Death wish

Haar ogen scanden door het kamp. Ze had hem nog niet gevonden - de kat die Crimsonheart vermoord had. Toch moest hij tussen één van deze indringers rondzwerven, hij was immers één van hen. De witte poes zat gebogen verscholen naast de nursery, ze moest de den even uit want ze werd gek van steeds dezelfde plek, maar echt verder dan dat durfde ze niet te gaan. Ze voelde zich totaal niet meer op haar plek in de ThunderClan nu de BloodClan hem overgenomen had. Ze twijfelde of ze zich ooit wel weer helemaal 100% veilig zou voelen hier, wetend dat het zomaar overgenomen kon worden. Maar waar kon ze heengaan? Nergens. Het rogue leven was niks voor haar; ze was bang dat ze niet langer dan één tot twee dagen kon overleven in haar eentje. En kittypet, daar peinsde ze niet over. Bovendien had ze geen keuze; als ze nu weg zou gaan, zou ze achterna gezeten worden door de BloodClan en zou ze binnen no time dood zijn. En hoe graag ze ook terug wilde naar haar dode partner, ze kon het niet aan om Lockedkit hier alleen te laten. Een tweede reden was dat ze nog niet klaar was om haar leven te laten gaan, ze was bang om zich bij StarClan te voegen - haar leven was nog niet nuttig genoeg geweest en ze wilde nog niet weg. Nog niet.

+ 1e post Briarpaw

Ze kon het niet meer aan. Bloodclan ruïneerde hun Clan, en dat rechtstreeks tegen de warriorcode in. Ze namen alles wat ze wilden, en wat kregen zij ervoor terug? Enkele gewonden en doden. Meer niet. Het was wreed en oneerlijk, als iemand maar één enkel ding verkeerd deed werd die al verwond of vermoord. Die zieke Claw ging te ver. Hij trok zich niets aan van Thunderclan. Hij liet hen maar werken en jagen voor Bloodclan. Ze aten al hun prooi op, waardoor zij niets meer over hadden om zelf op te eten, behalve dan een mager muisje om met z'n allen te delen. En nu Leaf-Bare was aangebroken zou het zeker niet verbeteren. Ze hadden toch een eigen territorium? Konden ze dan niet daar jagen zodat zij niet allemaal zouden sterven van de honger? Tenminste, als ze al niet waren gedood door Claw of Zira. Misschien moest ze dat maar doen, gedood worden door één van hen twee. Dan was ze eindelijk uit al dat lijden verlost. Maar zou Starclan zelfmoordplegers wel toelaten in hun eeuwige jachtgronden? Waarschijnlijk niet, bedacht ze met een diepe zucht.
Briarpaw wandelde door het kamp in de hoop ergens nog wat vertrappelde prooi te vinden. Helaas was dat zonder succes. Ze vond het vreselijk dat ze zich moest verlagen tot een zwerfkat niveau, maar ze had geen beter idee. Jagen had ze geen meer in en geen energie meer voor. Ze had al een hele dag niets gegeten, dus zocht ze maar tussen het zand. Plots zag ze twee sneeuwwitte voeten voor zich en keek omhoog. Een witte poes keek rond door het kamp. "Hallo, Dovewing." miauwde ze en ging met een zucht zitten. Ze zou geen prooi vinden, die gierige Bloodclanners hadden alles al opgegeten.

Een apprentice kwam haar kant opgelopen. Onbewogen bleef Dovewing zitten, alleen haar ogen volgden iedere beweging van de rossige poes. Briarpaw was haar naam. Ze leek wel te zoeken naar iets op de grond. De witte queen keek naar de prooistapel, om een lege te zien. Vervolgens gleed haar blik weer naar Briarpaw. Waarschijnlijk was deze op zoek naar iets om te eten. Als Dove wat had, had ze het gerust willen delen (ondanks haar eigen rommelende buik) maar helaas had ook zij niets. Briarpaw kwam tot stilstand voor haar. "Hallo Dovewing," miauwde deze beleefd en ze ging zitten. "Hallo, Briarpaw," groette ze de ander terug met haar zachte stem. "Wat zoek je?" vroeg ze vervolgens, al wist ze het antwoord hoogstwaarschijnlijk al.

