Hunting rabbits (Frostfaith)

Met hele voorzichtige passen draafde de poes door de eindeloze velden. Een sterke koude wind blies tegen haar dikke witte vacht. Kleine sneeuwvlokjes bleven er in hangen. Arctic was best vrolijk, zij was een van de weinige katten die van leafbare hield. Ondanks dat er weinig prooi was, genoot ze van de kou en van de sneeuw. Toch kon ze er op dit moment niet van genieten zoals hoe ze dat eerst deed. Whitelions dood had haar flink geraakt en ze was er nog steeds door geschrokken. Ze stopte, deed haar ogen even dicht en luisterde naar de wind en de bevroren blaadjes die weg waaide. De grond was nu nog redelijk bruin maar dat zal waarschijnlijk snel veranderen. Voor haar zou dat juist beter zijn. Jagen in de sneeuw vond zij makkelijker dan jagen in newleaf of in greenleaf. Alleen de rest van de katten waren er vaak niet blij mee. De poes spitste haar oren toen ze hele zachte voetstappen hoorde, waarschijnlijk van een konijn. Arcticfox stond op en keek om zich heen, zo probeerde er achter te komen waar haar prooi zich precies bevond. Een ander nadeel van Leafbare, naast de kleine hoeveelheid prooi, was dat je veel moest jagen en minder tijd had voor andere dingen. Maar ondanks dat was het echt haar favoriete seizoen. Ze begon weer verder te draven, haar prooi was niet ver weg.

Het geritsel werd sterker en een konijn verscheen. Arctic zakte door haar poten. Ze concentreerde zich volledig op haar prooi. Het was een wat ouder en groter konijn. Hij zag er zwak uit en één van zijn poten zat in een wat vreemde houding, waarschijnlijk gebroken. Een best makkelijke prooi dus, ondanks zijn grootte. Voorzichtig kwam Arctic dichterbij. De wind blies in haar richting dus het konijn kon haar niet ruiken en de door de sneeuw zou hij haar ook minder snel horen. Toen ze ongeveer twee meter van het konijn vandaan was stond ze stil. Ze wachtte even op het juiste moment. Plotseling sprong ze op en rende ze naar haar prooi. Het konijn schrok en begon meteen te rennen, maar door zijn gebroken poot kwam hij niet ver. Al snel had ze hem ingehaald. Ze sprong op hem en beet hem dood. Toen hij stopte met tegenstribbelen liet ze los. Een trotse glimlach verscheen op Arctic's gezicht. Ondanks dat er best weinig prooien waren, was het haar toch gelukt een groot konijn te vangen. Plotseling hoorde ze weer voetstappen, deze keer van een kat. Ze keek op en haar blik ging meteen naar de plek waar het geluid vandaan kwam.

(Alleen Frostfaith)

De glimlach rond Arctic's lippen werd groter toen ze zag dat het haar zus was. Eerder had ze haar zus nog niet geroken omdat de wind daarvoor verkeerd stond."Hey, Frost," zei ze vriendelijk toen ze zag dat de rood witte poes naar haar knikte als begroeting.  De laatste keer dat ze contact hadden was al een tijdje geleden. Daarnaast was het een moeilijke tijd door het verlies van Whitelion, iedereen miste hem. Arctic had er ook veel moeite mee, vooral omdat iedereen vermoedde dat het door de Riverclan kwam, eigenlijk was ze bang dat er een oorlog kwam. Natuurlijk moest er iets gebeuren als het waar was en Arctic zou in dat geval heel graag meevechten, maar beide clans waren op dit moment niet op hun sterkst. Als de oorlog kwam zouden er zeker slachtoffers vallen. "Mooie vangst zus", zei de rood witte poes. Die woorden schudde Arctic uit haar gedachte. Ze staarde Frostfaith aan en knikte dankbaar. Waarschijnlijk kwam zij ook om te jagen, iedereen was nu eigenlijk wel druk bezig met jagen. Dat was altijd zo in leafbare, het eten was in dat seizoen het hardst nodig."Ben je nu ook aan het jagen?" Vroeg Arctic vriendelijk ondanks dat ze het antwoord wel verwachtte. Misschien kon ze op deze manier een leuk gesprek beginnen, dat miste ze namelijk best wel. Iedereen had het op dit moment te druk.

(ik wist nog niet dat Whitelion dood was dus ik heb een paar zinnen in het eerste deel van de beginpost aangepast aangezien het anders nogal vreemd was dat ze zo vrolijk was. Ik heb het topic over zijn dood ook meteen even doorgelezen)

"Ben je nu ook aan het jagen?" Vroeg Arctic vriendelijk, ondanks dat ze het antwoord wel een beetje wist. Iedereen was nu aan het jagen. Frostfaith leek even afgeleid en keek haar niet meer aan. Arctic keek ook even weg toen er een vogel langs vloog. Haar blik volgde het dier wat verderop in een boom landde."Ik heb net een konijn bij de stapel kunnen leggen" klonk er plotseling. Arctic keek weer snel terug. Frostfaith keek nu ook weer op."Ik dacht ik test mijn kansen nogmaals, maar dat is moeilijker dan gedacht." Vervolgde ze. Arctic knikte, zij had ook al gemerkt hoe moeilijk het kon zijn een goede prooi te vangen op dit moment, daarom was ze ook best blij met het konijn wat ze had gevangen."Er zijn niet echt veel prooien op dit moment," zei Arctic op een wat serieuze toon. Tot nu toe was het nog niet echt een probleem, dat er weinig prooien waren, dat was elke winter wel zo. Maar er waren ook winters dat het nog erger was en ze hoopte niet dat dit ook zo'n winter zou worden. Ze keek naar het konijn wat achter haar lag. "Je moet dat maar eens bij de stapel gaan leggen. Zal ik je vergezellen?" Arctic draaide haar kop weer naar haar zus, dat was wel een goed idee. "Ja, leuk," antwoorde ze op een vrolijke toon. Arctic zag dat de poes zich al omdraaide en richting het kamp wilde gaan. Snel pakte ze de prooi en ging naast haar lopen.