[story] Harteloos (maar het word wel spannend hoor)

Hij sloot zijn koude, behaarde handen om haar tengere armen. Het meisje werd ruw vooruit geduwd en strompelde in trage ongelijke, passen naar
voor. De kille kleurloze ogen van de man staarden gevoelloos naar voor alsof hij het meisje niet leiden terwijl ze langzaam zichzelf voortsleurde naar de
gruwelijke plaats waar zich al zoveel onheil had voor gedaan. Gebogen onder de pijn en uitputting kronkelde langs de zwarte duisternis heen en langzaam
verscheen aan het einde van de lange gang een kleine lichtstip. De stip werd groter en het meisje kneep vermoeid haar ogen dicht. Het felle schijnsel
brandde door haar oogleden heen. Ze voelde de kille, gladde muren langs zich heen glijden maar het enige wat ze zag waren vage zwartwitte vegen. De man
had geen moeite met het plotselinge licht en zijn ijzige, gevoelloze ogen bleven star vooruit staren. Het meisjes bleef staan en hijgde met ongelijke,
uitputtend ademtochten. Haar benen knikten schokkerig heen en weer als een dood blad dat zich met zijn laatste krachten aan zijn boom probeert vast te
houden terwijl de wind hem er met een onbeperkte macht er probeert af te sleuren. Hij keek naar het meisje en stond stil. Hij hield haar hoofd bij het
hare en fluisterde iets met een kille, honende stem:'Het is niet ver meer nog even stappen en je bent zo van alles verlost'. Zijn stem galmde door de
smalle tochtende gang waardoor de gruwelijke woorden honderden malen versterkt werden. Hij liet haar armen los en ging naast haar staan. 'Volg me maar',
siste hij met de zelfde koude stem. Het meisje volgde de hoge onnatuurlijk stem en de lichte voetstappen de hol weergalmden in de lange donkere gang.De
lucht werd warmer langzaamaan werd de ademhaling minder pijnlijk en trok de eentonige mist weg uit haar brein. Onheilspellende de gedachten werden
vertroebeld door de kans om terug te kunnen ruiken, zien, voelen of gewoon iets te doen zonder een afschuwelijke pijn te voelen die langzaam door haar
lichaam sijpelt als vers regenwater in vruchtbare grond. Ookal had het meisje haar oogleden dichtgeknepen toch werd het witte licht sterker. Ze zach
enkel een onophoudelijke stroom van het felle schijnsel. Langzaam deed het meisje haar ogen open en staarde rond. Ze werd pijnljik verblind door een
licht dat veel feller was dan het schijnsel onder haar oogleden. Haar zicht was waarschijnlijk onherstelbaar beschadigd maar wat had ze aan de
mogelijkheid om te zien als ze toch metteen zou verdwijnen uit het leven van ieder mens en bij die angstige gedachte kneep ze haar ogen weer dicht. De
man stond op een balkon van een zuiver wit marmer dat het het lilakleurige licht van de ondergaande zon vele malen weerkaatste zodat zelfs een schrep oog
hier verblind zou kunnen worden. Maar de man had hier al honderden misshien wel duizenden keren gestaan al eeuwen lang zonder ook maar iets te voelen van het scherpe licht stekend in ieder mensen oog of de verandering van de pijnlijk koude lucht naar lichtere adembare lucht. 'ga maar voor me staan dan is
de pijn zo weg',fluisterde de man alsof het mesje een kind was dat ging uithuilen bij haar moeder. Het meisje stond op en zocht naar het geluid van de
man. 'hierzo' zei de man toen het meisje zoekend haar nutteloze ogen weer opende, zijn stem was haast niet luider dan een ademtocht. Ze volgede zijn
ijzige stem geluid en ging naast hem staan. Begrijpend verplaatste de man zich zodat zijn kleurloze ogen uitdrukkingsloos in haar lichtbruine ogwn
staarde.Langzaam boog de man zich voor over en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Er snerpte een pijnlijke gil door de lucht, maar geen levende ziel die
het hoorde want ze waren in een enorm uitgesterkt woestijn gebied,eenzame, kale rotsen sherp af getekend tegen het verdorde aarde en struikjes heide
groeiden zielig uit de harde onvruchtbare grond. Het meisje drukte haar handen tegen haar voorhoofd op de pelk waar de grijze lippen van de man haar
voorhoofd hadden geraakt. Ze hijgde luid en uit haar blinde ogen vloeiden tranen van een onbekende brannde de pijn. Het was alsof iemand heet metaal tegen haar voorhoofd had gedrukt, er stond een zwarte mondvermige af druk op haar gezicht gebrand, een litteken dat ze voor altijd zou meedragen... Plots deed ze haar ogen open, de pijn deed haar niets meer en ze trok haar handen van haar gezicht weg. Langzaam aan verbleekte alle kleur uit haar lichaam als in een kleurrijke tekening die niet helemaal weggegomt kan worden. Langzaam lichtte ze op een fel maar fabelachtig licht en er vloeide een soort
zilvergrijze substantie uit haar, het was geen vloeistof maar toch was het ook geen vaste brok. De vreemde zilveren draad vormde een punt en boorde zich
in het lichaam van de man. Hij gaf ook licht maar anders.. Een warm licht gloeide op zijn huid, even krijg zijn lichaam weer een vale goudbruine kleur
maar die doofde uit. Zijn ogen staarden terug even uitdrukkingsloos voorheen en hij keek het meisje aan. Ze was niet meer dan een vage schim van wat ze
ooit was geweest en keek de man recht aan. 'Ga en verdwijn!', siste de man, alle misleiden de vriendelijkheid was uit zijn stem verdwenen. 'Zorg er voor dat niemand je ooit nog ziet je bent nutteloos en hoord niet op deze wereld' Gehoorzaam draafde het meisje naar het balkon sprong over de wit marmeren leuning en verdween in het trieste, dorre gebied. Ze was voor ewig verloren zonder gevoelens of ziel enkel nog in staat om bevelen op te volgen...