"Hallo, Briarpaw." mauwde de poes terug. "Wat zoek je?" Ze liet een flauw glimlachje zien. "Een beter leven," antwoordde ze schouderophalend. Haar maag rammelde en ze wees erop, om duidelijk te maken dat ze prooi zocht, voor als de poes dat nog niet had begrepen. Ze staarde vernietigend naar alle Bloodclanners die in haar zicht kwamen. Ze verdienden het niet om hier de leider uit te hangen. Dat was Silverstar. Maar waar was hij? Ze hoopte dat Claw en zijn 'vriendjes' hem niet hadden gedood. Al was dat misschien het minst erge wat ze hem zouden aandoen. Ze kende die Claw niet goed, maar wist dat hij gevaarlijk was. Gevaarlijk en gek genoeg om iemand te martelen. Dat had hij al tijden geleden laten blijken. "Wie zoek jij?" vroeg ze. Ze had heus wel gezien dat Dovewings ogen over het kamp dwaalden voordat zij zowat op de kattin was gebotst.

Briarpaw's antwoord was iets anders dan verwacht en verrast verwijdde Dove haar groene ogen iets. De maag van de apprentice rommelde en de queen knikte. "Hm, je hebt trek," concludeerde ze zachtjes en een beetje afwezig keek ze naar de uitgang van het kamp, waar een ThunderClan warrior naar binnen liep met een prooi in zijn bek. Een BloodClan warrior die als wacht stond bij de tunnel liet de kater stoppen en nam zijn prooi af. Waarschijnlijk zaten de BloodClanners heus wel vol, maar deden ze het puur om hen te pesten. Echter begreep Dovewing iets niet; de zwakken van hun clan werden uitgekozen voor die verschrikkelijke executies, maar de BloodClan zorgde ervoor dat zij zwak werden. Er zat geen logica in hun patroon en ze vroeg zich dan ook af of Claw en Zira hier wel goed over na gedacht hadden. Ze nam aan van niet. "Wie zoek jij?" de stem van Briarpaw deed een schokje door haar lichaam gaan. Oh ja, ze was met iemand in gesprek geweest. Haar blik gleed weg van de tunnel en ze keek weer naar de wat oudere apprentice. "Weet ik niet precies," bekende ze eerlijk, en haar gezicht betrok. "Maar hij heeft mijn partner vermoord." vervolgde ze toen, haar stem net zo zacht en rustig als altijd maar de pijn kon je erdoor heen horen. "Crimsonheart, misschien kende je hem wel. Hij is dapper ondergegaan voor zijn clan." vertelde ze de poes en knikte bevestigend. Ja, ze was trots op hem, maar ze had hem veel liever nu bij haar zijde gehad als watje dat weggerend was dan dat ze over hem kon praten over hoe goed hij wel niet geweest was.

Dovewings ogen dwaalden weer over het kamp en stopten toen even. Ze volgde haar blik en zag nog net de Bloodclanner aan de ingang van het kamp de prooi van een Thunderclanner weggrissen. 'Egoïst' wou ze roepen, maar besefte dat ze dat maar beter niet deed. In plaats daarvan liet ze een boos gesnuif horen en draaide zich weer terug. Ze kon dat gierige, egoïstische gedrag niet meer aanzien. De poes richtte zich naar Dovewing toe, die helemaal in gedachten verzonken was en na haar vraag een beetje 'wakker schoot'. "Weet ik niet precies." Haar gezicht betrok. "Da's handig," mompelde Briar binnensmonds, zo zacht dat de witte poes het niet zou verstaan. "Maar hij heeft mijn partner vermoord. Crimsonheart, misschien kende je hem wel. Hij is dapper ondergegaan voor zijn clan." Ze schudde haar hoofd. "Crimsonheart..." De rosse poes zuchtte en dacht even diep na met een diepe frons op haar voorhoofd. "Ik denk hem niet te kennen, al meen ik zijn naam al ergens gehoord te hebben." Na nog eens te fronsen schudde ze haar hoofd. "Het euhm.. Het spijt me voor je." Het was verschrikkelijk, zoveel poezen en katers die iemand waren verloren aan Bloodclan. Bloodclan.. Ze hadden al zoveel doden onder hun naam staan, al zoveel onschuldige katten. Het was vreselijk. Ze doodden voor het plezier, ze doodden voor eer. Met een vluchtige blik op de hemel hoopte ze dat al die katten nu genoten van de jachtvelden van Starclan.

