I'm up all night

Quiet droeg op trotse wijze zijn konijn naar binnen, compleet zelf gevangen. Hij had zich de laatste tijd behoorlijk hard ingezet voor de Clan en het zorgde er eigenlijk wel voor dat hij zich goed voelde. Goed, maar moe. Zijn ogen vielen op zijn zusje die zorgeloos alle kittens aan de kant knalde, asociaal zoals ze altijd was. Hij slingerde zijn prooi bij de prooistapel en liep met een frons op zijn gezicht naar Polarpaw toe. "Eindelijk Apprentice geworden?" sprak hij kleinerend tegen haar. Het was eigenlijk de enige kat waar hij onaardig tegen deed, om één of andere reden.

Het antwoord dat hij terug kreeg van Polarpaw had hij niet verwacht, en hij was dan ook met stomheid geslagen. Toch werd hij er wel weer aan herinnerd waarom hij haar niet mocht: ze was een respectloos stuk vreten. Quiet's haren rezen overeind en hij ontblootte zijn tanden. "Een beetje respect," siste hij naar zijn zusje. Hij kon haar nu net zo goed meteen naar de Dark Forest sturen. Zo'n rotbeest had geen kans om in Starclan te komen. Hij wilde zijn klauwen in haar huid slaan, maar het was familie. Zijn moeder zou vast boos worden als ze dood was, dus liet hij het maar voor nu.   

Hij haalde even diep adem en liet het begaan. Polarpaw probeerde hem gewoon op te fokken, meer niet. Hij moest zich er niks van aan trekken, al was het zeker niet niks dat hij zijn eigen mentor dood had zien gaan en vervolgens eigenhandig naar het kamp had moeten slepen. Hij zou Polar nog wel eens een lesje leren, later. Zijn zusje kwam naar hem toe en ze stonden neus aan neus toen ze respect probeerde af te dwingen. Quiet kon zijn lachen haast niet onderdrukken. "Daarom hebben ze je verlaat Apprentice gemaakt, ja. Omdat je respect verdiend," zei Quiet grinnikend. Ze kon gewoon helemaal niks, vandaar dat ze zichzelf omhoog moest praten. Sneu was het.

Waarom nam hij überhaupt de moeite om tegen haar te praten? Ze had toch nooit iets zinnigs te vertellen. Altijd moest ze gaan overcompenseren voor haar eigen gebreken, en om eerlijk te zijn was het best wel triest. Quiet rolde zijn ogen toen Polar vertelde dat ze later Apprentice werd omdat ze dat wilde. "Jij weet niet eens wat verantwoordelijkheid is," snauwde hij naar zijn zusje. "Ach ja, we zullen wel zien wat je er van bakt tijdens de trainingen," zei hij vervolgens met een grijns op zijn bek. Hij had echt totaal geen vertrouwen in de prestaties van zijn zus. Vooral niet als ze het tegen Tigerpaw op moest nemen.

Hij wist eigenlijk waarom ze elkaar niet lagen, met iedereen kon hij altijd goed opschieten. Zelfs met Tigerpaw, die altijd chagrijnig was, kon hij goed overweg. Maar om één of andere reden had hij altijd ruzie met Polarpaw, altijd al gehad. Quiet rolde zijn ogen op Polar's commentaar. Ze was ook zo onnozel. "Als je ooit iets voor de Clan wil betekenen..." Hij wist ook wel dat ze waarschijnlijk voor de rest van haar leven een nutteloos stuk vreten wilde zijn, maar oké. "Je kunt net zo goed alvast in de Elder's Den gaan zitten." Waarschijnlijk zou ze er toch niks van bakken.

Wist zijn moeder zeker dat Polarpaw niet geadopteerd was of iets dergelijks? Puddle, Mouse en hij leken zoveel op elkaar en Polar was gewoon het buitenbeentje. Hij begon steeds harder te geloven dat deze poes geen deel was van hun familie. Hij zag haar dan ook enkel als een stoorzender. "Ik heb al meer gedaan voor de clan in deze korte tijd dan jij ooit zal doen in je hele leven," snauwde zijn zusje naar hem, en Quiet kon het niet laten om een sarcastische lach te laten horen. "Hoe kan jij nou iets doen voor de Clan? Je kúnt helemaal niks," zei hij grinnikend. De poes was net Apprentice, de kans was klein dat ze nu al een prooi kon vangen of het terrein kon verdedigen. De opmerkingen werden de hele tijd heen en weer gegooid. "Je hebt inderdaad wel zo'n smerige vacht dat er teken inzitten. Vind maar een ander slaafje om ze eruit te halen," zei Quiet terwijl zijn ogen wat afweken. Als zijn moeder dit zag, zou ze waarschijnlijk flink boos worden.

Waarom praatte hij überhaupt nog tegen haar? Ze had nooit wat nuttigs te melden en ze deed al helemaal niks dat zin had. Haar hele bestaan was één grote grap en hij had gevonden dat het beter was om haar bestaan gewoon te ontkennen. Wat hem betrof, had hij gewoon één zusje en één broertje. Mousepaw en Puddlepaw, de siblings die hij wel graag mocht. Hij negeerde de rest van wat ze zei, en toen hij zijn eigen tegenargument wilde plaatsen, rende zijn stomme zusje er alweer vandoor. Hij ging haar ook niet achterna: het was beter zo. Eindelijk wat rust en stilte, zonder dat constante gezeik. De rosse Apprentice bleef gewoon rustig waar hij was, terwijl hij zich probeerde te herinneren wat hij eigenlijk aan het doen was voordat Polarpaw hem zo ruw verstoorde.

[Topic uit]