Yellow beauty burns gold ★

{IN HET KAMP}
Geduldig zat de poes bij de kampingang te wachten op de enkele warriors die ze bij elkaar gesprokkeld had voor een patrouille langs de grenzen. Haar gouden blik wierp ze dreigend op enkele BloodClanners die haar passeerde. Ze vond het afschuwelijk volk en dat mochten ze weten ook. Nog even en ze zou zich niet meer in kunnen houden. Ze stond op het punt van knappen.

(Rowanflight + mensen die nog meewillen)

In stilte kwam de grijze kater omhoog stijfjes knikkend naar de zwarte kater die hun clan over had genomen na het kleine gesprek dat hij gevoerd had met hem. Nee hij was absoluut geen matties met hem maar hij moest zich wel stil houden, hij kon niet anders voor de veiligheid van de rest van de clan. Met grote passen verzette hij zichzelf richting Hollowstreak en knikte haar aan. "Wie had je nogmeer gevraagd om te komen?"

Al snel kwam de grijs gekleurde kater, Rowanflight op haar afstappen. Thank StarClan, tenminste iemand die op kwam dagen. Op zijn vraag haalde de kattin even haar schouders op. "Niemand in het bijzonder, het was meer een soort oproep." vertelde ze hem. "Een oproep die blijkbaar maar één kater interessant genoeg vond om ernaar te luisteren." haar ogen versmalde zich. Juist nu ze in deze crisis zaten moesten de grenzen extra goed beveiligd worden, maar niemand toonde initiatief om dat te doen.

Langzaam knikte hij ergens opgelucht dat het er op leek dat de rood witte kattin hem niet had zien praten met Claw. Hoewel hij zelf wist dat hij sprak uit het goed voor zijn clan wist hij bijna zeker dat niemand er zo over zou denken, dat ze hem allemaal zouden verachten en haten voor zo 'close' lijken met de bloodclan kater maar deed hij dat niet zou het alleen maar gevaarlijker zijn voor iedereen zou Claw en zijn minions hun blik alleen maar strakker op hen gericht houden. "Laten we maarr gaan dan, geen zin om hier onze tijd te verdoen, de clan heeft voedsel nodig en onze 'gasten' ook." Mompelde hij zijn ogen vernauwend hatend dat die bloodclanners neits anders deden dan meevreten van hun prooi.

Ze knikte op zijn opmerking. Hij had gelijk, wachten zou tijdverspilling zijn en dat konden ze niet gebruiken. En daarbij, ze wilde dolgraag weg uit het kamp waar het krioelde van de BloodClan ratten. "Onze gasten kunnen een vergiftigde rat krijgen." siste ze terwijl ze zich omdraaide. "Ik vang graag voedsel voor mijn Clangenoten, maar van het door mij gevangen voedsel krijgen die ratten niks." murmelde ze terwijl ze de doorntunnel instapte.

Even trok de grijze warrior met zijn oren. Kijk dit was dus het probleem, dit soort praat zorgde er voor dat de Bloodclanners hen nooit voor maar een secone wat meer los zouden laten waardoor ze zouden kunnen plannen maar niemand leek dat te kunnen merken. Nee inplaats daarvan werdt hij raar aangekeken. Het irriteerde hem zwaar maar hij accepteerde het maar. "Misschien is het niet zo handig om zulke dingen te spreken, je weet nooit wie luistert Hollow." Mompelde hij de oudere warrior maar volgde haar naar buiten en rekte zijn lichaam uit met een zucht. Het voelde gelijk alsof hij een stuk vrijer was.

Ergens snapte ze zijn opmerking, maar haar trots was te groot om zichzelf aan te passen naar het lagere volk. "Laat ze luisteren." Was haar antwoord terwijl ze zich door de tunnel wurmde. Na al die executies en vernedering was haar woede te hoog gestegen. Een moeder vermoorden waar haar partner, maar bovenal haar kittens bij waren was iets wat je gewoonweg niet kon maken. Ze kreeg weer rillingen bij de flashbacks.

Met een zucht schudde de kater nog zijn hoofd. Idioten stuk voor stuk, maar hey, het was zijn clan en hij zou ze beschermen wat dan ook. "Waar wil je gaan jagen Hollowstreak?" Vroeg hij zacht hopend dat hij haar gedachten even op een ander spoor kon zetten. Hij wou niet dat ze zichzelf helemaal op zou fokken dat hij een gehele rage van haar over zich heen zou krijgen, nee daar had hij absoluut geen zin in.

Ze wist dat ze moest functioneren voor de Clan ondanks haar woede tegenover BloodClan. Ook wist ze dat ze door dit soort dingen te roepen het ook alleen maar erger kon maken. Ondanks dat ze dat allemaal wel wist, lukte het haar gewoonweg niet die knop om te zetten. "De Steppingstones. Dan kunnen we meteen de grenzen controlleren." Haar stem klonk al iets kalmer. Een tochtje uit het kamp zou haar vast goed doen.