Briarpaw herhaalde de naam van Dovewing's voormalige partner, waarbij ze diep leek na te denken. Werd zijn verhaal dan niet meer verteld? Wisten anderen niet wie hij was? Het pijnigde haar dat hij net zo goed niet had kunnen sterven voor zijn clan, deze was uiteindelijk toch wel verslagen. "Ik denk hem niet te kennen, al meen ik zijn naam al ergens gehoord te hebben." vertelde de apprentice haar. Langzaam knikte Dove. "Het euhm.. Het spijt me voor je." de witte queen glimlachte zachtjes. "Er valt niet veel aan te doen.." mompelde ze vervolgens waarna haar blik weer door het kamp heen gleed. Alles leek nu wat rustiger te zijn. "Crimsonheart was een grote, rode warrior. Hij was 24 manen toen hij stierf." begon ze toen opeens, waarbij meer woorden haar mond verlieten. "Zijn favoriete prooi waren vogels. Hij was erg sterk. Hij had een litteken over zijn rug door een gevecht met een vos. We hebben samen één kit gekregen, Lockedkit. Hij was loyaal aan zijn clan, misschien iets te loyaal. Hij is omgekomen in een gevecht met een donkerbruine BloodClanner. Ik weet zeker dat hij nu in StarClan zit." de feitjes kwamen uit haar mond rollen zonder dat ze er erg in had. Alles werd zachtjes gezegd, maar Dovewing hoefde er niet bij na te denken. Ze kende hem gewoon zo ontzettend goed, het leek alsof ze hier een verhaaltje over haarzelf vertelde. "Sorry," verontschuldigde ze zich toen nadat ze haar blik weer op Briarpaw gevestigd had. Niet iedereen hoefde alles aan te horen, al had het goed gevoeld om wat over hem te vertellen. Dan bleef hij doorleven in hun harten.

Het moest zo erg zijn voor de poes, ze was nog geen dertig manen oud en had haar partner al verloren. Briarpaw kon van geluk spreken dat zoiets vreselijks haar nog nooit was overkomen. Maar zij was ook nog zo jong. Toen Dovewing begon te praten luisterde ze aandachtig en knikte af en toe. Ze vond het tegelijk heerlijk maar ook vreselijk om het aan te horen. Het was zo lief dat de witte poes zoveel over Crimsonheart wist, maar het was verschrikkelijk om zich dan te bedenken dat ze hem was verloren aan één van die stinkerds die nu door het kamp paradeerden. "Sorry," verontschuldigde Dovewing zich plots. Briar hief verward haar hoofd op. Sorry? "Nee, nee," stelde ze haar gerust. "Het is zo..." Ze wist niet goed wat te zeggen. Wat kon ze ook zeggen? Zelf had zij nooit met zoiets te maken gehad. Ze had er geen woorden voor. Het was voor haar onmogelijk om dat te kunnen beschrijven.

Pas nadat Dove zoveel over hem verteld had, bedacht ze zich dat de andere kattin er misschien wel heel ongemakkelijk van kon worden. "Sorry," verontschuldigde ze zichzelf dan ook zachtjes en ze ontweek de blik van Briarpaw. Deze zij echter op een geruststellende toon; "Nee, nee," en Dovewing glimlachte naar haar. Gelukkig werd het haar niet kwalijk genomen. "Het is zo..." begon de apprentice toen, maar wist toen niet de juiste woorden om haar zin aan te vullen. Ook de witte queen wist niet goed wat ze erover moest zeggen. "Wil je weten hoe hij gestorven is?" vroeg ze toen zachtjes. Het luchtte op om over hem te praten, en wie weet was de rossige poes nu wel nieuwsgierig geworden naar zijn verhaal. Bovendien was het belangrijk dat iedereen wist wat er met hem gebeurd was.

