Company

Vermoeid sleepte Mousepaw zichzelf het kamp binnen. Ze had iets te intensief getraind en ze kon het overal in haar lijf voelen - zowel fysiek als mentaal was ze uitgeput. 't was dan ook logisch dat ze niet keek of de kittens en elders al hadden gegeten maar gewoon een prooi van de stapel pakte; niet eens vijf secondes later voelde ze een tik op haar oor en van schrik liet ze de kleine muis die ze gepakt had vallen. Met een onschuldige blik in haar ogen draaide ze zich om en keek naar een grote warrior; ze had geen idee wie het was, dat zou ze nog wel leren in de loop der tijd. "Wat dacht jij te doen?" bromde de gevlekte poes en met grote ogen keek Mousepaw omhoog. "Ik had honger," miauwde ze eerlijk maar ging een beetje beschermend tegenover haar prooi staan. Ze wilde nu eten ook! De poes grinnikte zachtjes. "Ga maar lekker eten dan, want de anderen hebben hun prooi al bijna op." opgelucht haalde de rood met witte poes adem. Ze liep weg van de warrior met haar oortjes nog een beetje in haar nek. Nee, dat was geen leuk grapje geweest. Haar blik viel op Mistpaw, en meteen schoten haar rode oortjes weer overeind. Ze zou de grijs-witte poes eens gezelschap houden, gezellig! Met een plof kwam ze naast de ander neer en duwde met haar neus tegen de schouder van de ander - want hé, iedereen was haar vriend of vriendin. "Hey, honger?" miauwde ze en tegelijkertijd maakte haar maag een rommelend geluid.

Een kleine beschaamde grijns over het harde geluid uit haar buik verscheen op haar gezicht. Dat was nou niet bepaald charmant, en dat wilde ze wel zijn. Als een echte dame, net zoals haar moeder, Brindleleaf. Ooit zou zij ook kittens krijgen, dat wist ze zeker. "Ik niet meer, maar jij overduidelijk wel" merkte de zilveren apprentice naast haar op en ze knikte grinnikend, al von ze het nog wel een beetje beschamend. "Eet maar op." miauwde Mistpaw toen en een glimlach kwam op Mouse d'r gezichtje. "Dankje," zei ze en vervolgens boog ze voorover om een grote hap van het muisje te nemen. Ze vond het altijd raar om muizen te eten, want ze was ernaar vernoemd, maar ze waren wel van de juiste grootte. Ze was klein en ze had niet veel voedsel nodig, dus was een muis de perfecte prooi voor haar om op te eten. Maar het bleef raar.

Mistpaw glimlachte naar haar en Mousepaw nam dat als teken om voorover te buigen en nam een hap van de muis. Ze wist op een handige manier de botjes een beetje aan de kant te duwen met haar tong zodat ze hier niet in beet, maar alleen het vlees opat. Want doodgaan van stikken in een bot leek haar niet zo'n goed idee. "Heb je al een goed plekje gevonden hier Mouse?" vroeg Mistpaw en haar ogen gleden naar de apprentice den, waarna ze knikte. Ze slikte netjes haar hap door en beantwoordde toen: "Ja, best wel. Ik lig in het midden," miauwde ze en glimlachte naar de grijze apprentice. Het midden was altijd de beste plek; daar werd je afgeschermd van de kou door alle andere lichamen die om je heen lagen.

"Goed gedaan dan" miauwde Mistpaw tegen haar en ze kreeg een speelse duw. Een lachje kwam vanaf Mouse. "Ik lig ook ergens in het midden, maar kan me even niet herinneren wie mijn buren zijn." miauwde Mist toen en bedenkelijk knikte Mouse. "Nou ja, ik ben het niet," miauwde ze toen half-lachend. "Lag jij niet in de buurt van Tiger?" vroeg de andere apprentice toen aan haar en de kleine Mouse knikte. "Ja.." beantwoordde ze toen maar eerlijk. Ze zei er verder niets over, want misschien viel het wel verkeerd bij Mist en dat wilde ze niet. Ze wilde sowieso niet dat ze slechte dingen over anderen sprak.

"Dat dacht ik al" klonk het lachend terug. "Mijn broer is niet altijd wat je noemt een schatje. Dat weet ik." miauwde Mistpaw nadat Mousepaw niet al te enthousiast ja had beantwoord op de vraag. Hierbij knikte ze instemmend - heel subtiel, ahum. "Ja, maar hij is gewoon gemeen tegen m-" miauwde ze, maar kapte haar zin af toen ze doorhad dat ze onaardige dingen over hem wou gaan zeggen tegen zijn sibling. Nee, zo hoorde dat niet. "We zijn van een groot nest van 6. Misschien komt het daardoor. Hoeveel siblings heb jij?" vroeg de grijze poes naast haar. "Euh.." stamelde Mouse waarna ze vluchtig in haar kop begon te tellen. Er was haar niet vaak eerder gevraagd met hoeveel ze was. Tellen was niet haar beste vak. "Quietpaw, Puddlepaw, Polarkit en ik. Dus dat is 4." beantwoordde ze toen met een verontschuldigend lachje - omdat het zo lang geduurd had - op haar gezicht.

