mompelde ze en keek de waarior boos aan. "Ja." Ze stak trots haar kopje in de lucht en duwde haar borst vooruit. "Maar daarom moet je nog niet zo reageren." Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Als de warrior dacht dat ze bang was voor die vieze, rauwe stem, dan had ze het goed fout. Ze was niet bang voor die grote gestalte met haar sneeuwwitte vacht. Nu ze daaraan dacht, ze paste wel bij de witte natuur. Behalve dan die felgroene ogen, die pasten beter in Green-Leaf. Nu waren de bomen kaal en er waren nergens bloemen of gras.

Wat een brutaal wicht. Coldprayers ogen verwijden zich van schok. "Het was een gewone vraag Polar. Daar geef je normaal gezien geen brutaal antwoord op." Haar ogen waren scherp en groen, maar de blik zelf was wazig en dof. Net als haar hele uiterlijk. Ze was mooi, dat wel. Het enige was dat haar hele lichaam smoezelig leek en ze was ook niet van de dunste. Ze keek Polar dus ook aan met haar grote verwarde ogen. "Vind je het hier mooi?" Haar ogen dwaalden af naar de Fourtrees. Haar vacht kwam overeind bij de gedachte aan de Fourtrees. Hier waakte Starclan pas echt over hen.

Ze besloot vrijwel meteen dat ze de poes niet mocht, maar ze mocht dan ook niet echt veel katten. "Het was een gewone vraag Polar. Daar geef je normaal gezien geen brutaal antwoord op," mauwde Coldprayer. Polar snoof. "Vind je het hier mooi?" Haar ogen weken af naar de grote boom. Polar volgde haar blik, maar met een achterdochtige blik. "Mooi, niet echt." Ze haalde haar schouders op. "Maar... Het is wel... zo... innemend," miauwde ze, deze keer niet met een snauwende ondertoon. Ze keek nu volledig naar de boom. Het gaf haar een relaxed gevoel. Ze begreep niet echt hoe dat kwam, maar ze ontspande zich volledig. "Is dit niet de plek waar Starclan de clans in vrede bijeen laat komen?"

Coldprayer luisterde met een opgetrokken lip naar de apprentice. Deze had helemaal geen respect. Maar de volgende vraag verraste haar dan weer. Nog steeds kijkend naar de vier machtige eiken gaf ze antwoord. "Ja. Elke volle maan."

De houding van de witte warrior leek een beetje te veranderen na Polars vraag. "Ja. Elke volle maan," antwoordde die. De apprentice knikte, dit was dus die befaamde boom. Hij was minder groot dan haar verwachtingen, maar die waren eigenlijk onrealistisch groot, dus dat was geen verrassing. Ze zuchtte en liep, nog steeds volledig ontspannen, naar de voet van de boom toe. "En die stam! En die wortels! Kijk eens hoe dik die zijn!"

Onderwerp: Re: Who's afraid of the big bad wolf