Met een blik vol medeleven keek hij naar Hollowstreak, ze had het zwaar, iedereen had het zwaar maar ze moesten zo door gaan, nimmer zouden ze kunnen zwijgen onder het beleid van de Bloodclanners maar ze konden nu ook niet vechten voor hun vrijheid. Bladkaal maakte ze te zwak, het tekort aan goed getrainde warriors maakte hen zwak. Alles stond op dit moment in het licht van Bloodclan en als STarclan nu op hen neer keek zouden ze enkel teleur gesteld zijn. Toch gaf Rowan de hoop niet op. Het zou goed komen. Hij wist het zeker dat het goed zou komen. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen. Maar op een gegeven moment zouden ze voor zichzelf kunnen vechten. "Klinkt als een goed idee Hollow." Mompelde hij zijn brede schouder even tegen de hare duwend met een zachte bijna charmante glimlach op zijn lippen voor hij weg schoot om snellerbij de steppingstones te komen.

Ze moest toegeven dat het fijn was om haar gedachtes even aan de kant te schuiven en te gaan jagen met een Clangenoot. Natuurlijk bleven de zorgen rondspoken in haar achterhoofd, maar ze kon nu van zichzelf zeggen dat haar dagelijkse taken niet leden onder de omstandigheden. Met een kleine grijns op haar lippen gaf ze de kater een vriendelijk duwtje tegen zijn schouder terug, en schoot vervolgens achter hem aan.
Al snel kwamen ze aan bij de grenslijn die hen territorium scheidde van dat van ThunderClan. "Weetje," begon ze terwijl ze haar ogen over de rivier liet glijden. "deze grens lijkt me helemaal niet zo moeilijk over te steken, al helemaal niet voor RiverClanners." merkte ze op. Eigenlijk was het meer een gedachte die ze zonder het zelf door te hebben hardop uitsprak.

Het bleef tijdelijk stil. Een stilte die hij met open armen aan nam maar zodra ze bij de rivier aangekomen waren en Hollow haar zorgen uitsprak vernauwde de grijs witte kater zijn gouden ogen en knikte langzaam. "Dat klinkt inderdaad niet heel onwaarschijnlijk." Mompelde hij langzaam en draaide zijn hoofd iets bij. "Al vraag ik me af of ze zo snel bij ons gebied zouden komen stelen. Windclan lijkt nog altijd vele malen zwakker." Mompelde hij langzaam en keek haar aan. "Daarnaast laat e zmaar komen. Ze kunnen Bloodclan verzwakken."

In Rowan's opmerking zat inderdaad een kern van waarheid. RiverClan was sterk moest ze toegeven. Als zij achter de situatie van ThunderClan kwamen zouden ze dat denk ik niet laten bij wat het was. En daarbij was WindClan inderdaad vele malen zwakker. "Je hebt gelijk." mompelde ze een beetje afwezig, haar blik nog steeds gericht op de stenen in de rivier. Soms vroeg ze zich af waarom BloodClan hen had gekozen om te terroriseren. Waarom niet iemand anders, zoals ShadowClan bijvoorbeeld? Waarschijnlijk zou ze toch nooit antwoord krijgen op die vragen, dus kon ze ze voorlopig maar beter uit haar hoofd zetten.

Het je hebt gelijk kwam over de grijze kater heen als een deken van geruststelling. Ze luisterde naar hem, dat was al heel wat meer dan hij eerst geloofd had dat ze zou doen. Maar dat betekende tegelijk ook weer dat het nu aan hem was om wel de volgende stap aan te geven en wat als hij niet wist wat die stap was? Met een zucht rekte de kater zichzelf uit en duwde zichzelf even tegen Hollow aan. "Hey kop op." Mompelde hij zachtjes en forceerde een glimlach op zijn lippen. "We komen hier doorheen oke. Samen."

De gevlekte poes schrok uit haar gedachten bij het voelen van de zachte duw en draaide haar hoofd even geschrokken zijn kant op. Al snel merkte ze dat hij 't maar gewoon was. Als BloodClan iets positiefs gebracht zou hebben zouden het wel haar vele malen versterkte zintuigen zijn. Ze was nu op haar hoede voor alles. Elk ritseltje in de struiken, elke pootstap, alles.
Zijn woorden brachten een kleine grijns op haar lippen. "Zeker," antwoordde ze al iets gerustgestelder als eerst. "Wij, ThunderClanners, zijn ten slotte de sterkste van het woud." grapte ze terwijl ze haar staart vier in de lucht stak.

Hij schoot in de lach bij haar woorden terwijl een grijns rond zijn lippen gleed en knikte naar haar. "Oh ja absoluut." Grinnikte hij zacht. Elke andere clan had zo z'n zwakheden maar Thunderclan niet. Thunderclan had alleen maar sterke punten hoe dan ook. Zij waren de perfecte warriors. Nou ja.. Behalve dan dat Thunderclan hen nu over had genomen. MAar als het niet lag aan hun liefde voor hun leader zouden ze niet zo stil blijven. "Nou kom op. Lets go voor ik je nog andere dingen aandoe." Grinnikte hij speels en tikte zijn staart tegen de hare.

Onderwerp: Re: Yellow beauty burns gold ★