"Oh die ken ik wel," vertelde Mistpaw haar en opgelucht glimlachte Mouse, dat de ander niet verderging op haar langzame reactie. Tigerpaw zou dat waarschijnlijk wel gedaan hebben. Zijn zusje leek helemaal niet zoveel op hem. "Wolfpaw, Tigerpaw, Ravenpaw, Plumpaw, Spottedpaw & ik" miauwde de grijze poes toen tegen haar, en ze knikte. Dat waren nogal wat sibs. Een harde klap deed haar opspringen en meteen stonden de nekharen van Mousepaw overeind. Met grote, bange ogen staarde ze naar de lucht en een grote flits deed haar zachtjes piepen. Nee, ze was geen fan van onweer. Het begon ook nog eens hard te regenen en meteen zag de poes eruit als een verzopen kat, wat ze ook gewoon was. "Nice." zei Mist, maar de rood met witte apprentice kon er niet echt om lachen. Ze moesten naar de apprentice den, schuilen voor dit noodweer! Toen de andere poes water naar haar spetterde, rilde ze. "Wil je een watergevecht houden? In de bliksem?" miauwde ze ongelovig, haar stem hoog van de lichte angst.

Mistpaw drong nog even aan en schouderophalend gaf Mouse toe. Als de ander het zo graag wou, kon ze haar niet teleurstellen. Bovendien klonk het best wel oké, toch? "We zijn geen riverclan, maar we zijn nu toch al doorweekt niet?" miauwde Mist met een glimlach en nog een heel klein beetje aarzelend knikte Mouse, maar glimlachte daarna voorzichtig terug. Een harde donderslag deed haar opspringen maar dit keer krabbelde ze niet terug "Oké dan," gaf ze toe en grinnikte zachtjes. Ze voelde zichzelf nogal badass op het moment, middenin de bliksem een watergevecht houden! Normaal deed ze dat alleen in Green-leaf. Mouse sloeg haar pootje zo hard mogelijk op de dichtsbijzijnde plas en water spatte op, zo richting Mistpaw. Een giechel ontsnapte uit haar bek en met een grijns keek ze de ander aan. "Aanvallennnn!" miauwde ze - of eigenlijk klonk het meer als een kittenachtige piep - tegen de ander.

Lachend keek ze toe hoe de spetters Mistpaw raakten. Dit was toch best leuk, al was het wel superduber koud! "Oh die krijg je terug Mouse", miauwde Mist lachend tegen haar en deed iets raars met haar staart. Verbaasd keek Mousepaw toe, wat haar fataal werd. Doordat ze zo gefascineerd zat te kijken en niet weg sprong voor de vloedgolf die haar richting op werd gestuurd werd ze volledig geraakt en was ze haast nog natter dan ze eerst was. Haar ogen stonden wijd opengesperd van verrassing en een geschrokken piep klonk uit haar bekje, waarna ze hard begon te lachen. "Dat is niet eerlijk!" miauwde ze hoog al schaterde ze het uit. Ooh, dat was echt een supergoeie tactiek! Die ging ze straks, als Mist even niet oplette, ook proberen. Nu zou ze het houden bij met haar pootje scheppen. Ze dompelde haar pootje onderwater, maakte een kommetje hiervan en gooide het toen recht op Mistpaw af. Dit was echt heel leuk, zoals de ander al voorspeld had.

Haar aanval was een soort van geslaagd, wat een deel kwam wel op Mistpaw maar een ander deel ging ook langs haar heen. Toch stond er een triomfantelijke grijns op Mouse haar gelaat. Hehe. Door haar triomfantelijkheid zag ze Mist haar aanval niet aankomen en werd ze dan ook volledig verrast door het water dat opeens op haar zij gegooid werd. Met een gilletje sprong ze naar de andere kant en begon te lachen. Ze keek naar de poes die in een spar-houding stond en meteen zakte zijzelf ook door haar voorpootjes heen. Ze wiebelde uitdagend met haar kont, om te zeggen 'kom maar op!'. Mouse had zin om even te stoeien, en als ze won, kon ze Mist zo een plas in gooien! Maar waarschijnlijk won ze niet, met haar kleine kitten-achtige bouw. Maar dat boeide haar niet zoveel. Het was altijd leuk.