Losing faith... (Butterstar & Luvon)

Haar blauwe ogen keken gepijnigd voor zich uit. Haar grote half-broer was naar Starclan gegaan. De clan van de dode katten. Zijn doodsoorzaak was nog onbekend. Al dachten vele katten dat het iets te maken had met Riverclan. Bij de grens was hij overleden, vertrokken. Barksound had hem het kamp in gedragen, katten hadden over zijn witte lijk, doodstille lijk gekibbeld. Onder andere Spottedwish en Brindleleaf hadden hun best gedaan de rust te bewaren. Zodat de familieleden konden rouwen. Ergens was Oceanpaw woest, ze was nooit woest geweest. Misschien een keer op Cyber, toen hij haar en haar nichtje had ontvoerd. Hun zoveel leed had veroorzaakt. Het maakte haar bang, onrustig. Ze vertrouwde zichzelf niet in deze verbitterde toestand. Haar poten bereikten de grens. Het had gesneeuwd dus de richels waren wit als de vacht van Whitelion en haar moeder. Icecloud, ze had haar nog niet gesproken. Eigenlijk haast niemand naar haar broers dood. Ondanks dat ze zeker was dat ze waarschijnlijk niet alle keuzes van Whitelion zo appreciëren wist ze dat hij ergens toch zijn best had gedaan het juiste te doen. Hij had ook haar pijn gedaan, maar nu voelde het alsof haar hart gebroken was. Whitelion was haar vaderfiguur geweest toen haar vader er niet was. Sparkshade was namelijk al overleden toen zij en Pantherkit geboren werden. Pantherkit, die had ze ook niet gezien. Snowbird evenmin, ergens was ze blij haar half-zus niet te hoeven zien. Die was misschien nog gekker dan een deur. Blind, maar gevaarlijk. Ze zat nog liever gevangen bij Cyber en Jeff dan een paar minuten door te brengen met Snowbird. Lizardpaw had ze wel gezien, en die leek het net als haar moeilijk te hebben met Whitelions dood. Ze was haar nichtje, Whitelions dochter. Ze had verder een grote familie, veel familieleden maar met de meeste van hen niet de band die ze met Whitelion had gedeeld. Haar herinneringen aan hem zwommen door haar kop heen en heldere tranen drupten in de sneeuw. Woest sloeg ze met haar poten de sneeuw over de richels heen. Ze had er een gevonden die relatief veilig was. Ze kon als ze wou zo over het ijs heen schuifelen richting Riverclan territorium. Als het waar was wat Barksound had verteld zouden de Riverclanners Whitelion hier hebben gedood met doodsbessen. Waarom had Whitelion geen enkele wond gehad. Hij liet zich niet zomaar overwinnen. Daarbij betwijfelde ze het feit dat katten dit zouden doen omdat het betekende dat ze oorlog zouden kunnen krijgen, het was bladkaal, en een zware bladkaal. Bladkaal alleen was al zwaar genoeg met weinig medicijnen en prooi. Laat staan als er nu ook nog een oorlog ontstond. Dat wou ze niet meemaken. Haar oren drukte ze in haar nek terwijl ze met een ijselijke mauw haar verdriet eruit gooide.

Het duurde niet lang voordat aan de andere kant van de Gorge twee katten verschenen. Een flame point kattin en een rode kater. Haar blauwe waterige ogen keken het tweetal aan waarna ze haar oren verward in haar nek drukte. Waar zochten ze na? Waarom keken ze beide het dal in, er was toch geen plons te horen geweest en geeb enkel lichaam zonk naar de bodem van de rivier. Het duurde niet lang voordat hetzelfde tweetal haar aanstaarde. De kattin leek haar ogen wat te vernauwen al kon ze dat niet met zekerheid zeggen vanwege de afstand waarop ze stonden. Daarbij keek ze ook tegen de zon in als ze beide katten aan wou kijken wat het onderscheiden van details niet makkelijker maakte. 'Was jij degene die zo schreeuwde?' Mompelde de kattin koeltjes waardoor de jonge Apprentice langzaam knikte. 'Nee, het was een muis,' murmelde de kattin sarcastisch waarna ze geschrokken haar mond dichtklapte. Normaal gesproken was ze niet zo, zo onrespectvol. Haar ogen gleden beduusd naar haar poten waarna ze ongerust haar oortjes bewoog. Haar blauwe ogen richtte ze weer op de kat die net gesproken had waarna ze ze zwijgzaam onderzocht. Ze wou wel weten met wie ze te maken had op de oh, zo prachtige dag als die van vandaag. Haar ogen keken kil naar de rode kater die zijn mond nog dicht had. Ze voelde zich over het algemeen niet op haar gemak met onbekende katten, tenzij ze ze op vriendschappelijke termen tegen kwam. Nu was zij zelf degene die niet zo vriendschappelijk was door het oproer in het kamp na de dood van haar half-broer. Ze was een van de weinige katten waarmee Whitelion een sterke band had gehad die niet gewelddadig was. Een liefdevolle band, hij was bij haar zelfs zachtaardig geweest en zou haar leven hebben gegeven voor haar als het nodig was. Daar was ze wel zeker van. Al de commotie had er voor gezorgd dat ze zich niet goed voelde. Zelfs na de ontvoering als jonge kitten had ze zich nog beter gevoeld, angst was beter dan verdriet. Zeker dan de intense emoties die ze nu ervaarde. Haar ogen keken naar de twee katten. 'Ik wil één ding weten. Heeft een van jullie visvretermaatjes mijn half-broer vermoord?' Vroeg ze met een kil randje in haar stem.