"Wil je weten hoe hij gestorven is?" Ze keek verbaasd op. Ze vond het wonderbaarlijk dat Dovewing daarover kon praten. Als zij ooit iemand die haar zo dierbaar was zou hebben verloren zou ze niet weten of ze daar wel over zou kunnen praten. Maar misschien was ze daar nog te jong voor. "Als je dat niet lastig vindt?" Briarpaw glimlachte verlegen. "Maar anders, graag." Nu was ze nieuwsgierig geworden. Nieuwsgierig naar haar kant van het verhaal. Maar vooral nieuwsgierig naar zijn verhaal. Het verhaal van Crimsonwing. En ze was ook nieuwsgierig naar hoe die kater was geweest. Naar de kater waar de witte poes voor haar verliefd op was geworden.

flut sorry

Briarpaw vertelde haar op een verlegen toon dat ze dat graag wilde, als het voor haar niet te moeilijk was. Dove knikte met een kleine glimlach op haar gezicht. "Ik vind het fijn om over hem te praten." vertelde ze aan de rossige apprentice. "Er valt zoveel te vertellen over hem, maar ik zal wel beginnen vanaf wanneer we elkaar ontmoetten." de glimlach op haar gezicht werd wat groter. Het was zo'n fijne herinnering. "Ik was tien manen oud, hij was nog maar negen manen. Op een dag waren allebei onze mentoren op een patrouille, waardoor we in het kamp achter moesten blijven. Het was bladval dus veel katten waren buiten om te jagen. Ik had een dag vrij gekregen, en hij had de opdracht gekregen om zelf wat te gaan jagen. Maar hij voelde daar niet zoveel voor en ging spijbelen." ze grinnikte zachtjes. "We gingen allebei naar de apprentice den, en raakten daar aan de praat. Hij vertelde mij dat hij eigenlijk jagen moest en ik spoorde hem aan om te gaan. Hij zei dat hij alleen ging als ik met hem mee ging, haha. Dus toen heb ik dat gedaan. Ik leerde hem allemaal trucjes die hij nog niet geleerd had van zijn mentor, zoals dat je vogels veel beter vanuit een hogere tak kan besluipen dan vanaf een lagere. We vingen echt ontzettend veel prooi, en iedereen was verbaasd toen we terugkwamen in het kamp. De volgende dag gingen we weer samen jagen, maar het draaide uit op een theekransje op een heuvel bij de tallpines. Het was hartstikke gezellig. We gingen steeds vaker met elkaar om, en na een tijdje verplaatsten we onze nesten zodat we naast elkaar lagen. Ik was dertien manen toen hij verkering vroeg en natuurlijk zei ik ja." een glimlach was op haar gezicht te zien. Haar blik gleed naar de hemel, en ze keek er even naar voordat ze weer naar Briarpaw keek. "Toen ik vierentwintig manen was was ik in verwachting van hem. Ik was nog jong, dus werden er twee kittens dood geboren." hierbij betrok haar gezicht even. "Maar ik kreeg een heel mooi dochtertje, Lockedkit." vertelde ze er toen snel achteraan. Ze was ontzettend blij met haar enige kit.

Ze luisterde aandachtig naar de uitleg van de warrior en glimlachte toen Dovewing vertelde over het spijbelen. Het was een mooi verhaal, zo mooi dat het bijna voelde alsof ze het zelf had meegemaakt. Maar als de jonge poes dan dacht aan het feit dat Crimsonwing was vermoord door één van de katten die arrogant langs hen heen wandelden, verdween haar glimlach enkele seconden. "Toen ik twintig manen was was ik in verwachting van hem. Ik was nog jong, dus werden er twee kittens dood geboren." Het gezicht van de witte poes betrok even, en Briars gezicht deed hetzelfde bij het horen van die vreselijke woorden. "Maar ik kreeg een heel mooi dochtertje, Lockedkit," vervolgde de poes nog snel. Briarpaw keek naar haar en zag dat ze heel blij was met haar dochter. Haar blijdschap was aanstekelijk, vond ze. "Maar jij bent nu toch al iets van 26-27 manen?" Ze fronste even. "Toch? En dan is Lockedkit nu geen Lockedkit meer, maar Lockedpaw?"